Η «Μήτση», οι καφέδες και το Βάλ’ το (χοντρό) αγόρι μου!

26ο Ευρωμπάσκετ

(20-25 Ιουνίου 1989, Ζάγκρεμπ/Γιουγκοσλαβία)

Στο βάθρο: 1. Γιουγκοσλαβία, 2. Ελλάδα, 3. Σοβιετική Ένωση. Η Ελλάδα δευτεραθλήτρια Ευρώπης με 3 νίκες-2 ήττες

Δύο χρόνια μετά τον θρίαμβο στην Αθήνα, στο ζάγκρεμπ η Εθνική ομάδα αφενός απέδειξε ότι το έπος του 1987 δεν ήταν «πυροτέχνημα» κι αφετέρου –σε συνδυασμό μάλιστα με τις τρεις συνεχείς παρουσίες του Αρη στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι το μπάσκετ είχε πλέον αναγνωρισθεί και καθιερωθεί ως το εθνικό άθλημα μας…

Το πλέον…μινιμαλιστικό (με τη συμμετοχή μόνον οκτώ ομάδων) και βραχύβιο (διαρκείας μόλις έξι ημερών) Ευρωμπάσκετ όλων των εποχών έφερε την «επίσημη αγαπημένη» στο δεύτερο σκαλί του βάθρου πίσω από την ανυπέρβλητη Γιουγκοσλαβία, η οποία παρουσίασε μια ακαταμάχητη ομάδα, η οποία θεωρείται από πολλούς ως η πληρέστερη στα χρονικά της ενιαίας χώρας.

Εναν χρόνο νωρίτερα η Εθνική είχε αποτύχει να προκριθεί στους Ολυμπιακούς αγώνες της Σεούλ, ενώ τον Οκτώβριο του 1988 παραιτήθηκε ο Κώστας Πολίτης και στη θέση του ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο (συνεργάτης του) Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου. Στον πάγκο των «πλάβι» βρισκόταν από την προηγούμενη χρονιά Ντούσαν Ιβκοβιτς, αντί του Κρέζιμιρ Τσόσιτς που τους είχε κοουτσάρει στην Αθήνα και συνέχισε το βιολί του μαρκάροντας τον Γκάλη με ψηλό παίκτη, εκ περιτροπής με τον Κούκοτς και με τον Πάσπαλι.

Χοροστατούντος του Ντράζεν Πέτροβιτς που ανακηρύχθηκε MVP της διοργάνωσης οι Γιουγκοσλάβοι παρουσιάστηκαν αφιονισμένοι και εκδικήθηκαν την Ελλάδα για τις δύο ήττες τους στην Αθήνα. Η Εθνική δεν μπόρεσε να φανεί ανταγωνιστική προς τους οικοδεσπότες, ωστόσο πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία της, στον ημιτελικό με τη Σοβιετική Ενωση στην οποία αυτή τη φορά ήταν παρών (μετά την μετά βαίων και κλάδων επιστροφή του στη Σεούλ) ο Αρβιντας Σαμπόνις.

Οι πέντε αλησμόνητες "εικόνες" μου:

-Δέκα έξι χρόνια πριν από το τρίποντο του Διαμαντίδη από την πάσα του Ζήση στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 με τη Γαλλία, η Ελλάδα βίωσε και απόλαυσε το πρώτο «Βάλ’ το αγόρι μου»! Για την ακρίβεια στο Ζάγκρεμπ εκτυλίχθηκε η φάση «Βάλ’ το χοντρό αγόρι μου», καθώς 51 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του ημιτελικού με τη Σοβιετική Ένωση, ο (πιεζόμενος από τους Σοβιετικούς) Γκάλης πέρασε από την εσωτερική, πάτησε κιόλας τη γραμμή του άουτ (χωρίς ωστόσο να το πάρουν χαμπάρι οι διαιτητές) και πέταξε την μπάλα στον Χριστοδούλου. Ο Φάνης ήταν ήδη οπλισμένος, το «μπουμπούνισε» και την ώρα που ο Γκάλης διαισθανόμενος την κατάληξη της φάσης έχει ήδη σηκώσει τα χέρια του και πανηγυρίζει- έκανε το σκορ 81-80 και σφράγισε την πρόκριση της Εθνικής στον τελικό. Μετά το καλάθι του Χριστοδούλου, οι σοβιετικοί (όπως και το 1987 με τον Γιοβάισα, αλλά όπως το επιχείρησαν και οι Γάλλοι το 2005 με τον Ριγκοντό) είχαν την ευκαιρία και μάλιστα με πολύ περισσότερο χρόνο στη διάθεση τους να απαντήσουν, αλλά τη χαράμισαν από το λάθος του Γκούνταρς Βέτρα.

-Η Εθνική ομάδα ταξίδεψε στο Ζάγκρεμπ με δώδεκα παίκτες, αλλά ένας από αυτούς περιορίσθηκε σε ρόλο θεατή, φορώντας μάλιστα πολιτικά ρούχα και ένα τζιν μπουφάν. Ο Τζον Κόρφας αποκλείσθηκε την παραμονή της έναρξης του Ευρωμπάσκετ, καθώς η FIBA έκανε δεκτή την ένσταση της γαλλικής ομοσπονδίας, η οποία υποστήριξε ότι ο «Τεν Τεν» του ΠΑΟΚ δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής, επειδή είχε γεννηθεί στις ΗΠΑ. Η ένσταση των Γάλλων στηρίχθηκε στην έρευνα της δημοσιογράφου του περιοδικού «Maxi Basket”, Λιλιάν Τρεβιζάν και ο Κόρφας είδε όλη τη διοργάνωση από τον πάγκο, απογοητεύοντας και τους γονείς του που ταξίδεψαν από το Οχάιο για να τον καμαρώσουν αγωνιζόμενο με τη φανέλα της Εθνικής.

-Δυο χρόνια μετά την παρουσία του στον πάγκο της Εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας και ενώ ήταν προπονητής της ΑΕΚ ο συχωρεμένος Κρέζιμιρ Τσόιστς έκανε τον tour operator και τον σχολιαστη. Ο «Κρέζο» κανόνισε το ταξίδι και τη διαμονή των Ελλήνων δημοσιογράφων στο Ζάγκρεμπ, ενώ έγραφε καθημερινά ένα σχόλιο για λογαριασμό της εφημερίδας «Απογευματινή».

-Στο Ζάγκρεμπ ακολούθησε την ελληνική ομάδα κόσμος και κοσμάκης, μεταξύ αυτών και η (γνωστή και μη εξαιρετέα για την αγάπη της στο μπάσκετ και τη σύνδεση της τόσο με την εθνική όσο και με τον Αρη) Μαρινέλλα. Η πρώτη κυρία του ελληνικού τραγουδιού συνοδευόταν, όπως πάντοτε, από τον κομμωτή της, Δημήτρη Σουλελέ (γνωστότερο ως «η Μήτση») που εκστασιάστηκε το τελευταίο βράδυ και έδωσε ρέστα στο αποχαιρετιστήριο πάρτι που διοργάνωσαν οι οικοδεσπότες στο ξενοδοχείο «Intercontinental», προσκαλώντας σε έξαλλο χορό τον... Σαρούνας Μαρτσουλιόνις! Την επόμενη μέρα ο Δημήτρης τρομοκρατήθηκε βλέποντας καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο μπροστά και πίσω από το πούλμαν τα συνοδευτικά (για λόγους γρήγορης πρόσβασης στο αεροδρόμιο και ασφαλείας) αστυνομικά οχήματα και χωρίς να γνωρίζει περί τίνος επρόκειτο, ρωτούσε «καλέ γιατί μας κυνηγάει η... μιλιτσία»;

-Το βράδυ μετά τον ημιτελικό, αλλά και την επόμενη νύχτα ενώ η Μήτση και ο Μαρτσουλιόνις λικνίζονταν στο ball room του «Intercontinental” η αφεντιά μου και ο Γιάννης Ντεντόπουλος δοκιμάζαμε τα όρια μας στην καφείνη και στον... ανορθόδοξο πόλεμο της ενημέρωσης: Εχοντας να γράψουμε «σεντόνια» για τις εφημερίδες μας και για το «Τρίποντο» αποφασίσαμε να μοιραστούμε το ξενύχτι για να κάνει παρέα ο ένας τον άλλον, αλλά εκτός από παρέα κάναμε επίσης παγκόσμια ρεκόρ στην κατανάλωση καφέδων και τσιγάρων και στην επιβίωση σε δύσκολες συνθήκες. Κάποια στιγμή που η κοπέλα του room service βαρέθηκε να ανεβοκατεβαίνει και μας σιχτίρισε, επιστρατεύθηκαν τα φακελάκια του Nescafé, μάλιστα ο «friend», όπως αλληλοαποκαλούμαστε με τον Ντεντόπουλο κρατάει ακόμη στο... αρχείο του τους μικρούς αναδευτήρες της ζάχαρης. Αμ το άλλο; Επειδή τα δωμάτια ήταν στενά, ο ένας είχε έγραφε στο υποτυπώδες γραφειάκι κι ο άλλος αναποδογύρισε το κομοδίνο και το έκανε σκαμπό για να ακουμπήσει τη γραφομηχανή πάνω στο κρεβάτι! Εκεί μας βρήκε το ξημέρωμα σε μια νύχτα που κανείς μας δεν θα την ξεχάσει ποτέ...