Όσο (δεν) υπάρχουν άνθρωποι

Εδώ και μέρες επιθυμούσα να μοιραστώ μία σκέψη, το ανέβαλλα διαρκώς, αλλά ήρθε τις προηγούμενες ώρες, κάποιος που η πλειοψηφία σας αγνοεί παντελώς έστω και την ύπαρξή του, να μου προσφέρει την ώθηση.

Αιτία στάθηκε το γαϊτανάκι της απανθρωπιάς που έχει στηθεί στον ελληνικό αθλητισμό εδώ και δεκαετίες και αφορμή κατέστη η παλικαρίσια κουβέντα του ανθρώπου που, αν και πρόεδρος μίας ιστορικής ομάδας, δεν είδε ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας να είναι πάνω του. Πρόκειται για τον κ.Στέφανο Κιουριτζόγλου, τον πρόεδρο της ομάδας μπάσκετ του Περιστερίου, που μέσα σε λιγοστές λέξεις, εξέθεσε τα αποχαυνωμένα πνεύματα (ακόμα και τα δικά μας, τα υποτιθέμενα δημοσιογραφικά), που προτάσσουν το οποιονδήποτε έμβλημα και χρωματισμό έναντι της αξιοπρέπειας και της επιβίωσης ορισμένων ανθρώπων.

"Οσο είμαι πρόεδρος δε θα επιτρέψω ποτέ από έναν ιδιωτικό υπάλληλο (τον εαυτό του δηλαδή) να φάει χρήματα από έναν εργαζόμενο" απάντησε στο ερώτημα σχετικά με την επόμενη ημέρα της (υποβιβασμένης πια στην Α2) ομάδας του. Κουβέντες που βγήκαν από το στόμα του ανθρώπου μετά από τρία χρόνια ηγεσίας σε μία ΚΑΕ αποχωρεί κουβαλώντας τις αμαρτίες της για μία ολόκληρη ζωή. Με την ελπίδα ότι κάποτε θα καταφέρει να αποτινάξει τον (οικονομικό) χαλκά από πάνω του.

Πόσο αντιθετική είναι η στάση του Κιουριτζόγλου με αυτό που συμβαίνει γύρω μας; Με τον κόσμο να συζητά απενοχοποιημένα και χωρίς ίχνος ντροπής την επόμενη ημέρα κάθε ομάδας που αντιμετωπίζει δυσκολίες, χωρίς να υπολογίζεται ο ιδρώτας του απλού ανθρώπου;

Στο παρελθόν υπήρξαν και στιγμές που ο κόσμος πανηγύρισε στο άκουσμα της ένταξης ενός συλλόγου σε μία απάνθρωπη μα καθ' όλα ευεργετική νομοθετική ρύθμιση, που επιτρέπει στις εταιρίες να γράφουν στο χιόνι τις οφειλές τους απέναντι, όχι μόνο σε παίκτες, αλλά και απλούς ταπεινούς μεροκαματιάρηδες. Τόσο δηλητηριασμένος είμαστε πια; Τόσο αρρωστημένοι που η αδιαφορία μας πνίγει τον κόπο και το ιδρώτα ενός απλού εργαζόμενου που επί μακρόν προσφέρει υπηρεσίες για τις οποίες πρέπει να ανταμειφθεί; Η αηδία αυτή ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια με το περίφημο άρθρο 44... Ομάδες σώθηκαν (θεωρητικά) διότι η ανοργανωσιά και η άγνοια (αλλά κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο) των παραγόντων, έφεραν τις ίδιες ομάδες σε θέση πτώχευσης ελάχιστα αργότερα. Κι ενώ τους είχαν χαριστεί αμέτρητα χρέη. Κι ενώ κοσμάκης είδε τα χρήματα που είχε δουλέψει, ή είχε προσφέρει με υπηρεσίες, να τυλίγονται σε μία κόλλα χαρτί νομοθετικού περιεχομένου.

Τώρα υπάρχει το περίφημο άρθρο 99, ή η επιλογή μίας ομάδας να μετατραπεί σε ερασιτεχνικό σωματείο, αδιαφορώντας για τις οφειλές της προς παίκτες, προπονητές, ή προμηθευτές. Και απανταχού της επικράτειας στήνονται πηγαδάκια για να αποφασιστεί ποια είναι η κατάλληλη λύση. Με γνώμονα όμως το κύρος της ομάδας, της ιστορίας της και ουδόλως με το συμφέρον ή τη ζωή των ανθρώπων που επί χρόνια πάλευαν για αυτή την ομάδα. Έπαιζαν απλήρωτοι, προπονούνταν απλήρωτοι, κάποιοι εξακολουθούσαν να προμηθεύουν με πάσης φύσεως υλικό το σύλλογο παρότι δεν είχαν πληρωθεί ποτέ. Αλλά βέβαια, πάνω απ'όλα είναι η ομάδα. Το χρώμα, το έμβλημα, η ιστορία. Οι υπόλοιποι να πάνε να.... όπως έλεγε και μία ψυχή. Βεβαίως, αντιστοίχως, αν αυτό συνέβαινε σε καθένα από εμάς, στις εργασίες μας, το πλήθος θα είχε ξεσηκωθεί. Ποιος δέχεται για τον εαυτό του να χάσει χρήματα για τα οποία έχει εργαστεί. Εδώ καλά καλά δε δεχόμαστε ότι μία εταιρία μπορεί και να κλείσει επειδή είναι ζημιογόνα κι απαιτούμε την συνέχιση της λειτουργίας της μόνο και μόνο για να πληρωνόμαστε εμείς. Αλλά, κόκκινη γραμμή. Οι ομάδες είναι άλλο πράγμα. Στις ομάδες, δεν υπάρχουν εργαζόμενοι. Υπάρχουν στρατιώτες που στη συνείδηση του αρρωστημένου νου δεν έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν και αν τύχει, είναι υποχρεωμένοι να χαρίσουν και δεκάδες χιλιάδες ευρώ αν το επιβάλλει το συμφέρον της ...ιδέας. Ντροπή! Η αισχρότητα του ελληνικού αθλητισμού έχεις προσβάλει τους πάντες. Ποιος Ολυμπιακός, ποιος Παναθηναϊκός, ποια ΑΕΚ και ποιος ΠΑΟΚ ή Άρης;

Ποιος μπορεί να επιτρέψει την ύπαρξη κάθε μίας από τις ομάδες αυτές, σε βάρος απλών εργαζόμενων; Ποιος μπορεί να βάζει την ομάδα πάνω από τη ζωή κάθε ανθρώπου που τίμια και παλικαρίσια πρόσφερε τις υπηρεσίες του σε αυτή; Παλικαρίσια, διότι εξακολουθούσε να προσφέρει ή να αγωνίζεται, παρότι δεν αμειβόταν. Καμία ομάδα από αυτές που καταλήγουν στις ευεργετικές ρυθμίσεις παρουσιάζεται συνεπής στις πληρωμές στις διάρκεια της σεζόν. Τα προβλήματα δεν ξεκινούν από τη μία μέρα στην άλλη. Ποιος νόμος και ποιο κράτος μπορεί να επιβάλλει ετσιθελικά τέτοια αβάντα, παραμελώντας τον απλό εργαζόμενο; Αν ακολουθείτε αυτό το μοντέλο σκέψης απλά λυπάμαι. Κι εύχομαι να μην συμβεί ποτέ στις εργασίες σας. Αλλά έτσι κι αλλιώς, για λύπηση είμαστε... Στη ζωή οι ομάδες έχουν φτάσει να είναι πάνω κι από την ίδια τη ζωή! Αξιοθρήνητο!

Υ.Γ. Όσοι δε, πιστεύουν ότι οι παίκτες... "Δεν πειράζει, έχουν αυτοί", ζουν σε άλλη χώρα και είναι άσχετοι με αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Ρωτήστε να μάθετε τις αμοιβές των αθλητών που αγωνίζονται σε ομάδες δεύτερης ή τρίτης γραμμής και θα καταλάβετε. Επιπλέον, ο αθλητές έχουν ορίζοντα επαγγελματική ζωής, από 15 μέχρι 20 χρόνια. Κάποια από αυτά τα χρόνια είναι καλύτερα και κάποια χειρότερη. Φαντάσου λοιπόν, φίλε αναγνώστη, στα καλύτερα χρόνια του ο αθλητής να φάει κανόνι;

Υ.Γ.1 Εκτός από αθλητές από αυτές τις περίφημες ευεργετικές διατάξεις της ντροπής χρήματα δε χάνουν μόνο παίκτες ή προπονητές. Τα χάνουν επίσης: Ταξιδιωτικοί πράκτορες, φαρμακοποιοί, καντινιέρηδες, ψιλικατζήδες, ξενοδόχοι, οικοδόμοι και πάσης φύσεως εργαζόμενος!