Στο «ξύλο» απαντάς με «ξύλο»

Θα το διατυπώσω όσο πιο απλά γίνεται: Πρόλαβε να κάνεις αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν.

Η διατύπωση αφορά τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι με τη Μπάγερν.

Εν ολίγοις , επέβαλε το παιχνίδι σου σε άμυνα και επίθεση , βάλε τον αντίπαλο στην επώδυνη διαδικασία να κοιτάζει πως θα ξεπλέξει.

Αν μπεις εσύ σ’ αυτή τη διαδικασία να ψάχνεις τη σωστή κατεύθυνση που θα σε βγάλει από τον λαβύρινθο , τότε θα βρίσκεσαι πίσω στο σκορ αναζητώντας περιστασιακές λύσεις.

Όπερ και εγένετο.

Ο subdolo στη μητρική του γλώσσα , πανούργος ελληνιστί Τρινκέρι το δήλωσε: « Προσαρμόσαμε το παιχνίδι μας σ’ αυτό του Ολυμπιακού.

Η προσαρμογή δεν ήταν άλλη από την ασφυκτική πίεση στα όρια του κανονικού.

Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή. Γιατί αυτή η πρακτική αποτελεί πάγια τακτική για τον Ιταλό κόουτς.

Έτσι το κύριο μέλημα της Μπάγερν , όπως παλαιότερα με την Καντού, ήταν να εφαρμόσει την στρατηγική του σαμποτέρ.

Να καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου , να τον σπρώξει στο ναρκοπέδιο και να τον κάνει να ζει με την αβεβαιότητα της επόμενης στιγμής.

Αυτό ήταν , είναι και θα είναι το μπάσκετ του Τρινκέρι.

Από την στιγμή που δεν έχω να αντιπαραθέσω την ίδια ποιότητα με τον αντίπαλο , θα φροντίσω να κάνω ότι περνά από το χέρι μου για να τον κατεβάσω στα δικά μου στάνταρ, μετατρέποντας την διαφορά που μας χωρίζει σε αγώνα ίσος προς ίσο.

Όχι δεν είναι ο Μάλκοβιτς της νέας εποχής όπως τον χαρακτηρίζουν κάποιοι.

Αν το μυαλό τους έχει μείνει στη Λιμόζ τότε αδικούν κατάφορα τον Μπόζινταρ γιατί άλλες ομάδες του έχουν αποδώσει ωραίο μπάσκετ.

Ο Τρινκέρι είναι Τρινκέρι , ένας και μοναδικός.

Δεν συγκρίνεται με κανένα μεγάλο κόουτς του παρελθόντος , ούτε αποτελεί alter ego.

Η στρατηγική του βασίζεται σε δικές του επινοήσεις, αποκλειστικό προϊόν της μπασκετικής του κουλτούρας, τις οποίες οφείλεις να παραδεχθείς για την αποτελεσματικότητα τους.

Προσωπικά δεν μου αρέσει το μπάσκετ που παίζουν οι ομάδες του.

Προτιμώ να ψυχαγωγούμαι με την Άλμπα του Ρενέσες. Με ένα τρόπο παιχνιδιού που έχει έντονα στοιχεία από την εποχή της αθωότητας του αθλήματος.

Αλλά περί ορέξεως , κολοκυθόπιτα!

Είναι θέμα γούστου.

Από την άλλη ο Ιταλός έχει βρει τον τρόπο για να κάνει την δουλειά του βάζοντας την σφραγίδα του και μπράβο του.

Να επιστρέψω όμως στον Ολυμπιακό γιατί αυτός είναι το θέμα μου.

Οι ερυθρόλευκοι έμειναν πίσω μέχρι τέλους στην αναμέτρηση με τη Μπάγερν γιατί από την έναρξη δεν έβαλαν χέρια στην μπάλα, δεν επεδίωξαν την σωματική επαφή , την σκληράδα που θα ανάγκαζε τον αντίπαλο να οδηγηθεί σε δεύτερες σκέψεις.

Η πίεση από μεριάς σου είναι η μόνη λύση για να προλάβεις μια ομάδα που σκοπεύει να σε πληρώσει με το ίδιο νόμισμα.

Και ο μόνος τρόπος να της δώσεις να καταλάβει ότι το κουμάντο θα το κάνεις εσύ.

Οι Γερμανοί αυτό μπορούσαν να κάνουν και το έκαναν με ευλαβική προσήλωση.

Ορμούσαν στην μπάλα με παγίδες για να πετύχουν τον Ολυμπιακό σε αμυντική ανισορροπία.

Και συγχρόνως να δημιουργήσουν ρήγματα στο όποιο αίσθημα ανωτερότητας των ερυθρολεύκων.

Και το πέτυχαν. Μπίνκο!

Αν όμως ο Ολυμπιακός εφάρμοζε αυτός πρώτος αυτή την τακτική , την πίεση σε όλο το γήπεδο αρχίζοντας από ψηλά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι Γερμανοί πολύ δύσκολα θα έβρισκαν τρόπο να ανασυγκροτηθούν γιατί δεν έχουν την ποιότητα να ανταποκριθούν σε ανάλογες καταστάσεις.

Αντίθετα το συνεχές κυνηγητό στη μπάλα των Γερμανών χωρίς απάντηση από τους ερυθρόλευκους, είχε σαν αποτέλεσμα να τον «κατεβάσει» στο επίπεδο της Μπάγερν.

Τον ανάγκασε επίσης να φανερώσει τις παθογένειες στο παιχνίδι του.

Με πρώτη και σημαντικότερη το συνεχές χτύπημα της μπάλας στο παρκέ και στο αδιέξοδο της ντρίπλας.

Όταν ο Ολυμπιακός δεν παίζει γρήγορα τα μυαλά των παικτών μπλοκάρουν και τα κορμιά βαραίνουν.

Όταν η μπάλα δεν αλλάζει χέρια με ταχύτητα και ακρίβεια εκμηδενίζονται οι ρόλοι και οι σωστές τοποθετήσεις με αποτέλεσμα η ομάδα να χάνει τον πλουραλισμό της στα πρόσωπα και στις λύσεις.

Κάθε ομάδα που χάνει την γρηγοράδα στις κινήσεις με ή χωρίς την μπάλα μετατρέπεται σε σύνολο προβλέψιμο και αντιπαραγωγικό.

Χάνει την φλόγα της στο σκοράρισμα , στα ελεύθερα σουτ, χάνει τα επιθετικά ριμπάουντ, χάνει τις κατοχές, και έτσι μεταφέρει την έλλειψη ενέργειας στην αμυντική της λειτουργία.

Το ισοζύγιο ενέργειας και στα δυο μέρη του γηπέδου επιφέρει τη σωστή λειτουργία της ομάδας.

Βέβαια στην πιεστική άμυνα μπορείς να ανταπαντήσεις με το παιχνίδι ένας εναντίον ενός με τους παίκτες ικανούς να επωμιστούν αυτό τον ρόλο.

Και έχω την αίσθηση ότι αυτή ήταν η λανθασμένη εκτίμηση του Ολυμπιακού στο παιχνίδι.

Ότι η ποιότητα και η εμπειρία θα κερδίσει την πίεση.

Στη δεδομένη όμως χρονική περίοδο με την ομάδα να μην έχει αποκτήσει την απαραίτητη συνοχή, ακόμη και αν κάποιοι βγουν μπροστά, είναι σχεδόν αδύνατον, οι επιδόσεις τους να φέρουν θετικό αποτέλεσμα χωρίς την υποβοήθηση του συνόλου.

Αν όλη η ομάδα δεν αποκτήσει ταχύτητα , αν το σύνολο δεν ανεβάσει τον ρυθμό, αν δεν βελτιωθούν ομαδικά οι κινήσεις χωρίς την μπάλα, τα σκριν για την δημιουργία χώρων και συγχρόνως για να μπλοκάρουν τις παγίδες των αντιπάλων , οι όποιες μεμονωμένες επινοήσεις και εμπνεύσεις των παικτών που θα κάνουν τη διαφορά , είναι μοιραίο να πέσουν στο κενό και να αποδειχθούν πρωτοβουλίες χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.

Μέχρι να δέσει η συνταγή , μέχρι να αποκτήσει η ομάδα ρυθμό και διάρκεια ώστε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά να είναι σε θέση να υπερκεράσουν κάθε δυσκολία ο Ολυμπιακός έχει υποχρέωση να σκληρύνει σε όλες του τις γραμμές και στο «ξύλο» να απαντά με «ξύλο».

Έτσι θα προσθέσει ακόμη ένα νέο στοιχείο στο παιχνίδι του που προϊόντος του χρόνου αποκλείεται να μην αποδειχθεί χρήσιμο.