Ο καλύτερος Παναθηναϊκός ever!

Περνώντας την ώρα στις μέρες του κορονοϊού μια από τις αγαπημένες ασχολίες μοιάζει με αυτές που κάναμε μικροί το καλοκαίρι στην παραλία. Τότε που εν μέσω αγωνιστικής νέκρας χτίζαμε το καλύτερο δυνατό ρόστερ ( μήπως εμείς το πληρώναμε; ) ή κάναμε απαρίθμηση των παικταράδων που πέρασαν από τις ομάδες μας ιεραρχώντας τους αναλόγως προσφοράς, τίτλων, συνολικής καριέρας αλλά πάνω απ’ όλα σε αυτό που λέμε legacy. Επειδή βλέπω να τραβάει μακριά η βαλίτσα του #ΜένουμεΣπίτι λέω να ξεκινήσω από την πιο πετυχημένη ομάδα του ελληνικού αθλητισμού διαχρονικά, δηλαδή τον μπασκετικό Παναθηναϊκό.

Ξέρετε ότι δεν ενδιαφέρομαι να προάγω τον οπαδισμό αλλά αν βάλουμε τα κουκιά κάτω, sorry φίλοι μου αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Μελλοντικά θα το κάνω και τον μπασκετικό Ολυμπιακό, τον Αυτοκράτορα Άρη των 80’s , το συναρπαστικό ΠΑΟΚ των 90’s και θα κάνω και μια heads up εκτίμηση. Θα προσπαθήσω τα ρόστερ που θα χτίσω να βγάζουν ένα κάποιο νόημα δηλαδή να μη συμπεριλάβω 8 guard σε μια 12αδα επενδύοντας ακόμα και σε ρολίστες που άφησαν εποχή. Δε θα συμπεριλάβω επίτηδες κάποιους παίκτες που αν και έγραψαν ιστορία με το Τριφύλλι θα συμπεριληφθούν αργότερα σε άλλα ρόστερ με κορυφαίο παράδειγμα τον πράσινο MVP και Euroleague Πρωταθλητή Βασίλη Σπανούλη που δικαιωματικά παίρνει τη θέση του στην ιστορία ως ο αναμορφωτής και Θρύλος του Ολυμπιακού. Ξεκινάμε λοιπόν!

Η τετράδα των guard

• Ντέκι , Μήτσος, Σάρας, Νίκολας

Ο Γιουγκοσλάβος «αλήτης», ένα κωλοπετσωμένο guard με κορμί forward και φάτσα νεαρού βουλευτή , ο Καστοριανός true all around παίκτης και coach μέσα στο court, με άμυνα κι επίθεση από το 1 ως το 5, ο ιδιοφυής Λιθουανός που τιμωρούσε από παντού και διάβαζε την παραμικρή ευκαιρία για σκορ και πάσα κι ο πιο προσαρμοστικός Αμερικάνος guard που και άμυνα έμαθε και την τέχνη του σουτ δεν ξέχασε, δημιουργούν μια τετράδα ονειρεμένη στη γραμμή παικτών που καθορίζουν το παιχνίδι.

Υπό άλλες συνθήκες θα χωρούσαν μέσα ο τεράστιος Χατζηβρέτας, ο φονιάς της Μπολόνια Κουτλουάι, ο Νικ Καλάθης, ο ουσιαστικός Σισκάουσκας και η καψούρα μου Όντετ Κάτας αλλά διάλεξα τους 4 που μαζί με τον πράσινο Σπανούλη έγραψαν την ιστορία των τίτλων.

Η τετράδα των forward

• Ντομινίκ, Φράγκι, Φωτσένκο και Τζόνι Ρότζερς

Πρέπει να ομολογήσω ότι εδώ «πείραξα» λίγο τις θέσεις για να μου βγουν τα κουκιά στους ψηλούς. Ο σπουδαιότερος Αμερικάνος που πέρασε τον Ατλαντικό έδωσε και τον παρθενικό τίτλο Euroleague μοιράζοντας αυτόγραφα στους αντιπάλους, ο Φράγκι ήταν παντού και πάντα μέσα, ο Φώτσης της Θεσσαλονίκης ήταν ένας υπερηχητικός 20άρης που εξελίχτηκε σε έναν παίκτη κλειδί κι ο Τζόνι ήταν το μεγαλύτερο δώρο που έχει πάρει ποτέ ομάδα από άμεσο αντίπαλό της. Αν μοίραζα τα χαρτιά λίγο διαφορετικά και διάλεγα 5 guards όπως προτιμούν οι προπονητές, τότε θα είχα βάλει Χατζηβρέτα στο ρόστερ και θα άφηνα έξω πιθανότατα τον Τζόνι Ρότζερς. Αλλά με τον κανόνα των τεσσάρων παραθέτω τους παραπάνω.

Μου λείπουν οι Ρομέιν Σάτο που αν και για λίγο έδεσε φοβερά με το μυαλό και την αθλητικότητά του, ο Στράτος Περπέρογλου, ένας φοβερά οικονομικός κι έξυπνος forward και ίσως κι ο Σισκάουσκας που θα μπορούσα να ανεβάσω στα forward λόγω θέσης εκτέλεσης.

Η τετράδα των ψηλών

• Στόικο, Ρέμπρατσα, Μπατίστ και Τσαρτσαρής

Με τον Στόγιαν Βράνκοβιτς πας στον πόλεμο ό,τι καιρό κι αν κάνει. Για την τάπα στον Μοντέρο αλλά κυρίως γιατί έτρεξε, την τάπα στον Ρέμπρατσα πριν το Final 4, ο κορυφαίος rim protector κι ο ξένος που αγάπησε το Τριφύλλι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Ο μεγαλύτερος αθλητής σαν κορμί με τόνους μπάσκετ μέσα του, ο Silver Surfer Ζέλικο Ρέμπρατσα, ο πεζοναύτης all around από το 3 ως το 5, κύριος «Σπρώξε με αν μπορείς» και alter ego του Δημήτρη Διαμαντίδη Μάικλ Μπατίστ και ο X factor κάθε μεγάλης νίκης του Τριφυλλιού τεράστιος Κώστας Τσαρτσαρής είναι μια άχαστη τετράδα ψηλών. Ένα Big 4 που όμοιό του δύσκολα μαζεύεται στην Ευρώπη.

Μου λείπουν ο ασταμάτητος και κυνικός Νίκολα Πέκοβιτς, ο all time classic Ντίνο Ράτζα, ο μαέστρος Ντέγιαν Τομάσεβιτς κι ο σιδερένιος Ντάριλ Μίντλετον. Κάποιοι ήρθαν αργά, κάποιοι ήρθαν νωρίς, πάντως η τετράδα μου δε «σπάει» με τίποτα!

Προπονητικό Δίδυμο:

Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Δημήτρης Ιτούδης. Έτσι ακριβώς, σαν δίδυμο. Έδειξε την αξία της συνεργασίας τους και η συνύπαρξή τους στους πράσινους αλλά και το μετά! Μετρ του χτισίματος ρόστερ, της προετοιμασίας των μεγάλων παιχνιδιών και της διαχείρισης εντυπωσιακών προσωπικοτήτων νομίζω αξίζει να μείνουν στην Ιστορία μαζί ως δίδυμο.

Αντιλαμβάνομαι ότι φόρεσαν τη φανέλα με το Τριφύλλι τεράστιοι παίκτες και πριν το 1996 αλλά όπως και να το κάνουμε τότε ξεκίνησε ο Μύθος. Για οποιαδήποτε πάντως αντίρρηση, αντιπρόταση ή διαφοροποίηση, feel free σας περιμένω στα σχόλια!