Ένα φανταστικό παιχνίδι στο mute

Ένα ντέρμπι με δυνατές συγκινήσεις παρά τις κορώνες περί διαφοράς ρεκόρ, παρά τις προτροπές να κατατροπωθεί ο αντίπαλος και να επιστρέψει ταπεινωμένος. Όταν ο αντίπαλος είναι μια φανταστική ομάδα με μπαρουταπνισμένα στελέχη και τον κορυφαίο Ευρωπαίο παίκτη στο παρκέ, όσα λάθη κι αν έχει κάνει στη στελέχωσή του κι όσο χρόνο κι αν έχει χάσει με ανορθόδοξες επιλογές στο ξεκίνημα της σεζόν, ο Ολυμπιακός παραμένει κορυφαίος αντίπαλος που έχει κάτι πολύ διαφορετικό από τις ομάδες που θα πατήσουν το ΟΑΚΑ. Έχει υψηλότατο κίνητρο και το knowhow να παίρνει νίκες κόντρα στον Παναθηναικό.

Ταπεινή μου άποψη, ο Hall of Famer Ρικ Πιτίνο χτες βράδυ ηττήθηκε από τον Λιθουανό προπονητή του Ολυμπιακού. Ο Κεμζούρα ανακάτεψε την τράπουλα μπέρδεψε τα σχήματα, παρέταξε 5άδες που δεν ήταν πάντα αναμενόμενες αλλά έκανε στο τέλος ένα θεμελιώδες λάθος. Δεν αφήνεις εκτός τον Βασίλη Σπανούλη στα τελευταία 2,5 λεπτά. Είναι τα λεπτά που προτιμότερο θα ήταν να παίζεις με 4 αλλά με τον Σπανούλη παρόντα. Το συγκεκριμένο λάθος δεν το έκανε ο Πιτίνο με τον εκνευριστικά κι επίμονα άστοχο Καλάθη γιατί ήξερε ότι πίσω θα βάλει τα χέρια του στην κατάλληλη άμυνα και θα προσφέρει κάτι. Και το έκανε.

Ο φανταστικός Kill Bill

Από την αρχή του ματς το πράγμα φάνηκε ότι θα είναι σφιχτό για δυο λόγους. Πρώτον ο Βασίλης Σπανούλης τα έκανε όλα τέλεια. Από τη στιγμή που ο πρώην πράσινος φόρεσε τα κόκκινα έχει επηρεάσει τόσο πολύ τον τρόπο σκέψης και παιχνιδιού του Ολυμπιακού, που παραμένει φαινόμενο εκπληκτικό. Ξεκινάει τα πάντα εκείνος, τελειώνει τις επιθέσεις κατά το δοκούν. Παραμένει ο επιθετικός με το εκρηκτικό πρώτο βήμα και το διεισδυτικό θράσος που μόνο ανισορροπία και προβλήματα μπορεί να φέρει στον αντίπαλο. Απλά σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να το κάνει για 35 λεπτά, όπως παλιότερα. Κάνει τον κάθε Μιλουντίνοφ ήρωα και μπορεί να το κάνει κάθε βράδυ όλο το βράδυ, ψάχνει την ιδανική πάσα τη σωστή στιγμή, μπορεί όχι θεαματικά αλλά με διαβολεμένη συνέπεια σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι. Αν ήταν σε καλύτερη βραδιά ο Πρίντεζης ειδικά στα τελειώματα κάθε φορά που πόσταρε τον αντίπαλό του, θα είχαμε διαφορετική εικόνα παιχνιδιού.

Ο «πρέπει να κερδίσω» Παναθηναικός

Περισσότερο «πρέπει» παρά ενέργεια νομίζω πήρε ο χθεσινός Παναθηναικός από την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Και συνέβησαν πολλά λάθος πράγματα. Κατ’ αρχάς ήταν ψιλοαδύνατο να ελέγξει την pick ‘n’ roll συνεργασία Σπανούλη – Μιλουντίνοφ. Κι αν οι πράσινοι ήταν προετοιμασμένοι για άλλου είδους επιθέσεις του Ολυμπιακού, ο Σπανούλης έπαιξε απολύτως κεντρικά εκθέτοντας διαρκώς τον Παπαγιάννη. Είτε διεισδύσεις είτε p‘n’r ,όλα τα έστηνε στον κεντρικό διάδρομο. Ο Καλάθης αντίστοιχα δεν μπορούσε να δει ούτε μισή ασίστ στον κεντρικό διάδρομο λόγω της άμυνας και του αθλητικού Σέρβου στη ρακέτα. Με εξαιρετικές επιστροφές οι ερυθρόλευκοι δεν επέτρεψαν ούτε ένα δίλεπτο – τρίλεπτο ξέσπασμα που θα ξεμπούκωνε το ματς.

Και τότε μίλησε ο πάγκος. Ο Πιτίνο είχε να διαλέξει από εκεί Ράις και Μήτογλου. Αυτό που έκανε χτες ο Αμερικάνος ήταν αντάξιο της καριέρας του. Δεν είναι ούτε Πολ, ούτε Τσέρι, ούτε Ρότσεστι. Είναι ο Ράις, είναι ήδη Euroleague MVP κι έχει ένα τρομερό χαρακτηριστικό, που δεν έχει ας πούμε ο Φρεντέτ. Δεν χρειάζεται χώρο, δεν χρειάζεται χρόνο, δεν χρειάζεται ιδανικές συνθήκες, τα δημιουργεί όλα μόνος του. Highlight της βραδιάς για μένα, όχι κάποιο από τα τρίποντα μαχαιριές που έβαλε αλλά το δίποντο μετά από διείσδυση και κόντρα στο κορμί του Μιλουντίνοφ που ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Για αυτή τη φάση και μόνο για τέτοιες φάσεις, το μπάσκετ θα παραμείνει για πάντα το άθλημα των κοντών. Μόνο ένας Ράις μπορεί να σκεφτεί, να δημιουργήσει και να εκτελέσει με τέτοιον τρόπο κόντρα σε έναν παίκτη 2 δεκατόσο.

Ο Παναθηναικός πλην του Ράις

Δεν ξέρω πόσα παιχνίδια πρέπει να χάσει ο Νικ Καλάθης μέχρι να πάψει να ψάχνει ρυθμό μέσα από τα σουτ. Είναι δυστυχώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, στο οποίο κανείς προπονητής δεν μπορεί να βρει γιατρειά και κανένας τελικά δεν μπορεί να του επιβληθεί και να το απαγορεύσει. Για όσους υποστήριζαν ότι έχει δουλέψει το σουτ, ότι έχει αλλάξει την τεχνική του προς το καλύτερο κι άλλα τέτοια, βραδιές σαν τη χτεσινή θα δίνουν πάντα την απάντηση. Το θέμα δεν είναι πως σουτάρεις αλλά σε πόσα σουτ και σε πόσα μεγάλα σουτ έχεις συστηματικά ευστοχήσει. Ο Καλάθης λοιπόν στα 30 του οριστικά δεν είναι σουτέρ ok ; Είναι όμως ο φανταστικός πασέρ που ξέρουμε κι ο άνθρωπος που κλέβει το πορτοφόλι του Σπανούλη σε μια καθοριστική φάση που οδηγούσε σε πράσινη ήττα.

Ο Ντίνος Μήτογλου είναι ένας εξαιρετικός παράγοντας στη ρακέτα του Παναθηναικού. Ένα παιδί πολύ σκληρό, όχι ντούκι αλλά πολύ χτισμένο και γυμνασμένο. Πριν κάνω την ιεροσυλία να τον συγκρίνω με το λεπτό αλλά πολύ δυνατό κορμί του Ρέμπρατσα, θα τον χαρακτηρίσω ως ένα ψηλό Χατζηβρέτα. Φάινεται αδύνατος αλλά δεν είναι καθόλου αδύναμος. Έχει άριστο timing στα άλματα γύρω από το στεφάνι και δεν κάνει ποτέ υπερβολές. Αμύνεται και χαμηλά και ψηλά. Συνήθως όταν ένας παίκτης χαρακτηρίζεται project δεν είναι ακόμα παίκτης και πιθανώς ποτέ να μη γίνει, αλλά ο Μήτογλου είναι και καλός παίκτης και σπουδαίο project. Κατά τη γνώμη μου λάθος που ο Πιτίνο τον άφησε πάγκο στο 2^ο ημίχρονο. Αν το έκανε ο Πεδουλάκης, θα μιλούσαμε πολύ διαφορετικά σήμερα, να είμαστε δίκαιοι. Αν ο Μήτογλου φαίνεται κοντός για μια ρακέτα με Μιλουντίνοφ, τότε ο Κάιλ Χάινς δε θα είχε ούτε μια Euroleague στην κατοχή του κι όμως έχει. Πολλές.

Για τον Γιώργο Παπαγιάννη μια φράση. Μπράβο που είχε το καθαρό μυαλό στο τέλος σε αντίθεση με αντίστοιχα τσαπατσούλικα τελειώματα μέσα στο ματς. Ευτυχώς για αυτόν δεν είχε το καθαρό μυαλό ο αντίπαλός του να του κάνει το χρήσιμο φάουλ.

Οι λεπτομέρειες που δεν είναι καθόλου λεπτομέρειες

Όταν ακούω τη φράση «το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες, σε μια δυο βολές» μου ανάβουν τα λαμπάκια. Εδώ δεν είναι ΝΒΑ, είναι Euroleague. Η χρήση των φάουλ, τα σωστά φάουλ στο σωστό χρόνο και στο σωστό παίκτη είναι εργαλείο! Δεν κάνεις φάουλ μόνο επειδή πιέζεις στην άμυνα, τα χρησιμοποιείς συστηματικά! Το να πατάνε το παρκέ, ειδικά στο τελευταίο 10λεπτο, παίκτες που να εγγυώνται ευστοχία στις βολές χαρίζει τίτλους. Πέρυσι έγραφα ότι όσο ο Παναθηναικός σουτάρει κάτω από 70% στις βολές, δε θα ξαναδεί Final 4 ποτέ! Οι βολές λοιπόν δεν είναι λεπτομέρεια που δεν πήγε καλά. Είναι βασικό στοιχείο του μπάσκετ, που αν είσαι επαγγελματίας πρέπει να το κατέχεις. Τόσο απλά.

Η φανταστική ατμόσφαιρα

Δεν υπάρχει τέτοια ποτέ σε κανένα παιχνίδι αιωνίων είτε στο ΟΑΚΑ είτε στο ΣΕΦ. Για το ΣΕΦ έχω γράψει, ήρθε η ώρα να γράψω και για το ΟΑΚΑ. Είμαι πολύ ευτυχής που έχω την επιλογή της τηλεοπτικής μετάδοσης από το εξαιρετικό team των καναλιών Novasports. Είμαι πολύ περήφανος ως πατέρας, που δεν οδηγώ τα παιδιά μου στο γήπεδο να ακούνε οχετό ύβρεων για στόλους, μανάδες, γυναίκες, παιδιά. Είμαι κάθετος ότι ποτέ δεν πρόκειται να επιτρέψω στον εαυτό μου να συναγελάζεται με επαγγελματίες τζαμπατζήδες που κραδαίνουν μπανάνες, πανό για εγκληματικές ενέργειες, ανάβουν καπνογόνα και σκάνε κροτίδες σε κλειστό γήπεδο με μικρά παιδιά. Κι όμως τους χαιδεύουν άνθρωποι του αθλητισμού ελληνόφωνοι και μη, διαιωνίζοντας τη βαλκανική μας αλητεία ως ένα worth to see φαινόμενο. Καλά μυαλά σε όσους δε συμμετέχετε στο τσίρκο των αιωνίων συνδεσμιτών αλλά πηγαίνετε στο «υπερθέαμα», καλή τύχη σε όσους παίρνετε μικρά παιδιά στα ελληνικά ντέρμπι. Από τύχη επιστρέφετε μαζί τους υγιείς στο σπίτι, αφού έχετε προξενήσει τεράστια βλάβη στα παιδικά μυαλά τους. Γνώμη μου. Τέλος για το ότι ο τεράστιος Βασίλης Σπανούλης δεν έχει μια κορνίζα στο σπίτι του με τη φανέλα της ομάδας με την οποία κέρδισε τόσους τίτλους, ο μόνος που δε φταίει είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Ο υγιής πράσινος φίλαθλος κόσμος του οφείλει ευγνωμοσύνη και μια συγγνώμη εξ ονόματος όλων των άλλων.