"Χαλάλι..."

Αν «θάνατος είναι η λησμοσύνη» όπως κάποια στιγμή είχε πει, μεταξύ άλλων, ο Μίκης Θεοδωράκης, τότε οι αντιδράσεις που παρακολουθούμε από την Κυριακή το πρωί, που κυκλοφόρησε το θλιβερό μαντάτο της απώλειας του Παύλου Γιαννακόπουλου, είναι απλά μια διαβεβαίωση ότι ο ιστορικός ηγέτης του Παναθηναϊκού έχει ήδη εξασφαλίσει μια θέση στην αιωνιότητα.

Ο ίδιος μπορεί να πάει να αναπαυτεί στην τελευταία του κατοικία, ήσυχος ότι η ιστορία θα είναι καλή μαζί του, για τον απλούστατο λόγο ότι φρόντισε να την γράψει ο ίδιος με τα έργα και τις ημέρες του. Κυνηγώντας και πετυχαίνοντας το (κάθε) όραμά του με το πάθος, την αφοσίωση και την απλότητα ενός μικρού παιδιού. Αυτό ήταν το βασικό χαρακτηριστικό του και γι αυτό επιβραβεύτηκε, τόσο ως επιχειρηματίας, όσο και ως οραματιστής και δημιουργός μιας ομάδας όπως την είχε ονειρευτεί.

Υπό μια έννοια μπορεί να υπήρξε και τυχερός γιατί πρόλαβε να απολαύσει με το παραπάνω, εκτός από το δημιούργημά του, την αναγνώριση του αναλογούσε.

Αν, πριν κινήσει για το τελευταίο ταξίδι, προλάβαινε κανείς να του απευθύνει μια τελευταία ερώτηση: « Πρόεδρε, έζησες τη ζωή που ήθελες; Θα μπορούσες να την ξαναζήσεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο άλλες εκατό φορές;» δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα απαντούσε «Τί εκατό μου λες ρε μπαγάσα. Και χίλιες μπορώ να σου πω. Πολλές οι πίκρες, πολλές οι δυσκολίες αλλά χαλάλι, άξιζε τον κόπο». 'Αδικο θα είχε νιώθοντας την απόλυτη λατρεία που προκάλεσε;

Σε άλλες περιπτώσεις θα έμοιαζε γραφικό να διαβάζει κανείς τόσες διηγήσεις από τόσους ανθρώπους που πρόλαβαν να έχουν μαζί του είτε μια τυχαία επαφή, είτε καθημερινή συνεργασία. Όμως αν το καλοσκεφτείς, για τον Παύλο Γιαννακόπουλο, είναι κι αυτό ένα παράσημο. Γιατί αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε να ζήσει. Φαίνεται ότι του έδινε ζωή να μοιράζεται την ζωή του, τις χαρές και τις λύπες του, με τους ανθρώπους και όχι να δημιουργήσει την εικόνα ενός απρόσιτου και αποστειρωμένου μεγιστάνα που δεν τολμάς να όχι μόνο να τον πλησιάσεις και να του μιλήσεις, αλλά ούτε καν να τον κοιτάξεις.

Ίσως πάλι αυτή η επαφή να ήταν κι ένας τρόπος που τον βοηθούσε να σκέφτεται. Άκουγε όλες τις γνώμες, τις ζύγιζε και συνήθως χαμογελούσε, μα όταν ερχόταν η ώρα να πάρει τις κρίσιμες αποφάσεις, έκανε αυτό που του υπαγόρευε η δική του οπτική για τα πράγματα. Ειδικά στον Παναθηναϊκό, πάντα κατάφερνε να πετυχαίνει ένα συνδυασμό λογικής και συναισθήματος, τις περισσότερες φορές αφήνοντας παραπονεμένη τη λογική. Εδώ που τα λέμε ήθελε και λίγη «τρέλα», αν σκεφτούμε τι παρέλαβε και τι παρέδωσε.

Μέσα σε αυτή την σχέση αμφίδρομη σχέση, αλληλεπίδρασης, που εξελίχθηκε, πολλά θα μπορούσε να ανεχτεί. Όχι όμως να ακούσει κακιά κουβέντα για τον Ζέλικο Παβλίσεβιτς. Ήταν ένας από τους λόγους που θα μπορούσε να σε βρίσει. Περίεργο σας φαίνεται; Ο Κροάτης τεχνικός, μπορεί ποτέ να μην κατάφερε να κατακτήσει, εκτός από ένα κύπελλο, μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά των οπαδών του «τριφυλλιού», όμως για τον Παύλο Γιαννακόπουλος ήταν εκείνος που τον έπεισε να αλλάξει τον τρόπο προσέγγισης. «Ήταν πρώτα και πάνω από όλα κύριος» συνήθιζε να λέει. Όμως στους πιο στενούς του ανθρώπους έδινε μια εξήγηση παραπάνω: «ήταν εκείνος που με έπεισε ότι αν ήθελα να πετύχω κάτι μεγάλο, ώστε να μας σέβονται ως ομάδα έπρεπε, παράλληλα με τις επενδύσεις για το μέλλον(Αλβέρτης, Οικονόμου, Μυριούνης), να αρχίσουμε να προσελκύουμε μεγάλους παίκτες που θα έφερναν μαζί τους την αύρα του πρωταγωνιστή και θα έδιναν την διαβεβαίωση σε όλο τον χώρο του μπάσκετ, ότι είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε τον Παναθηναϊκό μια κραταιά δύναμη. Με άλλο μάτι σε βλέπουν αν εμφανίζεις στο παρκέ αστέρια όπως ο Γκάλης, ο Βράνκοβιτς, ο Κόμαζετς, o Σοκ (και όλους όσους ακολούθησαν). Θα σκεφτούν διπλά και τριπλά να σε αδικήσουν, γιατί κακά τα ψέματα, όσο συμμετέχεις στον κύκλο εργασιών της αγορά, τόσο μεγαλύτερη επιρροή μπορείς να ασκήσεις».

Μέσα σε αυτή τη λογική, ο Παύλος Γιαννακόπουλος, έβαλε πλώρη να διεκδικήσει την υπογραφή του Νίκου Γκάλη, τότε που ο Άρης, μη μπορώντας να συντηρήσει την ομάδα που τον έκανε «Αυτοκράτορα», είχε πάρει την δύσκολη απόφαση να μην τον κρατήσει στη δύναμή του. Ήταν επίσης η εποχή που ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη και του Γιάννη Ιωαννίδη είχε αρχίσει να προετοιμάζεται για να πάρει τα σκήπτρα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το καλοκαίρι του 1992, ήταν πολύ δύσκολο για τους δημοσιογράφους των τριών, τότε, αθλητικών εφημερίδων. Μιλάμε για μια εποχή που ούτε κινητά τηλέφωνα υπήρχαν ούτε διαδίκτυο για την διακίνηση της πληροφορίας. Έπρεπε να ξέρεις που βρίσκεται κάθε πηγή από την οποία μπορούσες να αντλήσεις ρεπορτάζ, την συγκεκριμένη ώρα για να την πετύχεις στο κατάλληλο σταθερό. Το σήριαλ για τον επόμενο σταθμό της δοξασμένης καριέρας του Νίκου Γκάλη, μας έκανε όλους πολύ ανασφαλείς και πολύ ανήσυχους.

Κάποια στιγμή, γύρω στις δέκα το βράδυ, χτυπάει το τηλέφωνο στο γραφείο μου στο «ΦΩΣ». « Παιδί μου, γράψε ότι "ο Παναθηναϊκός αποσύρεται από την διεκδίκηση του Γκάλη» ακούστηκε, μια φωνή γεμάτη ανησυχία. Η φωνή του Παύλου Γιαννακόπουλου. «Τι εννοείς πρόεδρε; Μιλήσατε και δεν τα βρήκατε;» ήταν η επόμενη ερώτηση, μήπως αυξηθεί ο όγκος των στοιχείων του ρεπορτάζ. « Όχι, αλλά έχω την υποψία (την πληροφορία προφανώς εννοούσε) ότι έχει κλείσει στον Ολυμπιακό και μας χρησιμοποιούν για να δείξουν ότι τον πήραν μέσα από τα χέρια μας. Δεν θα τους αφήσω να χρησιμοποιήσουν τον Παναθηναϊκό». Παραδόξως, η συζήτηση δεν σταμάτησε εκεί. «Πρόεδρε, ξέρεις, επειδή ψάχνω και το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού δεν μου προκύπτει από πουθενά ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να κινηθεί για τον Νικ, ξέρεις κάτι να με βοηθήσεις» του αποκρίθηκα, περισσότερο για να «αγοράσω» περισσότερα στοιχεία για την υπόθεση παρά για να «δώσω». Σα να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. «Κλείσε-κλείσε, θα σε πάρω σε δέκα λεπτά» μου είπε και ξαφνικά το τηλέφωνο νέκρωσε. Δεν θυμάμαι αν τα λεπτά που πέρασαν ήταν δέκα, γιατί όσο περνάει η ώρα σε μια εφημερίδα που πρέπει να κλείσει την έκδοσή της, η μέτρηση του χρόνου μπορεί να είναι αντικειμενική αλλά ο τρόπος που τη βιώνει ο συντάκτης που έχει να αναφερθεί στον αρχισυντάκτη του και κατ’ επέκταση στον διευθυντή, ειδικά για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα είναι υποκειμενικός. Κοιτούσα, πότε το τηλέφωνο και πότε το ρολόι. Πίστευα ότι το ένα (το τηλέφωνο) είχε χαλάσει και το άλλο (το ρολόι) έτρεχε σα δαιμονισμένο. Αν μου ζητούσα να παραδώσω το κείμενο, η τελευταία πληροφορία ήταν : ο Παναθηναϊκός αποσύρεται από την διεκδίκηση του Γκάλη». Κάποια στιγμή το πορτοκαλί (θυμάμαι) τηλέφωνο χτύπησε, αν και νομίζω ότι πρόλαβα να το σηκώσω πριν καν ακουστεί ο ήχος: «Λοιπόν παιδί μου, γράψε: «ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν αποσύρεται, αλλά ετοιμάζεται να πάρει τον Νίκο Γκάλη. Προφανώς ήταν ένα από τα κλασικά κόλπα του Ιωαννίδη, αλλά δεν θα του περάσει» ακούστηκε με διαφορετική χροιά και μεγαλύτερη σιγουριά από την προηγούμενη επικοινωνία μας η φωνή του Παύλου Γιαννακόπουλου. Ενδεχομένως, πάνω κάτω, ο ίδιος διάλογος να επαναλήφθηκε άλλες δυο φορές με τον αρμόδιο συντάκτη της «Αθλητικής» και του «Φίλαθλου». Τα υπόλοιπα έγιναν όπως τα ξέρετε.

Με την απόσταση που υπάρχει πια από τα πράγματα μπορώ να καταλάβω πόσο πιο επικίνδυνη είναι η ζωή σε ένα site. Πώς να αντισταθείς στον πειρασμό, στις 10 το βράδυ να ανεβάσεις : « ο Παναθηναϊκός αποσύρεται από την διεκδίκηση του Γκάλη» για να μη σε προλάβουν οι δίπλα ή οι απέναντι; Και με τι μούτρα να βγεις, μετά από δέκα λεπτά, όχι απλά να αναιρέσεις την προηγούμενη πληροφορία αλλά να ξεχωρίσουν ποια από τις δυο έβγαλες από το κεφάλι σου μόνο και μόνο για να πάρεις «κλικς» ;

Με τέτοιες αναμνήσεις που πια μοιάζουν έντονες και συνάμα τρυφερές, τώρα που ο ίδιος ο Παύλος Γιαννακόπουλος έκλεισε τον βιολογικό κύκλο της ζωής του, ολοκληρώνοντας και την δική του (τελευταία) μεταγραφή, στην ομάδα του Παραδείσου, μπορούμε να ισχυριστούμε με σιγουριά ότι ο Μίκης Θεοδωράκης αλλά και ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος που έγραφε ότι «ο αληθινός τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών» έχουν απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι «καταδικασμένοι» να μην πεθάνουν ποτέ. Καλό ταξίδι.