Η Ιθάκη των ξεριζωμένων!
Το πρωί της 11ης Απριλίου του 1991, συλλήβδην η ομάδα του Πανιωνίου, η οποία το προηγούμενο βράδυ είχε κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδος (νικώντας στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας τον “φρέσκο” Κυπελλούχο Ευρώπης ΠΑΟΚ) πήγε στο κοιμητήριο της Νέας Σμύρνης και άφησε το τρόπαιο μαζί με μια ανθοδέσμη πάνω στον τάφο του Ανδρέα Βαρίκα...
Live Στοίχημα σε NBA & Bundesliga με Live Stream στη Novibet (21+).
Μακάβριο, μα οφειλόμενο το χρέος, που το πρόσταξε η φωνή της συνείδησης: ο μεγάλος οραματιστής και πιονιέρος είχε φύγει από τη ζωή στα τέλη Αυγούστου του '90 και οι δικαιούχοι της ανεκτίμητης κληρονομιάς του θεώρησαν αυτονόητο να του αφιερώσουν το τρόπαιο, που παρεμπιπτόντως υπήρξε το πρώτο, το οποίο κατέκτησε ο Ιστορικός σε ομαδικό επίπεδο.
Ανακαλώ στη μνήμη μου αυτές τις συναρπαστικά αλλόκοτες εικόνες, των οποίων (ομολογώ πως) δεν υπήρξα αυτόπτης μάρτυς: νιώθω ωστόσο σαν να ήμουν εκεί, σαν να είδα τα δάκρυα να αυλακώνουν τα πρόσωπα όλων των μελών της ομάδας, σαν να άκουσα τα αναφιλητά του Φάνη, σαν να συμμετείχα κι εγώ σε αυτό το ιδιότυπο “παιχνίδι των λυγμών”...
Το προηγούμενο βράδυ, μετά τη λήξη του τελικού, οι τότε νικητές πήγαν για το καθιερωμένο γλέντι στα μπουζούκια, άλλωστε τότε όλα αυτά τα πολιτιστικά καταστήματα λειτουργούσαν επτά ημέρες την εβδομάδα. Χθες το βράδυ απ' ό,τι έγραψε ο Νίκος Μίχαλος, τα επινίκια της ανόδου γιορτάστηκαν στην πίστα, όπου τραγουδάει ο Ρέμος...
Πλάκα πλάκα τέτοιο καψόνι που να το περίμενε ο Αντωνάκης: να βλέπει μπροστά του αυτούς που δεν επέτρεψαν στη αγαπητικιά του να σφραγίσει απ' ευθείας το εισιτήριο της δικής της επιστροφής στις μεγάλες πίστες!
Υπάρχουν και πλέι οφς, όμως, για να βγάλουν το απωθημένο τους ο Αλεξανδρής, ο Γκαγκαλούδης και όλος ο συρφετός του Ηρακλή, που ούτως ή άλλως απόλαυσε προ ημερών την “against all odds” σωτηρία της ποδοσφαιρικής ομάδας και περιμένει να ζευγαρώσει η ευτυχία του...
Από χθες το βράδυ, με το που έληξε ο αγώνας του Πανιωνίου με τον Δούκα, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης πήραν φωτιά προς χάριν της παλιννόστησης του στην Basket League και μάλιστα δίκην νομοσχεδίου που ψηφίσθηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος!
Σε αντίθεση με την ΑΕΚ που κατ' επιλογήν πέρασε έναν επί πλέον χρόνο στην εξορία και απουσίασε επί τρεις σεζόν από την κεντρική σκηνή , οι “κυανέρυθροι” τις περιόρισαν σε δυο: μια εθελουσίως στη Β' Εθνική και μία στην Α2.
Συνοπτικές διαδικασίες!
Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, δεν ξέρω εάν ο Ίων Βαρουξάκης από το εξωτερικό ή ο Νίκος Ζαμάνης ή όποιος άλλος έχει λόγο στα δρώμενα του Πανιωνίου σκέφτηκε όπως το 1991 ο Γεράσιμος Βεντούρης, ο Ισίδωρος Κούβελος, ο Παύλος Κορκίδης, ο Τάσος Γιάνναρος, ο (συχωρεμένος) Αργύρης Κορωναίος, ο Μίλτος Λαζαρίδης, ο Φίλιππος Δημητρακόπουλος και οι υπόλοιποι κρατούντες του Πανιωνίου...
Τι εννοώ; Να έστελναν ή - επειδή ποτέ δεν είναι αργά - να στείλουν σήμερα ή αύριο ή όποτε βολεύει βρε αδερφέ, ομοθυμαδόν τους πρωταθλητές της Α2 στον ίδιο χώρο: στο ίδιο κοιμητήριο για να εναποθέσουν μερικά λουλούδια και λίγα δάκρυα και να αποτίσουν φόρο τιμής και μνήμης στους μεγάλους απόντες που δεν πρόλαβαν να ζήσουν το νόστιμον ήμαρ και εκεί ψηλά στον Παράδεισο αδημονούσαν να ξαναδούν τον Πανιώνιο στη φυσική θέση του...
Μετά τον Βαρίκα, έχουν σειρά ο Μάκης Δενδρινός, ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, η Ελένη Παυλάκου και όσοι ακόμη έφυγαν από τη ζωή τυλιγμένοι με τη σημαία του Πανιωνίου: του “Ιστορικού”, όπως τον έλεγε και τον (ξανα)βάφτισε ο “Βούδας”.
Ξεριζωμένος από τη Σμύρνη, μεγαλωμένος στη Νέα Σμύρνη με τον καημό της Ρόζας, εξορισμένος για τρίτη φορά στην ιστορία του (από τότε που έκανε το ντεμπούτο του στην Α' Εθνική), ο Πανιώνιος ως σύλλογος γεννούσε, γεννά και θα γεννά εις τον αιώνα τον άπαντα, δυνατά συναισθήματα: τα παράγει διαχρονικώς και σε μεγάλες δόσεις, τρέφεται με δαύτα, ζει και αναπνέει με τις εικόνες, με τις θύμησες και με τη νοσταλγία, αλλά ταυτοχρόνως είναι υποχρεωμένος να κοιτάξει μπροστά και να ατενίσει την επόμενη μέρα του με ρεαλισμό...
Η Ιστορία, τα συναισθήματα, τα συγκινητικά αναμνηστικά μπλουζάκια και όλη αυτή η φάση “je t' aime” δεν θα αποτρέψουν τα καινούργια μοιραία λάθη, εάν ο Πανιώνιος δεν παραδειγματίσθηκε από εκείνα που διέπραξε πριν από δύο χρόνια...
Ούτε όλα αυτά είναι οι αναγκαίες και επαρκείς συνθήκες για να του εξασφαλίσουν το πιστοποιητικό συμμετοχής της Basket League, ώστε να μην ξανατρέχει πάλι την ύστατη ώρα (και μάλιστα κατά παράβασιν αυτής) για να σώσει τα προσχήματα και την υστεροφημία του κάποιος καινούργιος (Ηλίας) Λιανός...
Δεν ξέρω κιόλας εάν και κατά πόσον ο Ίων Βαρουξάκης θα ήταν διατεθειμένος να μπει σε αυτό το τριπάκι, όταν μάλιστα (φέρεται ότι) χάλασε τη ζαχαρένια του ανυπότακτου χωριού με την εκ του μακρόθεν δήλωση του ότι “πανηγυρίζουν όσοι έλειπαν συστηματικά από το γήπεδο, συνεπικουρούμενοι μάλιστα απ' όλους αυτούς οι οποίοι ασκούσαν δριμεία και κακόβουλη κριτική".
Τάδε έφη μεταξύ άλλων ο πρόεδρος του Πανιωνίου, χώρια η κατακλείδα της δήλωσης του: αυτό το “Οψόμεθα” που φάνηκε κάπως, αλλά προφανώς ο ίδιος ξέρει τι εννοεί...
Επίσης όλα αυτά δεν φτάνουν για να εξαγνίσουν τον “Ιστορικό” από τα εγκλήματα της προπέρσινης σεζόν, όταν ρίχτηκαν σαν βορά στις αρένες για να τους κατασπαράξουν τα λιοντάρια, πιτσιρίκια (τύπου Σταμάτη, Μωραΐτη, Μπιλή, Γεωργιάδη, Σπυρόπουλου, Πετρόπουλου, Οικονομόπουλου, κοκ), κανονικοί παίκτες οι οποίοι στρατολογήθηκαν in extremis, ενώ είχε αρχίσει το πρωτάθλημα (Ξανθόπουλος, Βεργίνης) λεγεωνάριοι και τέσσερις προπονητές: ο Βαγγέλης Δεγαίτας, ο Θανάσης Παπαχατζής, ο Βαγγέλης Αλεξανδρής και ο Κρις Χουγκάζ.
Τόσους σε μια σεζόν δεν άλλαξε ούτε ο Κώστας Τζιβελέκας στη Δάφνη!
Ούτε βεβαίως - για να τελειώνω με τα “εκ των ων ουκ άνευ” - όλα αυτά μπορούν να υποκαταστήσουν τις απαραίτητες νομικές και γραφειοκρατικές διαδικασίες και τα συμπαρομαρτούντα της εκκαθάρισης της παλιάς ΚΑΕ και της μετάλλαξης της σε μια υγιή εταιρεία...
Ασφαλώς η διοίκηση, ο άξιος Νίκος Οικονόμου, οι συνεργάτες του, οι παίκτες, οι πιστοί ή ακόμη και οι “συστηματικώς απόντες και ασκούντες δριμείς και κακόβουλη κριτική” (sic) και γενικώς όλοι όσοι έβαλαν ένα λιθαράκι στην επιτυχία δικαιούνται να απολαύσουν την επιτυχία τους. Συνάμα όμως υποχρεούνται - ο καθείς αναλόγως του ρόλου του - να χαράξουν από τώρα την επόμενη μέρα της ομάδας: να τη θωρακίσουν, να τη δυναμώσουν, να τη στηρίξουν και να μην αφήσουν να ξαναγίνει ρεντίκολο...
Δεν με έπιασε ξαφνικά ο καημός μου για τον Πανιώνιο: τον έχω εξ απαλών ονύχων και έχω ξαναγράψει εδώ πως σε αυτή την παλιά ωραία παρέα οφείλω ένα μεγάλο κομμάτι από το δημοσιογραφικό “ευ ζην” μου...
Έγραψα όμως και κάτι άλλο την επομένη του κύκνειου άσματος του τη σεζόν 2014-15 (http://www.gazzetta.gr/basket
Βεβαίως η "sui generis" φυσιογνωμία του Πανιωνίου δεν παραχαράζεται από έναν υποβιβασμό, ούτε από τη σωρεία των εγκληματικών λαθών: ο “Ιστορικός” θα είναι πάντοτε ο “Ιστορικός” με ό,τι αυτό σημαίνει, με ό,τι συμβολίζει και με ό,τι συνεπάγεται...
Αντί επιλόγου παραθέτω μερικές ατάκες του (σεσημασμένου για το λόγιο και για το γνήσιο και όχι δήθεν κουλτουριάρικο ύφος του) Μίλτου Λαζαρίδη ένα βράδυ του περασμένου Οκτωβρίου που μαζευτήκαμε οι φίλοι του Μάκη Δενδρινού στου “Βαλέσα” για ένα φιλολογικό μνημόσυνο...
>> Είμαστε εδώ και θαρρούμε πως βρισκόμαστε στο Άγιο Όρος...
>> Μεγαλώσαμε εδώ, περάσαμε ατελείωτες νύχτες, νιώθαμε σαν να εκκλησιαζόμαστε σε έναν ναό δημιουργικής τεμπελιάς και οραματισμών για τον Πανιώνιο και για το μπάσκετ...
>> Ερχόμασταν εδώ, μεταλαμβάναμε των αχράντων μυστηρίων και ο παπάς εκτός από το αντίδωρο μας κέρναγε παϊδάκια και συκωταριές!
>> Ο Πανιώνιος και το μπάσκετ δεν γεννήθηκαν εδώ. Εδώ όμως μεγάλωσαν όπως μεγαλώσαμε όλοι μας, γεννήσαμε ιδέες, παράγαμε έμπνευση, δημιουργήσαμε οράματα και νιώθαμε σαν να βρισκόμαστε στην Ακαδημία Πλάτωνος...
>> Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα ο ίδιος ο Πλάτωνας θα υπέκυπτε στον πειρασμό να γράψει το δεύτερο “Συμπόσιο” του!
ΥΓ: Καλώς όρισες Πανιώνιε και καλά καινούργια μπασκετικά Συμπόσια!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
