Ένα καπέλο γεμάτο Ελλάδα

Είχα που είχα αλλεργία στον καρνάβαλο, στην τρελή χαρά, στα μασκαρέματα, στα κούλουμα και στους λjιλjiπούτειους καρναβαλjστές (με πατρινjή προφορά Ελjίζας Καλλjίτση το τελευταίο), τώρα ξέρω ότι δεν θα πατήσω ποτέ στην Πάτρα, στο Μοσχάτο και στις άλλες μητροπόλjεις της αποκριάς.

Όταν έχεις ζήσει από κοντά τις παρελάσεις του Mardi Gras στη Νέα Ορλεάνη, δεν θέλεις να ξαναζήσεις καρναβάλjι αλλά ελλjηνικά oύτε να παίξεις σοκολατοπόλεμο με άτομα που στην πραγματική τους ζωή πετάνε πέτρες σε πρόσφυγες και σε αδέσποτα ζώα.

Θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, ότι πολλοί από αυτούς που χόρευαν με στολές Σταρ Τρεκ και μάσκες Τραμπ υπό τους ήχους τρομπονιού και τούμπας στην Κανάλ Στριτ και στην Σεντ Κλοντ Άβενιου ψήφισαν το ξανθό φασιστοειδές που παριστάνει τον πλανητάρχη.

Ωστόσο, η Νέα Ορλεάνη έχει διαχωρίσει προ πολλού τη θέση της από τους Ρεπουμπλικάνους και την υπερσυντηρητική γειτονιά που την περιβάλλει.

Όταν η κυβέρνηση Μπους έριξε την Big Easy στα σκυλιά μετά τον τυφώνα Κατρίνα, υιοθετώντας ξεδιάντροπα την άποψη ότι «αυτή η πόλη δεν αξίζει να σωθεί», αυτή η παράταξη χαρακτηρίστηκε, σύσσωμη, persona non grata στη Νέα Ορλεάνη.

Εμείς κινδυνεύσαμε με ξυλοδαρμό όταν είπαμε σε ντόπιο ότι ο τυφώνας «ήταν φυσική καταστροφή». Επιλέξαμε βλέπετε να μείνουμε στη συνοικία Lower Ninth Ward, που το 2007 βυθίστηκε κάτω από 4-5 μέτρα νερό και θρήνησε νεκρούς και χαμένες περιουσίες.

Όχι, μίστερ. Τη συμφορά με τους 1800 νεκρούς την προκάλεσε (και την πολλαπλασίασε) η χρόνια αδιαφορία της πολιτείας για αυτή την πόλη των μαύρων, της εναλλακτικής κουλτούρας και της κοινωνικής αντίστασης μέσα στην καρδιά του οπισθοδρομικού Νότου.

Η φωτογραφική μου μηχανή γέμισε με ενσταντανέ μίσους ενάντια στον Τραμπ, από γκραφίτι στους δρόμους, πινακίδες στα εστιατόρια και αυτοκόλλητα στους τοίχους.

Μετά την απομάκρυνση από το ταμείον, όμως, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Η Αμερική που θυμίζει πια σε ανατριχιαστικό βαθμό τη Γερμανία του 1938 θα υποστεί μαζί με την υπόλοιπο πλανήτη την ξασμένη μεσαιωνική λαίλαπα.

Αλήθεια, γιατί σιώπησαν έτσι, εκκωφαντικά, οι θιασώτες της θεωρίας «τι Χίλαρι, τι Τραμπ» ; Εχω ένα χαλασμένο πρόβειο στο ψυγείο και δεν ξέρω πού να το εκτοξεύσω.

Δεν φανταζόμουν πόσο έντονο -αν και διακριτικό- είναι το άρωμα Ελλάδας στη Νέα Ορλεάνη. Ήταν μία ευχάριστη έκπληξη μέσα στον ορυμαγδό των αισθήσεων και των παραισθήσεων.

Το ευάερο εστιατόριο «Gazebo» κάτω από τη στέγη της French Market το έχει ένας συμπατριώτης μας από την Τρίπολη, ονόματι Αντώνιος Σούλης. Τις προάλλες μάλιστα καθόταν στα τραπεζάκια του και άκουγε γλυκιά τζαζ μία οκταμελής παρέα επισκεπτών από τη Χίο (αφού ζουν πολλοί Χιώτες εμιγκρέδες στην πόλη).

Στο μπαρ «Fritzel’s European Jazz» πάνω στην ανυπόφορα πολύβουη Μπέρμπον Στριτ, το κασκόλ του Παναθηναϊκού δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Σύμφωνα με τον φίλο μου Στέφανο Λεμονίδη, το μαγαζί ανήκει σε δύο πρώην ποδοσφαιριστές από την Αθήνα, τους Βασίλη Ζαργάνη και Νίκο Νικολόπουλο.

Στην οδό Μάγκαζιν 212, το ντελικατέσσεν «Casa Angelo» είναι όχι ιταλικό, αλλά ελληνικό, αφού ο Άντζελο είναι στην πραγματικότητα Ευάγγελος, πρώην ναυτικός: «Να πάτε να συναντήσετε τους αγαπημένους μου συγγενείς Βαγγέλη και Πόλυ και τα παιδιά τους, θα χαρούν πολύ», με παρέπεμψε φίλος αναγνώστης. Δεν πρόλαβα, αλλά αποτίω εδώ τον αναγκαίο φόρο τιμής.

Η μεγαλύτερη γκαλερί της Νέας Ορλεάνης λέγεται «Michalopoulos Gallery», αρχηγείο του σημαντικού ελαιογράφου και γλύπτη Τζέιμς Μιχαλόπουλου. Εμβληματική φυσιογνωμία της πόλης, γνωστός και για τη φιλανθρωπική του δράση, ο 66χρονος Ελληνοαμερικανός με την ταπεινή καταγωγή έχει και το αποστακτήριο «Celebration», όπου παρασκευάζεται εκλεκτό ρούμι εδώ και 22 χρόνια.

Στις παρυφές του αχανούς City Park κοντά στη συνοικία Τρεμέ εντοπίσαμε τη μεγαλοπρεπή ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Τριάδας, με την επιγραφή «Hellenic Community» και τη γαλανόλευκη να ανεμίζει.

Το πασχαλιάτικο φεστιβάλ των Ελλήνων της πόλης κρατάει μία εβδομάδα και είναι η μεγαλύτερη «ξενόφερτη» γιορτή στην Big Easy. «Family Fotiadis», γράφει ένα από τα επώνυμα πλακάκια στην προκυμαία των κρουαζιερόπλοιων στο Μισισιπή.

Όσοι μας έβλεπαν με μπλουζάκια των Μπακς και του Giannis, βέβαια, μας άνοιγαν συζήτηση χωρίς πολλή σκέψη. Στην Αμερική είναι πολύ εύκολο να πιάσεις κουβέντα με έναν καλοπροαίρετο άγνωστο και πολύ δύσκολο να τον ξεφορτωθείς.

«Είμαι από το Μάντισον του Ουισκόνσιν και έχω να σας πω ότι ο Γιάννης ξανάβαλε την πολιτεία μας στον αθλητικό χάρτη», μας είπε κάποιος που δεν είχαμε ξαναδεί. «Greeeeeeek Freaaaaak», πανηγύρισε ένας αργόσχολος τύπος αραχτός σε παγκάκι της ακροποταμιάς μόλις περάσαμε από δίπλα του.

Μόνον οι 6-7 φίρμες του ΝΒΑ ξεπερνούσαν το δικό μας παιδί σε δημοφιλία: ΛεΜπρόν, Κάρι, Ουέστμπρουκ, Ντουράντ, Χάρντεν, Ίρβινγκ, άντε και Ντέιβις λόγω εντοπιότητας. Για τους υπόλοιπους, δεν τυπώθηκαν καν αναμνηστικά t-shirts.

Τα μπλουζάκια του ήταν ευπώλητα όσο ελάχιστα και τα έβλεπες στις πλάτες αγοριών, κοριτσιών, μαύρων, λευκών, μικρών, μεγάλων. Μετά το Σάββατο, είχαν ξεμείνει στα ράφια του NBA Store μόνο τα μεγάλα μεγέθη.

«Χάρη στον Αντετοκούνμπο, έμαθαν επιτέλους οι Αμερικανοί να προφέρουν σωστά το όνομά μου», αστειεύτηκε ένας ομογενής στο αεροπλάνο της επισστροφής. «Λέγομαι Γιαννιάς και η καταγωγή μου είναι από την Πελοπόννησο. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Γιάννης, όλοι με έλεγαν Τζιάνιας ή κάπως έτσι».

Το προηγούμενο βράδυ, έξω από κάποιο μπαρ της οδού Φρέντσμαν, μία μελαχρινή κοπελίτσα πρόφερε με απόλυτη ακρίβεια το επώνυμο (όχι του Αντετοκούνμπο, αλλά) του Γιώργου Παπαγιάννη.

Ήταν, λέει, συμμαθήτριά του μια φορά και έναν καιρό, στο γυμνάσιο, στη Φιλαντέλφια. Αν δεν είχα πιει πολύ μπέρμπον, θα ορκιζόμουν ότι δήλωσε και ερωτευμένη μαζί του.