Δυο νικήτριες, μια τροπαιούχος!

Πέρα από το ποια ομάδα σήκωσε την κούπα , ποια την έχασε και ποια ενδεχομένως θα μπορούσε να την κερδίσει , αυτό που μετρά περισσότερο είναι ότι στο final four είδαμε ωραία παιχνίδια , συναρπαστικές αναμετρήσεις.

Θα ανέφερα, χωρίς διάθεση υπερβολής, ότι είδαμε και απολαύσαμε το μπάσκετ που αρέσει στον πολύ κόσμο - κι όχι μόνο στους φίλους τους αθλήματος – μπάσκετ γρήγορο, μπάσκετ ρυθμού και φάσεων χωρίς σκοπιμότητες και τυφλή υπακοή στις στρατηγικές.

Το μπάσκετ που σε καθηλώνει! Ακόμα κι ο μικρός τελικός , αυτός ο καταναγκασμός για τις ομάδες που κουβαλούν την πίκρα και την απογοήτευση του αποκλεισμού, πρόσφερε θέαμα , από δυο ομάδες που αγωνίστηκαν ελεύθερα, είχε ενδιαφέρον , δεν θύμιζε σε τίποτα μια αγγαρεία μια υποχρέωση που βάση προγράμματος είναι αναγκασμένες οι ομάδες να υποστούν.

Προτιμώ μετά το πέρας γρήγορων και θεαματικών παιχνιδιών την ανέξοδη και ατελέσφορη πολλές φορές συζήτηση για τα λάθη που έγιναν από τον πάγκο ή από τους παίκτες μια ομάδας , εν προκειμένω για τα φάουλ που δεν επιχειρήθηκαν στις τελευταίες φάσεις δυο αναμετρήσεων ( Ολυμπαικός – Εφές από την μια και Ρεάλ – Εφές από την άλλη) από τα παιχνίδια με αυστηρή τήρηση τακτικής , που όλα πήγαν by the book , που όμως στο τέλος οδηγούν σε ατελείωτα χασμουρητά.

Όχι χασμουρητά δεν είχαμε ευτυχώς! Είχαμε το μπάσκετ που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε , εμείς οι μεγαλύτεροι , το μπάσκετ που στηρίζεται περισσότερο στις εμπνεύσεις , στην προσωπικότητα , στην διάθεση των παικτών και λιγότερο στα πινακάκια των προπονητών.

Το σωστό ή το λάθος εξάλλου είναι σχετικό. Άλλες φορές το πληρώνεις και χρεώνεται λάθος , άλλες πάλι όχι και αποδεικνύεται σωστό.

Την ωραιότερη κουβέντα αυτές τις μέρες πάντως , σχετικά με την τήρηση μια συγκεκριμένης στρατηγικής , την διάβασα από ένα παλιό παίκτη , συγκεκριμένα από τον Γιώργο Γάσπαρη.

“ Η εντολή ήταν να μην γίνει φάουλ , εγώ έκανα και το αποτέλεσμα είναι πια γνωστό”

Όχι δεν είναι μια δήλωση που “καρφώνει” ή που εκθέτει τον κόουτς. Είναι μια δήλωση που καταγράφει την πραγματικότητα. Οι παίκτες είναι αυτοί που κερδίζουν ή χάνουν τα παιχνίδια , με τις αποφάσεις που πήραν ή δεν πήραν στις καίριες στιγμές, οι παίκτες με τις αδυναμίες τους ή με τα προσόντα τους.

Και πάνω από όλα μια δήλωση που υπενθυμίζει σε όσους , μέσα στον πυρετό ενός αγώνα, λησμονούν ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι!

Όσο κι αν αναλυθεί , όσο κι αν μεγεθυνθεί ήταν , είναι και θα παραμείνει παιχνίδι!

Ο τελικός φέτος ήταν αυτός που ήθελα να δω πέρσι, το είχα γράψει άλλωστε , αλλά τον είδαμε φέτος.

Η αλήθεια είναι ότι ένα χρόνο πίσω χορτάσαμε να βλέπουμε στην φάση των “8” Ρεάλ εναντίον Εφές. Αλλά ότι και να λέμε ο τελικός είναι άλλη ιστορία , άλλη υπόθεση.

Ρεάλ και Εφές γιατί είναι δυο ομάδες που αγαπούν το απρόβλεπτο, τις εμπνεύσεις , τις επινοήσεις. Δυο ομάδες που μοσχοβολούν προσωπικότητα, ένα τεράστιος μπαχτσές από πολύχρωμους παίκτες έτοιμους να σε εκπλήξουν σε κάθε φάση.

Άλλο είναι να βλέπεις το miss match ή το pick n roll και πως αυτά θα εφαρμοστούν και αν το εφάρμοσαν σωστά οι ομάδες κι άλλο φυσικά , πιο μεγάλο , πιο ωραίο και πιο σπουδαίο να μην ξέρεις τι σε περιμένει από μια τρέλα του Γιούλ , του Γιαμπουσελέ , του Λάρκιν ή του Μίσιτς!

Κι από τρέλες είδαμε πολλές , άξιες να μνημονευτούν.

Θα πούνε κάποιοι , “μα τι μας λες στον τελικό είχαμε σκορ γυναικείου αγώνα”. Αυτό το 58-57 ίσως παραπέμπει σε τελικό εποχής Λιμόζ και Μπόζιταρ Μάλκοβιτς, το μακρινό πλέον 1993 , τότε που ο Κούκοτς αποχαιρετούσε το Ευρωπαϊκό μπάσκετ με δάκρυα στα μάτια , όχι φυσικά από συγκίνηση και ο Σκάνσι ανακοίνωνε σε όλους ότι θα ήταν καλύτερα να ασχοληθεί με την πιτσαρία του, αλλά το σκορ δεν έχει να κάνει με την διάθεση και τις προθέσεις των ομάδων αλλά κυρίως με την καταπόνηση των συνόλων και πρωτίστως των παικτών πρωταγωνιστών. Αυτών που διαμορφώνουν την εικόνα ενός τελικού.

Διάθεση και όρεξη υπήρχε. Ενέργεια προσπάθησαν να βγάλουν αμφότερες οι ομάδες και έβγαλαν. Όση ενέργεια τους είχε απομείνει μετά από δυο κοπιαστικούς ημιτελικούς που κρίθηκαν στις λεπτομέρειες.

Παρ’ όλη την κούραση όμως οι ομάδες δεν κρύφτηκαν. Δεν προσπάθησαν να καταστρέψουν το μπάσκετ , να ρίξουν τον ρυθμό , να παραδοθούν στον αυτοσκοπό της νίκης, να μετατρέψουν για ένα τίτλο το άθλημα σε κάτι που να μοιάζει με μπάσκετ αλλά να μην είναι!

Έμειναν πιστές στις αρχές τους , στον τρόπο παιχνιδιού τους που τις κατέστησε για μια ακόμη αγωνιστική περίοδο και τις δυο αξιοθαύμαστες , πιστές και προσηλωμένες στον επιθετικό τους οίστρο ακόμα κι αν δεν τους βγήκε στο βαθμό που θα ήθελαν και θα περίμεναν όσοι γνωρίζουν την φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά αυτών των ομάδων.

Ήταν όμως ανθρωπίνως αδύνατον οι δυο ομάδες μέσα σε διάστημα 24 ωρών να γεμίσουν και πάλι τις μπαταρίες τους στο φουλ ώστε να αποδώσουν στο υψηλότερο επίπεδο το μπάσκετ που τις εκφράζει. Η Ρεάλ ταλαιπωρήθηκε όλη την χρονιά από τραυματισμούς , με αποτέλεσμα η συνοχή της να διαταραχθεί , με ανοικτές πληγές έφτασε μέχρι την τελική φάση για να προσθέσει άλλη μια στον ημιτελικό. Αυτή της αποχώρησης του Γκος. Γερασμένη , ξεγερασμένη η Βασίλισσα φρόντισε να μας υπενθυμίσει , όπως κι άλλες ομάδες στο παρελθόν , ότι όλα παραδίδονται στον χρόνο εκτός από την προσωπικότητα και το ταλέντο.

Η Εφές δεν είχε έτοιμο τον Σιμόν , μια ακόμη λύση στην περιφέρεια , τον παίκτη που θα τετραγωνίσει το παιχνίδι της , είχε εκτός φόρμας τον Μπομπουά και τον Λάρκιν να ταλαιπωρείται όλη την χρονιά από τον τραυματισμό του στον αχίλλειο αλλά που χρόνος για ξεκούραση. Ο παίκτης κλειδί του περσινού τελικού Μόερμαν δεν φάνηκε , ο από μηχανής Θεός είχε γερμανικό όνομα και λέγεται Πλάις με άξιους συμπαραστάτες τα “παππούδια” Ντάνστον και Σίνγκλετον.

Μπορεί η νικήτρια να είναι μία , η Εφές , γιατί αυτό επιβάλλει ο κανόνας του παιχνιδιού. Αλλά πέρα από την πρωταθλήτρια Ευρώπης , νικητής αναδείχθηκε το ίδιο το άθλημα στην σύγχρονη του έκφραση. Και την σύγχρονη έκφραση αυτή την περίοδο αντιπροσωπεύουν οι δυο αυτές ομάδες. Δυο νικήτριες στην προσπάθεια το γρήγορο μπάσκετ , το θεαματικό, , το μπάσκετ του ενστίκτου , των εμπνεύσεων και των προσωπικοτήτων να παραμείνει στην κορυφή, αλλά τελικά μια η τροπαιούχος!

Στον αντίποδα όλων αυτών η Μπαρτσελόνα. Από πέρσι το έγραφα και ακόμα έχω την απορία. Τι μπάσκετ θέλει να παίξει η Μπαρτσελόνα; Αμφιβάλλω αν ξέρουν και οι ίδιοι. Ο κόουτς πάντως θέλει να υπογράψει ένα τρόπο παιχνιδιού με το όνομα Σαρούνας Γιασικομπράντοβιτς. Μόνο που οι απομιμήσεις αποδεικνύονται πάντα φτηνότερες του πρότυπου! Ο Ζέλικο είναι ένας και ο μόνος ικανός να προσαρμόσει τις ιδέες του στις σύγχρονες επιταγές.

Η Μπαρτσελόνα το πιο ακριβό μοντέλο ομάδας αυτή την στιγμή στην Ευρωλίγκα, έχει όλα τα κονφόρ , όλα τα αξεσουάρ που απαιτεί μια σύγχρονη έκδοση, μια μηχανή 2000 και βάλε κυβικών με κιβώτιο όμως τεσσάρων ταχυτήτων!!!

Πόσο μακριά να πας;;; Πως να ταξιδέψεις;;; Η ομάδα που αλλοίωσε το dna της όσο καμία άλλη και μάλιστα χωρίς λόγο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λειτουργήσει. Από τα περσινά λάθη στον τρόπο του παιχνιδιού της δεν διδάχθηκε απολύτως τίποτα με αποτέλεσμα να τα επαναλαμβάνει. Κι όπως δείχνουν όλα η διόρθωση των λαθών με νέα λάθη δυστυχώς θα συνεχιστεί. Μια ομάδα έτοιμη να τρέξει , έτοιμη να πετάξει, κολλημένη στη γη να κοιτάει πως θα σαμποτάρει το παιχνίδι του αντιπάλου.

Όσο για τον Ολυμπιακό , του αξίζουν τα συχαρίκια! Και στους παίκτες και στον κόουτς Μπαρτζώκα. Ο Ολυμπιακός στο final four προσπάθησε να κάνει την υπέρβαση στην υπέρβαση. Γιατί και η πρόκριση του στην τελική φάση υπέρβαση ήταν!

Είναι δύσκολο όμως πλέον , πολύ δύσκολο, από την στιγμή που έχει ανοίξει αισθητά η ψαλίδα ανάμεσα στις ομάδες πρώτης γραμμής και στις υπόλοιπες να φτάσεις στον ψηλότερο σκαλί της τελικής φάσης με την πλειοψηφία των παικτών στο ρόστερ σου να μην έχουν εμπειρίες και παραστάσεις ενός final four. Το γεγονός αυτό πριν χρόνια μπορεί να μην μετρούσε τόσο. Τώρα μετρά!

Ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία να βρεθεί στον τελικό για μια άμυνα. Προσωπικά πιστεύω ότι μέτρησαν περισσότερο οι τρεις χαμένες επιθέσεις που προηγήθηκαν. Αλλά η εικόνα του δείχνει ότι η ομάδα είναι σε πολύ καλό δρόμο. Το κυριότερο όλων ότι είναι και πάλι ομάδα ευρωπαϊκών προδιαγραφών και δυνατοτήτων. Και θα παραμείνει ανταγωνιστικός με μια προϋπόθεση.

Να συνεχίσει να σκέφτεται… ευρωπαϊκά. Πράμα που σημαίνει ότι δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί για να μεγαλώσει. Αν αρχίσει , όπως έκανε στο παρελθόν , να σκέφτεται ελληνοευρωπαϊκά , κουτόφραγκα δηλαδή, τότε θα βιαστεί, θα εκτροχιαστεί και αντί για μπροστά θα πάει πίσω!

ΥΓ: Ελπίζω να το κατάλαβαν και οι τελευταίοι ότι Σπανούλης ήταν ένας!!!