• «Το ότι ήμουν σύμβουλος του προέδρου, δεν σημαίνει ότι αποφάσιζα!»
• «Άμεσος και αυστηρός έλεγχος της διαιτησίας»
• «Δεν επιζητήσαμε αναβολή, θέλαμε απλά να περιφρουρήσουμε την νομιμότητα!»
• «Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γκάλης μας εμπιστεύτηκε!»
• «Να φέρουμε τους Μπακς στην Ελλάδα!»

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Θεσσαλονίκη, όλη του η ζωή είναι συνυφασμένη με την πορτοκαλί μπάλα και την πολιτική. Και τι δεν έκανε ο Παναγιώτης Φασούλας ως μπασκετμπολίστας. Πολυάριθμες ατομικές διακρίσεις και τίτλους με την φανέλα του ΠΑΟΚ (1981-1993) και του Ολυμπιακού (1993-1999), σπουδές στο κολέγιο Νορθ Καρολάινα Στέιτ (1985-1986), επιλογή στο draft του ΝΒΑ (νο37 από το Πόρτλαντ το 1986) με το αποκορύφωμα της καριέρας του να συνδέεται με την μακρά παρουσία και προσφορά του στην Εθνική ομάδα.

Η «αράχνη» του ελληνικού μπάσκετ, όπως έγινε γνωστός ο 58χρονος βετεράνος σέντερ επειδή κάλυπτε το καλάθι με τα τεράστια χέρια του, είναι ο 2ος σε διεθνείς συμμετοχές (244) στην ιστορία της «επίσημης αγαπημένης» και ένας από τους λίγους παίκτες που αγάπησαν τόσο πολύ την «γαλανόλευκη».

«Οι ομάδες μας προσφέρουν το ζην και η Εθνική μας χαρίζει το ευ ζην», είχε πει πριν από πολλά χρόνια (παραμονές του ημιτελικού με την Γερμανία στο Ευρωμπάσκετ του 1993) ο “Πάνυ”, που εδώ και αρκετά χρόνια βλέπει το άθλημα που κάποτε έβγαλε τους Έλληνες από το «καβούκι» τους και τους έκανε να πιστέψουν ότι μπορούν, να βυθίζεται!

Η επιτακτική ανάγκη να αλλάξει το ελληνικό μπάσκετ προσανατολισμό, να εκσυγχρονιστεί και να καλύψει με γοργά βήματα το χαμένο έδαφος πολλών ετών, ήταν η βασικότερη αιτία της ενεργοποίησής του για την επόμενη μέρα της ομοσπονδίας. Και η πρότασή του στα σωματεία που θα αναδείξουν την διοίκηση στην ΕΟΚ της μετά Βασιλακόπουλου εποχής, δεν θα μπορούσε να είναι πιο μπασκετική.

Το Gazzetta τον υποδέχτηκε στα γραφεία του και ο Παναγιώτης Φασούλας ανέλυσε όλο του το πλάνο για την προσπάθεια αναδόμησης του αθλήματος που, ουκ ολίγες φορές, μας έβγαλε στους δρόμους. Από τον ρόλο του Νίκου Γκάλη, την «γάγγραινα» της διαιτησίας, το αναπτυξιακό πρόγραμμα που θέλει “ξήλωμα” και την Εθνική ομάδα, μέχρι την αναγκαία εξωστρέφεια της ομοσπονδίας, την ανάπτυξη σχέσης με το ΝΒΑ και την κατάρριψη των επιχειρημάτων που θέλουν τους μπασκετμπολίστες να μην μπορούν να διοικήσουν το «σπίτι τους»!

Αυτά και άλλα πολλά στις 4351 λέξεις που ακολουθούν.

Παναγιώτη, όσα χρόνια έπαιζες μπάσκετ, άλλα τόσα έχεις ασχοληθεί με την πολιτική. Έχεις ξαναβιώσει προεκλογική εκστρατεία με διάρκεια σχεδόν 18 μηνών;

«Για να είμαστε ακριβείς, ασχολιόμουν με την πολιτική παράλληλα με το μπάσκετ! Θέλω να πω ότι βρισκόταν μέσα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και άρχισε να βγαίνει πιο έντονα στην επιφάνεια, όταν κορμί μου έδειξε τα πρώτα σοβαρά σημάδια φθοράς και κατάλαβα ότι έπρεπε να αποχωρήσω. Όπως συνέβη και με τους περισσότερους συναθλητές μου, με τους οποίους μοιραζόμαστε αυτόν τον αγώνα για την επόμενη μέρα του αθλήματος. Δηλαδή, δεν σταματήσαμε επειδή κουραστήκαμε, τραυματιστήκαμε ή βαρεθήκαμε… Αλλά γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μπορούμε πια να ανταγωνιστούμε τους 20χρόνους που έρχονταν από πίσω. Τώρα όσον αφορά την πραγματικά πρωτόγνωρη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, θα σου πω ότι δεν με έχει ενοχλήσει ιδιαίτερα, γιατί είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Όλες οι προεκλογικές επαφές σε βοηθούν πολύ! Όχι μόνο για να βελτιώσεις τα πιστεύω σου και ενδεχομένως να αλλάξεις άποψη για πράγματα που θεωρείς θέσφατα, τουλάχιστον έτσι όπως είναι στο μυαλό σου. Αλλά και για να βρεις την ισορροπία μεταξύ των προβλημάτων των σωματείων, ειδικότερα εκείνων στην επαρχία και σε σχέση με τα αντίστοιχα της πρωτεύουσας. Σε γενικές γραμμές, πάντως, δεν έχουμε αλλάξει σχεδόν τίποτε από το πρόγραμμά μας από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα. Είχαμε αποφασίσει ότι θα αποφύγουμε την υποσχεσιολογία γιατί είναι κάτι που δεν μας αρέσει. Μιλήσαμε και εξακολουθούμε να μιλάμε μόνο για μπάσκετ, διατηρούμε τις βασικές μας αρχές και ακούγοντας τις προτάσεις του κόσμου, συμπληρώνουμε στο πρόγραμμά μας. Δεν ξεφεύγουμε όμως, όσον αφορά στην παροχολογία και επικεντρωνόμαστε σε πράγματα που μπορούμε να κάνουμε με τις δικές μας δυνάμεις σαν ομοσπονδία, χωρίς να χρειαζόμαστε την αρωγή εξωγενών παραγόντων, είτε αυτοί είναι η Πολιτεία, είτε οποιοσδήποτε άλλος φορέας.»

Κούραση ή φθορά υπάρχει;

«Καθόλου! Εμένα προσωπικά με αναζωογονεί αυτό το πράγμα, δηλαδή η επαφή με τον κόσμο, η ανταλλαγή απόψεων και η δημοκρατική διαδικασία της συζήτησης. Ακόμη και με ανθρώπους με τους οποίους διαφωνώ, γιατί με την απόλυτη συμφωνία δεν υπάρχει συζήτηση. Ίσως και γι’ αυτό είμαι στην πολιτική τόσα χρόνια…»

Και καλά η διάρκεια, ένα πράγμα που έχει κάνει τεράστια εντύπωση στην φίλαθλη μπασκετική κοινή γνώμη είναι ότι οι όποιες αντιπαραθέσεις παρατηρήθηκαν και η όποια ένταση υπήρξε σε προεκλογικό επίπεδο, προερχόταν από την απερχόμενη διοίκηση που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές. Αυτό πως το εισέπραξες, πως το βίωσες;

«Άνθρωποι οι οποίοι έχουν αστική καταγωγή και είναι σεβάσμιοι, όπως ισχυρίζονται, λογικά θα έπρεπε να σεβαστούν έναν αθλητικό νόμο που τους απαγορεύει να είναι υποψήφιοι. Αυτόν το νόμο, ξέρετε, δεν τον πέρασα εγώ και από την αρχή έχω εκφράσει την αντίθεσή στους ηλικιακούς περιορισμούς. Παρ’ όλα αυτά, οι μόνοι που δέχονται επιθέσεις είμαστε εμείς. Έστω κι αν βγαίνουμε τρίτοι, όπως υποστηρίζουν! Αυτό που όμως, δεν μπορούμε να καταλάβουμε, είναι τι ακριβώς τους έχουμε κάνει. Ο Φάνης, ο Ρεντζιάς, ο Παπαδόπουλος, ο Μέμος, ο Τσουμής, ο Νικάκης κι εγώ, τι κακό τους έχουμε κάνει και δεν θέλουν ούτε να μας βλέπουν; Ποιος κρύβεται επιτέλους πίσω από μας, ο Βελζεβουλ που θέλει να πάρει το μπάσκετ και να το εξαφανίσει; Εμείς θέλουμε να βοηθήσουμε ένα άθλημα που έζησε μεγάλες στιγμές, πέρασε στην παρακμή τα τελευταία χρόνια και να το ξαναφέρουμε ξανά στην πρώτη γραμμή. Τίποτε παραπάνω! Κι αυτό μέσα από μία εξυγιαντική διαδικασία, που θα κάνει την ομοσπονδία πιο εξωστρεφή και θα της δώσει μεγαλύτερη διαφάνεια.»

«Το ότι ήμουν σύμβουλος του προέδρου, δεν σημαίνει ότι αποφάσιζα!»

Πολλοί σου προσάπτουν ότι επειδή θήτευσες για κάποια χρόνια ως σύμβουλος του προέδρου της ΕΟΚ, δεν μπορείς να διεκδικείς την διοίκηση, θεωρώντας ότι είχες την ευκαιρία να αλλάξεις πράγματα και δεν το έκανες…

«Σαφώς και δούλευα! Με είχε καλέσει ο πρόεδρος για να αναλάβω την θέση συμβούλου του. Δηλαδή, για να καταλάβω, αυτό δεν επιτρέπεται; Δεν αξίζει ο Φασούλας να εκτελέσει χρέη συμβούλου μετά από τόσο μεγάλη διαδρομή στον χώρο; Που να τα πούμε αυτά τα πράγματα; Μα εγώ δεν διοικούσα, ούτε είχα τέτοιες αρμοδιότητες. Ήμουν ένας άνθρωπος που ήταν κοντά στον πρόεδρο και ο ρόλος μου ήταν να καταθέτω την άποψή μου για διάφορα ζητήματα. Το αν με άκουγε ή όχι, δεν έχει να κάνει με την αποτελεσματικότητα του έργου μου. Δεν είχα καν θέση στο Δ.Σ. και από ένα σημείο και μετά, όταν πλέον δεν μου ζητούνταν καν η γνώμη μου, σταμάτησα να δίνω το παρών στα γραφεία. Είχα ζητήσει να με αναβαθμίσουν για να γίνω περισσότερο χρήσιμος, αλλά δεν το έκαναν. Προφανώς ήθελαν να με εγκλωβίσουν σε μία θέση που δεν είχε καμία ουσιαστική αξία για να με περιθωριοποιήσουν. Τώρα όμως, που ο αθλητικός νόμος απαγόρευσε τις εξουσιοδοτήσεις και επιτέλους γυρνάμε στην δημοκρατία, δεν φοβάμαι τίποτε. Με ρωτάνε πως και δεν κατέβηκα τόσο καιρό και γιατί τώρα; Μα πώς να κατέβουμε όταν τόσα χρόνια οι εκλογές γίνονταν με 500 εξουσιοδοτήσεις σωματείων που βρίσκονταν στο συρτάρι του προέδρου. Δεν υπήρχε τρόπος να χάσει! Πως νομίζετε ότι έπαιρνε κάθε φορά το 97% των ψήφων; Είτε επειδή βαριούνταν να κατέβουν στην Αθήνα, είτε επειδή δεν είχαν τα χρήματα για να το κάνουν!»

Σε έναν ιδανικό κόσμο, η λογική θα έλεγε ότι η παλιά φρουρά μετά από 3,5 δεκαετίες διοίκησης του αθλήματος, θα αγκάλιαζε την απόφαση των βετεράνων παικτών να ασχοληθούν και θα χαιρέτιζαν την υποψηφιότητά σας. Αλλά εδώ συμβαίνουν πράγματα απίστευτα υπό την έννοια ότι οι καρέκλες φαίνεται να έχουν βγάλει καρφιά στο πάτωμα και οι κάτοχοί τους εκτοξεύουν ύβρεις προς εσάς λες και πάτε να τους βγάλετε από το σπίτι τους. Τι ισχύει ακριβώς και πόσο προσβλητικά είναι όλα αυτά που έχετε ακούσει από τους μέχρι πρότινος διοικούντες την ΕΟΚ;

«Ειδικότερα όταν οι ίδιοι δεν είναι υποψήφιοι, αυτό έπρεπε να ισχύσει! Δεν θα μπω στην διαδικασία να τους κρίνω! Νομίζω ότι ο κόσμος που ασχολείται και ενημερώνεται, μπορεί να καταλάβει από μόνος του. Εμείς θα τους συμπεριφερόμαστε πάντα σαν ανθρώπους που έχουν προσφέρει στο μπάσκετ, σαν ανθρώπους που έχουν αστικές καταγωγές και είναι ευγενείς, όπως οι ίδιοι δηλώνουν! Δεν έχουμε τίποτε προσωπικό με κάποιον απ’ αυτούς. Μας στενοχωρεί, βέβαια, ότι αυτοί οι άνθρωποι σκέφτονται για μας αυτά τα πράγματα… Εμείς θα συνεχίσουμε να κρατάμε την όμορφη εικόνα τους.»

Στην διάρκεια όλου αυτού του διαστήματος, έχεις γυρίσει όλη την Ελλάδα, έχεις συνομιλήσει με εκατοντάδες παράγοντες, έχεις γνωρίσει τα περισσότερα αν όχι όλα τα σωματεία. Με δεδομένο ότι ήσουν πάντα ένας άνθρωπος με ανησυχίες γύρω από το άθλημα, πόσο σοφότερος έγινες για τα δεινά του ελληνικού μπάσκετ;

«Πολύ! Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό! Μιλάμε για εκατοντάδες σωματεία και χιλιάδες ανθρώπους! Αυτό που όμως πάντα είχε μεγάλη σημασία και αυτό το ξέρουν όλοι όσοι ασχολούνται πιο στενά, είναι ότι τα μεγαλύτερα ταλέντα των περισσότερων αθλημάτων, βγαίνουν από σωματεία της επαρχίας και της γειτονιάς. Επομένως αυτά τα σωματεία θέλουν στήριξη που δεν πρέπει να μεταφράζεται πάντα στα χρήματα. Εγώ αναρωτιέμαι συχνά-πυκνά, αν έχουμε πραγματικά συνεργασία με την Πολιτεία στην πορεία του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός δηλαδή αποτελεί κοινωνικό αγαθό και παρέχεται δωρεάν στους πολίτες, οι οποίοι επιβαρύνουν όλο και λιγότερα τα εθνικά συστήματα υγείας, που στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι πολύ οργανωμένα. Το έχουμε κάνει αυτό στην Ελλάδα; Έχουμε βοηθήσει τους Δήμους, την τοπική αυτοδιοίκηση να βοηθάει τα ερασιτεχνικά σωματεία; Όχι απαραίτητα με μετρητά, αλλά με παροχές αθλητικού υλικού, με μεταφορές των ομάδων, με διοργανώσεις τουρνουά. Το κάνουμε για τα σχολεία, το κάνουμε για μουσικοχορευτικούς συλλόγους – με κεντρικούς πόρους – και δεν το κάνουμε για τα σωματεία του μπάσκετ. Και αυτό συμβαίνει γιατί το μπάσκετ αντιμετωπίζεται σαν ένας οργανισμός μέσα από τον οποίο “κερδίζουμε” μέσα απ’ αυτό και “εν πάσει περιπτώσει από την στιγμή που κερδίζετε, κόψτε το λαιμό σας”, μας λένε! Δεν κερδίζουν όμως, αλλά φορολογούν την κοινωνία. Και τι κάνουμε; Φορολογούμε τους Έλληνες πολίτες μέσω των ακαδημιών, έτσι ώστε να μπορούν τα παιδιά τους να κάνουν αθλητισμό. Εμάς δεν μας αρέσει καθόλου αυτό. Δεν μας αρέσει να βλέπουμε παιδικά ή εφηβικά πρωταθλήματα στην επαρχία με 6 παιχνίδια! Τι μπάσκετ είναι αυτό; Ποιοι γονείς θα συνεχίσουν να φέρνουν τα παιδιά τους; Να κατανοήσουμε όλοι μαζί ότι το μπάσκετ είναι το παιχνίδι όχι η προπόνηση. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται η βοήθεια της Πολιτείας.»

«Άμεσος και αυστηρός έλεγχος της διαιτησίας»

Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που πρέπει να γίνουν αδιαπραγμάτευτα από την πρώτη εβδομάδα για να ανασάνει το άθλημα;

«Η αξιολόγηση της διαιτησίας μέσω μίας αυστηρής διαδικασίας ελέγχου, η οποία θα προωθεί τους αξιοκρατικά καλύτερους. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα αυτήν την «γάγγραινα» που μας ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια. Γι' αυτό απαιτείται η εγκατάσταση ενός κλειστού ηλεκτρονικού κυκλώματος σε όλα τα κλειστά γυμναστήρια με την αρωγή της Πολιτείας. Αυτό θα μας βοηθήσει να έχουμε πρόσβαση σε όλα τα ταλέντα της χώρας αλλά και να ασκούμε πιο αποτελεσματικό πειθαρχικό έλεγχο. Η μετεγγραφική περίοδος δεν γίνεται να σταματάει τον Ιούνιο και να ξαναρχίζει τον Σεπτέμβριο. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Μήπως για να διευκολύνονται οι πελατειακές σχέσεις και να έρχονται τα σωματεία και να φιλούν το χέρι της ομοσπονδίας; Η ψηφιοποίηση των δελτίων, που εμείς κρίνουμε ως απαραίτητη, πρέπει να γίνει για δύο λόγους. Και για να πέσει πλέον η γραφειοκρατία, γιατί εν έτει 2021 κάθε σωματείο φέρνει τα δελτία του χέρι με χέρι αλλά και για να καθιερωθεί συγκεκριμένος αριθμός μετεγγραφών στα τμήματα υποδομής για όλες τις ομάδες. Πρέπει να σταματήσει το φαινόμενο που θέλει τα μεγάλα σωματεία να συγκεντρώνουν τους καλύτερους παίκτες των μικρότερων ακαδημιών.»

Η πρότασή του συνδυασμού “Πρώτα το Μπάσκετ”, δεν το λέει μόνο το όνομα, είναι και η πιο μπασκετική. Δηλαδή ο Φασούλας, ο Φάνης, ο Ρεντζιάς, ο Μέμος, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος ο «γιατρός», ο Τσουμής, η Στασινού, ο Γάλλος από πρώην παίκτες αλλά και μία σειρά από άλλους παράγοντες όπως ο Μαρκάκης, Νικάκης, ο Κώτσης και η Θειακού-Σπίνου από την ΕΣΚΑ ο Γκιουλιστάνης από την ΕΣΚΑΝΑ, αλλά και πολλοί άλλοι, συνιστούν ένα ψηφοδέλτιο που ξεχειλίζει από ώρες πτήσεων στο παρκέ. Τελικά οι πρώην παίκτες γιατί πρέπει να πάρουν την ευκαιρία τους να διοικήσουν;

«Ξέρετε, η ομοσπονδία δεν είναι μία διοίκηση γραφείου, είναι μία διοίκηση μπάσκετ. Εμείς έχουμε άποψη για τα μίνι, τους παμπαίδες, τις Εθνικές ομάδες, γιατί έχουμε περάσει από όλη αυτή την διαδρομή. Εδώ έχουμε φτάσει στην κατάντια οι προπονητές των αναπτυξιακών να κοουτσάρουν ταυτόχρονα και συλλόγους, κάτι που κατά την άποψή μας είναι ασυμβίβαστο. Ο αναπτυξιακός προπονητής πρέπει να ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα και να έχει πλήρη εικόνα για όλα τα παιδιά από 14 έως 19 ετών. Πως θα γίνεται αυτό αν έχει παράλληλα και μία άλλη θέση; Επίσης οι πρώην αθλητές σε τι μπορεί να είναι ικανοί να διοικήσουν, στην NASA ή στο Υπουργείο Περιβάλλοντος; Με το μπάσκετ ασχολούμαστε, αυτό ξέρουμε καλά...»

Πολύς λόγος σ' αυτή την προεκλογική περίοδο έχει γίνει για την ανάγκη τεχνοκρατικής αντίληψης στην διοίκηση της ΕΟΚ. Γιατί ο πετυχημένος επιχειρηματίας και παράγοντας Βαγγέλης Λιόλιος και ο καρδιολόγος Άγγελος Παπανικολάου, που έχουν παίξει από ελάχιστα έως καθόλου, είναι μπασκετικά πιο τεχνοκράτες από τους μερικά από τα “ιερά τέρατα” του αθλήματος;

«Οι επιχειρήσεις έχουν έσοδα και έξοδα. Οι ομοσπονδίες έχουν πρωτίστως έξοδα και μετά έσοδα. Ο πρόεδρος κρίνεται ανάλογα με την πορεία των Εθνικών ομάδων και την πορεία του αναπτυξιακού. Το ότι χρειάζεται τμήμα μάρκετινγκ η ΕΟΚ είναι εκ των ων ουκ άνευ. Είπε κανείς ότι θα το τρέχουμε εμείς; Είπαμε εμείς ότι θα αναλάβουμε την οικονομική διεύθυνση; Επομένως γιατί μία ομοσπονδία να χρειάζεται κάποιον “τεχνοκράτη”, κάποιον που είναι πετυχημένος επιχειρηματίας για να λειτουργήσει όπως πρέπει; Αν αναφερόμαστε, όμως, σε “τεχνοκράτες” του μπάσκετ, θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι αυτοί είμαστε εμείς...»

«Δεν επιζητήσαμε αναβολή, θέλαμε απλά να περιφρουρήσουμε την νομιμότητα!»

Μετά από τόσα επεισόδια στο σίριαλ "εκλογές στην ΕΟΚ", η αλήθεια είναι ότι οι απανταχού μπασκετικοί δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι την Κυριακή θα διεξαχθούν οι αρχαιρεσίες...

«Η ταλαιπωρία του αθλήματος πλησιάζει προς το τέλος της. Εδώ και σχεδόν έναν χρόνο μας ταλαιπωρούν άνθρωποι που δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους, έξω από τα δρώμενα του ελληνικού μπάσκετ. Το φοβερό είναι ότι δεν τους έχουμε διώξει και ίσα-ίσα που ιδανικά θα θέλαμε την συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία, για να τους κερδίσουμε. Παρ' όλα αυτά, η νομοθεσία λέει ότι δεν έχουν πλέον δικαίωμα στο εκλέγεσθαι και πρέπει να το αφομοιώσουν. Με τα καλά της και τα κακά της, η μακρά εποχή τους στην διοίκηση της ΕΟΚ έχει πλέον τελειώσει.»

Τις τελευταίες μέρες η παράταξή σας “κατηγορήθηκε” ότι επιδιώκει νέα αναβολή...

«Όλη αυτή η διαδικασία καθυστέρησης των εκλογών, εκτός από γελοία ήταν και επικίνδυνη. Και επειδή θέλαμε να περιφρουρήσουμε την νομιμότητα, έχοντας χρέος απέναντι στα σωματεία που την ακολούθησαν, βγήκαν και από πάνω; Αυτά είναι αστεία πράγματα! Για να τελειώνει το παραμύθι, όμως, στις 12 Σεπτεμβρίου τα σωματεία θα έχουν επιτέλους το δικαίωμα να εκλέξουν την επόμενη διοίκηση της ΕΟΚ. Την προηγούμενη φορά, αναφέρομαι στην 30η Μαϊου, οι συστημικοί και οι αυτοαποκαλούμενοι τεχνοκράτες είχαν συμφωνήσει να κάνουμε εκλογές στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας την ημέρα που γιόρταζε ο Παναθηναϊκό τα 50 χρόνια από την επιτυχία του Γουέμπλεϊ... Με σκοπό να αποκλείσουν από την διαδικασία τον Φασούλα, τον Φάνη, τον Ρεντζιά ή με σκοπό να μετατρέψουν τις εκλογές σε ντέρμπι «αιωνίων». Κάτι που δεν ισχύει για την δική μας παράταξη, η οποία εκφράζει την οικουμενικότητα. Προφανώς, όλοι μας προερχόμαστε από κάποια σωματεία και είμαστε φίλαθλοι, προφανώς έχουμε πολιτικές ταυτότητες, αλλά θέλουμε το καλό του μπάσκετ.»

Πως αντιλαμβάνεσαι την επόμενη μέρα;

«Η νέα εποχή όπως την οραματιζόμαστε εμείς, περιγράφεται σαφώς μέσα στο πρόγραμμά μας. Ένα πρόγραμμα που δεν έχει μεγαλεπήβολους στόχους. Στηρίζεται σε απλές αποφάσεις, που έχουν ήδη ληφθεί και αφορούν στον τρόπο λειτουργίας της διαιτησίας, στον τρόπο που θα “τρέξει” το αναπτυξιακό πρόγραμμα, στους προπονητές με τους οποίους θα συζητήσουμε για τις Εθνικές ομάδες...»

Θα βγάλεις ειδήσεις, θα πεις ονόματα;

«Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι πρόθεσή μας είναι να αξιοποιήσουμε την μεγάλη και πολύ ποιοτική δεξαμενή των Ελλήνων προπονητών που διαθέτουμε. Τους εμπιστευόμαστε απόλυτα σε αντίθεση με κάποιους άλλους που δεν το κάνουν, γιατί θεωρούμε ότι σε επίπεδο τεχνικής κατάρτισης είμαστε από τις κορυφαίες χώρες στην Ευρώπης. Έχουμε 4 προπονητές στην Euroleague, άλλους 5-6 στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, επομένως δεν καταλαβαίνω γιατί οι συμπατριώτες δεν πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των επιλογών; Με αυτούς πρέπει να συζητήσουμε πρώτα γιατί έχουν το προβάδισμα για να εμπνεύσουν τους παίκτες και τις παίκτριες των Εθνικών ομάδων και εν συνεχεία αν δεν βγάλουμε άκρη, να κοιτάξουμε την ξένη αγορά.»

Πολύ λόγος γίνεται για υποσχέσεις που δίνονται σε σωματεία...

«Δεν έχουμε υποσχεθεί σε κανένα σωματείο ότι θα το ανεβάσουμε κατηγορία ή ότι θα έχει καλές διαιτησίες, ούτε ότι θα κάνουμε αναδιάρθρωση των κατηγοριών. Δεν μας αφορά η φιλοδοξία του οποιουδήποτε παράγοντα. Θέλουμε ξανά στο μπάσκετ την αξιοκρατία και την αξιοπιστία, για να ξέρουν όλοι οι συμμετέχοντες ότι ο καλύτερος θα κερδίζει και ότι οι προσπάθειες θα επιβραβεύονται. Θέλουμε να σταματήσουν οι διαδικασίες υπόγειων διαδρομών και οι συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες.»

«Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γκάλης μας εμπιστεύτηκε!»

Πάμε λίγο στο κεφάλαιο του Νίκου Γκάλη που για σχεδόν τρεις δεκαετίες έχει μείνει αναξιοποίητο...

«Η επιλογή του Νίκου για την θέση του επίτιμου προέδρου της ΕΟΚ, ήταν μία απόφαση που είχα πάρει εδώ και καιρό γιατί θεωρώ ότι ο Γκάλης είναι συνώνυμος με το ελληνικό μπάσκετ και πρέπει να έχει μία θέση, έναν ρόλο. Από την πρώτη στιγμή που συζητήσαμε, εισέπραξα από μέρους του μία αμέριστη εμπιστοσύνη στο πρόγραμμά μας. Με τον Νικ γνωριζόμαστε 35 χρόνια και υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός όχι μόνο με μένα, αλλά με όλα τα πρόσωπα του συνδυασμού μας. Άλλωστε, όταν τον πλησίασε μία άλλη παράταξη, είχε απαντήσει ότι “δεν πουλάει τους συμπαίκτες του”! Ο Νίκος Γκάλης είναι ένα σύμβολο για το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό μπάσκετ και δεν “αγοράζεται”. Υπήρξε ο πρώτος πραγματικός επαγγελματίας μπασκετμπολίστας στην Ελλάδα και δεν κρίνεται γι' αυτό. Αντιθέτως τον αποθεώνουμε γιατί με την συμπεριφορά του έβαλε τα σωστά πλαίσια στις σχέσεις των παικτών και των σωματείων και όχι με τον συνδικαλισμό που επιχειρήσαμε εμείς αργότερα. Είναι ένας άνθρωπος καθαρός που δεν έχει εμπλακεί ποτέ σε σωματειακές διαφορές και βλέποντας ότι το πρόγραμμά μας είναι οικουμενικού και δεν άγεται και φέρεται από κανένα συλλογικό συμφέρον, αποφάσισε να στηρίξει τους συνοδοιπόρους του στο έπος του '87. Γιατί ξέρετε, η κληρονομιά εκείνης της επιτυχίας, μέσα στο σκοτάδι και την εσωστρέφεια που επικρατούν τα τελευταία χρόνια, έχει αρχίσει να ξεχνιέται... Εμείς, λοιπόν, είμαστε αποφασισμένοι να αφήσουμε και πάλι κληρονομιά για τις επόμενες γενιές...»

Η ενεργοποίηση του “γκάνγκστερ” στα μπασκετικά δρώμενα αποτελεί σίγουρα μεγάλη επιτυχία, γιατί εδώ και πολλά χρόνια ήταν πολύ εσωστρεφής και σπάνια τον βλέπαμε και τον ακούγαμε...

«Είχαμε μία πολύ όμορφη συζήτηση στο Πευκοχώρι της Χαλκιδικής και βρήκαμε τον χρόνο να θυμηθούμε τα παλιά. Μάλιστα, μου θύμισε την ημέρα του τελικού στο Ευρωμπάσκετ όταν είχε ρίξει την ιδέα να πάμε να παίξουμε ηλεκτρονικά σε ένα μαγαζί που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο που μέναμε τότε στην Γλυφάδα, για να χαλαρώσουμε. Ο Γκάλης δεν ήταν ποτέ εσωστρεφής, απλά δεν ανοιγόταν σε ανθρώπους που δεν ήξερε. Μου κάνει όμως εντύπωση η “καραμέλα” που πιπιλάνε πολύ σχετικά με το ότι δεν ήταν εξωστρεφής ή δεν ήταν ομαδικός! Τι ομαδικός να είναι δηλαδή; Ξεκινούσε με δεδομένους τους 35 πόντους με 70% ευστοχία! Πόση άλλη ομαδικότητα χρειαζόμασταν; Ποια ομάδα δεν το ήθελε αυτό;»

Τι είναι αυτό που του έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στο πρόγραμμά σας;

«Η φιλοσοφία μας στο αναπτυξιακό και η επιθυμία μας να αλλάξουμε το status της ομοσπονδίας, το οποίο αυτή την στιγμή είναι ένα αραχνιασμένο και σκοτεινό πράγμα. Είναι τσακωμένοι με όλες τις κυβερνήσεις διαχρονικά στην χώρα, είναι τσακωμένοι με το ΝΒΑ, την FIBA και την Euroleague αλλά και με τις υπόλοιπες ομοσπονδίες. Πως γίνεται να είμαστε τσακωμένοι με όλους; Όταν βρίσκεται στην διοίκηση μίας ομοσπονδίας δεν έχεις πολιτική ούτε σωματειακή ταυτότητα γιατί εκπροσωπείς όλο το μπάσκετ. Ακούω κάποιους που λένε ότι ο Γκάλης δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να γίνει επίτιμος πρόεδρος... Εσείς πιστεύετε ότι θα υπάρξει μέλος του Δ.Σ. που θα πει όχι στο να πάρει ο Νικ αυτήν την τιμητική θέση; Αν υπάρξει θα είναι επικίνδυνος και κατά την άποψή μου δεν πρέπει να συμμετέχει στην επόμενη μέρα του αθλήματος. Για να μην τρελαθούμε τελείως... Γιατί όλα αυτά αποτελούν ύβρεις... Η διοίκηση της ομοσπονδίας θέλει ενέργεια, γνώση του αντικειμένου και λήψη αποφάσεων. Δεν θέλει κανέναν πόλεμο! Ούτε είσαι εκεί για να βγάλεις κέρδη. Είσαι για να μαζέψεις ό,τι μπορείς περισσότερο, να σπρώξεις το μπάσκετ, να μεγαλώσεις τον αριθμό των ανθρώπων που ασχολείται και την οικονομική πίτα, να γίνουν αξιόπιστα τα πρωταθλήματα...»

...και να αξιοποιηθεί επιτέλους και ένα θεόσταλτο μπασκετικό δώρο, που αποτελεί προϊόν της παραγωγικής διαδικασίας και ακούει στο όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο...

«Συμφωνώ και επαυξάνω. Αλλά και αυτό έχει να κάνει με τον ερασιτεχνικό τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη η λειτουργία των Εθνικών ομάδων. Πως γίνεται να παρακαλάμε να έρθει ο Πιτίνο και τελικά να πηγαίνουμε στις μεγάλες διοργανώσεις με την β' ομάδα. Ποιος έχει την ευθύνη γι' αυτό; Τι συνέβη; Γιατί λείπουν συνέχεια τα μεγάλα ονόματα; Μήπως επειδή υπάρχουν παλινωδίες και γελοιότητες; Μήπως επειδή το κλίμα δεν εμπνέει;»

Όταν έπαιζες εσύ πως ήταν το κλίμα;

«Παιδική κατασκήνωση! Περιμέναμε όλοι πως και πως θα έρθει το καλοκαίρι για την Εθνική! Είμαστε μία παρέα, μία οικογένεια! Δεν υπήρχαν ρουσφέτια, συζητήσεις πίσω από την πλάτη μας...»

Το φοβερό είναι ότι πριν από σχεδόν 35 χρόνια, όταν έπαιζε η γενιά σου, στην διοίκηση ήταν οι ίδιοι άνθρωποι. Τι άλλαξε από τότε;

«Η αλαζονεία τους, η έπαρσή τους και το γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν την εξέλιξη του αθλήματος. Είναι δυνατόν η ομοσπονδία του μπάσκετ να έχει τόσους λίγους χορηγούς; Είναι δυνατόν να μην υπάρχει τμήμα μάρκετινγκ; Το ότι δεν έχει συζητήσει ποτέ με την Πολιτεία τις υποχρεώσεις της απέναντι στον ερασιτεχνικό αθλητισμό δεν είναι πρόβλημα; Και ξέρετε γιατί δεν το κάνουν; Γιατί θεωρούν τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τον υφυπουργό αθλητισμού αναλώσιμους! Ναι, τους ανθρώπους που κυβερνούν την χώρα! Που να τα πούμε όλα αυτά; Χρειάζεται συνεργασία και με τις υπόλοιπες ομοσπονδίες.»

«Να φέρουμε τους Μπακς στην Ελλάδα!»

Για τον Γκάλη, πολλοί λένε ότι θα έχει διακοσμητικό ρόλο...

«Δηλαδή, τον κομισάριο του ΝΒΑ, τον Άνταμ Σίλβερ, ποιος θα τον δει; Ποιος θα εκπροσωπήσει το ελληνικό μπάσκετ και θα εκπέμψει δέος με την προσωπικότητά του; Ένας γιατρός ή ένας επιχειρηματίας; Έχουμε καταλάβει τι σημαίνει παγκόσμια οικογένεια του μπάσκετ; Ή μήπως μας ενδιαφέρει ποιος σφυρίζει το Σαββατοκύριακο για να τον πάρουμε τηλέφωνο για δημόσιες σχέσεις... Οι μοναδικοί Έλληνες πρεσβευτές του ΝΒΑ στην Ευρώπη είμαστε ο Ευθύμης Ρεντζιάς κι εγώ... Στις σκέψεις μας, λοιπόν, είναι να φέρουμε αγώνες του «μαγικού κόσμου» του μπάσκετ στην Ελλάδα. Ποιος δεν θέλει μία μικρή Ολυμπιάδα κάθε χρόνο στην χωρα μας; Ποιος δεν θέλει να δει τους Μπακς και τον Αντετοκούνμπο στο ΣΕΦ και το ΟΑΚΑ και μέσω αυτών των αγώνων, να ανακαινίσουμε τα δύο μεγαλύτερα κλειστά γήπεδα της πατρίδας μας; Γιατί δεν το έχουμε επιδιώξει τόσα χρόνια; Να σας πω εγώ το γιατί... Γιατί η μέχρι τώρα διοίκηση δεν θέλει να συνδιαλλαγεί με έναν θεσμό που είναι έτη φωτός πιο μπροστά από εκείνη... Εμείς οι αθλητές δεν έχουμε τέτοια σύνδρομα. Γι' αυτό και θέλουμε τον Γκάλη δίπλα μας. Ούτε που μας ενδιαφέρει αν θα μας επισκιάσει. Μπορούμε να αφήσουμε κληρονομιά όπως το '87; Αυτό μας καίει...»

Πολύς λόγος γίνεται και για το αναπτυξιακό πρόγραμμα που πλέον υπολειτουργεί...

«Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι ότι οι παιδικές ομάδες στην επαρχία, παίζουν ελάχιστα παιχνίδια. Ποιος θα δει αυτά τα ταλέντα; Οι άμισθοι προπονητές που απασχολούν οι Ενώσεις; Ή οι ομοσπονδιακοί προπονητές που χρεώνουν 40 Ευρώ τις ατομικές προπονήσεις και παίρνουν τα “δωράκια” τους για να επιλέξουν τα παιδιά που “πληρώνουν” στο κλιμάκιο; Αντί να κοιτάξουν την ουσία, κοιτάνε με το πως θα βγάλουν χρήματα μέσα από το μπάσκετ, φορολογώντας τους γονείς μέσα από τις ακαδημίες. Μα με τόσους λίγους αγώνες, σε λίγο οι γονείς δεν θα στέλνουν τα παιδιά τους στο μπάσκετ, θα προτιμούν το ποδόσφαιρο... Για να τα δούνε να παίζουν 20 φορές τον χρόνο. Μα η χαρά του αθλήματος είναι το παιχνίδι. Για τους τεχνοκράτες του αθλήματος, όμως, είναι η προπόνηση. Αρκεί η εκάστοτε οικογένεια να πληρώνει 50 Ευρώ τον μήνα. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα...»

Πέρα απ' αυτήν την διάσταση που θέτεις, ακούγεται ότι συμβαίνουν απίστευτα πράγματα και στις μικρές κατηγορίες, με διαιτησίες και με διάφορα άλλα κακώς κείμενα...

«Υπάρχουν ψίθυροι για όλα τα πρωταθλήματα. Από τους παίδες και τους έφηβους, έως τις κορασίδες και τις νεάνιδες. Είναι τρελό να υπάρχουν ψίθυροι σε αυτό το επίπεδο. Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο που οι περισσότεροι μπαμπάδες πιστεύουν ότι με μέσο ή με τον κατάλληλο μάνατζερ, μπορούν τα παιδιά να παίξουν στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Συμβαίνουν απίστευτα πράγματα! Ποιος τεχνοκράτης θα επαναφέρει αυτή την ισορροπία;»

Τι έχεις να πεις σε αυτούς που διατείνονται ότι οι μπασκετμπολίστες δεν μπορούν να διοικήσουν;

«Αυτή είναι μία καλή ερώτηση για τους πρώην μπασκετμπολίστες που στηρίζουν τις άλλες παρατάξεις ή για την ακρίβεια την μία από τις δύο αντίπαλες. Αντιλαμβάνονται ότι ίσως να τους θεωρούν... ηλίθιους; Αν το αντιλαμβάνονται, έχει καλώς. Αν όχι, ενδεχομένως και να έχουν δίκιο για τους συγκεκριμένους που συναναστρέφονται. Τι θα πει τεχνοκράτης; Αν μου δώσετε μία καφετέρια να την διοικήσω, το πιθανότερο είναι να την ρίξω έξω. Γιατί δεν είμαι εξοικειωμένος με τα θέλω των πελατών, με τις προμήθειες που πρέπει να παραγγείλω... Στο μπάσκετ, το πόσα παιχνίδια πρέπει να παίζουν τα παιδιά, τα κριτήρια με τα οποία πρέπει να προσλαμβάνονται οι προπονητές, την διαφάνεια των επιλογών στα κλιμάκια, την καθαρότητα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τις σχέσεις με τους χορηγούς, τα πρόσωπα που πρέπει να βγουν μπροστά για τις εμπορικές συμφωνίες, δεν θα μας τα μάθει κανένας τεχνοκράτης αυτά. Εμείς οι μπασκετμπολίστες το ξέρουμε καλύτερα απ' όλους. Τι θα πει είμαι πλούσιος κι έχω γνωριμίες; Η ουσία έγκειται στην αξιοπιστία που δίνεις στον χορηγό ότι τα χρήματά του θα πιάσουν τόπο. Εδώ μιλάμε για ποσά που μοιράζονται ευγενικά, αλλά για χρήματα που εντάσσονται σε πακέτα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Γιατί να τα δώσουν σε μία ομοσπονδία που δεν έχει διαύγεια;»