Γκουζίνη στο Gazzetta: «Δεν ξεχωρίζω αν προπονώ άνδρες ή γυναίκες!»
- Υπάρχουν πολύ αξιόλογες γυναίκες, να δοθούν ευκαιρίες
- Δεν με είχε χαιρετίσει ένας προπονητής αντίπαλης ομάδας
- Στο αντρικό μπάσκετ με αγκάλιασαν, να ανοίξουμε τα μυαλά μας
- Βρισκόμαστε σε καλό επίπεδο, υπάρχουν γυναίκες που μπορούν να υποστηρίξουν αυτό τον ρόλο
- To γυναικείο μπάσκετ έχει πάρει την κάτω βόλτα
Η Δάφνη των ένδοξων στιγμών στην Α1 Κατηγορία, έγραψε ιστορία με την απόφασή της να χρίσει προπονήτρια της ομάδας την Βασιλεία Γκουζίνη και με αυτόν τον τρόπο για πρώτη φορά στην ιστορία του ανδρικού μπάσκετ των Εθνικών κατηγοριών, θα έχουμε γυναίκα να αναλαμβάνει τα ηνία μίας ομάδας.
Η παλαίμαχη διεθνής playmaker με την σπουδαία καριέρα, ασχολείται εδώ και χρόνια με την προπονητική και έχει διατελέσει ως head coach. Σε ομάδες της ΕΣΚΑ, ενώ τα τελευταία χρόνια ήταν βοηθός προπονητή στο Μαρούσι και στο παρελθόν ήταν assistant του συζύγου της, Γιώργου Σκαραφίγκα, όταν ο Πανελευσινιακός αγωνιζόταν στην Α1 Κατηγορία. Πλέον μέσα από τη δουλειά της, τον χαρακτήρα της και την αγάπη της για το μπάσκετ, ήρθε η στιγμή να δοκιμάσει την τύχης της στα βαθιά και να σπάσει το «άβατο» του ανδρικού μπάσκετ.
Η Βασιλεία Γκουζίνη που θα οδηγήσει τη νέα σεζόν τη Δάφνη στα... μονοπάτια της Γ' Εθνικής, μίλησε στο Gazzetta για την πρωτοβουλία της ομάδας που θέτει σπουδαίες βάσεις για ανάλογη συνέχεια, αλλά και την ευκαιρία να βγουν κι άλλες γυναίκες μπροστά στην προπονητική και να τις εμπιστευτούν στο αντρικό μπάσκετ. Στάθηκε στον τρόπο που την αγκάλιασαν στον χώρο και της έδωσαν το... βήμα για να αναπτύξει τις δεξιότητές της, αλλά και στην Μπέκι Χάμον που... φλερτάρει έντονα με τον πάγκο των Μπλέιζερς στο ΝΒΑ. Όπως είπε και η ίδια, στη ζωή της θέλει να κάνει προσεκτικά και μικρά βηματάκια, όντας ένας άνθρωπος που κρατά χαμηλό προφίλ.
Συνέντευξη: Νίκος Καρφής
Ποια είναι τα συναισθήματα σας για το γεγονός ότι είστε η πρώτη γυναίκα προπονήτρια στην ιστορία των εθνικών κατηγοριών στο μπάσκετ ανδρών;
«Για το κοινωνικό σύνολο είναι κάτι το διαφορετικό, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Για εμένα είναι μια πρόκληση. Θέλω να δουλέψω για να αναδείξω τη δουλειά μου, μέσα από τα έργα και τις πράξεις. Δεν πρέπει να μείνουμε μόνο στα λόγια.»
Πότε σας κόλλησε το… μικρόβιο της προπονητικής;
«Σαν παίκτρια έπαιζα playmaker, προσπαθούσα να σκεφτώ τι χρειάζεται η ομάδα, με ποιον τρόπο μπορούμε να κερδίσουμε, πως θα αξιοποιήσω καλύτερα τις συμπαίκτριες μου. Από τότε μου άρεσε η προπονητική. Ήταν και ο σύζυγος που όταν σταμάτησε σαν παίκτης, συνέχισε για να ασχοληθεί με την προπονητική και επειδή μιλάγαμε και ήμουν σε κάθε ματς στην κερκίδα, προσπαθούσα να τον βοηθήσω με τον δικό μου τρόπο. Από εκεί και πέρα μου άρεσε και ήθελα να την ακολουθήσω την προπονητική.»
Το γεγονός πως ήσασταν παίκτρια και playmaker σας βοήθησε να αντιλαμβάνεστε καλύτερα το παιχνίδι και όταν γίνατε προπονητής να καταλαβαίνετε καλύτερα την ψυχολογία των παικτών;
«Σίγουρα βοηθά όταν έχεις παίξει και έχεις περάσει τις ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις που εκείνοι περνάνε. Πιστεύω βοηθά πολύ η μετάβαση στο προπονητικό κομμάτι, είναι πιο εύκολο.»
Τι εμπειρίες αποκομίσατε από την περίοδο που ήσασταν βοηθός προπονητή στο Μαρούσι. Ήταν κάτι σαν… σχολείο για εσάς για την εξέλιξη σας;
«Σίγουρα τα περισσότερα χρόνια μου ήμουν κοντά στον Σκαραφίγκα. Με έμαθε πάρα πολλά πράγματα. Η μετάβαση έχοντας κάνει δίπλα σε έναν καλό προπονητή, είναι πιο εύκολο μετά να κάνεις τα πρώτα σου βήματα.»
Υπάρχουν πολύ αξιόλογες γυναίκες, να δοθούν ευκαιρίες
Γράψατε ιστορία σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο με τη θέση της head coach στη Δάφνη. Πιστεύτε πως η συγκεκριμένη εξέλιξη μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για να δοθούν κι άλλες ευκαιρίες σε άλλες γυναίκες και να δούμε και άλλες σε πάγκους ανδρικών ομάδων στο μέλλον στις εθνικές κατηγορίες;
«Είναι κάτι που εύχομαι. Υπάρχουν πολύ αξιόλογες γυναίκες και ας μην το περιορίσουμε στο μπασκετικό κομμάτι. Έχει δείξει η ιστορία πως πρέπει να δίνονται ευκαιρίες σε γυναίκες και αν έχουν τη σωστή προσωπικότητα και τα κατάλληλα εφόδια, μπορούν να καταφέρουν πολλά. Μια μικρογραφία είναι και το μπάσκετ. Αν αξίζει κάποια στο μέλλον να είναι προπονήτρια στην Α1, είναι κάτι που θα καταφέρει με τη δουλειά της και σαν προσωπικότητα. Για να γίνεις coach σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο όπως το είπατε, πρέπει να έχεις σωστή προσωπικότητα.»
Δεν με είχε χαιρετίσει ένας προπονητής αντίπαλης ομάδας
Στα χρόνια σας σαν προπονήτρια στο αντρικό μπάσκετ, έχετε βιώσει ποτέ μια υποτιμητική συμπεριφορά που να σας έχει στεναχωρήσει είτε να σας έβαλε σε σκέψεις να σταματήσετε;
«Προσωπικά εγώ από παίκτες δεν έχω νιώσει το παραμικρό και ίσα ίσα έχω νιώσει το αντίθετο. Πάντα με σεβόντουσαν, πάντα με εκτιμούσαν. Ένα μεμονωμένο περιστατικό που μπορεί να θυμηθώ όταν άρχισα την προπονητική μου καριέρα, ήταν που δεν με είχε χαιρετίσει ένας προπονητής αντίπαλης ομάδας. Εγώ τότε νομίζω ήμουν τρίτος βοηθός. Αλλά δεν ήταν κάτι που ασχολήθηκα και με έκανε να νοιώσω άσχημα. Το άφησα να περάσει και δεν το σχολίασα καν.»
Ποιο είναι το σημαντικότερο μάθημα που έχετε πάρει από το μπάσκετ;
«Eπειδή είμαι από επαρχία και ήρθα εδώ στην Αθήνα από 18 ετών, η επιβίωση για μια κοπέλα που έρχεται από επαρχία και θέλει να παίξει μπάσκετ, είναι πολύ μεγάλο κομμάτι. Έτυχε να έχω συνεργαστεί με πολύ καλούς ανθρώπους. Από το 1993 που άρχισα να παίζω στην Α1. Έχτισα προσωπικότητα, αντιμετώπισα τις δυσκολίες και το μπάσκετ είναι ακριβώς αυτό το κομμάτι. Μέσα σε μια μικρογραφία του κοινωνικού μας συνόλου, μαθαίνεις να ανταπεξέρχεσαι στις δυσκολίες και να προχωράς στη ζωή.»
Πόσο δύσκολο είναι να βγει κάποιος παίκτης ή προπονητής από την επαρχία, από μικρές πόλεις και να αναδειχθεί στον χώρο με το σκεπτικό ότι στην επαρχία δεν υπάρχουν οι πόροι, οι εγκαταστάσεις που υπάρχουν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη;
«Oι θυσίες που πρέπει να κάνεις είτε είσαι στην επαρχία, είτε είσαι στην Αθήνα, γιατί στην πρωτεύουσα υπάρχουν πολλές προκλήσεις για τα παιδιά, είναι μεγάλες. Εμείς στη Λαμία έτυχε να έχουμε έναν προπονητή που ήταν τρελός με το μπάσκετ, τον Κώστα Κουμπούρα. Πηγαίναμε μαζί του και κάναμε 6 το πρωί προπόνηση, μετά πηγαίναμε σχολείο και το απόγευμα κάναμε ξανά προπόνηση σε εγκαταστάσεις που για εμάς ήταν το ιδανικό τότε. Τις περισσότερες φορές δεν πήγαινες για ποτό, δεν πήγαινες παραλία. Έκανες προπόνηση και μετά έπρεπε να ξεκουραστείς. Οι θυσίες ήταν πολύ μεγάλες για να πετύχεις αυτό που έχεις βάλει σαν στόχο.»
Στο αντρικό μπάσκετ με αγκάλιασαν, να ανοίξουμε τα μυαλά μας
Yπήρξε κάποια στιγμή που να σας έκανε το… κλικ και να νιώσατε ότι είστε έτοιμοι να κάτσετε στον πάγκο μιας ανδρικής ομάδας ως head coach;
«H αλήθεια είναι ότι στο προπονητικό κομμάτι είμαι περισσότερα χρόνια στο αντρικό παρά στο γυναικείο. Το γυναικείο είναι ένα χώρος που αγαπάω, έχω σπάσει τα πόδια μου στα γήπεδα. Στο αντρικό όμως ο τρόπος που μου φέρονται, το πως με αγκάλιασαν έκαναν τη μετάβαση εύκολη για μένα. Εγώ δεν ξεχωρίζω αν προπονώ άνδρες ή γυναίκες. Κοιτάζω τους χαρακτήρες και τι μπορούν να μου δώσουν στο γήπεδο. Για μένα δεν είναι κάτι εξωπραγματικό, κάτι περίεργο. Είναι κάτι φυσιολογικό.»
Ζούμε σε μια χώρα που σε αρκετά θέματα είναι πίσω σε σχέση με άλλες χώρες και γενικότερα είμαστε δύσκολοι σε αλλαγές. Θεωρείτε πως η Ελλάδα είναι έτοιμη να αγκαλιάσει εσάς και να σας δει να ανεβαίνετε και στο μέλλον να γίνει το ίδιο και με άλλες γυναίκες συναδέλφους σας;
«Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον. Αυτό που εισπράττω αυτή τη στιγμή που έχω να τους μιλήσω χρόνια και οι περισσότεροι είναι από ανδρικό μπάσκετ, έρχονται και μου λένε συγχαρητήρια και μου εύχονται τα καλύτερα. Το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή, το δύσκολο είναι να παραμείνεις εκεί. Και όταν λέω κορυφή, δεν εννοώ ότι έγινα προπονήτρια, αφού ακόμα δεν έχω γίνει. Έγινε η πρόσληψη, αλλά στην ουσία πρέπει να αποδείξω πράγματα μέσα από τη δουλειά μου.»
Στο ΝΒΑ η Μπέκι Χάμον βρίσκεται στο staff των Σπερς δίπλα στον κορυφαίο ίσως προπονητή, Γκρεγκ Πόποβιτς και πλέον το όνομα της ακούγεται και για head coach σε πάγκους ομάδων του ΝΒΑ. Αποτελεί έμπνευση για εσάς;
«Δεν το συζητάμε. Δεν θέλω να πω ότι οι ΗΠΑ είναι πρότυπο όλων, όμως είναι κάτι που δέχονται επειδή η Μπέκι Χάμον είναι πολύ καλή στη δουλειά της. Σε αυτό το κομμάτι αναφερόμαστε στην ισότητα των δύο φύλων. Πρέπει να ανοίξουμε τα μυαλά μας και να τον δεχθούμε αν ο άλλος είναι καλός. Από τη στιγμή που εκείνη είναι δίπλα στον κορυφαίο προπονητή, αξίζει να είναι. Αν ήταν μια… φωτοβολίδα θα είχε σβήσει, αλλά δεν συμβαίνει.»
Ποιες οι σκέψεις για τη Δάφνη και την κίνηση που έγραψε ιστορία στα δεδομένα του μπάσκετ Ανδρών;
«Η Δάφνη είναι μια ιστορική ομάδα, με βαριά φανέλα. Έχει μεγάλη ιστορία. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί που ήταν όταν η Δάφνη πρωταγωνιστούσε στην Α1. Εγώ αρχικά θέλω να πω ευχαριστώ στους ανθρώπους της Δάφνης για την ευκαιρία που μου έδωσαν και γνωρίζοντας πως ρισκάρουν, κάνοντας την κίνηση αυτή. Νομίζω πως επειδή η συζήτηση που κάναμε ήταν το πολύ ένα τέταρτο, συμφωνούσαμε σε πολλά πράγματα. Με έκανε να πω το ‘’ναι’’ και να συνεργαστώ με αυτούς τους ανθρώπους.»
Πως είναι μια γυναίκα να προπονεί ανδρική ομάδα; Πως το βιώνουν οι παίκτες; Σας λένε κάτι; Σας στηρίζουν, είναι δίπλα σας στην κατάσταση;
«Όλοι από τη στιγμή που ξεπερνούν το γεγονός πως είμαι γυναίκα, με αντιμετωπίζουν κανονικά σαν μέλος του προπονητικού τιμ. Το μόνο που πρέπει να προσέξω είναι πριν μπω στα αποδυτήρια, είναι να ρωτήσω για να μην είναι κανείς γυμνός (γέλια).»
Τα στοιχεία που ξεχωρίζετε στην προπονητική;
«To μπάσκετ έχει προχωρήσει, έχει πάει στην ταχύτητα, στα άλματα. Εγώ αυτό που προσπαθώ να κάνω σαν φιλοσοφία, ναι μεν είναι το run n’ gun με κανόνες, αλλά από εκεί και πέρα τα βασικά στοιχεία είναι ότι οι αθλητές πρέπει να το ευχαριστιούνται με την ψυχή τους όταν παίζουν.»
Βρισκόμαστε σε καλό επίπεδο, υπάρχουν γυναίκες που μπορούν να υποστηρίξουν αυτό τον ρόλο
Σε τι επίπεδο βρισκόμαστε στην Ελλάδα σε γυναίκες προπονήτριες και αν υπάρχουν κάποιες σαν εσάς που έρχονται από πίσω και θεωρείται πως θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια;
«Έχουν γίνει αρκετά βήματα. Η Καπογιάννη μετρά 4 double στο γυναικείο μπάσκετ. Η Καλτσίδου βρέθηκε πέρυσι στον Ζωγράφο ως πρώτη και πλέον είναι στο προπονητικό τι του Ολυμπιακού. Η Μάλαμα είναι στην Α2, στο Παγκράτι. Έχουμε γυναίκες που μπορούν να υποστηρίξουν αυτό τον ρόλο. Βρισκόμαστε σε καλό επίπεδο. Πρέπει να δίνονται ευκαιρίες σε γυναίκες. Αλλά εγώ θεωρώ πως σαν γενικό κανόνα είτε είσαι άνδρας είτε γυναίκα και έχεις παίξει μπάσκετ, πρέπει να μείνεις στον χώρο γιατί το αγαπάς πραγματικά. Είτε σαν προπονήτρια, είτε σαν παράγοντας, είτε σαν γυμναστής. Υπάρχουν πόστα που αν θέλει κάποιος που σταματά σας αθλητής, μπορεί να συνεχίσει εκεί.»
To γυναικείο μπάσκετ έχει πάρει την κάτω βόλτα
Σε τι επίπεδο βρίσκεται το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα και τι θα πρέπει να γίνει για να αναπτυχθεί το άθλημα και να πάει ένα βήμα παραπέρα;
«To γυναικείο μπάσκετ έχει πάρει την κάτω βόλτα. Δεν βγάζουμε παίκτριες όπως βγάζουμε. Υπάρχουν κάποια ταλέντα, αλλά είναι ελάχιστα σε σχέση με τον αριθμό που θα μπορούσαμε να έχουμε. Εκείνο που πιστεύω που μπορεί να γίνει, είναι να ρίξουμε το βάρος μας στις ακαδημίες, αλλά να γίνει με έναν σχεδιασμό. Θα πρέπει η Πολιτεία να φτιάξει προγράμματα που να ωθούν τα παιδιά να κάνουν κάποιο άθλημα και να βλέπουν τι άθλημα ταιριάζει σε κάθε παιδί. Έτσι ώστε τα παιδιά να γίνουν αθλητές και να σκέφτονται αθλητικά από μικρή ηλικία και μεγαλώνοντας να μπορούν να γίνουν αθλητές. Η Πολιτεία, η Ομοσπονδία, η τηλεοπτική κάλυψη που μπορεί να έχει το γυναικείο μπάσκετ είναι το Α και το Ω γιατί αν το παιδί δεν έχει εικόνα δεν μπορεί να έρθει σε κάτι που δεν το ξέρει. Εμείς οι προπονητές στα πιτσιρίκα, στα παιδιά 6-7 ετών πρέπει να τους μάθουμε τα βασικά του μπάσκετ. Κανένα παιδάκι δεν… ξέρει τα βασικά. Στη Σερβία τους μαθαίνουν πρώτα να πασάρουν, να σουτάρουν και να τρέχουν και μετά όλα τα άλλα.»
Τι θα συμβουλεύατε μια κοπέλα που θέλει να ασχοληθεί με την προπονητική;
«Aν το αγαπά πραγματικά μπορεί να το κάνει. Πρέπει να κάνεις θυσίες, να βλέπεις παιχνίδια, να ασχολείσαι με το scouting. Eίναι μια χρονοβόρα διαδικασία, με μικρά βήματα πρέπει να χτίσεις. Αν δεν είσαι ολοκληρωμένος, κάποια στιγμή έρχεται το αντίθετο. Να ασχοληθεί με την προπονητική, είναι μια τρέλα, είναι κάτι το υπέροχο, είναι τρόπος ζωής.»
Τα όνειρα σας που φτάνουν στον χώρο της προπονητικής και αν έχετε… σπρώξει τα παιδιά σας στον χώρο του αθλητισμού;
«Eίμαι ένας άνθρωπος που κρατά χαμηλό προφίλ. Πάω με μικρά βηματάκια. Βλέπω πρώτα τη νέα σεζόν που έρχεται και μετά τα υπόλοιπα. Για του χρόνου θέλουμε να χτίσουμε μια ανταγωνιστική ομάδα. Τα παιδιά μου τα συμβουλεύω να τα δοκιμάσουν όλα, αλλά στο τέλος να καταλήξουν σε ομαδικό άθλημα. Κοινωνικοποιούμε τα παιδιά με τον καλύτερο τρόπο και μαθαίνουν τα παιδιά μέσα από τις δυσκολίες να χτίζουν χαρακτήρα.»
