Σχέδιο αθλητικού νόμου: επιτέλους, βοηθήστε τον πρώτο υπουργό που προσπαθεί να βγάλει άκρη με το μπάχαλο των γυμναστηρίων!

Οι αθλητικοί δημοσιογράφοι και κατ' επέκταση τα αθλητικά media δεν έχουμε την επάρκεια γνώσεων, παραστάσεων και πληροφοριών για να μπορούμε να κρίνουμε και να σχολιάσουμε ένα σχέδιο νόμου που τίθεται σε διαβούλευση, ειδικά όταν πρόκειται για ζητήματα που είναι μακριά από τη φύση και τη ρουτίνα του πρωταθλητισμού και του υψηλού αθλητισμού που εμείς παρακολουθούμε στενά. Μπορούμε όμως, όπως όλοι οι πολίτες, να αντιλαμβανόμαστε τη σημασία ενός νόμου και την επίδραση που αυτός θα έχει στη ζωή και την προοπτική εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας, όταν μάλιστα πρόκειται για μια προοπτική που θα επηρεάσει την – αθλητική και επαγγελματική – ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν και θα ζουν στην Ελλάδα. Προ καιρού είχα δώσει σημασία στην υπόθεση που αφορά τους πανεπιστημιακούς προπονητές ποδοσφαίρου και την αδικία – ταλαιπωρία που βίωναν μέχρι σήμερα σχετικά με την εξομοίωση των πτυχίων τους με τα πτυχία των σχολών της UEFA. Σήμερα ασχολούμαι με την πραγματικότητα σε ένα θέμα που – θα έπρεπε να – απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες περισσότερους ανθρώπους διότι αφορά γενικά την προπόνηση, την γυμναστική και την άθληση. Και επειδή δεν έχω την επάρκεια γνώσεων και εμπειριών για να το πραγματευτώ αυτό το θέμα μόνος, πήρα τη βοήθεια του Γιάννου Κωνσταντόπολου, ενός φοιτητή του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Αθηνών (ΤΕΦΑΑ), ο οποίος μάλιστα ήταν ένας προνομιακός συνομιλητής για μένα διότι σύντομα θα βρίσκεται μακριά από την Ελλάδα. Στον λόγο του δεν υπάρχει ίχνος ιδιοτέλειας, δεδομένου ότι ο δρόμος που έχει τραβήξει δεν θα τον βγάλει εδώ, στα ελληνικά μέρη του αθλητισμού για εργασία και ότι αναφέρεται στο θέμα των γυμναστών και όχι των προπονητών ποδοσφαίρου, που είναι η δική του ειδικότητα.

Μοιράζομαι μαζί σας όσα μου έγραψε. Θα σας συναντήσω μετά τα λόγια του, για να σας μεταφέρω τα συμπεράσματά μου.

“Δεν αναφέρομαι στην ''αναγνώριση'' του πτυχίου της ειδικότητας του ποδοσφαίρου των ΤΕΦΑΑ από την ΕΠΟ. Θα αναφερόμουν σε αυτό το κομμάτι αν προσπαθούσα να επιδιώξω κάτι από τη συνομιλία μας. Σε καμία περίπτωση δεν έχω αυτή την πρόθεση, αντί αυτού απλά θα ήθελα να είστε ενήμερος για το σύνολο του νέου αθλητικού νόμου. Ουσιαστικά, το προσχέδιο του νόμου αυτού ορίζει τρεις βαθμίδες ''εκπαιδευτών'', δηλαδή προπονητών, επιπέδου 1,2,3. Στα επίπεδα 2 και 3 εμπεριέχονται όλοι οι απόφοιτοι Ι.Ε.Κ και τεχνικών λυκείων, οι οποίοι ωστόσο σε διάστημα 9 χρόνων επαγγελματικής εμπειρίας και σεμιναρίων από την Γ.Γ.Α μπορούν να γίνουν προπονητές επιπέδου 1. Το γεγονός αυτό υποβαθμίζει τις πανεπιστημιακές σπουδές που προσφέρουν τα Ανώτατα Επιστημονικά Ιδρύματα αλλά και την διάρκεια των 4 ετών (μίνιμουμ) που πρέπει να συμπληρώσει κάποιος για να έχει την ικανότητα να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Συμπερασματικά, αναφέρομαι στην ενδεχόμενη υποβάθμιση του μαζικού αθλητισμού σε όλα τα αθλήματα, πέραν του ποδοσφαίρου. Η όλη κατάσταση δεν με επηρεάζει καθώς είμαι κάτοχος διπλώματος FA Level 1 in Coaching Football της Βρετανικής Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου και ετοιμάζω το μεταπτυχιακό μου με αντικείμενο το ποδόσφαιρο σε ένα από τα πανεπιστήμια των Birmingham, Loughborough, Liverpool. Δεν αναφέρομαι σε αυτά για αυτοπροβολή αλλά για να ενισχύσω την αντίληψη ότι τα κίνητρα μου δεν κατευθύνονται από κάπου και πως το μόνο που θα ήθελα είναι η ενημέρωση των ανθρώπων για την ''αδικία'' που υφίστανται οι συνάδελφοί μου απέναντι στους εμπειρικούς και άλλους ημιμαθείς επαγγελματίες”.

Ο Γιώργος Βασιλειάδης γίνεται τούτες τις μέρες ο πρώτος υφυπουργός/υπουργός Αθλητισμού που επιχειρεί να δημιουργήσει μια αληθινή προοπτική για να μπει μια τάξη σε έναν χώρο, αυτόν της παροχής υπηρεσιών σχετικών με την άθληση και τη γυμναστική, στον οποίο επικρατεί εδώ και δεκαετίες το απόλυτο χάος. Εξοργίζομαι με τις κραυγές άσχετων πολιτικάντηδων που επιχειρούν να κάνουν κριτική για την κριτική για λόγους πολιτικών συμφερόντων και μικροπολιτικής των ψηφαλακίων. Ο Υφυπουργός έχει μόλις παρουσιάσει ένα προσχέδιο νόμου, το οποίο έβαλε προς συζήτηση, όχι προς ψήφιση. Κι αντί όλοι οι πολιτικοί να κάνουν αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι υπάρχουν, δηλαδή δημιουργική κριτική και αντιπροτάσεις, συνεχίζουν να συμπεριφέρονται το 2018 με τις αντιλήψεις του 1980. Μιλούν στα social media και τα media που τους ανέχονται με τον κενό λόγο του μπαλκονιού.

Ζήτησα από έναν νεαρό εκκολαπτόμενο επιστήμονα του αθλητισμού να προτείνει. Και το έκανε:

“Το πεδίο είναι όντως ''αχαρτογράφητο'', καθώς δεν έχουν καθοριστεί τα επαγγελματικά δικαιώματα των απόφοιτων ΤΕΦΑΑ και ως συνέπεια αυτού μπορεί ο καθένας να ασκεί το επάγγελμα του προπονητή. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να διαχωριστούν τα επαγγελματικά δικαιώματα έτσι ώστε ο καθένας να γνωρίζει που και με ποιους τρόπους μπορεί να εργαστεί στην αγορά εργασίας. Η κριτική προς το προσχέδιο έγκειται ακριβώς σε αυτό το σημείο, δηλαδή ότι είναι λάθος να αναγνωρίζεις επαγγελματίες με σεμιναριακού τύπου εκπαίδευση δύο εβδομάδων, να τους δίνεις το δικαίωμα να ασχοληθούν με βρέφη, ηλικιωμένους, διαβητικούς και άλλες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, αλλά και ακόμα με υγιή άτομα από τα οποία προσδοκάς πρωταθλητισμό και επιδόσεις. Ωστόσο, ακόμα και αν τους δώσεις αυτό το δικαίωμα, μετά από 9 χρόνια άσκησης του επαγγέλματος και με επιμορφωτικά σεμινάρια κάθε τετραετία τους εξισώνεις με τους απόφοιτους πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στο ανώτατο επίπεδο προπονητή επιπέδου Α'. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, με βάση τις λίγες γνώσεις μου θεωρώ πως θα ήταν βήμα προς τα εμπρός αρχικά η δημιουργία ενός πανελληνίου database όπου θα βρίσκονται όλοι οι επαγγελματίες που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Εκεί να υπάρχουν όλα τα στοιχεία τους, ο τόπος εργασίας τους, το CV τους κτλ. Με αυτόν τον τρόπο ''υποχρεώνεις'' τις ομάδες και τις ακαδημίες να δηλώνουν τους επαγγελματίες που απασχολούν. Παράλληλα, με ένα πρόγραμμα επιβράβευσης δίνεις οικονομικές ή άλλες παροχές σε συλλόγους οι οποίοι ενδιαφέρονται και επενδύουν στην επιμόρφωση των προπονητών τους μέσω CPD (Continuous Development Programmes) αλλά και μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης. Επίσης, ιδανικά επενδύεις έτσι ώστε να αναβαθμίσεις τις σπουδές στα ΤΕΦΑΑ βάζοντας περισσότερα μαθήματα, διδακτικές ώρες, καθηγητές κτλ και ορίζεις ότι οι απόφοιτοι ιδιωτικών σχολών (Ι.Ε.Κ) ή οι απόφοιτοι τεχνικών λυκείων που επιθυμούν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, εισάγονται στο 2ο ή 3ο έτος των ΤΕΦΑΑ και συνεχίζουν τις σπουδές τους. Έτσι, δεν τους αποκλείεις από την εκπαίδευση αλλά τους δίνεις την ευκαιρία να γίνουν επιστήμονες του αθλητισμού. Ωστόσο, επειδή αυτό θα προκαλούσε ''υπερφόρτωση'' των ΤΕΦΑΑ με τεράστιους αριθμούς φοιτητών, ορίζεις ότι μετά από 1 ή 2 εξάμηνα όπου ο φοιτητής δεν θα πληροί κάποια κριτήρια ως προς τις ακαδημαϊκές του επιδόσεις, θα αποβάλλεται από την σχολή, όπως ισχύει σε ανεπτυγμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Τέλος, ορίζεις μια δομή σε κάθε αθλητικό χώρο (γυμναστήρια, ακαδημίες, σύλλογοι) όπου θα υπάρχει ένας μίνιμουμ αριθμός πανεπιστημιακών ανθρώπων οι οποίοι θα έχουν την ευθύνη για την δημιουργία αλλά και την εφαρμογή των προπονητικών προγραμμάτων. Με συγχωρείς καθώς οι προτάσεις αυτές δεν γνωρίζω αν μπορούν να εφαρμοστούν συνταγματικά και δεν ξέρω το υπάρχον νομικό πλαίσιο, ωστόσο μιλάω ως προς το κοινωνικό πλαίσιο και με βάση τις γνώσεις και την λογική μου.

Υ.Γ. Στο θέμα του ποδοσφαίρου οι προτάσεις μου είναι αρκετά πιο συγκεκριμένες καθώς έχω δει από κοντά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν στη Βρετανία και γνωρίζουν τα πάντα σε σχέση με τους προπονητές, τους παίχτες και τους συλλόγους. Το πρόγραμμά τους λέγεται Elite Player Performance Plan (EPPP) και παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον”.

Και τώρα που μοιράστηκα μαζί σας τις προτάσεις ενός εκκολαπτόμενου επιστήμονα του αθλητισμού, θέλω να μοιραστώ μαζί σας και την ηλικία του. Ο Γιάννος Κωνσταντόπουλος είναι ένα παιδί 20 ετών, γεννημένο το 1998. Ενας νέος 20 ετών κάνει μέσα από αυτό το σημείωμα τον ορισμό του δημιουργικού διαλόγου, με μόνο κίνητρο τον προβληματισμό του για το μέλλον των συναδέλφων του. Δεν κάνει φτηνή πολιτική, δεν μιλά με κραυγές και τσιτάτα, δεν υιοθετεί κλισέ, δεν στριμώχνει τη σκέψη του με τα ελληνικά στερεότυπα, δεν χρησιμοποιεί αφορισμούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για αυτούς που δηλώνουν γυμναστές ή personal trainers επειδή πέρασαν από ένα πρόγραμμα ... ταχύρυθμης εκπαίδευσης τριών – τεσσάρων εβδομάδων και πήραν μια πιστοποίηση του ποδαριού από εκπαιδευτές αμφιβόλου προελεύσεως. Ενα παιδί 20 ετών κάνει αυτό που ΔΕΝ κάνουν αυτοί που θα έπρεπε να λειτουργούν αλλά στην πραγματικότητα δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στην πολιτική. Δεν έχω καμιά προσμονή από όλους αυτούς. Οι νεότεροι όμως μου δημιουργούν μια ελπίδα ότι μπορεί το παιδί μου να ζήσει σε μια καλύτερη χώρα από αυτή που βρήκα, ανέχθηκα και ανέχομαι. Δεν ξέρω τι τους έβαζαν στο γάλα, αλλά ανάμεσα στα παιδιά αυτών των νέων γενιών κυκλοφορούν εξελιγμένα, κατεργασμένα διαμάντια, λαμπρά μυαλά και ψυχές που είναι πιο καθαρές από τις δικές μας.

Είμαι πεπεισμένος ότι σε μια συζήτηση με καμιά 10αριά νέους σαν τον Γιάννο, δηλαδή δέκα millennials που έχουν σπουδάσει και σήμερα έχουν μπει και δραστηριοποιηθεί στην αγορά του μαζικού αθλητισμού, της άθλησης και της γυμναστικής ο Βασιλειάδης θα έπαιρνε πολύ περισσότερα από όσα του έχουν προσφέρει στην πλειονότητά τους οι πολιτικοί αντίπαλοί του κατά τη διάρκεια των τελευταίων περίπου 10 ημερών, δηλαδή από τη στιγμή που παρουσίασε το σχέδιο νόμου.

Είμαι βέβαιος ότι ένα προσχέδιο νόμου θα έχει λάθη, ατέλειες και ενδεχομένως αδικίες. Και περιμένω να τις ακούσω, και, σε ό,τι με αναφορά και όσο μου αναλογεί, να τις αναδείξω. Διότι (και) για αυτό υπάρχουμε οι δημοσιογράφοι, αν όχι κυρίως και πρωτίστως για αυτό. Γι' αυτό και χαίρομαι πολύ που ένα παιδί 20 ετών βρήκε την όρεξη, από εκεί μακριά που σπουδάζει, να μπει στη διαδικασία να με ευαισθητοποιήσει για να βοηθήσει τους επιστήμονες της γενιάς του. Μη περιμένετε από κανέναν να σας λύσει το πρόβλημα. Ενεργείστε, ενεργοποιηθείτε, αξιοποιήστε την τεχνολογία για να βελτιώσετε την επικοινωνία. Μιλήστε με επιχειρήματα για να μας αναγκάσετε, τους μεγαλύτερους, να σας ακούσουμε. Βοηθήστε έναν υπουργό που δίνει την εντύπωση κάποιου που προσπαθεί να κάνει τα αυτονόητα, τα οποία όμως δεν έχουν ποτέ συμβεί στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών.

ΥΓ. Στις επόμενες ημέρες θα επανέλθω στο θέμα των προπονητών ποδοσφαίρου.