Mένουμε στο σπίτι, εκτός αν...

Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, έγραφα ότι αυτός ο λαός χρειάζεται να δει νεκρούς για να βάλει μυαλό. Θυμάμαι και την αφορμή. Ήταν ένας αγώνας του Παναθηναϊκού με τη Μακάμπι το 2012, όπου οι πόρτες στο ΟΑΚΑ είχαν ανοίξει τεχνηέντως, ώστε να πλημμυρίσει το γήπεδο από κόσμο.

Την ώρα του τζάμπολ, συνωστίζονταν στις κερκίδες σχεδόν 25.000 θεατές, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ελεύθερο τετραγωνικό ούτε για αναπνοή. Σκαλοπάτια, διαζώματα, διάδρομοι, όλα ήταν γεμάτα μέχρι σκασμού.

Μία επίσκεψη του Εγκέλαδου, μία πυρκαγιά, μία στρακαστρούκα που θα έφερνε στο φοβισμένο μυαλό τρομοκρατική επίθεση (που ήταν και της μόδας τότε), οτιδήποτε από τα παραπάνω θα μπορούσε σκορπίσει στο ΟΑΚΑ εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως, πτώματα.

Προσωπικά, δεν ξαναπάτησα σε ελληνικό γήπεδο στα 8 χρόνια που πέρασαν από τότε. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου και το τήρησα, όπως και κάμποσοι δικοί μου άνθρωποι. Μόνο στο τουρνουά «Ακρόπολις» πηγαίνουμε, τα καλοκαίρια.

Αν είναι να πεθάνω, προτιμώ να πεθάνω από γηρατειά στο σπίτι μου ή από ασθένεια σε νοσοκομείο. Όχι μέσα στο γήπεδο και πάντως όχι από τη μαλακία του νεοέλληνα.

Ούτε από την ασυδοσία των ανενόχλητων πορτιέρηδων, που ζητούσαν αντίτιμο 5-10 ευρώ πληρωτέο επί τόπου στο «παγκάρι» κάποιου συνδέσμου οπαδών…

«Μόνο αν γίνει μακελειό θα βάλουμε μυαλό και θα λάβουμε στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας», έγραφα εκείνο το βράδυ, από μία καρέκλα την οποία μοιραζόμουν με δύο άτομα. «Θα καταντήσουμε να παρακαλάμε για νεκρούς, ώστε να σωθούν οι πολλοί».

Η επικεφαλίδα του κειμένου ήταν: «Ευτυχώς, ο άγιος κοιτούσε αλλού». Ο Βαρθολομαίος, εννοούσα.

Όπως αναμενόταν, η παραπάνω αποστροφή ερμηνεύτηκε από πολλούς ως «επίθεση ενάντια στον λαό του Παναθηναϊκού», με τον ίδιο γελοία ταλιμπανικό τρόπο που οι εκκλήσεις για λουκέτο στις εκκλησίες λόγω κορονοϊού χαρακτηρίζονται εσχάτως «μένος ενάντια στην ορθοδοξία».

Όπου βασιλεύει η αγραμματοσύνη και η ρηχότητα, απαιτείται να εξηγηθούν ακόμη και τα αυτονόητα.

Απηύδισα εκείνες τις μέρες και έδωσα τόπο στη βλακεία. Ας καταλάβει ο καθένας ό,τι νομίζει και ας αναλάβει την ατομική του ευθύνη. Εδώ δεν είμαστε σχολείο.

Το φαινόμενο του ακραίου συνωστισμού στα γήπεδα του μπάσκετ αραίωσε κάπως στα χρόνια που ακολούθησαν, ίσως επειδή επιβλήθηκαν δυσβάσταχτα πρόστιμα από την Εuroleague.

Μπορεί και να μερίμνησε κάποια συνυπεύθυνη αρχή (όπως π.χ. η Πυροσβεστική ή η Αστυνομία) μπροστά στον τρόμο των μηνύσεων, δεν ξέρω.

Ωστόσο, η νοοτροπία όσων συμμετέχουν στο καθημερινό φεστιβάλ της αδιαφορίας δεν αλλάζει. Τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο.

Κοιτάξτε γύρω σας τώρα που κολυμπάμε σε αχαρτογράφητα ύδατα και καμαρώστε συμπεριφορά περιούσιου λαού.

• Οι υπαίθριες καφετέριες, οι πλατείες και οι παιδότοποι ήταν το τελευταίο τριήμερο (και παραμένουν, μετά την ανακοίνωση των μέτρων) κατάμεστες, σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας.
• Οι κράτος εν κράτει εκκλησίες θα γεμίσουν από κόσμο απόψε για τους Χαιρετισμούς και οι πιστοί θα ανταλλάξουν ιερό σίελο, με την ευλογία της Πολιτείας.
• Εκατοντάδες αργόσχολοι μαζεύτηκαν στην Ολυμπιακή Λαμπαδοδρομία για να ζητωκραυγάσουν «this is Sparta» μαζί με τον Τζέραλντ Μπάτλερ.
• Πολίτες με ύποπτα συμπτώματα μετέχουν κανονικά στην κοινωνική ζωή, κυκλοφορούν με ταξί, φιλιούνται-αγκαλιάζονται και χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς.
• Τα μέσα ενημέρωσης πρωταγωνιστούν σε ένα παιχνίδι που κυμαίνεται ανάμεσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα και στον πανικό, δίχως ενδιάμεσες στάσεις.

Και ο χορός της εγκληματικής ανευθυνότητας συνεχίζεται, με πρωταγωνιστές τους απερίγραπτους δεσποτάδες, αλλά και κάποιους κώλους στρογγυλοκαθισμένους σε θέσεις ευθύνης, όπως του Άδωνη, του Αρκουμανέα και της Γιαμαρέλλου.

Τουλάχιστον, η Λαμπαδηδρομία διακόπηκε προ του κινδύνου. Με τις εκκλησίες δεν φαίνεται να υπάρχει σωτηρία, αφού τα οικονομικά μεγέθη που διακυβεύονται ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.

Ο πρώτος θάνατος από τον κορονοϊό αποδόθηκε σε προϋπάρχουσα πάθηση, αλλά οι επόμενοι καταφτάνουν ολοταχώς, αφού τα μέτρα πρόληψης παραμένουν υποτυπώδη και το σύστημα υγείας υποδέχεται τον ιό ημιθανές.

Τα ιδιωτικά θεραπευτήρια παρέδωσαν εξαρχής και δίχως αιδώ τα όπλα, αφού ο κουμπαράς τους δεν αντέχει καθημερινές απολυμάνσεις.

Τα δημόσια νοσοκομεία, των οποίων την αξία ανακαλύπτει όψιμα ο αυτοδύναμος φιλελευθερισμός εδώ και αλλού, προετοιμάζονται για Αρμαγεδώνα.

Όποιος βαυκαλίζεται ότι η Ελλάδα της προχειρότητας, της αισχροκέρδειας και των φαρμακευτικών σκανδάλων διαθέτει τις αντοχές να αμυνθεί σε μία ολομέτωπη επίθεση διαστάσεων Ιταλίας από τον αόρατο εχθρό, σε συνδυασμό μάλιστα με την βέβαιη κατάρρευση της εξαρτημένης από τον τουρισμό οικονομίας, μάλλον κατοικεί σε άλλον πλανήτη.

Το πολύ πολύ να αποκρούσουμε με εθνική ομοψυχία κάποιον ξεβράκωτο άοπλο μετανάστη, με συνέργεια νόμιμου στρατού και παράνομης πολιτοφυλακής. Αυτό ναι, είναι μέσα στις δυνατότητές μας.

Η χώρα τοποθετήθηκε ήδη στη ναφθαλίνη, με υποχρεωτικό λουκέτο σε καφετέριες και μπαρ, εμπορικά κέντρα, γυμναστήρια και άλλους χώρους συνάθροισης.

Το αρχικό σχέδιο ήταν να κλειδαμπαρωθεί η χώρα τη Δευτέρα, αλλά τα μέτρα επισπεύσθηκαν ένεκα της διάχυτης ανευθυνότητας των πολιτών.

Θα ακολουθήσει προφανώς μπλόκο στα μέσα μαζικής μεταφοράς και επιβολή καραντίνας στους ταξιδιώτες. Η τηλεεργασία είναι ήδη κανόνας σε όλες, σχεδόν, τις επιχειρήσεις.

Ο στόχος είναι να περιοριστεί η διασπορά της ασθένειας σε επίπεδα συμβατά με τις δυνατότητες της χώρας. Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά, αλλά πολύ το φοβάμαι.

Το δόγμα «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» βρήκε την εφαρμογή του τις τελευταίες μέρες στην αλα-ιταλιάνα συμπεριφορά του Έλληνα πολίτη και ο τρόμος για ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κρουσμάτων είναι υπαρκτός.

Το καρναβάλι, που σε πολλές πόλεις έγινε κανονικά παρά την απαγόρευση, έδειξε πρώτο τις διαθέσεις ενός λαού που ζει διαρκές καρναβάλι.

Tην ίδια νοοτροπία κατέδειξαν πιο πριν οι αντιδράσεις στην εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου, από τους ίδιους θεριακλήδες που τώρα δεν έχουν πνευμόνια για να αντέξουν πιθανή πνευμονία.

Είναι μάταιο να ζαχαρώνουμε τη ζαχαρένια μας. Ο Ελληνάρας θα κάνει ό,τι γουστάρει, μέχρι να δει το παιδί του ή τη μάνα του να πεθαίνει.

Ακόμα και τότε, θα βρει κάποιον τρίτο για να κατηγορήσει. Συνήθως ξένο. Ο ίδιος δεν ευθύνεται ποτέ για τίποτε. Ούτε καν για τις κυβερνήσεις που εκλέγει.

Καραντίνα, λοιπόν, από σήμερα, σε ολόκληρη τη χώρα. Σχεδόν στρατιωτικός νόμος, για να γουστάρουν και οι χουντόκαυλοι.

Νεκρούς για να μας τρομάξουν και να μας ταρακουνήσουν όπως και όσο πρέπει δεν έχουμε ακόμη, παρά μόνο έναν. Ευτυχώς. Ή δυστυχώς. Όπως το πάρει κανείς.