Ο Θοδωρής Ιακωβίδης ολοκληρώνει τον αγώνα του στο β γκρουπ των 96 κιλών της άρσης βαρών στους Ολυμπιακούς και σκύβει και φιλάει το πλατό. Λίγο αργότερα στην ΕΡΤ με βουρκωμένα μάτια, ανακοινώνει την απόφαση του να σταματήσει τον αθλητισμό.

Μία απόφαση που την επανέλαβε και στο Gazzetta: «To φιλί στο πλατό ήταν σαν αυτό το φιλί στο αεροδρόμιο που χωρίζουν τα ζευγάρια. Είμαι έντονα φορτισμένος από χθες το βράδυ, γενικότερα ζυμώνω καιρό μέσα μου την ώρα του αποχωρισμού, ήταν μία αυθόρμητη κίνηση να φιλήσω το πλατό, αυτά τα 19 χρόνια που κάνω άρση βαρών πέρασαν από μπροστά μου σαν ταινία και ήταν μία στιγμή που περίμενα να αργήσει πολύ να έρθει, αλλά ήρθε γρήγορα.»

Παρότι αιφνιδίασε πολλούς με τη συγκεκριμένη κίνηση του, για τον ίδιο ήταν προϊόν σκέψης που ωρίμαζε για μεγάλο διάστημα στο μυαλό του. «Την έχω πάρει καιρό αυτή την απόφαση, την έχω σκεφτεί πάρα πολύ, ξέρω ότι θα είναι δύσκολο, ξέρω ότι θα αντιμετωπίσω δυσκολίες με σύνδρομο στέρησης. Το θηρίο μέσα μου θέλει να προπονηθεί, μου αρέσει αυτή η διαδικασία ακόμα, αλλά επειδή δεν γίνεται να αποδώσω στο 100% για διάφορους λόγους, πήρα την απόφαση εδώ και καιρό να σταματήσω.»

Η επόμενη ερώτηση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, για τους λόγους που είπε αντίο στις μπάρες. «Τα τελευταία χρόνια που κάνω αθλητισμό υπάρχουν τα προβλήματα. Πρώτον είναι το βιοποριστικό. Πάω σε διεθνείς αγώνες και βλέπω τους αντιπάλους και τους ζηλεύω, με την καλή έννοια, καθώς απερίσπαστοι κάνουν την προπόνηση, είναι από το πρωϊ ως το βράδυ στο γυμναστήριο και το μοναδικό τους μέλημα είναι πως θα ανεβάσουν τις επιδόσεις τους και τι θα φάνε το μεσημέρι.

Εγώ αυτό δεν μπορώ να το έχω, γιατί έχω αρκετά προβλήματα στο κεφάλι μου. Πρέπει να ξυπνήσω το πρωϊ, να πάω στη δουλειά, να γυρίσω σπίτι, να φάω στο πόδι. Να φύγω από το σπίτι να κατέβω στο γυμναστήριο. Άγχη, υποχρεώσεις και όλα αυτά μου κόβουν από το αθλητικό κομμάτι. Έχω παίξει σε δύο Ολυμπιάδες, έχω παίξει σε παγκόσμια πρωταθλήματα, έχω παίξει ευρωπαϊκά, έχω χορτάσει».

Η πίεση να τα συνδυάσει όλα, εργασία και αθλητισμό υψηλού επιπέδου ήταν αυτή που έγειρε τη ζυγαριά στην ανακοίνωση του τέλους. «Το να προσπαθήσω να πάω σε μία ακόμη Ολυμπιάδα είναι εύκολη απόφαση. Αλλά δεν θέλω να το κάνω υπό τις ίδιες συνθήκες. Καλύτερα να έρθει ένα άλλο παιδί, πιο φρέσκο να κάνει τα ίδια. Παλιότερα, ήμουν μικρότερος, είχα αντοχές, τώρα έχω φτάσει σε μία ηλικία που έχω κουραστεί.

Να είμαι συνέχεια στην πίεση» λέει ο 30χρονος Ιακωβίδης που μπορεί να μην πήρε μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις, αλλά του αρκεί ότι προσπάθησε: «Εχω προσπαθήσει πολύ για αυτές τις δύο συμμετοχές σε Ολυμπιακούς. Εχω φτύσει αίμα. Για μένα προσωπικά, αλλά και για τους ανθρώπους που με γνωρίζουν και ξέρουν ότι έχω φτάσει ως εδώ ολομόναχος, η προσπάθεια μετράει παραπάνω από μετάλλιο.»

Ο Θοδωρής Ιακωβίδης ήθελε να είναι επικεντρωμένος στον αθλητισμό, ώστε να τα δίνει όλα σηκώνοντας τα βάρη, το ένα μετά το άλλο. Ωστόσο αυτό δεν το κατάφερε σχεδόν ποτέ στην καριέρα του. «Αυτό που με έχει κουράσει περισσότερο, είναι ότι δεν μπόρεσα ποτέ, αν εξαιρέσεις τα δύο πρώτα χρόνια από το 2009 ως το 2011 που είχε φτιαχτεί μία καλή ομάδα, να κάνω στο 100% την προσπάθεια μου, να δω τις δυνατότητες μου.

Είχα συνεχώς άγχη που ήταν εξωαγωνιστικά», είπε ο Ιακωβίδης που κατέληξε: «με τις υπάρχουσες συνθήκες το κεφάλαιο αθλητισμός έχει κλείσει. Μακάρι να αλλάξει κάτι από πλευράς κρατικής ενίσχυσης για να μπορέσω να συνεχίσω. Αν πάντως συνεχίσω να το κάνω όπως είναι τώρα, θα είναι αυτοκαταστροφικό για τον εαυτό μου.»

Για την εμπειρία των Ολυμπιακών του Τόκιο, που είναι οι δεύτεροι στην καριέρα του, μας είπε: «Ζούσα την κάθε στιγμή, ρουφούσα την κάθε εικόνα. Τις έβαλα βαθιά μέσα μου. Από θέμα επιδόσεων δεν ήταν ο αγώνας αλλά έζησα όλη την διαδικασία εδώ, από τη στιγμή που ήρθα. Αυτά που συμβαίνουν εδώ είναι κάτι εξωπραγματικό από πλευράς συναισθημάτων και εύχομαι σε όλους τους αθλητές να το ζήσουν και να έχουν μία τέτοια εμπειρία.»