Ομάδα με πολλά λάβαρα, πολύ κόσμο, πολλούς παλιούς μεγάλους παίκτες, πολλά σβησμένα χρέη και τεράστια καινούρια χρέη αναζητά το δρόμο για τη.... Β’ Εθνική! Ποια να ‘ναι;

Υπάρχει λοιπόν κάπου στην Ελλάδα, μια μεγάλη ομάδα, που εδώ και λίγα χρόνια βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό. Όλοι όσοι ασχολούνται με την ομάδα το ξέρουν, οι δημοσιογράφοι το συζητάνε μεταξύ τους και όσοι παίκτες είχαν την… τύχη να εργαστούν εκεί τα τελευταία χρόνια, έφυγαν τρέχοντας και ακόμα ψάχνουν μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που τους χρωστάει αυτή η μεγάλη ομάδα.

Είναι η ίδια ομάδα, που πριν από δέκα χρόνια, κατάφερε να σβήσει όλα της τα χρέη «φεσώνοντας» μπασκετμπολίστες απ’ όλες τις χώρες του πλανήτη (μια περιβόητη ρύθμιση Βενιζέλου αν θυμάστε, από την οποία επωφελήθηκαν κι άλλες λαμπρές ομάδες) και παρ’ όλ αυτά, στο διάστημα που μεσολάβησε κατάφερε κάτι ακόμα πιο δύσκολο. Να δημιουργήσει συνολικά χρέη (προς αθλητές, προπονητές, υπαλλήλους, ΙΚΑ, ΦΠΑ και ό,τι άλλο βάζει ο νους σας) που, σύμφωνα με τις... κακές γώσσες, ξεπερνούν τα 5 εκατομμύρια ευρώ.

Ας το γράψουμε μια ακόμη φορά για να γίνει κατανοητό. Μια μεγάλη ελληνική ομάδα, εμφανίστηκε πριν από δέκα χρόνια άσπιλη κι αμόλυντη και από το 2002 ως το 2012 -φέρεται να- δημιούργησε χρέη 5 εκατομμυρίων ευρώ!!!

Ποιος φταίει για όλα αυτά;

Μήπως είναι οι… χαραμοφάηδες μπασκετμπολίστες που έχουν το θράσος να ΜΗΝ παίρνουν πρωτάθλημα και μάλιστα απαιτούν να πληρώνονται το ποσό που συμφώνησαν;

Μήπως είναι οι… αχάριστοι προπονητές, που αντί να βάζουν από την τσέπη για να έχουν την τιμή να προπονούν την ομάδα που... «έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια των Ελλήνων» θέλουν και να πληρώνονται;

Μήπως είναι αυτή η… καταραμένη πολιτεία που ζητάει ΙΚΑ και ΦΠΑ;

Μήπως είναι το… σάπιο κράτος των Αθηνών;

Μήπως είναι ο… υπέροχος λαός, που εδώ και τόσα χρόνια έχει ανεχτεί και έχει συμπορευτεί με ανθρώπους που κάθε άλλο παρά αγνά κίνητρα είχαν για την ομάδα, ενώ παράλληλα επέβαλλε «ομερτά» (για τον 6ο παίκτη μιλάμε πάντα) σε όσους τολμούσαν να διαφωνήσουν με τις βουλές του εκλεκτού παράγοντα;

Μήπως φταίνε οι παρέες επιφανών φιλάθλων που αποφάσισαν στα 45 τους –προ δεκαετίας δηλαδή- να μετατραπούν από εύποροι φίλαθλοι σε άπορους παράγοντες και όταν είδαν ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους... πισινούς, την έκαναν με (όχι τόσο) ελαφρά πηδηματάκια, αφήνοντας την ομάδα που αγαπούν στο έλεος του ενός;

Μήπως φταίει, τελικά, αυτός ο ένας, ο ηγέτης, πρόεδρος, διευθύνων σύμβουλος -διαλέξτε ό,τι θέλετε- που σταδιακά έχασε το δρόμο του και ήταν γατζωμένος μέχρι πέρσι στην καρέκλα του, αδιαφορώντας για το κακό που έκανε στην ομάδα που (ΟΝΤΩΣ) αγαπάει;

Για την κατάντια της ομάδας πάντως, αποκλείεται «να φταίει το κακό το ριζικό μας κι ο θεός που μας μισεί», όπως έγραφε ο Βάρναλης στους «Μοιραίους».

Η συγκεκριμένη ομάδα, μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία, πήρε τίτλους, έπαιξε τελικούς, επανασυστήθηκε μετά από χρόνια στα ευρωπαϊκά σαλόνια, απέκτησε σπουδαίους παίκτες και διάσημους προπονητές -τους οποίους απέλυσε εξίσου εντυπωσιακά, ξεχνώντας σε ορισμένες περιπτώσεις την αποζημίωσή τους- κι όταν κάθε καλοκαίρι γινόταν η κρίσιμη ερώτηση «ρε παιδιά, τα λεφτά που τα βρήκαμε;», η απάντηση ήταν «έλα μωρέ, ΕΜΕΙΣ είμαστε, όλοι μας έχουν ανάγκη».

Όμως τα οικονομικά μιας ομάδας, δεν διαφέρουν σε πολλά από τα οικονομικά ενός νοικοκυριού…

Αν θες να έχεις και πολλά τρόφιμα στο ψυγείο και πολλά ρούχα στις ντουλάπες και πολύ πετρέλαιο στον καυστήρα και πολλά κυβικά στο γκαράζ πρέπει ή να έχεις μεγάλο μισθό ή να είσαι εισοδηματίας ή να είσαι απατεώνας. Η ομάδα του παραμυθιού, δεν είχε τίποτα από τα τρία.

Πενιχρά έσοδα από εισιτήρια -βλέπετε ο υπέροχος λαός, είναι μεν υπέροχος, αλλά δεν δίνει αρκετά λεφτά για διαρκείας- ακόμα πιο πενιχρά από διαφημίσεις και χορηγίες (οι μοναδικοί που έβαλαν κάποια λεφτά την τελευταία διετία έφυγαν από την ομάδα με… χριστοπαναγίες) και κακή, ερασιτεχνική, επικίνδυνη, σχεδόν παιδιάστικη διαχείριση των χρημάτων που μπήκαν στα ταμεία από τις πωλήσεις παικτών.

Υπάρχει όμως και μια επιπλεόν παθογένεια, από την οποία υποφέρει η ομάδα αυτή! Ζει με τα μεγαλεία του παρελθόντος και πιστεύει ότι αντίπαλοί της είναι ο ΜάκΑντου, o Σολοθάμπαλ κι ο Ντακουρί, αρνούμενη να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι ότι ο σύλλογος δεν έχει ρεαλιστικούς στόχους και εν τέλει δεν έχει όραμα. Αντί να αποφασίσει εδώ και τέσσερα χρόνια -το χρέος τότε, δεν ήταν ούτε ένα εκατομμύριο- ότι θα έχει ένα ρόστερ με δέκα Έλληνες ως 25 ετών, δύο παλιοσειρές, και δυο καλούτσικους Αμερικανούς, έτσι ώστε να μειωθεί το μπάτζετ, να τονωθεί το ελληνικό στοιχείο και να λειτουργήσει ο σύλλογος ως φυτώριο εκκολαπτόμενων πρωταθλητών (η Παρτίζαν που ακολουθεί αυτήν την τακτική δεν τα πάει κι άσχημα, αντιθέτως κανένα από τα ταλέντα της συγκεκριμένης ομάδας δεν έπαιξε μπάσκετ αξιώσεων με τα χρώματα της), προτίμησε την ελληνική λογική.

Παίρνουμε παίκτες, δεν τους πληρώνουμε, τελειώνει η σεζόν, τους δίνουμε έναντι για να μη μας ζαλίζουν και το καλοκαίρι φτιάχνουμε νέα ομάδα. Και ξανά και ξανά και ξανά και... 5 εκατομμύρια ευρώ μετά, ακόμα και ο τελευταίος -έμμισθος ή άμισθος δεν έχει σημασία- ρομαντικός κατάλαβε ότι το πανηγύρι τελείωσε.

Αν κάνουμε ένα πρόχειρο γκάλοπ ανάμεσα στους Έλληνες παίκτες που έπαιξαν στην τεράστια (κυριολεκτικά και χωρίς ίχνος υπερβολής) αυτή ομάδα τα τελευταία δέκα χρόνια, θα βρούμε με το ζόρι ένα 10% αθλητών, που πήραν όλο το ποσό που είχαν συμφωνήσει, την ημέρα που πρόβαραν χαμογελαστοί τη βαριά φανέλα με τα αστέρια. Τα υπόλοιπα, χάθηκαν κάπου στην πορεία…

Τα χρόνια πέρασαν, τα λάβαρα (θα λάμπουν για πάντα, αλλά…) πάλιωσαν και η μεγάλη ομάδα μετακινείται με λεωφορεία, βλέπει τους παίκτες της να «αυτομολούν» προς άλλες γειτονιές, ακούει τον προπονητή της να δηλώνει μόνος κι έρημος, έχει τους Έλληνες του ρόστερ προκλητικά απλήρωτους κι αν δεν βρει σύντομα λύση, η Β’ Εθνική θα ζήσει μεγάλες πιένες.

Αν μάλιστα στον ίδιο δρόμο βαδίσει και ο επισης καταχρεωμένος προαιώνιος «συμπολίτης εχθρός» -προδομένος από τους δικούς τους ανεπαρκείς παράγοντες- ετοιμαστείτε για derby βγαλμένο από τα 80’s τις Κυριακές στις 5 το απόγευμα. Εκεί μάλιστα, μπορεί τελικά να συμφωνήσουν οι δυο ιστορικοί σύλλογοι για ανταλλαγή εισιτηρίων, συμφιλιωμένοι από την κοινή «συμφορά», που οι ίδιοι οι ηγέτες τους επέλεξαν!

Όσο για το ποια είναι η ομάδα της ιστορίας; Μη δίνετε σημασία!

Κλασικές παπαριές των κομπλεξικών δημοσιογράφων, που δεν έχουν τι να γράψουν και τολμούν και πιάνουν στο στόμα τους τη μοναδική ομάδα, εκτός της Εθνικής, που ένωσε κάποτε όλη την Ελλάδα… Μα επειδή όντως την ένωσε και επειδή έμαθε μπάσκετ σε όλους τους Έλληνες, γίνεται ακόμα πιο εξοργιστική η τωρινή οικτρή κατάσταση!