Μέθυσα προχθές στις μικρές μας στιγμές...
Τα... φρικιά από το Μενίδι βρήκαν τον «πατέρα» τους, έγιναν οικογένεια και φρόντισαν να κάνουν άνω - κάτω τη μουσική ελληνική σκηνή. Αλλάζουν απόψεις, δεν αλλάζουν αξίες. Διαφωνούσαν γιατί έτσι... γούσταραν, δεν διαλύθηκαν, αλλά έμειναν χώρια γιατί έτσι έπρεπε. Η πιο... δημοκρατική μπάντα με τη μεγαλύτερη απήχηση στο ελληνικό κοινό συνεχίζει να γεμίζει στάδια, να ταξιδεύει τους «ανησυχούντες» των '90s και η σχολή που δημιούργησε αποκτά διαρκώς νέους μαθητές! Οι Πυξ Λαξ με έναν... στρατό ρομαντικών από πίσω τους συνεχίζoυν την πορεία για τον δικό τους μουσικό παράδεισο!
Όταν δεν υπάρχει συγκατάβαση και συλλογικότητα και ο καθένας τραβάει τον δρόμο του και δρα βάσει της μονομανίας και της μεγαλομανίας του, τα πράγματα οδηγούνται στο απόλυτο μηδέν. Πολλά καλά συγκροτήματα μοιραία διαλύθηκαν, αλλά οι Πυξ Λαξ είναι μια άλλη ιστορία! Γι αυτό και η «διάλυση» δεν είναι στο πλούσιο λεξιλόγιό τους. Στην τελική, ο μόνος κριτής είναι ο κόσμος! Αυτός δεν ζαλίζεται με τις φιλοδοξίες κανενός και τα γεμάτα στάδια, αλλά και τα τραγούδια που είναι για πάντα στα χείλη του δείχνουν πως οι... γροθιές και οι κλωτσιές άφησαν το στίγμα τους.
«Οι παλιές αγάπες πάνε στο παράδεισο» και η δική τους είναι ήδη εκεί! Άλλωστε, όταν βρίσκονται είναι σαν να επιστρέφουν σπίτι τους! Ο Μπάμπης Στόκας και ο Φίλιππος Πλιάτσικας κάνουν τα βράδια ξεχωριστά στην «Οδό Λυσίου», τη νέα μουσική σκηνή της Πλάκας και το Gazzetta Weekend άκουσε μοναδικά πράγματα από δυο ωραίους τύπους!
Η μεγάλη μπάλα των ΠΥΞ ΛΑΞ και οι ασίστ των Κορυφαίων!
Πλιάτσικας: Εμείς θέλουμε να μιλήσουμε μόνο για μπάλα... Τώρα αν παίξαμε την καλύτερη μπάλα, αυτό θα το πει ο κόσμος που μας είδε, όπως και οι αριθμοί...
Στόκας: Ο κόσμος έδειξε πως αγάπησε πολύ αυτήν την ομάδα. Την στήριξε. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Τα νούμερα δείχνουν την πραγματικότητα. Τα νούμερα αυτό δείχνουν. Εμείς τι να πούμε όμως; Ότι είμαστε;
Στόκας: Δεν συμφωνούμε ότι αλλάξαμε εμείς τα πάντα. Ότι αλλάξαμε την μουσική σκηνή της χώρας. Την μουσική την άλλαξε ο Παπακωνσταντίνου, ο Σιδηρόπουλος & ο Σαββόπουλος πιο πριν. Αυτοί έκαναν την βρώμικη δουλειά. Αυτοί ανοίξανε τις πόρτες. Γιατί να μην ξεχνάμε όταν έβγαλε ο Σιδηρόπουλος τον Φλου τον κράξανε οι πάντες και τα πάντα. Βέβαια ο χρόνος και ο κόσμος έδειξε το αντίθετο για εκείνον. Αυτοί κάνανε αυτήν την δουλειά. Εμείς συνεχίσαμε. Δεν ήταν εύκολο. Ήταν δύσκολο. Φυσικά έπρεπε να γίνει δουλειά και από εμάς. Δεν το κάναμε εμείς αυτό.
Η Κοινωνία και το... κράξιμο στον δίσκο των Floyd!
Πλιάτσικας: Βέβαια μιάς και μιλήσαμε για κράξιμο σε δίσκο ας πούμε και την άλλη πτυχή. Επειδή και ο κόσμος πολλές φορές δεν ξέρει και δεν οφείλει να γνωρίζει. Εδώ στην Ελλάδα γράφτηκε από κριτικό πως το The Wall των Floyd ήταν ένας μέτριος δίσκος που γρήγορα θα ξεχαστεί. Ότι πιο άστοχο...
Στόκας: Έγραψε την άποψή του. Έκανε λάθος, όμως σήμερα υπάρχει ένας κανιβαλισμός που τότε δεν υπήρχε. Έβγαινε ο άλλος και έλεγε οι Pink Floyd θα ξεχαστούν. Είχε μία θέση που δεν θα έπρεπε να έχει. Το υπέγραψε όμως αυτό που ανέφερε.
Στόκας: Έχω φίλους με μαγαζιά με καλό φαγητό που τρέμουν μήπως γράψει κάποιος για το μαγαζί τους στο διαδίκτυο ή τα social media. Τρέμουν για αυτό. Είναι μία άλλη πτυχή του σήμερα αυτό.
Πλιάτσικας: Τα μέσα δεν φταίνε σε τίποτα. Φταίνε οι κοινωνίες και κατά πόσον είναι έτοιμες και προετοιμασμένες ή και καλλιεργημένες για να χρησιμοποιήσουν το μέσο και όχι να τους χρησιμοποιεί. Στην παρούσα φάση βρισκόμαστε στο 2ο σκέλος σε ένα μεγάλο ποσοστό. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται από τα μέσα. Τα ίδια τα social media έχουν καπελώσει την ίδια την ανθρώπινη προσωπικότητα. Βλέπεις ανθρώπους να κινούνται σε σχέση με αυτά. Όχι σε σχέση με την πραγματική ζωή. Δεν είναι το να ανταλλάξεις μία πληροφορία. Ζούνε υπό το πρίσμα των social media.
Στόκας. Βέβαια τις προλάβαμε τις ανταλλακτικές κασέτες. Εμείς δεν είχαμε λεφτά να πάρουμε δίσκους. Θυμάμαι περιμέναμε έναν φίλο μας να ακούσει έναν δίσκο δέκα μέρες και μετά να περιμένουμε την σειρά μας να πάρουμε τον δίσκο για μία εβδομάδα. Εγώ πιστεύω ότι αυτό μας έσωσε. Ότι ακούγαμε μουσική με τρέλα. Όταν έπαιρνες τον δίσκο των Pink Floyd που είπε ο Φίλιππος και τον είχες για τέσσερις ημέρες στο σπίτι σου τον άκουγες εξονυχιστικά. Μένανε όλα μέσα. Σήμερα με την ταχύτητα που υπάρχει έχω δει πάρα πολλά παιδιά να λένε καταπληκτικό τραγούδι και μετά από μία εβδομάδα του το βάζεις ξανά και σου λέει ποιο είναι αυτό; Έχει συμβεί και αυτό και του λες εσύ δεν μου είπες ότι ήταν εκπληκτικό. Είναι καταπληκτικό σου λέει απλώς για να το πει το καταπληκτικό. Εμείς το ψάχναμε το καταπληκτικό.
Οι ΠΥΞ ΛΑΞ έκαναν αυτό που γούσταραν...
Πλιάτσικας: Είναι ο βομβαρδισμός που γίνεται σε αυτό που λέει ο Μπάμπης. Βομβαρδισμός πληροφόρησης.
Πλιάτσικας: Υπήρχε όντως αυτό το αλισβερίσι και η σχέση με ανταλλακτικές κασέτες.
Πλιάτσικας: Ναι ήμασταν του κεφαλιού μας. Ναι λέγαμε θέλω να πάω στον Καρρά για τραγούδι θα πάω εκεί. Θέλω την heavy metal μπάντα θα πάμε εκεί.
Στόκας: Κάναμε αυτό που γουστάραμε. Όταν κάνεις μία δουλειά και περιμένεις να σου πει ο άλλος το πως θα κάνεις την δουλειά σου συνήθως δεν είναι δική σου αυτή η δουλειά. Έτσι; Εμείς κάναμε έναν δίσκο. Μας αρέσανε πολύ τα τραγούδια. Κάναμε την επιλογή μας. Θεωρήσαμε πως είχαμε τα καλύτερα δυνατά τραγούδια. Ας έγραφε ο Φίλιππος δέκα και εγώ ένα.
Η πιο... Δημοκρατική Μπάντα!
Πλιάτσικας: Εμείς δεν είχαμε ανταγωνισμό. Δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Όταν έγραφα εγώ κάτι και άρεσε στον Μπάμπη ήταν τέλος. Του άρεσε όντως. Δεν έβαζε μέσα ότι επειδή δεν είναι δικό μου το τραγούδι να μην μπει. Ούτε ο Μπάμπης ούτε εγώ ούτε ο Μάνος το κάναμε αυτό. Όταν ερχόταν ένα τραγούδι για μέσα αναγνωρίζαμε πως ήταν για εκεί όποιος και να έγραψε. Άρα μπαίνανε τα καλύτερα τραγούδια μέσα.
Στόκας: Αυτά που είχαμε τελοσπάντων. Εκείνη την περίοδο. Αυτό αυτομάτως έκανε το πράγμα ξεχωριστό. Ήμασταν μία ομάδα με τρεις ανθρώπους που γράφαμε και το ζήτημα ήταν να γραφτούν τα καλύτερα τραγούδια. Να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Πλιάτσικας: Μπορεί να τσακωνόμασταν στην συνέχεια. Να έλεγε ο Μπάμπης εγώ θέλω αυτό να μπει εκεί. Πως θα μπει που ένα όργανο. Και κάτι άλλο που είπε ο Μπάμπης τις προάλλες και είναι πολύ σωστό και το θεωρό πολύ σημαντικό. Ότι εμείς επειδή δεν μας είχανε πάρει χαμπάρι και δεν μας πολυυπολογίζανε στην αρχή κιόλας, μας αφήσανε ανεξέλεγκτους. Να κάνουμε ότι γουστάρουμε. Είχαμε βέβαια και την παρουσία του Μάνου Ξυδούς που ήταν σαν δεύτερος πατέρας μας. Ήταν 15 χρόνια μεγαλύτερος. Μας αγάπησε πολύ τον αγαπήσαμε πολύ. Ήταν καθοδογητής. Οπότε είχαμε και αυτή την αβάντα. Είχαμε αυτό το πλεονέκτημα. Διότι εγώ και ο Μπάμπης τώρα στα 27 με 28 μας, δύο άνδρες που παίζαμε και μουσική. Σκέψου τι μυαλά κουβαλάγαμε. Είχαμε όμως τον Μάνο που μας έλεγε πέντε πράγματα. Τα ακούγαμε. Δεν τα περνάγαμε στο ντούκου. Με αυτόν τον τρόπο μας άφησαν ανεξέλεγκτους.
Να κάνουμε ότι είχαμε στο κεφάλι μας. Δεν είχαμε μέντορες να μας θεωρούν τα πουλέν τους και ότι θα πουλήσουμε. Οπότε να την πέσουνε όλοι γύρω γύρω και να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Δεν πιστεύανε στους Πυξ Λαξ. Καταρχήν ήταν να μας διώξουνε από τις εταιρείες και ο Μάνος είχε επιμείνει. Στην δισκογραφική εταιρεία επέμενε και δεν μας διώξανε και έτσι κάναμε το τρίτο άλμπουμ. Που έχει τον Άστην να λέει με τον Καρρά, το Γιατί και την Εικόνα του χειμώνα και από εκεί άρχισε να μαθεύεται αυτή η μπάντα με τον κόσμο. Άρα λοιπόν ήμασταν και λίγοι τυχεροί.
Στόκας: Εμείς λέμε καλλιτεχνικά. Για το καλλιτεχνικό σκέλος και το πως λειτουργούσαμε. Ο Μάνος αγαπούσε πολύ και εμάς και το τραγούδι.
Απίστευτο κι όμως αληθινό, το «Πούλα με» δεν είχε... επιτυχία!
Στόκας: Στον 2ο δίσκο ήταν το Πούλα με και δεν είχε ακουστεί καν. Από τις πιο μεγάλες μας επιτυχίες.
Πλιάτσικας: Ήταν στο 2ο άλμπουμ αυτό. Το Ακόμα προσπαθώ. Το Έλα. Αυτά τα τραγούδια ήταν στο 2ο άλμπουμ το οποίο δεν πήγε καθόλου καλά. Ήταν να μας διώξουν από τις εταιρείες τότε. Όμως σε εμάς αυτό λειτούργησε πολύ ευεργετικά. Διότι παραμείναμε ενωμένοι και αλώβητοι από τις εξωτερικές πληροφορίες και έχοντας μόνο ένα άτομο μαζί που ήταν και μέλος της μπάντας με τεράστιες γνώσεις στην δισκογραφία. Εγώ τον Μάνο τον συγκρίνω με τον Γιάννη Πετρίδη, τον μεγάλο μας μέντορα που καλό είναι τώρα που το συζητάμε να ακούνε τις εκπομπές του.
Στόκας: Εμείς ακούγαμε τις εκπομπές του για να καταλάβουμε το τι γίνεται στον κόσμο. Ακόμα το κάνουμε. Δεν ήταν μόνο ροκ. Αγαπούσε την μουσική. Άκουγες απ' όλα τα είδη τα καλύτερα τραγούδια. Ακόμα και τώρα επειδή τον ακούω ακόμα είναι προφητικός πάλι στα χιπ χοπ τραγούδια και στις επιτυχίες που θα γίνουν στην Αμερική σε δύο με τρεις μήνες. Το μυστικό είναι πως αγαπούσε και αγαπάει την μουσική. Και εμείς αγαπάμε την μουσική. Εμείς στους πρώτους δύο δίσκους μας δεν παίζαμε. Είχαμε μπει στην δισκογραφία δίχως να καταλαβαίνουμε το τι κάνουμε. Όταν πια μείναμε μόνοι μας και μας ξέχασε ο Θεός και μόνο ο Μάνος ήταν εκεί γιατί μας είχε μυριστεί. Γιατί η μυρωδιά του ήταν ασύλληπτη. Ο τελευταίος άνθρωπος που έβγαλε πριν φύγει ο Μάνος ήταν ο Χαρούλης. Δεν είναι τυχαίο τίποτα. Λέγανε τι δουλειά έχει με αυτό το παιδί;
Πλιάτσικας: Θυμάμαι πως ο Μάνος μας είχε πει για τον Χαρούλη πως αυτό το παιδί θα κάνει κάποια στιγμή αυτά που έκαναν οι Πυξ Λαξ.
Μάνος Ξυδούς, ο μέντορας, ο πατέρας, οι... ΠΥΞ ΛΑΞ!
Στόκας: Και όντως έτσι έγινε. Είχε αυτήν την μυρωδιά ο Μάνος. Ο Μάνος ήταν πολύ μεγάλος παραγωγός. Αυτό που λείπει σήμερα από την δισκογραφία είναι ο παραγωγός. Είναι πολύ σημαντικό. Γιατί ένα ωραίο τραγούδι έχει 200 μελωδίες. Ποια είναι αυτή που πρέπει να μείνει; Αυτή είναι η δουλειά του παραγωγού. Η δουλειά του είναι να βγάλει το καλύτερο από τον καλλιτέχνη. Ο Μάνος το έκανε αυτό με έναν περίεργο τρόπο πολλές φορές. Με αφοριστικό. Σε έκανε να τρελαθείς. Χρησιμοποιούσε ακραίες εκφράσεις. Εκφράσεις σε βαθμό παρεξήγησης. Εμείς όμως τον ξέραμε και ξέραμε ότι έχει δίκιο. Η πράξη έδειξε πως είχε δίκιο. Εμείς τουλάχιστον σε αυτό δεν ήμασταν ανόητοι. Εμείς αναγνωρίζαμε. Αυτό ήταν ένα από τα συν που είχε αυτή η μπάντα. Εμείς βέβαια όταν ξεκινούσαμε λέγαμε να παίζουμε καμία μουσική να βγάλουμε καμία γκόμενα.
Όταν είσαι 20 και 22 χρονών δεν θα σκεφτείς πάω να γεμίσω το ΟΑΚΑ. Ναι μπορεί να το σκεφτείς αλλά είναι στην σφαίρα της φαντασίας. Σαν να πάρεις ομάδα από τους Γαργαλιάνους και να πεις εγώ θα την κάνω να παίζει Champions League και να νικάει 5-0 την Μπαρτσελόνα. ΟΚ; Γίνεται αλλά δεν γίνεται κιόλας. Τελικά τώρα που τα σκέφτομαι τα πράγματα, έχουν περάσει τα χρόνια και ακούμε ξανά τους δίσκους μας σαν ακροατές πια τις παλιές ηχογραφήσεις θεωρώ ότι ήμασταν η πιο δημοκρατική μπάντα που πέρασε ποτέ. Σίγουρα η πιο δημοκρατική στην ελληνική μουσική. Δηλαδή όταν έκανε κάποιος κάτι καλό αυτό και έμενε. Μπορεί να μην μιλάγαμε, να είχαμε τσακωθεί για άλλους λόγους αλλά αυτό δεν επηρεάζε την δουλειά και παρέμενε. Αυτό το κάνουν έξω. Στην Αμερική. Αυτό είχε αυτή η μπάντα και ότι γράφαμε εμείς τραγούδια. Δεν περιμέναμε κάποιον. Κάποιος να μας δώσει το προϊόν. Αυτά που είναι πολύ βασικά νομίζω.
Πλιάτσικας: Ο Μάνος (σ.σ. Ξυδούς) ήταν περίπτωση που μπορεί να σε έκανε να θέλεις να φύγεις από το στούντιο. Σε έβριζε. Όμως είχε δίκιο.
Στόκας: Βέβαια και περάσαμε δύσκολα. Εγώ πήγα να φύγω από την Ελλάδα. Ο Φίλιππος το ίδιο. Είχαμε μία πενταετία που περάσαμε ζόρια πολλά. Τρομερά.
Πλιάτσικας: Παίζαμε μπροστά σε πολύ λίγο κόσμο εμείς στην αρχή. Μην φαντάζεται ο κόσμος ότι παίζαμε σε γεμάτα στάδια ή θέατρα. Παίζαμε σε πέντε άτομα, σε επτά και δώδεκα. Αυτό για χρόνια, από το '88 που ξεκινήσαμε κα δοκιμάζαμε και παίζαμε. Μέχρι και το '93.
Στόκας: Αυτό με τα πέντε άτομα δεν έγινε μία φορά. Έγινε 150 φορές.
Στόκας: Ο Μάνος μας είχε πει τότε και το θυμάμαι πολύ καλά. 'Αντέχετε πέντε χρόνια;' λες και το ήξερε πως αυτή η διαδικασία ήταν για τόσο. Μην ξεχνάμε πως δεν υπήρχε ιδιωτικό ραδιόφωνο. Δεν μας παίζανε και τα ραδιόφωνα.
Ο... δίσκος της εκκλησίας και η αρχή του ονείρου!
Στόκας: Είχαμε μία κοινή αγάπη για την μουσική. Βλέπαμε και κάποιες μπάντες, cover μπάντες, πολύ καλές της εποχής. Θυμάμαι πηγαίναμε και στο Μπόμπις στην Γλυφάδα που πήγαινε και ο αμερικάνικος στόλος. Τα δύσκολα τραγούδια παίζανε τότε και ήταν καλές μπάντες. Ήμασταν πιτσιρικάδες στο Μενίδι και πηγαίναμε και ακούγαμε.
Πλιάτσικας: Κάποια στιγμή το αποφασίσαμε. Νοικιάσαμε ένα σπίτι. Μία μονοκατοικία. Στο Μενίδι. Καλά είχαμε και μία περιήγηση. Είχαμε νοικιάσει και στη Νέα Ιωνία και τον Περισσό. Ήταν κάτι εγκαταλελειμμένα. Γιατί νοικιάζαμε με το χαρτζιλίκι μας.
Στόκας: Κάποιος είχε πεθάνει εκεί μέσα σίγουρα (σ.σ. γέλια). Δουλεύαμε κιόλας. Διάφορες δουλειές. Έχω δουλέψει και σε οικοδομή. Τότε βέβαια ένας χώρος στη Νέα Ιωνία κόστιζε 100 ευρώ. Γκόμενες όχι δεν είχαμε (σ.σ. γέλια). Μόνο την μουσική.
Πλιάτσικας: Ήμασταν κολλημένοι με την μουσική. Η μουσική μας έσωσε. Εάν δεν είχαμε ασχοληθεί αυτό δεν ξέρω εάν θα υπήρχε ισορροπία μέσα μας. Δεν ξέρω εάν θα υπήρχαμε και οι ίδιοι. Μας έσωσε σε πολλά επίπεδα. Σκέψου το Φαρ Ουέστ. Όταν μεγαλώνεις σε μία γειτονιά που είναι δύσκολη και έντονα παραβατική. Εμάς μας έσωσε η μουσική. Μας πήγε σε έναν δρόμο προς το φως.
Οι γονείς μας ήταν και είναι απλοί άνθρωποι. Εμένα ο πατέρας μου έχει φύγει το 1990. Τον Μάιο βγάλαμε τον πρώτο δίσκο και τον Ιούλιο πέθανε. Δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου. Απλοί άνθρωποι. Ζήσαμε σε κανονικές οικογένειες. Επίσης αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Απλοί άνθρωποι με κανονικές οικογένειες με υγεία. Εργάτες.
Στόκας: Εμένα η μάνα μου δεν είχε καταλάβει. Μου λέει στον πρώτο δίσκο τι θα βγάλετε αγόρι μου δίσκο στην εκκλησία; Δεν είχε καταλάβει πως αυτό μπορεί να γίνει. Δεν ήταν εμπόδια.
Οταν ο Ξυδούς συνάντησε τα... φρικιά από το Μενίδι
Στόκας: Η τέχνη είναι βίωμα και ερωτηματικό. Με βάση τα βιώματά σου γράφεις μουσική. Όταν μιλάμε για τέχνη παντού είναι το βίωμα. Όλοι τα ίδια πράγματα λέμε αλλά αλλιώς. Αυτό που κουβαλάς. Έχει να κάνει με την συναισθηματική νοημοσύνη και το συλλογικό ασυνείδητο. Ότι είναι ο άλλος καθηγητής Πανεπιστημίου και άλλος εργάτης στο Πέραμα και νιώθουν το ίδιο πράγμα εάν μπορείς να τους ξεκλειδώσεις με την μουσική σου. Να το λάβει ο άλλος. Εάν είχαμε μεγαλώσει αλλού δεν νομίζω ότι θα κάναμε τα ίδια πράγματα. Δεν νομίζω. Είμαι σίγουρος.
Εμείς τον βρήκαμε τον Μάνο. Ο Μάνος Ξυδούς ήταν τότε διευθυντής ξένου ρεπερτορίου στην ΕΜΙ. Ένας από τους λόγους που πήγαμε τότε στην ΕΜΙ διότι περιέργως είχαμε γράψει ένα τραγούδι που έκανε αυτήν την δουλειά. Πεθαίνω Ξανά, εντελώς αντιεμπορικό ακόμα και για την τότε εποχή (σ.σ. γέλια). Απ' όλα τα τραγούδια που είχαμε διαλέξαμε το Πεθαίνω Ξανά για να το δειγματίσουμε σε εταιρείες. Αυτό είναι όταν κάνεις ότι γουστάρεις. Για έναν περίεργο λόγο όπου πηγαίναμε μας θέλανε με αυτό το τραγούδι. Όταν πήγαμε αρχικά είχαμε γνωρίσει τον Σεκόντο Μπουχάγιερ. Μετά γνωρίσαμε τον Μάνο. Ο Μάνος νομίζω μας έκανε να πάμε στην ΕΜΙ. Στην πρώτη μας επαφή ήταν πολύ αστεία και καταλυτική. Εμείς δύο φρικιά από το Μενίδι και αυτός διευθυντής και καταλήξαμε να τα πίνουμε στο γραφείο του κανένα τρίωρο. Τελικά όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Ο Μάνος ήταν για εμάς εξωγήινος σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Ήταν ο δικός μας άνθρωπος. Τότε είχε σημασία με ποιον μπορούσες να πας να τα πιεις. Με τους άλλους ανθρώπους χωρίς να θέλω να πω κάτι κακό ή κάτι άλλο δεν νιώθαμε το ίδιο. Με τον Μάνο το νιώσαμε και για αυτό πήγαμε καρφωτοί στην ΕΜΙ.
Πλιάτσικας: Σίγουρα ο Μάνος είναι στην κορυφή για εμάς.
Το top 5, οι αδερφοί Κατσιμίχα και οι συνεργάτες & ο Ρόμπερτ Γουίλιαμς που έσωσε την μπάντα!
Στόκας: Για μένα σίγουρα θα ήταν οι αδερφοί Κατσιμίχα. Για μένα προσωπικά όταν άκουσα το Για ένα κομμάτι ψωμί ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα που μίλαγε για την ζωή μου. Μου έδειξε σε τι φάση βρίσκομαι πραγματικά. Μετά συνεργαστήκαμε και γίναμε φίλοι. Ο Μάνος σίγουρα.
Πλιάτσικας: Ο Μάνος είπαμε είναι η κορυφή. Η κορυφή της πυραμίδας. Τώρα ακούσματα είχαμε πολλά. Σκέφτομαι τον Άκη Δαούτη, ένα παιδί που στον Ήλιο του Χειμώνα μας βοήθησε πολύ. Έπαιξε πολύ βασικό και μεγάλο ρόλο. Ο Μάνος Γοβατζιδάκης που έπαιξε τον ρόλο του. Παίξανε και ρόλο τα παιδιά που μας βοήθησαν τότε στο live και κάποιοι έγιναν και μέλη μετά του συγκροτήματος. Με σωστά ή λάθη. Ο Τάκης Μουζάκης, ο Νίκος Λώρης, με τον οποίο ήμασταν χρόνια παρέα και κάποια στιγμή πέρασε και ο Σπύρος Παπαναστασίου από αυτήν την διαδικασία. Το λέω γιατί αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίσανε την μπάντα σίγουρα με έναν τρόπο επαγγελματικό γιατί έβγαζαν λεφτά από αυτό αλλά από την άλλη αναγνωρίζοντας και σεβόμενοι τις ιδιαιτερότητές της.
Δηλαδή δεν ήρθε ποτέ κανείς από αυτούς να μας πει κοιτάξτε έχουμε μία πρόταση από ένα μαγαζί της νύχτας που είναι υπέρογκη και να προσπαθήσει να μας πείσει να πάμε. Δεν μας ενοχλούσαν καθόλου σε αυτό. Οπότε υπάρχει τέτοιος κόσμος. Οι μουσικοί που περάσαν από εμάς. Ας πούμε η Δήμητρα Καραμπεροπούλου στο ακορντεόν που είχαμε πιο παλιά. Γιαννόπουλος και Γιαννάτος, τύμπανα και μπάσο. Πολύ σημαντικές προσωπικότητες και βέβαια ο Παναγιώτης Σπυρόπουλος που είναι πάλι μαζί μς και ήταν από την αρχή. Ο Σπυρόπουλος είναι ο κιθαρίστας και καλό είναι να τα λέμε αυτά γιατί κάποτε λέγαμε η σιωπή είναι χρυσός αλλά καλό είναι να μιλάμε γιατί κάποιος μπορεί να διαβάσει και κάποιος μπορεί να ψάξει. Ο Σπυρόπουλος είναι ένας κιθαρίστας που εάν τον μελετήσει κανείς δεν θα βρει πολλούς εφάμιλλούς του, ειδικά στο μπλουζ στην Ελλάδα. Ήταν μία χημεία, μία συνένωση και μία πολύχρονη κολεκτίβα που είχε και Καραμπότσηδες όπως ήμασταν πρώτοι εμείς που γράφαμε. Εγώ ο Μπάμπης και ο Μάνος.
Είχαμε και ανθρώπους που ήταν καθηγητές της μουσικής και είχαν τελειώσει τα πάντα. Είχανε κάνει και μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Στα τύμπανα ο Σάκης Σταμούλης που ξεκινήσαμε μαζί. Είχε μέσα ανθρώπους που ήταν βιρτουόζοι. Καλλιτέχνες. Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος που έφτιαξε μετά τους Domenica. Φοβεροί κιθαρίστες. Δύσκολο να βρεις τέτοιους. Έτσι και η μπάντα που στήσαμε τώρα. Εμείς οι παλιοί, εγώ, ο Μπάμπης και ο Παναγιώτης Σπυρόπουλος και οι νέοι που έχουν έρθει αντίστοιχης παιδείας και βεληνεκούς. Είναι αυτοί που ταιριάζουν.
Στόκας: Εμείς ήμασταν οι χειρότεροι παικτικά τότε (σ.σ. εννοεί για Μπάμπη και Φίλιππο).
Στόκας: Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον Ρόμπερτ Γουίλιαμς. Όταν πήγανε να μας διώξουν πήγε ο Μάνος και με ένα ευτελές ποσό για την εποχή - γιατί τότε να το γράψεις με μπομπίνες ήταν πολύ ακριβό και δεν ήταν όπως σήμερα και μία μπομπίνα 15λεπτη μπορεί να έκανε 150.000 δραχμές - μας έδωσε το ΟΚ να γράψουμε τον δίσκο. Πήγαμε εκεί, κάτσαμε όσο μπορούσαμε και βγάλαμε τον δίσκο. Με χαρά είπε στον Μάνο ναι τα παιδιά να γράψουνε.
Πλιάτσικας: Κάτσαμε κανένα τρίμηνο στο γράψιμο (σ.σ. γέλια).
Στόκας: Εμείς την μουσική την καταλαβαίνουμε με το συναίσθημα οπότε δεν μπορείς να κάνεις λάθος. Όταν ακούσεις κάτι και είναι αυτό που θέλεις το καταλαβαίνεις κατευθείαν.
Έπαψες αγάπη να θυμίζεις... made in Oxford
Πλιάτσικας: Αυτό που δεν μπορούμε να φτάσουμε εγώ και ο Μπάμπης τον Μάνο είναι η αντίληψη που είχε για το τελικό αποτέλεσμα. Εγώ δεν μπορώ να φτάσω σε αυτό. Μου έχει τύχει επειδή φοβόμουν το αεροπλάνο έχουμε φύγει με αυτοκίνητο τότε (σ.σ. αρκετά χρόνια πριν). Σήμερα το έχω ξεπεράσει αυτό. Πηγαίναμε στην Αγγλία για συναυλία. Οι άλλοι σοβαροί άνθρωποι με αεροπλάνο (σ.σ. γέλια) και εγώ με τον Μάνο ξεκινάγαμε με την Alfa Romeo. Τώρα μπαίνω πια σε αεροπλάνα. Τότε περνούσαμε με το πλοίο Ιταλία, αφήναμε το αμάξι στο Παρίσι και με το τραίνο πηγαίναμε Λονδίνο. Κάποια στιγμή έχουμε δώσει τον δίσκο Στίλβη. Τον πιο εμπορικό δίσκο των Πυξ Λαξ και γίνεται χάραξη. Έχω μία κασέτα που ακούμε τον δίσκο κάπου στην Μπολόνια.
Είχαμε δύο μείξεις του Έπαψες αγάπη να θυμίζεις. Μία στην Οξφόρδη σε studio των Radiohead και μία στην Ελλάδα και εμείς είχαμε βάλει την μείξη από την Ελλάδα. Στην Ελλάδα μας άρεσε. Όπως παίζει η κασέτα είχα ξεχάσει εγώ και στο τέλος έχω την μείξη από την Οξφόρδη. Την ακούει ο Μάνος και ψάχνουμε τηλέφωνο. Τότε δεν είχαμε κινητά. Σταματάει την χάραξη. Είχαν κοπεί 2.000 κομμάτια. Παίρνει στην Φάμπελ που ήταν τότε, σταματάει την χάραξη και αλλάζει την μείξη. Βάζει την μείξη από την Οξφόρδη και έγινε αυτό που έγινε με το συγκεκριμένο κομμάτι. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αλλιώς. Ξέρω πως εγώ δεν θα το έκανα. Το είδα να γίνεται μπροστά μου. Εγώ δεν θα καταλάβαινα αυτήν την λεπτή διαφορά. Θα έλεγα μία χαρά. Ούτε τώρα μπορούμε να την καταλάβουμε. Όχι σαν τον Μάνο δεν είμαστε.
Στόκας: Όχι σαν τον Μάνο δεν είμαστε. Είχε αυτό το μαγικό και έλεγε το έχουμε. Βέβαια ο Μάνος για κάποιους συναισθηματικούς λόγους δικούς του μπορεί να πέταγε το τραγούδι. Ένα τραγούδι ήταν τα Ποδήλατα χωρίς Φρένα.
Πλιάτσικας: Το καλύτερο τραγούδι.
Στόκας: Και πήγα εγώ στην ζούλα και το έγραψα. Το είχε πετάξει γιατί του θύμιζε κάτι γιατί ήταν βιωματικά τα τραγούδια. Το γράψαμε εμείς και όταν το βάλαμε και το άκουσε μου λέει 'τι την έβαλες αυτήν την μ@λ@κ@@α' (σ.σ. γέλια). Στο τέλος μου είπε 'εντάξει είναι πολύ καλό' και το βάλαμε.
Πλιάτσικας: Το να Χαθώ στα βήματά σου το είχα γράψει εγώ για τον Μπάμπη.
Στόκας: Το ίδιο είναι. Εμείς το είχαμε αυτό. Μπορεί να είχαμε την προσωπική μ@λ@@κια. Το καταλάβαινε ο άλλος και το έπαιρνε το τραγούδι που άφηνες εσύ. Δεν μεταδιδόταν αυτό το πράγμα. Το έγραφε ο Φίλιππος. Ή έκανα εγώ φωνητικά σε κάποια τραγούδια που δεν θα έκανα υπό άλλες συνθήκες.
Πλιάτσικας: Στις Παλιές Αγάπες είχε γίνει αυτό. Χωρίς την φωνή του Μπάμπη θα ήταν άλλο τραγούδι. Δεν θα ήταν το ίδιο. Αυτά συμβαίνουν σε μία μπάντα δημοκρατική, όπως εμείς.
«Διάλυση; Δεν διαλυθήκαμε ποτέ!»
Πλιάτσικας: Μία λέξη είναι ο καταλύτης. Ο σεβασμός. Να σέβεσαι τον άλλο και ότι καλύτερο έχει και να τον θαυμάζεις. Να μην έχεις προσωπικές αντιζηλίες εάν είναι ο άλλος πιο καπάτσος ή όχι. Ο σεβασμός είναι πολύ σημαντικό πράγμα.
Πλιάτσικας: Ξεκινάμε και καταλήγουμε στον σεβασμό. Εγώ το θεωρώ το Νο1. Μετά υπάρχουν πολλά. Υπάρχει η ουσιώδης αλληλεπίδραση. Υπάρχει η αγάπη. Η κατανόηση. Εμείς δεν διαλυθήκαμε. Το ρήμα διάλυση δεν μας χαρακτηρίζει εμάς. Εμείς σταματήσαμε. Για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Οι ίδιες λέξεις χαρακτηρίζουν και το σταμάτημα και το ξεκίνημα. Δηλαδή όταν μία ομάδα έχει τα καταλυτικά στοιχεία αυτά αποφασίζει με υγιή τρόπο το πότε ξεκινάει, πότε σταματάει και πότε ξαναρχίζει. Είχαμε δίκιο για τότε και έχουμε δίκιο για τώρα. Και εγώ και ο Μπάμπης το βλέπαμε πως υπήρχε κορεσμός και η μπάντα έπρεπε να σταματήσει. Βλέπαμε τι βγάζαμε από κοινού. Γιατί μετά ο Μπάμπης έχει μία προσωπική πορεία με αριστουργήματα.
Στα τραγούδια και στον δρόμο που ήθελε και έπρεπε να πάρει που εγώ ενδεχομένως, όχι ενδεχομένως σίγουρα, δεν θα συμφωνούσα τότε. Δηλαδή να παίξουμε μαζί και στα μισά θα ήθελα να βάλω ηλεκτρικές κιθάρες εκεί που ο Μπάμπης θα ήθελε να βάλει τζουρά. Δεν γίνεται αυτό. Εκεί θα γινόταν μία πρόσμειξη με λάθος αποτέλεσμα. Αντίστοιχα και από την δική μου πλευρά. Κάναμε σωστά που σταματήσαμε. Κάναμε σωστή επιλογή. Το απέδειξε η πράξη. Κάναμε νομίζω μία πορεία αξιοπρεπή. Πολύ αξιοπρεπή και οι δυο μας. Αυτά που είχαμε στο κεφάλι μας τα κάναμε. Επίσης πολύ σωστά βρεθήκαμε πάλι τώρα. Παίζουμε όπως οι Πυξ Λαξ πρέπει να είναι ενεργοί διότι δεν μπορεί να είναι συνέχεια. Δεν μπορείς και δεν πρέπει. Θα έχουμε και κενά διαστήματα μηνών που θα κάνουμε την προσωπική μας τρέλα. Ότι του έρχεται στο κεφάλι και η μπάντα θα υπάρχει. Θα παρεμβαίνει όπου χρειάζεται για να παίζει και να βγάζει δίσκους.
Στόκας: Εμείς δεν διαλυθήκαμε. Εμείς σταματήσαμε για ένα διάστημα. Εγώ όταν είμαι στην σκηνή με τον Φίλιππο νιώθω μία τεράστια σιγουριά. Νιώθω ωραία. Δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό. Δεν είναι εύκολο. Έχουμε συνεργαστεί με πολλούς ανθρώπους.
Οταν «έφυγε» ο Μάνος...
Πλιάτσικας: Είναι μία οικογένεια. Είμαστε μία οικογένεια. Συγγνώμη που σε διακόπτω Μπάμπη. Με ρώτησε μία φίλη γιατί επιστρέφετε στους Πυξ Λαξ. Τι ανάγκη σας κάνει; Εσύ της λέω τι ανάγκη σε κάνει να επιστρέφεις στην οικογένειά σου; Αυτή είναι η απάντηση. Είναι τόσο απλό. Δηλαδή πας τη βόλτα σου. Δεν θες να πας με την οικογένεια. Πας με τα φιλαράκια σου και θα τα πιεις. Δεν θα γυρίσεις στην οικογένειά σου; Η ίδια ανάγκη είναι αυτή που μας κάνει εμάς να γυρίζουμε εδώ. Επιστρέφουμε στην οικογένειά μας. Εμείς δεν ήμασταν μία μπάντα που είχαμε μόνο αυστηρή, επαγγελματική και μουσική σχέση. Ήμασταν μία μπάντα που οι άνθρωποι που την απαρτίζανε, οι τρεις βασικοί ας το πούμε, ήμασταν οικογένεια. Και είμαστε τώρα με τον Μπάμπη. Δυστυχώς ο Μάνος μας έφυγε. Υπήρχαν οι δεσμοί της οικογένειας και υπάρχουν.
Πλιάτσικας: Όταν φεύγει κάποιος και πάει στον ουρανό παύει να είναι οικογένεια; Ναι εμένα μου γύρισε το μυαλό όταν έφυγε ο Μάνος.
Στόκας: Και εμένα μου γύρισε.
Πλιάτσικας: Μου γύρισε προσωπικά. Εγώ έπαθα 2η φορά αυτό που είχα πάθει με τον πατέρα μου. Αυτό που έπαθα πιτσιρικάς το ξαναέπαθα με τον Μάνο. Έφυγε και ο 2ος πατέρας μου. Και στον Μπάμπη γύρισε. Μας κλόνισε πολύ. Για ένα διάστημα δύο τριών χρόνων εγώ αλλού πατούσα και αλλού βρισκόμουν. Έκανα δηλαδή επιλογές και γενικά και στην προσωπική μου ζωή ήταν αλλοπρόσαλλες. Έχασα ένα μεγάλο κομμάτι ισορροπίας. Μία βάση και έκανα κάποιον καιρό μέχρι να επανέλθω. Να ξαναπατήσω στα πόδια μου ισορροπημένα.
Η επιθυμία του Μάνου έγινε πράξη!
Πλιάτσικας: Ο Μάνος ήθελε την μπάντα. Το 2004, όπως και εμείς ήταν απόλυτα σύμφωνος να σταματήσουμε, όμως από ένα σημείο και μετά ήθελε να ξαναβρεθούμε. Αυτή η ιστορία με την μπάντα του άρεσε πάρα πολύ. Και η συνένωση του 2011 ήταν ιδέα του. Αυτό ήταν βέβαια. Φόρος τιμής. Και το Ολυμπιακό Στάδιο και τα Ολυμπιακά Ακίνητα που παίξαμε ήταν όλα μία ιδέα του Μάνου από το 2010. Με τον Λόρη. Από το 2009 που την ετοιμάζανε. Εμένα μου την είχε εκμυστηρευτεί λίγο πριν φύγει ένα Πάσχα που είχαμε κάνει μαζί οικογενειακά στο Βραχάτι. Στον Μπάμπη το είχε πει - όπως μου είχε πει - τηλεφωνικά πιο πριν. Την ιδέα αυτή να κάνουμε την συνένωση. Έγιναν αυτά που έπρεπε να γίνουν.
Στόκας: Την ετοίμαζε σχεδόν μία δεκαετία. Με τον Νίκο Λώρη μαζί το οργανώνανε.
Στόκας: Τώρα ήρθε μόνο του. Και πέρυσι είχαμε κάνει. Υγεία.
Πλιάτσικας: Υγεία να πούμε. Εδώ οι μέρες είναι να ζούμε ωραία. Να παίζουμε μουσική και να ζούμε ωραία. Αυτό που βλέπετε εδώ. Κάνουμε δέκα παραστάσεις στη Οδό Λυσίου. Συγκεκριμένες. Κάποιες άλλες θα τις κάνουμε μετά.
Στόκας: Θα παίξουμε και τραγούδια που έχουμε πολλά χρόνια να τα παίξουμε ή μπορεί και να μην τα έχουμε παίξει. Αυτό που έχει αυτή η μπάντα είναι πως τα b-side τραγούδια που λέμε είναι αυτά που κάνουν τη βάση. Η μεγάλη επιτυχία είναι σίγουρα ένα τραγούδι που σε φτάνει και σε σπρώχνει πολύ ψηλά αλλά εάν δεν έχεις τα από κάτω τραγούδια δεν θα παραμείνεις εκεί. Αυτό παίζει μεγάλο ρόλο.
Πλιάτσικας: Όμως για κάποιους ανθρώπους σημαίνει πράγματα.
Στόκας: Τα βλέπεις όμως και τα ζητάνε. Μία φορά παίζαμε στην Κύπρο και νομίζω ήμασταν μαζί και ήρθε ένας τύπος και μου λέει θα παίξεις το Καλέ μου μπάσταρδε ήρωα.
Πλιάτσικας.: Ωχ.
Στόκας: Λέω πλάκα μου κάνεις. Να παίξω σε 10.000 κόσμο το Καλέ μου μπάσταρδε ήρωα που δεν το ξέρει κανένας; Δεν ξέρω πως μου τη βαράει και ανεβαίνω και το παίζω και θυμάμαι όλο το γήπεδο να το τραγουδάει. Μου έκανε τρομερή εντύπωση.
Πλιάτσικας.: Το συγκεκριμένο είναι τραγούδι από τον 1ο δίσκο και πολύ ιδιαίτερο.
Στόκας.: Δεν περιμένεις 10.000 κόσμος από κάτω να το τραγουδάει.
Πλιάτσικας.: Δεν ακούνε πλέον δίσκους. Δεν ακούει πια δίσκους ο κόσμος.
Στόκας.: Είναι σαν να έχεις μία ομάδα με δύο παίκτες ένας δίσκος με δύο καλά τραγούδια. Με δύο αστέρια. Να λέμε πετάνε. Ένας δίσκος πρέπει να έχει αρκετά καλά τραγούδια.
Πλιάτσικας.: Πρέπει να έχεις την ΑΕΛ του 1980. Να έχεις παίκτες σε όλες τις θέσεις. Να βρίσκονται με κλειστά μάτια επειδή είναι από μικροί μαζί και έχουν γαλουχηθεί με συγκεκριμένο σκεπτικό. Να παίξεις ωραία μπάλα. Τότε βλέπεις ωραία μπάλα.
Στόκας.: Έγινε πολύ δουλειά για να φτάσουμε εδώ (σ.σ. φαινόμενα τραπ). Εμείς για αυτό είχαμε πει η σιωπή είναι χρυσός αλλά η σιωπή εκεί που πρέπει. Είναι δύσκολα τα πράγματα. Δεν είσαι ρουφιάνος εάν πεις ότι ο άλλος κλέβει. Εμείς την κάναμε αυτήν την δουλειά. Είχαμε το φαινόμενο πως για 30 χρόνια η παραπληροφόρηση πήρε την θέση της πληροφορίας. Εμείς παίζαμε πέντε συναυλίες sold out και δεν το ήξερε κανείς - παρά μόνον όσοι ήταν μέσα - και πήγαινε ο άλλος με πληρωμένη καταχώρηση σε σταθμό και με προσκλήσεις τζάμπα και το βράδυ ήταν στις ειδήσεις. Αυτό έγινε με πολλούς τρόπους. Αυτό έγινε και με την γλώσσα και βγαίνουν τώρα τραγούδια που δεν μιλάνε καν ελληνικά ή δεν καταλαβαίνεις την γλώσσα. Λείπει η γλώσσα. Η γλώσσα είναι πολύ σημαντικό πράγμα.
Πλιάτσικας.: Μην χάσουμε και τα αυτονόητα.
Πλιάτσικας.: Ο λόγος είναι σημαντική ιστορία.
Οταν τα fake news τρέχει πιο γρήγορα από την αλήθεια
Στόκας.: Έγινε αυτή η σοβαρή δουλειά να καταστραφεί ο πολιτισμός και σοβαροί άνθρωποι να μπουν στο περιθώριο. Έρχεται η πληροφορία και σου σκάει ένα τραγούδι με 10.000 views πριν καν το δεις και λες τι έγινε. Το Έπαψες Αγάπη να θυμίζεις είχε 7 εκατ. views και δεν υπάρχει άνθρωπος να μην το ξέρει. Σκάει και έχει 30 εκατ. views. Έχει όλη την Μεσόγειο. Πως γίνεται αυτό. Κάτι γίνεται.
Πλιάτσικας: Έχει 11 εκατ. views. Δηλαδή τους ακούνε όλοι οι Έλληνες; Πως γίνεται; Όλοι οι Έλληνες από 2 φορές την ημέρα;
Πλιάτσικας.: Έχουν ξεκαθαρίσει και το πόσο θέλει να ξεκαθαρίσει μία πληροφορία. Εάν είναι σωστή ή όχι. Θέλει 2 μήνες και εάν.
Στόκας: Κάποτε είχα ακούσει τη φράση "μην αφήσεις ποτέ την αλήθεια να σου χαλάσει ένα ωραίο ρεπορτάζ". Άντε τώρα να γραφτεί κάτι για τον Μπάμπη και να είναι ο Μπάμπης αλλού. Να κάτσεις να ασχοληθείς. Να αποδείξω πως δεν ήμουν καν εκεί. Εάν το ξεκινήσουμε από αυτήν τη βάση αυτό είναι τρομακτικά επικίνδυνο. Δεν γίνεται. Είναι πολύ δύσκολο.
Πλιάτσικας: Εδώ έχουμε την διαφωνία με τον Μπάμπη. Εγώ είμαι αισιόδοξος και ελπίζω ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Αν και δεν μου φαίνεται στα τραγούδια μου και δεν το βγάζω (σ.σ. γέλια). Εκτονώνομαι και βγάζω οτιδήποτε εκεί (σ.σ. στα τραγούδια και την μουσική). Αισιοδοξώ πως οι καινούριες γενιές μπορεί να έχουν αυτά που αφοριστικά είπαμε όμως από την άλλη μεριά έχουν μέσα ένα πολύ βελτιωμένο DNA. Δεν μιλάω για την αμέσως προηγούμενη γενιά από την δική μας. Μοιάζει να είναι χαμένη. Λυπάμαι που θα το πω. Ελπίζω να βγω λάθος. Όμως αυτήν την γενιά την καινούρια τώρα που είναι και βράζει. Νομίζω πως επειδή είναι πολύ βελτιωμένη η ποιότητα που έχουν θεωρώ πως εάν και ο καθένας από εμάς κάνει ότι μπορεί προς μία κατεύθυνση υπάρχει πιθανότητα να έχουμε καλά αποτελέσματα.
Στόκας: Εγώ θα ήθελα πολύ να συμφωνήσω αλλά θα πω αυτό που μου έλεγε παππούς μου. Το γουρούνι αρνί δεν γίνεται και εάν γίνει αρνί δεν θα κάνει μπεε θα κάνει γουτς. ΟΚ; Δηλαδή όταν έχουνε κάνει τα παιδιά να νομίζουνε ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν μυθικό πρόσωπο. Ο Ελύτης ποιος είναι ο Ελύτης; Δηλαδή πως; Θα γίνει με θαύμα; Αυτός θα γίνει μόνο από την τέχνη.
Πλιάτσικας: Για μισό λεπτό όμως παιδιά. Μπάμπη δες από το δικό μας το παράδειγμα. Ήμασταν πέρυσι και δεν το πιστεύαμε στην συναυλία μας σαν να βρισκόμασταν στο 1998. Παίξαμε 38 συναυλίες sold out όλες με 2 και 3 χιλιάδες μπροστά να είναι πιτσιρικάδες; Να ξέρουν ακριβώς τα λόγια και να ψάχνονται και να μας ζητάνε και τραγούδια που να κοιταζόμαστε πως τα ξέρουν. Τραγούδια που έπρεπε να ψάξει πολύ να τα βρει. Συνέβη αυτό σε εμάς; Συνέβη. Ξεκινάμε από το βίωμά μας. Αυτοί δεν είναι φαντάσματα. Ένα μικρό ποσοστό παιδιά ο αριθμός των μεγαλύτερων συναυλιών στην Ελλάδα; Δεν είναι έτσι. Ήμασταν Νο1 σε εισιτήρια και μπροστά & απ' τους λαϊκούς. Πως είναι μικρό ποσοστό η πλειοψηφία ξαφνικά; Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Εγώ πιστεύω ότι σιγά σιγά διαμορφώνεται πλειοψηφικό ρεύμα του αυτονόητου. Σιγά σιγά ξεκινάει σε αυτήν την γενιά που είναι και η κόρη μου των 15 ετών ότι περνάνε από αυτά τα τραπ που λέτε εσείς που δεν μιλάνε καν την γλώσσα και δεν καταλαβαίνεις το τι λένε - αν και υπάρχουν μουσικά στοιχεία που αναγνωρίζω για να μην είμαι αφοριστικός - αλλά στο σύνολο είναι πιθηκίζοντες ήχοι. Τώρα η πλειοψηφία των εφήβων ψάχνεται σε παλιά ροκ τραγούδια.
Πλιάτσικας: Τραγούδια που είναι Ζέπελιν, Πινκ Φλόιντ και αυτά βλέπω να ακούνε. Deep Purple επίσης. Αυτά ακούνε πολλά παιδιά τώρα.
Στόκας: Από την άλλη μπορείς να μου πεις πως γίνεται σε αυτήν την τρομερή δεκαετία της κρίσης να σκάσει το σκυλάδικο και να μην βγει τίποτα; Τίποτα από κανέναν νέο άνθρωπο που τρώει σφαλιάρες από το πρωί έως το βράδυ και δουλεύει για 400 ευρώ 14ωρα. Πως γίνεται αυτό; Αυτό που με ανησύχησε ήταν πως ήμουν ο ενθουσιώδης της παρέας. Έλεγα κρίση και θα βγούνε πράγματα. Θα βγουν τα νέα παιδιά που έχουν πρόβλημα και θα μας τα πουν.
Πλιάτσικας: Ποια γενιά έπρεπε να τα βγάλει αυτά; Εγώ πιστεύω η γενιά η προηγούμενη από εμάς. Μεγάλωσε στην κρίση αλλά στράφηκε σε άλλα πράγματα και αντιδρά λάθος. Είναι ακραίοι και περίεργοι και δεν βγάζεις άκρη. Υπάρχει ένα κενό εδώ.
Στόκας: Δεν μπορώ να απαντήσω το εάν η κόρη μου ή η κόρη του Φίλιππου στα 20 θα μπορέσει να γράψει κάτι που την αφορά.
Πλιάτσικας: Στην Θεσσαλονίκη παίξαμε σε δύο μεγάλα θέατρα sold out; Τις μέρες που παίζαμε δίπλα δίπλα παίζανε όλοι; Που ήρθαν τα πιτσιρίκια; Που ήρθαν; Απλό παράδειγμα. Γιατί δεν πήγε το 17χρονο στον άλλον που τον βλέπει κάθε μέρα στην τηλεόραση και ήρθαν σε εμάς; Οι άλλες ακυρώθηκαν. Εγώ εκεί διαφωνώ. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν δείχνουν τίποτα.
Στόκας: Εγώ έτυχα σε περίπτωση με κουβέντα με 18χρονο που μας έκραζε και μετά από 2,5 ώρες κουβέντας του λέω μας έχεις ακούσει ποτέ; Μου λέει όχι. Τότε πως κράζεις; Δεν θα πάνε πάλι τα γερόντια. Θα πρεπει να πάνε τα νέα παιδιά. Εγώ αυτήν την στιγμή θα χαιρόμουν μία μπάντα να έβγαινε και να προσπεράσει τους Πυξ Λαξ. Να είναι μπροστά από εμάς. Δεν μπορεί να παίρνεις 400 ευρώ, να τρως σφαλιάρες από παντού και να μην λες φτάνει. Δεν γίνεται αυτό; Γιατί αυτός θα κάνει παιδιά. Και αυτός ακόμα χειρότερα ψηφίζει. Ψηφίζει. Τους ψηφίζει. Ψηφίζει για σένα. Τον ψήφισα λέει γιατί είναι ωραίο παλικάρι. Μα ρωτάω πως τον ψήφισες είναι κλέφτης; Α μου λέει είναι ωραίος άνδρας. Α εντάξει λέω (σ.σ. γέλια). Το επόμενο βήμα πρέπει να περιμένουμε μία 15ετια να δούμε τα παιδιά μας και να δούμε τα αποτελέσματα. Δεν ξέρω γιατί τα παιδιά μας θα πρέπει να πάνε στην προηγούμενη γενιά που θα είναι αφεντικά. Όταν θα πάνε να πιάσουν μία δουλειά και θα αναγκαστούν να φύγουν στο εξωτερικό να αναζητήσουν αλλού δουλειά και να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους γιατί ο μπακάλης θα νομίζει πως ο Οδυσσέας είναι από την Τροία... Αυτό βλέπω. Σε 20 χρόνια αυτά τα παιδιά θα πρέπει να τα βάλουν με τα θηρία. Που θα υπάρχει μεγάλο σπρωξίδι. Εάν μπορέσουν αυτό το πράγμα να το γυρίσουν. Η Φάρμα των ζώων ήταν ένα βιβλίο που είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα. Έβγαζε το κράτος σήμερα αυτό και μετά από 6 μήνες το άλλαζε. Ούτε στον κινηματογράφο δεν γίνεται αυτό.
Οι ΠΥΞ ΛΑΞ ξέρουν και μπαλίτσα!
Στόκας: Εγώ προτείνω ο Φίλιππος να πάει να κοουτσάρει την ομάδα της ΑΕΛ. Εγώ για έναν χρόνο θα τον υποστηρίξω. Να γίνει προπονητής. Ας μιλήσουμε για το μέλλον. Ποντάρω στον ψηλό κόουτς. Θα γουστάρει. Να κάνουμε δύο τρία live για τους φίλους μας και να γίνει φάση να πάρει το Champions League.
Πλιάτσικας: Όχι κόουτς όχι. Από κοντά στην ομάδα ναι. Να στηρίζω ναι μία χαρά. Κοίταξε να δεις. Εδώ το οικοδόμημα είναι σαθρό διότι δεν αντιμετωπίζεται καν ως προϊόν το ποδόσφαιρο. Πρέπει να φτιάχνεται η συνθήκη, το περιβάλλον και το πλαίσιο για να φαντάζει ελκυστικό και να πηγαίνουν πελάτες. Όπως γίνεται έξω. Μία γιορτή. Πας και παίρνεις μία φανέλα της Μπαρτσελόνα και έχεις βγάλει τα έξοδα της μεταγραφής πριν καν φτάσεις στα εισιτήρια. Αυτό το αυτονόητο δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Από εκεί ξεκινάμε. Εάν κάτσουμε να αναλωθούμε στα πρόσωπα θα χάσουμε το δάσος. Τα πρόσωπα έρχονται και είναι σε λάθος θέσεις γιατί το αρχικό πλαίσιο δεν είναι υγιές. Που είναι το προϊόν ποδόσφαιρο που είναι λαοφιλές να είναι ελκυστικό. Αυτό έχει δύο μέρη. Ή όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο είναι χαζοί και δεν το θέλουν αυτό ή δεν είναι χαζοί και το κάνουν επίτηδες να είναι έτσι. Θέλουν να μην είναι με αυτές τις προδιαγραφές. Να είναι δομημένο με τις προδιαγραφές των ούγκανων ενδεχομένως για να έχουν στρατούς.
Οι λεγόμενες μεγάλες ομάδες να κάνουν τα προσωπικά τους θέλω ή την προσωπική τους προβολή. Τις δικές τους μεθοδεύσεις για να έχουν εν τέλει εξουσία με έναν τρόπο. Αυτό είναι το πρόβλημα. Πως λύνεται αυτό; Ο μόνος τρόπος να λυθεί είναι να υπάρχουν θεσμικές παρεμβάσεις, Νόμοι δηλαδή, που να εφαρμόζονται. Νόμοι που να εφαρμόζονται και όχι να υπάρχουν παραθυράκια και να σου κλείνω το μάτι και να σου λέω μπες δεν υπάρχει θέμα. Ο κλέφτης εκεί θα είναι. Εάν το κράτος επιλέξει ότι έτσι πρέπει να είναι το προϊόν και δεν πρέπει να είναι εκεί ο κλέφτης - ότι κόστος πολιτικό και να έχει που δεν θα έχει γιατί η κοινωνία είναι έτοιμη για αυτό και είμαι βέβαιος για αυτό που λέω - αυτό θα γίνει. Να εφαρμόζονται οι Νόμοι για όλους και πιο ισχυρό θεσμικό πλαίσιο. Τι κάνανε στην Αγγλία;
Όποιος πάει στο γήπεδο οι ίδιες οι ομάδες τον διώχνουν εάν κάνει πρόβλημα. Στο Μάντσεστερ μας το λέγανε. Οι ίδιες οι ομάδες είχαν βάλει κάμερες. Μπήκες στο γήπεδο έριξες κάτι, έκανες ή δημιούργησες μανούρα; Δεν ξαναμπαίνεις από τις ίδιες τις ομάδες. Δεν ξαναβλέπεις μπάλα.
Στόκας: Αυτό είναι το σωστό να γίνεται. Εδώ μιλάμε πως ο κλέφτης είναι ο πρωταγωνιστής.
Πλιάτσικας: Η λύση ξεκινάει και τελειώνει από αυτούς που επιλέγονται από τον λαό να ασκήσουν την εξουσία. Για αυτό επιλέγονται. Για να πάρουν αποφάσεις συγκεκριμένες προς όφελος του συνόλου. Αυτό πιστεύω εγώ. Εγώ με την Λάρισα έχω δει να βάζουμε γκολ από αράουτ και να ακυρώνεται ως οφσάιντ. Αυτοί που ξέρουν από μπάλα και θα το διαβάσουν θα γελάνε και ο άλλος ο πρόεδρος που είχαμε τότε να έχει φτιάξει το καλύτερο γήπεδο στην χώρα. Εγώ του τα είχα πει. Σταμάτησα να βλέπω μπάλα πριν πέσουμε στη Β' Εθνική. Πιτσιρικάς έπαιρνα το τρένο για να δω αυτήν την ομάδα που έβγαζε μάτια τότε.
Εγώ εδώ Αθήνα μεγάλωσα αλλά η καταγωγή μου είναι από Λάρισα. Με κλειστά μάτια βρίσκονταν αυτή η ομάδα. Γύρναγε και έβλεπε τον αριστερό εξτρέμ χωρίς να βλέπει. Έβλεπες τον Βαλαώρα, τον Καραπιάλη και όλα αυτά τα παιδιά. Έβλεπες μπάλα. Θα σου πω. Εγώ όταν πήγαινα και έβλεπα στο Αλκαζάρ είχε 2 με 3 γήπεδα και είχε εκαντοτάδες πιτσιρικάδες που παίζανε μπάλα πριν τους αγώνες. Από τον θεσσαλικό κάμπο δες τους παίκτες. Εάν δεν ήταν από Λάρισα ήταν από Τρίκαλα ή Καρδίτσα. Παίρνανε δύο καλούς Πολωνούς. Είχε παιχταράδες. Τον Κμιέτσικ, τον Άνταμτσικ... Εάν τους έβλεπες και αυτούς. Ήταν οι πρόεδροι νοικοκύρηδες.
Στόκας: Εγώ έπαιζα μπάσκετ, έβαζα 30 πόντους και ερχόταν ο γιος του έφορου και με βάζανε πάγκο.
Πλιάτσικας: Από το κεφάλι ξεκινάνε. Είδα τα έργα τους. Σοβαροί άνθρωποι. Στήσανε μία υγιή ομάδα με προπονητές πολύ καλούς όπως ο Στρελάου. Το 1982 ήρθε 2η η Λάρισα και είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό 0-1. Το 1985 κέρδισε 4-1 τον ΠΑΟΚ και πήρε το Κύπελλο. Δεν ήταν πυροτέχνημα. Σιγά σιγά. Μετά ήρθε ο Γκμοχ, αυτή η τεράστια προσωπικότητα. Έχω δει με τον Γκμοχ με φοβερές κινήσεις από τον πάγκο αλλά είχε λύσεις. Εγώ που τα έχω ζήσει αυτά όλα έφτασα στο σημείο να μην θέλω να πάω να δω την ομάδα μου με όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι που βλέπω γύρω γύρω. Είμαι στη Νέα Σμύρνη την χρονιά που υποβιβάστηκε. Άλλο παράδειγμα. Οφσάιντ από αράουτ ακραίο. Έχω δει και το άλλο. Γίνεται κόρνερ, έχει μελέ (σ.σ. αναμπουμπούλα) μες στην μικρή περιοχή, βρίσκεται παίκτης μόνος του. Τυχαία βρέθηκε σουτάρει γκολ. Ακυρωθέν από κόρνερ. Γιατί; Μόνος του ήταν. Επιθετικό φάουλ δεν ήταν. Οφσάιντ από κόρνερ δεν υπάρχει. Δεν έδωσε εξηγήσεις ο διαιτητής. Όταν βλέπεις αυτά δεν πας να δεις μπάλα.
Και μία παρένθεση. Στις τηλεοράσεις όπου βγαίνουν αναλυτές της διαιτησίας. Οι αναλυτές βλέπουν τις φάσεις ανάλογα με το ένα το κανάλι είναι φιλικό με τον ΠΑΟΚ για παράδειγμα ή τον Ολυμπιακό. Θα το δει με αυτά τα γυαλιά. Είδα πρόσφατα και αυτό ισχύει για όλες τις μεγάλες ομάδες και δεν κάνω διάκριση. Γίνεται φάση με τον αγκώνα στην περιοχή και εκείνος δεν το βλέπει επειδή είναι στο κανάλι φιλικό με τον ΠΑΟΚ. Αντίστοιχα στο άλλο κανάλι το βλέπουν αλλιώς. Αντίστοιχα γίνεται φάση με τον Ολυμπιακό και όλοι θα το αντιμετωπίσουν στο κανάλι ότι σπρώχτηκε από επτά μεριές ενώ είναι προφανές ότι έπεσε μόνος του. Έτσι δεν γίνεται. Αυτά πιστεύω εγώ. Δεν βλέπεις πόσο χαλαρός είμαι; (σ.σ. γέλια μετά) Θα παίξει ρόλο εάν βγούμε Ευρώπη; Θα παίξει ρόλο σε ένα τέτοιο σαθρό περιβάλλον; Να σφάζεται ο άλλος; Εμένα δεν μου αρέσει αυτό. Γι' αυτό έγινα Λάρισα. Έγινα Λάρισα για το δονκιχωτικό και ενάντια στο σύστημα που πήρε το πρωτάθλημα και ενώ δεν ευνοήθηκε. Αυτό το δονκιχωτικό και το Ρομπέν των Δασών το έχω. Έχει δει αγώνα που η Λάρισα κέρδισε αδίκως με πέναλτι που δεν ήταν.
Στόκας: Εμείς πάντα ήμασταν με τους Ινδιάνους. Όχι με τους καουμπόηδες.
Πλιάτσικας: Ο Μπάμπης είναι Ολυμπιακός που θα σπαστεί εάν κερδίσει αδίκως. Όπως και εγώ σπάστηκα που κερδισα με πέναλτι που δεν ήταν. Δεν γούσταρα.
Στόκας: Εγώ δεν ήμουν ποτέ φανατικός. Σταμάτησα το γήπεδο για αυτόν τον λόγο. Εγώ στεναχωριέμαι που ο Παναθηναϊκός είναι σε αυτό το χάλι. Είμαι φίλαθλος και όχι οπαδός.
Πλιάτσικας: Αν και ο Παναθηναϊκός κάνει καλή δουλειά. Να το πούμε αυτό. Εμένα με ψήνουν οι πιτσιρικάδες.
Στόκας: Εμένα δεν μου αρέσει το άδικο. Μου αρέσει να μπεις μέσα και να το πάρεις με το σπαθί σου. Έχω σταματήσει το γήπεδο. Βλέπω από τηλεόραση κάποια ματς. Γενικά έχω απογοητευθεί από αυτήν την ιστορία.
Πλιάτσικας: Ο Μπάμπης είναι από εκείνους που εάν κέρδιζε αδίκως δεν θα ήταν ευχαριστημένος. Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Εγώ ως εξωτερικός παρατηρητής τους βλέπω μοιρασμένους. Υπάρχουν οι άλλοι μισοί που όπως και να κερδίσουν χαρούμενοι.
Στόκας: Ένα παιχνίδι που θυμάμαι ήταν το ματς του Ολυμπιακού με το Αιγάλεω με τον Σέσιτς. Αυτήν την παιχτάρα. Άρρωστη παιχτάρα. Τρελός παίκτης. Τον έφαγαν οι κλίκες. Το Αιγάλεω τότε - και ακόμα και τώρα - είναι από τις έδρες με την πιο μεγάλη καφρίλα. Κάφροι. Θυμάμαι τότε - αυτό είναι παράδειγμα για την Ελλάδα - πως δεν του δίνανε οι συμπαίκτες του την μπάλα και κάποια στιγμή κλέβει από συμπαίκτη του, περνάει όλο το γήπεδο, αδειάζει τον τερματοφύλακα και βάζει σε άδεια εστία γκολ με πλασεδάκι.
Θυμάμαι όλο το γήπεδο να σηκώνεται και να τον χειροκροτεί. Αυτός ο παίκτης έφυγε κακήν κακώς από την Ελλάδα. Είχα δει για την Ελλάδα πως όλοι οι μεγάλοι της χώρας όπως Σοφοκλής, Σωκράτης για παράδειγμα και όλοι που τους μνημονεύουν. Ή τους σκοτώσανε ή τους φυλακίσανε ή είχαν άδοξο τέλος. Είναι τρομακτικό. Το ποδόσφαιρο είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Γι' αυτό και τα βαριά καθεστώτα ανεβάζανε την μπάλα να ξεχνιέται ο κόσμος. Επί Χούντας έβλεπες κάτι μπαλαδόρους από τη Βραζιλία. Κάτι τρομερούς παίκτες δηλαδή. Είναι πολύ δύσκολο να γίνει και να αλλάξει. Κανείς δεν έχει τα κότσια.
Πλιάτσικας: Ας γίνει μία κίνηση. Τώρα έχουμε αρχίσει και μιλάμε. Παλιά δεν τα λέγαμε αυτά. Νομίζαμε ότι αρκούσαν τα τραγούδια. Εμείς οι δύο μετακινηθήκαμε. Από την καθημερινότητα.
Στόκας: Εσύ για παράδειγμα με την πένα σου να γράψεις την άποψή σου και εάν είναι λάθος να βγεις και να το παραδεχθείς και αυτό θα σε κάνει ξεχωριστό στην δουλειά σου.
Το τραγούδι για τον Μίκη Θεοδωράκη!
Πλιάτσικας: Τώρα εμείς θα βγάλουμε ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη. Έχουμε καταπιαστεί με αυτό. Αισθανθήκαμε την ανάγκη με ένα κομμάτι αυτής της πολύ μεγάλης προσωπικότητας. Μας το έχει ζητήσει ο ίδιος από το 2004. Σταματήσαμε την μπάντα όμως το είχαμε στο κεφάλι μας.
Στόκας: Ο Μίκης είναι μεγάλος Έλληνας. Δηλαδή πάντα η ενότητα ήταν το μεγάλο του ατού. Ίσως ο μοναδικός. Ας ξεκινήσουμε από εκεί. Αγαπούσε τους νέους σε μία γεροντολάγνα χώρα.
Πλιάτσικας: Θα το βγάλουμε στις επόμενες 10 με 15 ημέρες. Το τραγούδι είναι Την Πόρτα ανοίγω το βράδυ. Είναι ποίηση Τάσου Λειβαδίτη. Ένα σπαρακτικό τραγούδι. Απίστευτη μελωδία. Όταν παίζεις το κομμάτι το αισθάνεσαι. Όταν μπαίνεις στο στούντιο νιώθεις το μεγαλείο της σύνθεσης.