Ο Μπάτμαν χρωστάει ακόμα τα Λούκυ Λουκ στον Ντέμη!

Προκριματικά Euro 2020 με ακόμα καλύτερες αποδόσεις και άμεσες αναλήψεις. |21+

Tο Μπάτμαν συνδέει εποχές και κουλτούρες, παρελθόν και μέλλον, δίχως ποτέ να κουνήσει το κάδρο του από το 1989.

Εκεί, λοιπόν όπου ο «Σερ» συναντάει τη Βικάρα, το μπουζούκι του Βασίλη τη φωνή της Σωτηρίας, ο τεράστιος Στέλιος τη μοναδική Ρίτα, ο μάγκας Στράτος τον ερωτικό Σταμάτη θα δεις κάπου ανάμεσα στα μπουκάλια κι ένα ρολόι του Απόλλωνα Σμύρνης!

«Από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημα μου» όπως παραδέχεται ο Γιώργος Νάσιος, ένας υπέροχος άνθρωπος που συγκινείται και βουρκώνει όταν μιλάει για τον Απόλλωνα μα κυρίως, ένας αυθεντικός τύπος που βάζει συναίσθημα και ψυχή με ό,τι καταπιάνεται.

Το Μπάτμαν συμπληρώνει φέτος 30 χρόνια ζωής και ο κύριος Μπάτμαν μίλησε στο Gazzetta Weekend για αυτή την υπέροχο διαδρομή μεταξύ Ριζούπολης και Βρεσθένης.

Ο Απόλλων Σμύρνης είναι μια ομάδα που έχει χαράξει το δικό της μονοπάτι, ένα μονοπάτι μοναχικό κόντρα στο ρεύμα και συνάμα, ρομαντικό. Πώς ταίριαξαν, λοιπόν οι αξίες του Απόλλωνα με το ταμπεραμέντο του Μπάτμαν;
«Ξέρεις, είμαστε σαν το γαλατικό χωριό που αντιστέκεται και θα συνεχίσει να αντιστέκεται. Θα σου πω ένα σκηνικό στη Λιουμπλιάνα... Είχαμε νικήσει στον πρώτο αγώνα στη Ριζούπολη με 1-0 και πήγαμε στα περίπτερα γύρω από το γήπεδο της Ολίμπια για να πάρουμε μπύρες και να γιορτάσουμε την πρόκριση που… ερχόταν. Μπήκε νωρίς το γκολ του Κόλα, όλα καλά, όλα ωραία. Γίνεται μετά το 1-1, βγήκε το ημίχρονο, εντάξει λέμε, σιγά… Έγινε το 2-1, να και το 3-1 στο 84'-85' και γεια σας. Μας είχαν βάλει στα επίσημα, καμιά 50αριά άτομα.

Είπα στα παιδιά πως "εντάξει, όπως προκριθήκαμε στη Λιβαδειά στο 80τόσο, έτσι αποκλειστήκαμε στο 80τόσο όμως έχουμε τη χαρά να είμαστε εδώ, να βλέπουμε την ομάδα και να την καμαρώνουμε...". Το ματς, λοιπόν είχε τελειώσει και οι παίκτες της Ολίμπια ήλθαν προς το μέρος μας κι άρχισαν να μας χειροκροτούν ενώ το ίδιο κάναμε κι εμείς! Αυτό, ακριβώς είναι το ήθος του Απόλλωνα! Το να χειροκροτάς, δηλαδή τον αντίπαλο και να έρχεται για να σου εκφράσει το respect του. Οι οργανωμένοι τους είχαν στηθεί σε γραμμή εκεί που περιμέναμε το πούλμαν για να πάμε στο αεροδρόμιο και μας χειροκροτούσαν. Το λέω και συγκινούμαι ακόμα και τώρα μετά από σχεδόν 20 χρόνια…»

Με Νικολαΐδη, Μπάρνιακ, Κόλα, Βελέντζα…
«Και Κάτσεμπαχ πιο παλιά… Θυμάμαι ένα γκολ που είχε βάλει στον Βάντσικ από τη σέντρα, στο 1-2 με τον Παναθηναϊκό. Έπιασα τον Βάντσικ όταν ήλθε στον Απόλλωνα στα τελειώματα του και του το θύμισα! "Μην μου το θυμίζεις, μην μου το θυμίζεις"! Και μου έδωσε τη φανέλα του για να μην του το θυμίσω ξανά! Τι να λέμε τώρα »

Πως ζήσατε εκείνη την εκπληκτική χρονιά του Απόλλωνα που τερμάτισε στην τρίτη θέση; Πως ήταν η εβδομάδα από Κυριακή σε Κυριακή;
«Καμία αγωνία! Τους είχαμε όλους! Πήγαμε μέσα στον Ολυμπιακό και τους ρίξαμε τρία μπαλάκια (γέλια)! Ο Ντέμης και ο Κόλα τους χόρευαν. Τι ωραία πράγματα… Είχε πει κάποτε σε έναν πιτσιρικά το εξής: Αγόρι μου, εδώ στον Απόλλωνα τις 99 στις 100 φορές θα στεναχωριέσαι γιατί θα χάνουμε. Αλλά τη μια φορά που θα κερδίζουμε, θα παίρνεις τόση μεγάλη χαρά όση δεν έχουν αυτοί που παίρνουν τα πρωταθλήματα! Κι έτσι ακριβώς είναι! Η χαρά που νιώθεις όταν κερδίζεις έναν Ολυμπιακό, μια ΑΕΚ, έναν ΠΑΟΚ. Κατ’ αρχάς ο ΠΑΟΚ δεν μας κέρδιζε ποτέ στη Ριζούπολη. Μας κέρδισε μόνο όταν πήρε το πρωτάθλημα κι όταν… ξαναπήρε πρωτάθλημα».

Πόσο μακρινή μοιάζει πια εκείνη η ρομαντική εποχή;
«Στον Απόλλωνα παραμένουμε ρομαντικοί και για αυτό υπάρχει αυτό το στενάχωρο κλίμα».

Πίσω από κάθε τραγούδι υπάρχει μια ιστορία. Ο Απόλλων Σμύρνης είναι, επίσης οι ιστορίες του. Ποιες είναι, λοιπόν εκείνες που σας έχουν σημαδέψει;
«Το παιχνίδι στη Λιβαδειά (σ.σ. Μας 4/6/1995 ο Απόλλων Σμύρνης νίκησε τον Λεβαδειακό με 2-1 στο τελευταίο ματς της σεζόν όπου έγινε εκστρατεία Απολλωνιστών κι εξασφαλίστηκε η έξοδος στην Ευρώπη). Έχω πάει με τις κόρες μου, την Αθηνά και την Ελένη, έχω αφήσει τα παιδιά στην άκρη κι έχω ανέβει στα κάγκελα! Φωνάζω, ουρλιάζω και κάποια στιγμή, εκεί γύρω στο 85-86 γίνεται ένα φάουλ στη σέντρα, το δίνει ο διαιτητής και νόμιζα ότι σφύριξε τη λήξη!

Καβαλάω τα κάγκελα και μπαίνω στο γήπεδο για να πανηγυρίσω σαν τον… τρελό!!! Φώναξε ο ρεφ και με έβγαλαν έξω, κάθισα στο σημαιάκι του κόρνερ μαζί με τον Θεόφιλο Καρασαββίδη, τον είχε κάνει αλλαγή αλλά κι εκείνος από το άγχος του ήταν εκεί. Μόλις τελείωσε το ματς, μπήκα στα αποδυτήρια, άνοιξα σαμπάνιες κι έγινε ένα τρελό πανηγύρι… Οι μας στιγμές ήταν η πρόκριση επί του ΠΑΟΚ στον τελικό του Κυπέλλου και η υποδοχή στον Ντέμη στη Ριζούπολη. Ήμασταν οι Ρόλιγκανς της Ελλάδας, αγαπάμε την ομάδα και δεν μας νοιάζει να χάσουμε αν ο αντίπαλος είναι ανώτερος. Αρκεί μόνο να μην είναι η σφυρίχτρα ανώτερη».

Πως ζήσατε την επιστροφή του Ντέμη στη Ριζούπολη για πρώτη φορά κόντρα στον Απόλλωνα;
«Τον αγαπούσα τον Ντέμη. Θυμάμαι πως όταν πήγε στην ΑΕΚ είχε γίνει ένα φιλικό, νομίζω με τον Πανιώνιο. Είχα πάει να τον δω μαζί με τον Ψαρριανό κι επειδή λάτρευε τα Λούκυ Λουκ, του έταξα κάποια τεύχη των 60s. Ξέρεις, τα πρώτα του 1968, όπου ο Λούκυ Λουκ κάπνιζε τσιγάρο, δεν είχε στάχυ στο στόμα. Τελικά, δεν του τα πήγα ποτέ… Έπειτα τον είχα βρει ένα βράδυ στην Ομόνοια, ήταν η βραδιά που η ΑΕΚ είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό με 1-0, με γκολ του Ντέμη! Είχε κατέβει, λοιπόν στην Ομόνοια τα μεσάνυχτα για να πάρει τις εφημερίδες. Του έδωσα μια να μου υπογράψει και του… απολογήθηκα. "Δεν σου έχω φέρει ακόμα τα Λούκυ Λουκ"! Γέλασε και μου είπε "δεν πειράζει, όποτε το θυμηθείς"».

Η μεγαλύτερη απογοήτευση;
«(κατεβάζει το βλέμμα) Ο υποβιβασμός… Η 7άρα από την ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου. Δεν ξέρω τι παίχτηκε στα αποδυτήρια σε εκείνο το παιχνίδι αλλά στεναχωρηθήκαμε πάρα πολύ. Περιμέναμε τουλάχιστον μια αξιοπρεπή εμφάνιση και φάγαμε 7. Δεν ξέραμε από που να φύγουμε. Καλύτερα να καθόμασταν εκεί! Είχα μαζί μου μια τεράστια σημαία του Απόλλωνα, την έραβε η μοδίστρα μάνα μου μια εβδομάδα. Μπακλαβαδωτή… Την είχα ανεβάσει και στη Θεσσαλονίκη, στο 1-3 με τον ΠΑΟΚ που πήγαμε τελικό. Την επόμενη μέρα, λοιπόν βγήκε η Αθλητική Ηχώ με μια φωτογραφία που έχω μείνει μόνος μου μαζί με τη σημαία κι έγραφε από κάτω για έναν… απογοητευμένο φίλο του Απόλλωνα».

Ποιο τραγούδι θα ταίριαζε στον Απόλλωνα;
«Και ποιο δεν ταιριάζει…»

Μάλλον κάποιο ρεμπέτικο;
«Δεν μπορώ να πω. Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ… Ίσως το Between love and hate».

Πως πέρασαν αυτά τα 30 χρόνια; Σαν 30 δευτερόλεπτα ή σαν 30 ζωές;
«Πέρασαν; Κι όμως, είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Τριάντα χρόνια γεμάτα αναμνήσεις και συναισθήματα. Αν δεν ήμουν επιρρεπής στο αλκοόλ, μπορεί να συνέχιζα να ερχόμουν κάθε μέρα. Γιατί όταν είσαι εδώ, θα πιείς. Δεν μπορείς να περάσεις όλη τη νύχτα δίχως να πιείς. Δεν γίνεται πλέον. Έχει να κάνει και με την υγεία μου πια».

Αν ο 65χρονος σήμερα Μπάτμαν έβλεπε τον 35χρονο Γιώργο Νάσιο, τι θα του έλεγε;
«Πορεύου και συ ποίει ομοίως (γέλια)! Όπως είχε πει ο Χριστός! Προχώρα και κάνε τα ίδια με εμένα! Ναι, δεν έχω μετανιώσει για τίποτα… I did it my way».

Και τι συμβουλή θα δίνατε στον νεότερο εαυτό σας το 1989, όταν άρχιζε αυτό το υπέροχο ταξίδι;
«Να αγαπήσει αυτό που κάνει και να είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα. Για παράδειγμα, δεν χάρηκα όσο θα ήθελα τα παιδιά μου που περνούσαν από εδώ και μου έδιναν ένα φιλί για να πάνε σχολείο… Δεν έζησα, ενδεχομένως όσες στιγμές ήθελα να ζήσω μαζί τους. Η γυναίκα μου κοιμάται μόνη της 30 χρόνια… Ηρωίδα! Είναι τίμημα αυτό το πράγμα».

Τι δεν σας άρεσε στη δουλειά που κάνατε;
«Τον πρώτο καιρό έπρεπε να προσέχω μην παρεκτραπεί κανείς, μέχρι δηλαδή να μπουν στη διαδικασία και να συνηθίσουν αυτό που ήθελα να περάσει στον κόσμο που ερχόταν στο μαγαζί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα σκηνικό… Κάθονταν δυο τύποι εδώ στην μπάρα και πήγε να γίνει παρεξήγηση γιατί έσπρωξε ο ένας τον άλλον! Για τον Θεό, δηλαδή! Ήμουν μέσα, γυρνάω προς το μέρος τους κι ακούω φωνές! "Σε γράφω στα αρχ…α μου!", "άντε ρε μαλ…α που θα μου πεις εμένα σε γράφω στα αρχ…α μου"!

Σταματάω αμέσως τη μουσική και λέω: "Ώπα παιδιά, να βάλω τρία σφηνάκια"; Γυρίζω, λοιπόν προς τον έναν και τον ρωτάω: "Πες μου κάτι σε παρακαλώ πολύ. Ποιο είναι το πιο ακριβό πράγμα που έχεις πάνω σου; Τα παπούτσια; Το πουκάμισο"; Μου απαντάει ειλικρινέστατα: "Τα αρχ…α μου"! Αμέσως εξηγώ στον άλλον: "Βλέπεις ότι δεν υπάρχει λόγος να τσαντίζεσαι; Μακάρι να μου το έλεγε και μένα! Θα ήταν τιμή μου να με γράψει στο πιο ακριβό πράγμα που υπάρχει πάνω του! Τιμή μου". Γελάσαμε, ήπιαμε τα σφηνάκια μας και συνεχίσαμε».

Ποια είναι η μεγαλύτερη αξία στη ζωή σας;
«Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου. Έχω δυο καλούς παιδικούς φίλους, τον Ερρίκο Λίτση και τον Γιάννη Τσίρο. Είμαστε φίλοι για πάνω από μισό αιώνα, δίχως να έχουμε παρεξηγηθεί ή να πει κάτι κακό ο ένας για τον άλλον. Τίποτα»!

Πως γίνεται κανείς φίλος με τον Μπάτμαν;
«Αρκεί να με κοιτάει στα μάτια όταν μιλάμε και να λέμε αλήθειες. Τίποτα άλλο».

Αυτή η σχέση με τον κόσμο καλύπτει τα κενά που αναφέραμε προηγουμένως;
«Μα το Μπάτμαν είναι ο κόσμος του! Εδώ συμβαίνει το αντίθετο από ό,τι συμβαίνει στο θέατρο… Εκεί οι πρωταγωνιστές είναι στο σανίδι και ο κόσμος τους παρακολουθεί από κάτω. Στο μπαρ τα δρώμενα γίνονται μπροστά από την μπάρα! Οι ηθοποιοί είναι έξω και από μέσα υπάρχουν ένας ή δυο θεατές. Σκέψου το λίγο… Σκέψου αυτό το μαγικό που γίνεται στις μπάρες. Ακούς ιστορίες, νιώθεις τον πόνο του άλλου, ακούς την ιστορία του, μιλάς με ανθρώπους που χώρισαν, αγάπησαν κι ερωτεύθηκαν. Παρακολουθείς τα δρώμενα από μέσα».

Αν σας έδινα ένα σπρέι και πηγαίναμε μαζί στη Ριζούπολη έξω από το γήπεδο του Απόλλωνα, τι σύνθημα θα γράφατε;
«Αντιναζί σίγουρα! Ξεκάθαρα! Στάση και τρόπος ζωής! Κανένας διάλογος, τέλος… Καμία κουβέντα, τι να συζητήσουμε για αυτό»;

Τα 50 χρόνια Μπάτμαν που θα σας βρουν;
«Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι πουθενά στη Μεσόγειο…».

Με ένα μπουκάλι ουίσκι;
«Όχι, δεν κατάλαβες… Στάχτη ριγμένη (γέλια)»!

Υπήρξε κάποιο βράδυ αυτά τα 30 χρόνια που να είπατε «δεν έχω όρεξη σήμερα, θέλω να αράξω σπίτι»;
«Όχι, ποτέ! Αφού καμιά φορά έκανα πλάκα με τους φίλους μου όταν με ρωτούσαν "πώς αντέχεις"; Αυτό που τους έλεγα, λοιπόν είναι το εξής: "Ακόμα κι αν είχα… καθαρίσει επτά άτομα και είχα φάει τρεις φορές ισόβια, ε, θα είχα βγει μετά από 30 χρόνια σε αυτό το 1 επί 1 που κάθομαι εδώ (γέλια)! Αυτή η αγάπη με τον κόσμο είναι αμφίδρομη. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Έζησα γεμάτα χρόνια. Πραγματικά γεμάτα, με γλέντια και φίλους».

Όταν βλέπετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, τι σκέφτεστε; «Γιώργο, μεγαλώσαμε»; Ή ανυπομονείτε για αυτά που έρχονται;
«Μεγαλώνουμε, ναι. Έχουμε χάσει πολλούς φίλους από εδώ… Τον Νίκο Παπάζογλου, τον Άγγελο Σκορδίλη, τον Γιώργο τον Καραντάκο… Τι να πω, άσ’ το… Τον Γιώργο τον Σαρρή… Λίγο πριν μπεις στο μαγαζί, άκουγα τις «Νταλίκες». Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά… Ο Γιώργος ήταν πολύ καλός φίλος κι ερχόταν στο μαγαζί, από τους ωραίους ανθρώπους της νύχτας. Ζούμε τα καλά και τα κακά. Γι’ αυτό έχω εδώ τη ζυγαριά που βλέπεις πάνω στην μπάρα… Ζυγαριά συναισθημάτων».

Προς τα που γέρνει αυτή η ζυγαριά; Στα καλά ή τα κακά;
«Προσπαθώ να την έχω πάντα κάπου στη μέση».

Φαίνεται, πάντως πως είστε ένας άνθρωπος που λειτουργεί πάντα με το συναίσθημα…
«Ξέρεις, μεγάλωσα στα Πετράλωνα… Μια γειτονιά προσφύγων και φτώχειας. Το 1961 γυριζόταν εκεί η "Συνοικία το όνειρο". Πηγαίναμε, λοιπόν να δούμε το σινεμά, ήταν κάτι που μας έκανε τεράστια εντύπωση. Μεγαλώσαμε με ήθη, αξίες και αγάπη. Έχω ακόμα παιδικούς φίλους με τους οποίος έχω κρατήσει επαφή, μιλάμε μέσω Facebook και ρωτάει ο ένας τον άλλον τι γίνεται. Παρεμπιπτόντως, καλό το Facebook αλλά να διαβάζουμε κιόλας! Έχω τρεις βιβλιοθήκες, πάω στο Λαγονήσι ή στο Ζαγόρι και δεν μπορώ αν δεν έχω μαζί μου βιβλία. Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν έχει κοιμηθεί και να του πέσει το βιβλίο στα μούτρα»!

Πως ήταν το πρώτο βράδυ εκτός μπάρας;
«Λίγο άβολο. Ήλθα από εδώ, έκατσα στη γωνία και είπα στα παιδιά που ήταν μέσα: Μα καλά, πώς αντέχετε εδώ μέσα; Εγώ δεν θα ερχόμουν ποτέ σε αυτό το παλιομάγαζο (γέλια)»!

ΥΓ Ευχαριστώ Λεωνίδα που με μύησες στο Μπάτμαν πριν από πέντε χρόνια

Twitter @Giannis_Stavr