Τι υπέροχο ποδόσφαιρο, μπαμπά…

Το έχετε άραγε σκεφτεί; Πως οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν, επειδή γερνάνε. Στην πραγματικότητα γερνάνε, επειδή σταματούν να παίζουν. Το παιχνίδι είναι αυτό το αδιανόητο ξεφάντωμα του εφικτού και για τους περισσότερους από εμάς, μεταφράζεται στο ίδιο το ποδόσφαιρο. Μνήμες, συναισθήματα, ανατροφή, βρισίδι, σεβασμός, οικογενειακές στιγμές. Τι είναι λοιπόν αυτό το πράγμα με το τόπι που κυλάει στο έδαφος; Πώς το βίωσες, τι αισθάνεσαι όταν παίζεις ή όταν το παρακολουθείς;

Δύο σπουδάστριες από το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ απέδωσαν με υπέροχο τρόπο τα συναισθήματά τους. Ενα βιωματικό κείμενο και ένα δοκίμιο ξεχώρισαν στον σχετικό διαγωνισμό του απογευματινού μονοετούς τμήματος και εμείς στο gazzetta.gr σε συμβουλεύουμε πως: αξίζει να τα διαβάσεις...

Ενα παιχνίδι για σούπερ ήρωες
Για κάποιους το όπιο του λαού, για άλλους κάτι περισσότερο από ζήτημα ζωής και θανάτου, για ένα παιδί όμως, είναι αυτό που ορίζει τις πιο ευτυχισμένες του στιγμές...

Αν αποδομήσεις το ποδόσφαιρο, θα δεις να σου μένουν έντεκα καλοπληρωμένοι τύποι τίγκα στα τατουάζ, μια μπάλα και τεράστια οικονομικά συμφέροντα, που σημαίνει… Βασικά που δεν σημαίνει τίποτα αν αναλογιστείς, πόσο ευτυχισμένο σε έκανε κάποτε, πόσο σε δόνησε, πόσο σε ξενέρωσε, πόσο σε πόρωσε, πόσο σε ένωσε ή σε χώρισε το μαγικό αυτό άθλημα.

Από τον Εντουάρντο Γκαλεάνο που την λατρεία του για το ποδόσφαιρο την ερμήνευσε ως ιδεολογικό απόφθεγμα, καταδικάζοντας μεν την εμπορευματοποίηση του, προσκυνώντας δε τον οργασμό που μπορεί να σου προσφέρει η επίτευξη ενός γκολ. Εως και τον Αγγελο Αναστασιάδη που έχει δώσει στη «στρογγυλή θεά» άπειρου κάλλους χαρακτηρισμούς και έχει επιστρατεύσει στον χορό του παιχνιδιού, υψηλού αξιώματος και εξ ουρανού δυνάμεις. Για να συμπεράνουμε πως η λατρεία για την μπάλα είναι καθολική και δεν κάνει ταξικές πνευματικές, ακόμα και θεϊκές διακρίσεις.

Το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής. Είναι η κυριακάτικη βόλτα στο γήπεδο, η ευκαιρία να βρίσεις και να ξεδώσεις χωρίς φραγμό ακόμα και αν η ζωή σου φέρθηκε σκληρά και σε έκανε γυναίκα οπαδό. Στο γήπεδο είναι η ευκαιρία σου να λάμψεις. Εκεί δε θα σε κρίνει κανείς. Μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να σταματήσεις να καταπιέζεις την κάθε είδους παρορμητική σου φύση. Η μαγεία της μπάλας είναι αυτή που τον Ιούλιο του 2004 ένωσε ένα ολόκληρο έθνος και το πέταξε από το σπίτι του μέσα στη νύχτα, δημιουργώντας το μεγαλύτερο έπος της ποδοσφαιρικής ιστορίας και καθιερώνοντας την 4η Ιουλίου ως την ημέρα που καταγράφηκαν οι περισσότερες εγκυμοσύνες στην Ελλάδα.

Είναι τα νιάτα μας, είναι το σχολικά μας χρόνια. Είναι αυτός που αγαπούσαμε όταν ήμασταν μικρές και αυτός ήταν σίγουρα ο όμορφος, που όμως έτρεχε πιο γρήγορα και έβαζε τα γκολ. Ακόμα και οι μνήμες του 5χρονου κοριτσιού να ακούει τον πατέρα της να λέει στη μητέρα: «Πάρε τα παιδιά και πήγαινε στο γάμο και θα έρθω να σας βρω μετά. Δεν μπορώ να φύγω, η ομάδα παίζει μια κατηγορία». Και το 5χρονο κορίτσι σε αντίθεση με την μαμά του, γέλαγε, γιατί ήξερε από τότε πως και εκείνο όταν μεγάλωνε τα ίδια και χειρότερα θα έκανε.

Είναι και άλλα πιο σοβαρά. Είναι η προσευχή μιας Αεκτζούς να χάσει η ομάδα της, για να ικανοποιηθεί ο βαριά άρρωστος Ολυμπιακός αδερφός της, που πάλευε γενναία στο νοσοκομείο και μια από τις ελάχιστες χαρές του ήταν η νίκη και η επικοινωνία με τους αγαπημένους του παίχτες. Γιατί ποδοσφαιριστής ενίοτε εκτός από σουπερ σταρ σημαίνει και σούπερ ήρωας.

Για όλες τις νύχτες που ξενυχτίσαμε, για εκείνες που κλάψαμε, για τα πρωινά που δεν θέλαμε να σηκωθούμε να πάμε σχολείο ή για δουλειά, φοβούμενοι το κάζο, πρέπει να ευγνωμονούμε το ποδόσφαιρο. Μας έδωσε και μας δίνει την ευκαιρία να ζούμε στο έπακρο εμπειρίες και συναισθήματα που αν δεν το είχαμε, δεν θα μπορούσαμε να νιώσουμε έστω και για ελάχιστες ώρες, έστω και για λίγες στιγμές, άτρωτοι.

Γεωργία Τζαγκαράκη

Το είδωλο με τη σκισμένη μπάλα στον καθρέφτη
Η αίσθηση της αμαρτίας που πάντα θα σε ακολουθεί. Πως όσο περισσότερο αγγίζεις το όνειρο σου, τόσο πιο απέραντη γίνεται και η δίψα να το περικυκλώσεις ολοκληρωτικά. Ωσπου πια δε θα μπορεί να σου ξεφύγει, καθώς κυνηγάς εκείνο το βρώμικο παιδικό σου τόπι.

Δεν έχει να κάνει με την έννοια του αθλήματος. Πρόκειται γι' αυτό το όνειρο, την αίσθηση, το συναίσθημα που μπορούν να νιώσουν μόνο εκείνοι που περπάτησαν χέρι χέρι μαζί του. Εκείνοι οι ντροπαλοί, αλλά συνάμα θαρραλέοι που από οποιαδήποτε θέση, κάποια στιγμή, το έζησαν, το έκαναν καθημερινότητα, διασκέδαση, παιδικές αναμνήσεις , εφηβεία, δουλειά, αγάπη. Και η αγάπη, ο έρωτας και το ποδόσφαιρο είναι σαν τη θάλασσα. Χίλιοι τη χαίρονται, αλλά πάντα ένας την πληρώνει. Όσο και να σε έχει πληγώσει, με όποιο νόμισμα κλήθηκες εσύ να πληρώσεις, η αγάπη για τη στρογγυλή αυτή θεά δυναμώνει, διογκώνεται, πολλαπλασιάζεται και πότε δεν ξεθωριάζει.

Για τους λάτρεις της η μπάλα αποτελεί ένα σύμβολο. Καθώς κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, μπορεί κάποιες φορές το είδωλο τους να είναι ξεθωριασμένο, θαμπό, σχεδόν σβησμένο. Ομως εκείνη αντανακλά πάντα με φως και έρχεται να θυμίσει και να φέρει στην επιφάνεια τις πιο όμορφες αναμνήσεις. Εκείνες που δεν αγοράζονται, αλλά αξίζουν μια περιουσία. Το ποδόσφαιρο τους έδωσε το ταξίδι, την αίσθηση της ελευθερίας, την αυτοπεποίθηση του νικητή, τη θλίψη του ηττημένου, τη μαχητικότητα του μέτριου και την πίστη προς το δρόμο της κορυφής. Τους έμαθε ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να χειριστεί τη νίκη, μα μονάχα οι δυνατοί μπορούν να αντέξουν την ήττα.

«Σε όσους καθρέφτες και να κοιτάξεις, το βλέμμα σου δε μπορείς να το δεις», είπε ο Ζακ Λακάν και μέσα σε αυτή τη φράση κρύφτηκε ολόκληρη η ζωή σου. Κοιτάζοντας το χρόνο προς τα πίσω, αντιλαμβάνεσαι ότι η ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, αλλά κάτι που θυμάσαι. Και ξαφνικά το μυαλό ταξιδεύει στην πρώτη κλωτσιά της μπάλας. Σε εκείνον τον αγώνα που παρακολούθησες ενώ ο ήλιος τύφλωνε τα μάτια σου. Στη δυνατή φιλία, αλλά και στην επεισοδιακή κόντρα εξαιτίας της ομάδα σου. Στη γεμάτη μπρίο συνεργασία που οδήγησε στο ομορφότερο γκολ, στο παγωτό που γεύτηκες για να γιορτάσεις το αποτέλεσμα, στα μάτια των γονιών σου που δάκρυσαν από υπερηφάνεια για τη νίκη σου.

Ακόμα και σε εκείνο το πρώτο, παλιό αυτόγραφο που αν και μεγάλωσες, εξακολουθείς να έχεις καρφιτσωμένο στο σημειωματάριο σου. Είναι σαν μια ευχάριστη μυρωδιά που μόλις εισχωρήσει στα ρουθούνια, θα ξαναφέρει όλες τις μνήμες στο μυαλό σου αυτόματα. Έτσι είναι οι ωραίες στιγμές: πάντα μελαγχολικές και φευγαλέες γιατί η επιθυμία δε μπορεί να τις παιδεύσει αιώνια στο παρών και εκείνες πηγαινοέρχονται με όχημα εκείνη την ξεσκισμένη, βρώμικη μπάλα, που είχες βρει στο χαντάκι της αλάνας και την πήρες σπίτι.

Ίσως η ζωή να είναι μόνο αυτό: ένας φόβος και ένα όνειρο. Ο εχθρός του φόβου όμως είναι η επιθυμία, το παιχνίδι, το χαμόγελο, η διασκέδαση, το θάρρος, η ειλικρίνεια, η παιδικότητα, ο αυθορμητισμός. Αλλωστε, η νίκη δεν είναι ποτέ οριστική και η ζωή δεν είναι ποτέ μια ευθεία. Οσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο το γνωρίζουν, το ένιωσαν, το βίωσαν και έμαθαν να χαμογελούν πλατιά. Γιατί ξέρουν ότι στο επόμενο ημίχρονο μπορούν να ανατρέψουν το σκορ και να βρεθούν στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Ακόμη και αν το βάθρο είναι μακριά, δεν έχει σημασία, πάντα θα υπάρχει το επόμενο παιχνίδι!

Χριστίνα Μουστάκη