Σούμπασιτς, μια ζωή με... μαχαιριές!
«Αυτό είναι το αγόρι μου, αυτό είναι, κοιτάξτε τώρα ανόητοι και πανηγυρίστε...» φωνάζει ο Γιόβο Σούμπασιτς στην κεντρική πλατεία του χωριού Zagrad αμέσως μετά τις τρεις επεμβάσεις του γιου του κόντρα στους Δανούς. Κάποιοι είπαν πως ήταν ο καλύτερος γκολκίπερ του Μουντιάλ, κάποιοι πως... λύγισε στον τελικό. Για μας ήταν η πιο συμπαθητική φιγούρα της διοργάνωσης, ο άνθρωπος που μας συγκλόνισε με τα δάκρυά του και την αφιέρωση στον καλύτερο του φίλο που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή. Ο «Σούμπα» δεν ξέχασε ποτέ τον Χρβόγιε Τσούστιτς, αντίθετα έβγαλε από το μυαλό του τα όσα δύσκολα έζησε μικρός. Βλέπετε, οι συμπατριώτες του δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι το γεγονός πως ο πατέρας του ήταν Σέρβος Ορθόδοξος!
Μπάγερν Μονάχου – Παρί Σεν Ζερμέν και το ποντάρισμά σου επιστρέφεται*, αν ο Ρόμπεν σκοράρει τουλάχιστον ένα γκολ στον αγώνα. (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις
Η πρόκριση στον τελικό του Μουντιάλ, βρήκε τον γκολκίπερ της Μονακό να πανηγυρίζει με τους συμπατριώτες του και να τραγουδά τον ύμνο. Ο ρατσισμός, τα εμπόδια, οι... μαχαιριές είχαν ξεχαστεί, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η επιτυχία της χώρας του. Μια επίπονη ιστορία πήρε μια ευτυχισμένη, σχεδόν παραμυθένια στροφή. Και δεν χρειάζεται, περισσότερο για να περιγράψει πόσο δύσκολο για κάποιον σαν τον Σούμπασιτς να ζει στο Ζαντάρ στο τέλος του περασμένου αιώνα. Είναι ακόμα μικρός, αρχές δεκαετίας του ΄90, από το παράθυρο του δωματίου του, βλέπει μαινόμενο όχλο στους δρόμους να σπάει βιτρίνες καταστημάτων και να λεηλατεί περιουσίες Σέρβων.
Τον Σεπτέμβριο που πήγε στην πρώτη τάξη του Δημοτικού, εκτός από μικρά και μικρά καλλιγραφικά γράμματα κι απλές μαθηματικές πράξεις, έμαθε και ότι είναι ... υπεύθυνος για τους όλμους που έπεφταν γύρω από την πόλη. Ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να καταλάβει εκείνη τη συμπεριφορά. Δεν ξέχασε ποτέ τη νύχτα που κρύφτηκε εξαιτίας των βομβαρδισμών. Ισως και οι φίλοι του πατέρα του στο καταφύγιο να τους είχαν δει με άσχημο μάτι...
Ακόμη και μετά τον πόλεμο, η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη για τον ίδιο! Αν και αδιαμφισβήτητα ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, ο νεαρός βρήκε... κλειστές πόρτες. Ο Ντάνιελ Σούμπασιτς πολλές φορές χρειάστηκε να μείνει υπομονετικές και να αποδείξει διπλά την αξία του σε σχέση με άλλους Κροάτες. Τα βρήκε δύσκολα στη Ζαντάρ, δεν είχε την καλύτερη αντιμετώπιση στο συμβόλαιό του, δεν επιβραβεύθηκε οικονομικά όσο άλλοι, έπεσε θύμα εκμετάλλευσης από παράγοντες, αλλά δεν λύγισε. Ηταν χαρούμενος που έπαιζε, είχε πίστη στον εαυτό του, στήριξη από την οικογένειά του και η μοίρα του το... ξεπλήρωσε με μια μεγάλη μεταγραφή στη Μονακό.
Μάνατζερ, παράγοντες, «φίλοι», γείτονες δεν ξεχνούσαν τις σέρβικες ρίζες του, οι… μαχαιριές ήταν πολλές, μα καμία δεν τον άγγιξε όσο αυτή του πεθερού του. Ηταν στα 18, έκανε τα πρώτα όνειρα ως παίκτης της Ζαντάρ και ήταν τρελά ερωτευμένος με την Αντονίγιε. Κακό; Ναι… Ηταν Κροάτισα! Ο πατέρας της, συχνά της τόνιζε πως δεν ήθελε να έχει σχέσεις μαζί του. Ένα βράδυ, ο πατέρας της… θόλωσε από το μίσος για τους Σέρβους, πήρε το μαχαίρι και την απείλησε πως θα την σκοτώσει. Οι φωνές της την έσωσαν και η αστυνομία πρόλαβε πριν το… μοιραίο! Ο πατέρας της συνελήφθη, η Αντονίγιε μάζεψε τα πράγματα της κι έζησε τον έρωτά της με τον Ντάνιελ σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Ζαντάρ. Η αγάπη νίκησε το μίσος, το ζευγάρι παντρεύτηκε και απέκτησε δυο παιδιά.
Απεχθάνεται τη βία, τον ρατσισμό, έχει κάνει δωρεές που προσπάθησε να κρατήσει κρυφές και γουστάρει όσο τίποτα να παίζει μπάλα για τη χώρα του. Ο Σούμπασιτς κατάφερε κάτι μοναδικό, να βγάλει χιλιάδες συμπατριώτες του στους δρόμους και να τους αποδείξει πως το ποδόσφαιρο είναι το φάρμακο για την καταπολέμηση του μίσους!