Το ελληνικό βόλεϊ ανεβαίνει και οι Εθνικές ομάδες το δείχνουν
Καλά τα πρωταθλήματα και οι κόντρες εντός συνόρων. Ακόμα καλύτερες και οι πορείες των συλλόγων στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά στο βόλεϊ (και στα άλλα αθλήματα βεβαίως) η βιτρίνα είναι χωρίς την παραμικρή αμφιβολία η Εθνική ομάδα. Μια βιτρίνα που για πολλά χρόνια δεν φαινόταν καθόλου ωραία. Ήταν μια «σκονισμένη» βιτρίνα που έδειχνε πως το προϊόν δεν ήταν αυτό που έπρεπε.
Οι επιτυχίες σε άνδρες και γυναίκες ήταν μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού. Για να είμαστε σωστοί ουσιαστικά δεν υπήρχαν επιτυχίες, αλλά τις βαφτίζαμε έτσι γιατί μέσα μας περιμέναμε πως θα έρθει η στιγμή που το άθλημα αυτό θα αρχίσει σιγά-σιγά να βρίσκει το δρόμο του. Και αυτό αρχίζει να αχνοφαίνεται τα τελευταία χρόνια.
Η αρχή έγινε με την πρόκριση και των δύο Εθνικών μας ομάδων στα προηγούμενα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, στα οποία και περάσαμε στην επόμενη φάση, αλλά και ικανοποιητικές εμφανίσεις κάναμε. Κανείς άλλωστε δεν έχει πει πως η χώρα αυτή έγινε ξαφνικά μεγαθήριο στο άθλημα αυτό. Ενδεχομένως να μην γίνει και ποτέ, όμως αν δούμε το υλικό που υπάρχει και σε άνδρες, αλλά και σε γυναίκες (κυρίως), μπορούμε να αισιοδοξούμε πως για μια περίοδο θα βλέπουμε τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα στις μεγάλες γιορτές του αθλήματος. Αυτό που φαίνεται πως θα δούμε και στα επόμενα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, μετά το 3 στα τρία που είχαμε σε Τιφλίδα και Λάρισα.
Σοβαρή ομάδα με πολλές λύσεις η Εθνική Ανδρών
Ας πάρουμε όμως τις δύο ομάδες ξεχωριστά και το τι έκαναν στα τουρνουά που αγωνίστηκαν. Στην Τιφλίδα οι άνδρες έδειξαν πως έχουν το υλικό να βρεθούν για δεύτερη συνεχόμενη φορά στα τελικά. Έκαναν το τρία στα τρία, αλλά ουσιαστικά κόντρα είχαν μόνο κόντρα στο Μαυροβούνιο. Εκεί η ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου τα βρήκε σκούρα, αλλά το σημαντικό είναι πως μετά το 2-2 από την παρέα του Τσάτσιτς, δεν τα παράτησε και πήρε τη νίκη στο τάι μπρέικ. Μια νίκη που ουσιαστικά σημαίνει πρόκριση, καθώς αν κερδίσει τα 2 από τα 3 παιχνίδια στο Μαυροβούνιο θα περάσει ούσα στις καλύτερες δεύτερες.
Τι είδαμε στην Τιφλίδα; Είδαμε μια ομάδα με δύναμη στα άκρα, καθώς οι Πρωτοψάλτης, Κουμεντάκης, Ράπτης και Ανδρεόπουλος είναι παίκτες που έχουν δείξει πως μπορούν να ηγηθούν μιας ομάδας. Είδαμε μια ομάδα που έδωσε μεγάλο βάρος στο σερβίς, ενώ με όπλο την υποδοχή, μιας και εκτός από τους ακραίους έχει την τύχη να διαθέτει τους Ζήση και Κοκκινάκη, δύο εξαιρετικά ποιοτικούς λίμπερο, έπαιξε και τον πρώτο χρόνο με Βουλκίδη, Παπαγγελόπουλο και Πετρέα.
Στην διαγώνιο μπορεί να λείπει ο λεγόμενος «κίλερ», αλλά σίγουρα τόσο ο Ζουπάνι, όσο και ο Μήλης είναι οι παίκτες που μπορούν να πάρουν κρίσιμους πόντους, όταν η μπάλα «καίει». Στην πάσα δεσπόζει η παρουσία του Στιβαχτή που ήταν ο MVP του πρωταθλήματος που ολοκληρώθηκε, ενώ ο Κασαμπαλής, όσο παίρνει παιχνίδια, τόσο καλύτερος γίνεται.
Εν κατακλείδι, η συγκεκριμένη Εθνική πραγματικά μπορεί να συνεχίσει να βρίσκεται στις γιορτές του αθλήματος. Ναι έχει ταβάνι, ναι δύσκολα θα παλέψει για κάτι πολύ μεγάλο, αλλά όπως είδαμε και στη Γεωργία, θα μας κάνει πολλά καλοκαίρια να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το άθλημα, όχι να βρίσκουμε τις μεταγραφές των συλλόγων, αλλά για να την βλέπουμε να παλεύει για το καλύτερο στις μεγάλες διοργανώσεις. Και σίγουρα αν γίνει αυτό, το άθλημα μόνο κερδισμένο μπορεί να βγει...
Παίκτριες που μπορούν να φέρουν ακόμα και μετάλλιο
Πάμε τώρα στις γυναίκες. Η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε τα παιχνίδια στη Λάρισα κόντρα σε Νορβηγία, Ισπανία και Αυστρία για να δούμε πως πραγματικά αυτή η ομάδα έχει όλο το μέλλον δικό της. Μπορεί να ακούγεται κάπως υπερβολικό, αλλά τα όνειρα των κοριτσιών του Ναράνχο μπορούν να φτάνουν ακόμα και στο μετάλλιο σε κάποια διοργάνωση και σύντομα μάλιστα.
Η συγκεκριμένη φουρνιά μπορεί με ακόμα περισσότερη δουλειά να μας προσφέρει διακρίσεις που ελάχιστοι είχαν σκεφτεί. Είναι μια φουρνιά η οποία έχει παίκτριες που έχουν κερδίσει τίτλους στην Ελλάδα και παίκτριες που κάνουν αξιοπρόσεκτη πορεία στην Ευρώπη.
Έχει την εμπειρία της Χριστοδούλου, της Γιώτα και της Λαμπρούση, παικτριών που όχι μόνο έχουν κερδίσει τίτλους με τον Ολυμπιακό, αλλά έχουν κάνει και μεγάλες πορείες στο Challenge Cup, φτάνοντας σε δύο τελικούς, κατακτώντας και ένα τρόπαιο. Είναι σημαντικό για μια Εθνική να έχει αθλήτριες που έχουν διακριθεί σε διοργανώσεις εκτός συνόρων.
Το ακόμα πιο σημαντικό είναι πως αυτή η Εθνική διαθέτει την Ανθή Βασιλαντωνάκη που μόλις στα 25 της μας έχει απασχολήσει για χρόνια. Η ύψους 1.97 διαγώνια είναι ο ορισμός του ηγέτη, έχοντας κάνει σπουδαία καριέρα σε Ιταλία και Τουρκία, δύο χώρες που έχουν τα καλύτερα πρωταθλήματα στην Ευρώπη. Δίπλα της είναι και η Όλγα Στράντζαλη, με την επίσης 25χρονη ακραία να έχει εμπειρία από ΗΠΑ και κολεγιακό πρωτάθλημα, Γαλλία, Πολωνία και Ιταλία.
Δύο παίκτριες που πραγματικά μπορούν να κοιτάξουν κάθε αντίπαλο στα μάτια και σε παιχνίδια όπως αυτό με την Ισπανία, αλλά και σε αυτά στα τελικά που σίγουρα θα προκριθεί η Εθνική Γυναικών, είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Το γυναικείο βόλεϊ έχουμε γράψει πολλές φορές πως έχει μια τεράστια δεξαμενή παικτριών, μια δεξαμενή που έστω και αργά αρχίζει να αποδίδει καρπούς. Χρέος της ΕΟΠΕ είναι να εκμεταλλευτεί ακόμα περισσότερο την συγκεκριμένη δεξαμενή και το μετάλλιο να είναι τελικά μόνο ένα εξαιρετικά μακρινό όνειρο...
ΥΓ: Το σημαντικό και στις δύο Εθνικές ομάδες είναι πως φαίνεται να υπάρχει μέλλον. Ένα μέλλον που ειδικά στους άνδρες πρέπει να προφυλαχθεί και να μην καταστραφεί με πιθανές αποφάσεις χρησιμοποίησης 5 ξένων στο πρωτάθλημα της Volley League.