Αν έπαιζε στο Europa League; Katastrofa!
Mπήκαν οι τρεις νέοι λοιπόν (Σίλντενφελντ, Αμπεϊντ, Καρέλης – για 30 λεπτά και ο Μπεργκ), «τσίτωσαν» και οι πιτσιρικάδες στη γεμάτη Λεωφόρο, χαμογέλασε ο Γιάννης Αναστασίου και ο φίλος του Παναθηναϊκού. Ηταν στο «ρελαντί» και η Λάτσιο – παρότι ελάχιστοι βασικοί απουσίαζαν – ήταν τρέλα και η καινούρια η φανέλα, να και η ανεξίτηλη γοητεία της «Λεωφόρου», να’ τη η ελπίδα!
Ταξιδεύουμε μια εβδομάδα πριν; Μετά το 4-0 από την Βαλανσιέν; Ανατρέξτε – όχι στις δημοσιογραφικές αναλύσεις και τοποθετήσεις- στα σχόλια των φίλων του Παναθηναϊκού. Τα καταγεγραμμένα, στις ιστοσελίδες, γιατί τα… προφορικά ήταν τρεις φορές χειρότερα! Το… «ΑΕΚ θα γίνουμε» έδινε και έπαιρνε. Λέγαμε τότε ότι ο εφετινός Παναθηναϊκός δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει «ΑΕΚ» εφέτος αγωνιστικά. Οικονομικά, δεν το γνωρίζουμε ακόμη: θα είχε γίνει ήδη, αν δεν είχε εμφανιστεί ο Αλαφούζος, με όλα τα στραβά και τα λάθη του.
Αφήνουμε στην άκρη κάποια (ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό λιγοστά) αστεία που γράφτηκαν και ακούστηκαν μετά το 0-0 με τη Λάτσιο. Κάποια του στυλ «ομαδάρα», «στη Λεωφόρο κανείς δεν θα γλυτώνει» και άλλα που τείνουν πλέον να καταστούν στη συνείδηση και των πλέον φανατικών «παραδοσιακά - γραφικά». Πάμε παρακάτω. Ο Παναθηναϊκός πλέον, μετά το «πικ» της μιζέριας στην τεσσάρα από την Βαλανσιέν και το «πικ» της ευφορίας μετά την εμφάνιση με τη Λάτσιο, καλείται να επιστρέψει στην πραγματικότητα.
Είναι θετικές οι εντυπώσεις μου και από «τα λίγα λόγια ζάχαρη – τα καθόλου μέλι» του Νταμπίζα τόσο στις στραβές όσο και στις καλές ημέρες της πάντα απρόβλεπτης και εφέτος ιδιαιτέρως ζόρικης για τον Παναθηναϊκό μεταγραφικής περιόδου, αλλά και από τα μετρημένα λόγια του Αναστασίου στις υποχρεωτικές δηλώσεις του στον OTE TV μετά από πίκρες και χαμόγελα στα φιλικά: δείχνουν ότι ξέρουν τον δρόμο στον οποίο βαδίζουν και δεν υπερβάλλουν κατά περίπτωση.
Πέρα από τη σαφή συνολική βελτίωση σε συγκεκριμένους τομείς που αφορούν κυρίως την ανασταλτική λειτουργία (καμία «πλάτη» στην άμυνα, λίγες τελικές προσπάθειες η Λάτσιο, «τακτοποίηση» - μεγαλύτερη σιγουριά από τον Σίλντενφελντ, καλύτερο αμυντικό τρανζίσιον κυρίως λόγω του «αθόρυβου» Αμπεϊντ, περισσότερα στηρίγματα στην πρώτη μπάλα αν και χρειάζεται δουλειά) και το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να παίξει επιθετικά με πυλώνες τα κλεψίματα στη μεσαία γραμμή και την ταχύτητα (καθοριστικός ο Μπεργκ όταν θα είναι έτοιμος), το σημαντικό συμπέρασμα που εξάγεται πλέον με βεβαιότητα στο σημείο όπου έχουμε φτάσει είναι πως η συμμετοχή της ομάδας στο Europa League αντί της Ξάνθης θα ήταν… Katastrofa που έλεγε και ο αλησμόνητος Ντμίτρι Σέλουκ.
Το 0-1 από την Λίνφιλντ έλαβε χώρα εννιά ημέρες πριν (!) από το φιλικό με την Βαλανσιέν: 18 Ιουλίου. Θα ήταν στους «ισχυρούς» ο ΠΑΟ; Ναι, ασφαλώς. Και; Ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι δεν θα γινόταν κάποιο πατατράκ με τους «μπέμπηδες» συν τους Μέντες – Μπαϊράμι – Ζέκα; Αυτό θα ήταν το πρώτο ενδεχόμενο. Το δεύτερο; Θα είχαν πιεστεί πολύ περισσότερο χρονικά και οικονομικά ο Νταμπίζας και ο Αλαφούζος. Θα ήταν δύσκολο να μην παρεκκλίνουν από το αρχικό πλάνο του «δεν πληρώνουμε ομάδες». Θα είχαν θυσιάσει είτε χρήματα (για πιο γρήγορες μεταγραφές), είτε επιλογές (με μεγάλο ρίσκο), προκειμένου να σουλουπωθεί ταχύτερα το νεανικό και άπειρο ρόστερ. Αυτή θα ήταν η δεύτερη πιθανότητα με τις όποιες συνέπειες…
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και πρόκρισης στον γύρο με την αντίστοιχη «Σταντάρ Λιέγης», ο πτωχός Παναθηναϊκός θα τα είχε βρει σκούρα. Δεν σκέφτομαι παράπλευρες υποχρεώσεις (ετοιμότητα - λειτουργικότητα Λεωφόρου, πιο δυνατά φιλικά πριν από τα ευρωπαϊκά ματς με κινδύνους « α λα Ολυμπιακός»), παρά μόνο μία: βιασύνη στα πάντα. Ο Παναθηναϊκός δεν θα ήταν μόνο μια ολοκαίνουρια ομάδα σε όλα τα σημαντικά πόστα και στο έμψυχο δυναμικό. Αλλά ταυτόχρονα και υποχρεωμένος να συνδυάσει απειρία και στόχους με αποτελεσματικότητα και βιασύνη. Ανέφικτο χωρίς λεφτά! Απλώς ουτοπικό.
Ο αποκλεισμός από την Ευρώπη προς το παρόν τον ωφελεί αφάνταστα. Να σκεφτείτε μόνο ότι φτάνει στην τελική ευθεία του 10ημέρου πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος με καλύτερη ατμόσφαιρα – κλίμα από τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ! Ποιος; Ο αποκλεισμένος μετά από 17 χρόνια Παναθηναϊκός με συνολική αμοιβή παικτών ύψους 5-6 εκατ. ευρώ (χωρίς να υπολογίζονται οι 7 «κομμένοι»)!
Οσο για τα οικονομικά (χαμένα) οφέλη; 1. Ουδείς είναι σίγουρος ότι θα έφτανε στους ομίλους του Europa League. 2. Πόσα εισιτήρια στη Λεωφόρο και όχι στο ΟΑΚΑ για τα ευρωπαϊκά ματς εξαιρουμένων των εισιτηρίων διαρκείας; 3. Εφέτος… ήταν διαφορετικά. Δεν προερχόταν από το Champions League για να πάρει τα 2,2 εκατ. ευρώ αμέσως μετά τον αποκλεισμό της Μάδεργουελ (αυτά, δηλαδή που θα χάσει ο ΠΑΟΚ αν αποκλειστεί από την Μέταλιστ). Επρεπε να περάσει τρεις (!) γύρους – χωρίς ουσιαστικό οικονομικό όφελος – μέχρι να φτάσει στους ομίλους του Europa League. Πόσο βέβαιο; Πόση πίεση; Πόσο άγχος; Πόσο ρίσκο;
Είχε χρονικό περιθώριο για τις πάμπολλες αλλαγές στο ρόστερ του, έχει χρόνο για καθημερινή «ήσυχη» δουλειά: το σημαντικότερο. Γι’ αυτό, μπορεί να ωφεληθεί και στο διηνεκές από αυτή την απουσία στα ταμπλό της UEFA. Λιγότερα ματς – περισσότερη συγκέντρωση στο πρωτάθλημα. Λιγότερες ευρωπαϊκές ήττες (τρεις τριάρες πέρυσι εκτός έδρας) – λιγότεροι κλυδωνισμοί και φθορά από τα media και τους οπαδούς. Ένα παιχνίδι την εβδομάδα – περισσότερη «στοχευμένη» δουλειά κάθε μέρα στο «Απήλιον» για ένα καινούριο σύνολο που την χρειάζεται όσο τίποτα άλλο.
Αυτή, και την αγάπη από τους οπαδούς. Αν υπάρχει κάτι στο οποίο αυτός ο Παναθηναϊκός μπορεί εφέτος να ξεχωρίσει συγκριτικά με τους «Παναθηναϊκούς» από το 1980 και έπειτα, να τους ξεπεράσει, είναι η αγάπη. Ούτε οι τίτλοι, ούτε τα λεφτά, ούτε οι νίκες. Η αγάπη.
Ενότητα βρήκε. Πρόσκαιρα. Τη διετία της χλιδής: 2008-2010. Φαινομενικά, επιφανειακά, γιατί από… πίσω γινόταν της μουρλής. Στην κερκίδα όμως τη βρήκε. Και την έχασε όταν άρχισε η διάλυση από τον εμφύλιο. Δεν ήταν αγάπη εκείνη με τα διαδοχικά πανελλήνια ρεκόρ στα εισιτήρια διαρκείας. Ηταν ηδονή και τρέλα. Εφέτος μπορεί να γίνει ο πιο «αγαπησιάρικος» Παναθηναϊκός. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Φάνηκε και την Κυριακή στη Λεωφόρο: στις ανεπιτυχείς προσπάθειες, στα νεκρά διαστήματα, όταν απειλούσε η Λάτσιο, όταν χανόταν η μπάλα. Άλλο Λάτσιο, όμως, άλλο… Παναιτωλικός, όπου θα υπάρχει η προσδοκία της νίκης (αν μη τι άλλο).
Με τους «Παναιτωλικούς» και στις αποτυχίες θα φανεί αν μπορεί όντως να γίνει «αγαπησιάρικο» αυτό το παράξενο μίγμα νέων ξένων+μπέμπηδων+ Ζέκα + Κοτσόλη. Αν… βοηθήσουν και εκείνοι, ίσως να αναπτυχθεί αυτή η σχέση που έλειπε σχεδόν πάντα απ΄ αυτή την ομάδα.
Υ.Γ. 1: Για τα μπουκάλια στον Μαρκέτι μόνο δύο σημειώσεις, πέρα από τα προφανή: α) θετικό για τον Παναθηναϊκό ότι ο Αλαφούζος ήταν έξαλλος και από χθες στην ΠΑΕ αναζητούν τρόπους για να μην περνά ούτε αναπτήρας από το δίχτυ μπροστά από τη θύρα 13. β) οι οργανωμένοι οπαδοί έχουν τρόπο ελέγχου στο «σπίτι» τους, το έχουν αποδείξει. Και με τους «συντρόφους» και με τους… «αλλόθρησκους» που έχουν επιχειρήσει να μπουν στο πέταλο. Είναι καθαρά θέμα βούλησης! Το… ανεξέλεγκτο είναι πάντα από όλες τις υπόλοιπες θύρες: όσοι έχουμε ζήσει τη Λεωφόρο μετά το 2000, στην εποχή της «σκληρής» παράγκας, το ξέρουμε. Το έχουμε δει, το έχουμε βιώσει.
Υ.Γ. 2: Ας κρατήσουμε όλοι σε μια άκρη του μυαλού μας το κείμενο του Τσόχου. Προς γνώση και… συμμόρφωση. Για όλες τις ομάδες, όχι μόνο για τον ΟΣΦΠ.
* Follow me on Twitter: Seretinio