Κοουτσάροντας την Εθνική Παλαιστίνης

Η Εθνική Παλαιστίνης δεν παίζει μόνο για το σκορ. Παίζει για να θυμίζει ότι υπάρχει, ότι ζει, ότι αναπνέει. Στο πέμπτο επεισόδιο του ΣΠΛΙΤ, ο Γιάννης Σταυρουλάκης συζητά με τον Γιάννη Διαμαντάκο, τον Έλληνα προπονητή της Εθνικής Παλαιστίνης, για το μπάσκετ σε μια περιοχή όπου ο φόβος έχει γίνει κανονικότητα.

Στη Γάζα, δεν υπάρχει χρόνος για όνειρα. Υπάρχει μόνο χρόνος για επιβίωση. Ταυτόχρονα, για την εθνική ομάδα μπάσκετ της Παλαιστίνης, κάθε αγώνας είναι μια κραυγή: «Υπάρχουμε. Είμαστε εδώ». Μια κραυγή που πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά από τις εκρήξεις. Μια υπενθύμιση ότι η ζωή δεν παραδίνεται. Οι Παλαιστίνιοι δεν κυνηγούν μόνο νίκες· κυνηγούν το δικαίωμα να ζουν, να παίζουν, να εκπροσωπούν τη γη τους.

Στο πέμπτο επεισόδιο του ΣΠΛΙΤ, ο Έλληνας ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Παλαιστίνης, Γιάννης Διαμαντάκος, ο οποίος κοουτσάρει παράλληλα την Αλ Ούλα από τη Σαουδική Αραβία, εξηγεί ότι δεν διαχειρίζεται απλώς ένα ρόστερ. Διαχειρίζεται ψυχές που παλεύουν να κρατήσουν κομμάτια κανονικότητας, υπενθυμίζοντας σε κάθε ευκαιρία ότι ο αθλητισμός ενώνει.

Πώς βρίσκει, λοιπόν, τις λέξεις ένας προπονητής για να ξεκινήσει την προπόνηση, όταν έχει απέναντί του έναν παίκτη που μπορεί να έχασε συγγενή μόλις την προηγούμενη μέρα; Ποια είναι η πιο έντονη στιγμή που έχει ζήσει ως κόουτς της Εθνικής Παλαιστίνης; Και, τελικά, αν αυτή η ομάδα είχε μια φωνή, τι θα φώναζε στον κόσμο σήμερα;