Δεν έχω άποψη για τον κορονοϊό, δεν μπορώ να έχω, αλλά…
Λένε ότι στη ζωή δεν έχει σημασία να κρατάς καλά φύλλα, αλλά να παίζεις καλά ένα άσχημο φύλλο. Εδώ ακριβώς είμαστε νομίζω. Στη στιγμή που η τράπουλα μας έστειλε το πιο άσχημο φύλλο που θα μπορούσε να μας στείλει. Σημασία δεν έχει να περιμένουμε το επόμενο, αλλά να δούμε πως θα παίξουμε με αυτό που μας ήρθε.
Και επίσης είναι αλήθεια ότι αυτή είναι η τέταρτη μέρα που είμαι κλεισμένος στο σπίτι και ή τέταρτη που κάνω την απόπειρα να γράψω κείμενο. Τις προηγούμενες τρεις δεν το τελείωσα ποτέ. Το ξέρετε ότι συχνά, πιο συχνά ίσως κι’ από όσο πρέπει, μου αρέσει να καταπιάνομαι με μη αθλητικά θέματα. Αυτή τη φορά όμως δυσκολεύομαι.
Δεν είναι θέμα άποψης, δεν είναι θέμα αισθητικής, δεν είναι θέμα το οποίο μπορεί να το διαχειριστεί ο καθένας κι’ εγώ προφανώς σε αυτή την υπόθεση είμαι ο καθένας. Εστω κι’ ένας να επηρεαστεί από αυτό που θα γράψω η ευθύνη είναι τεράστια.
Είναι άλλο να παίρνω αποφάσεις για εμένα ή τα παιδιά μου σε αυτή τη δύσκολη στιγμή και είναι άλλο να τις γνωστοποιώ και να τις κοινοποιώ ως τις σωστές αποφάσεις. Δεν τις ξέρω τις σωστές αποφάσεις, προσπαθώ απλώς να υπακούσω σε αυτές των ειδικών, παρατηρώντας βεβαίως ότι μεταξύ των ειδικών υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Επίσης προσπαθώ να σκέφτομαι σύνθετα και όχι απλοϊκά. Προφανώς και μένω σπίτι, αλλά σκέφτομαι και τι σημαίνει αυτό για τον κάθε ένα από εμάς. Και επίσης αναρωτιέμαι τι θα σημάνει για τη δουλειά καθενός μετά από δύο, τρεις, τέσσερις εβδομάδες που θα μείνουμε σπίτι.
Διότι δεν έχω καμία αμφιβολία ότι την πανδημία θα την ακολουθήσει μία μεγάλη οικονομική κρίση. Θα έρθουν μετά από εβδομάδες και τα πολύ δύσκολα οικονομικά μέτρα με επιπτώσεις για όλους. Από την ερχόμενη Τετάρτη και δεν ξέρω για πόσο χρονικό διάστημα, περίπου 1,5 εκατομμύρια Ελληνες δεν θα εργάζονται. Δεν είναι απλό και αποκλείεται να μην στοιχίσει. Και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν το γράφω ως υπάρχει και αυτή η οπτική, ως μένω σπίτι, αλλά...
Διότι προφανέστατα ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από την υγεία, γι’ αυτό και πειθαρχώ, γι’ αυτό και η όποια κουβέντα τελειώνει εδώ. Μένω σπίτι κι εγώ και τα παιδιά μου.
Για μένα άλλωστε είναι εύκολο λόγω δουλειάς να μείνω σπίτι. Και τις τέσσερις ημέρες δουλεύω μία χαρά από το γραφείο του σπιτιού μου, όπως κι’ όλοι οι συνάδελφοι μου εδώ στο gazzetta, οι οποίοι σε μία νύχτα το μετέτρεψαν από αθλητικό σάιτ, σε ένα portal που σας ενημερώνει για όλα όσα συμβαίνουν με τον κορονοϊό. Ξανάνιωσα δημοσιογραφικά θέλω να σας ομολογήσω.
Αισθάνομαι ότι κάθε τι που γράφεται έχει πραγματική αξία για την ενημέρωση σας, για το τι συμβαίνει στον πλανήτη, για το τι προτείνουν οι ειδικοί, για τις αποφάσεις της Κυβέρνησης, για την εξέλιξη της πανδημίας, για όλα όσα πρέπει να ενημερώνεστε. Η αξία της ενημέρωσης, της σωστής ενημέρωσης, είναι ξανά σε πρώτο πλάνο. Και αυτό μας κάνει να ξανανιώσουμε όσοι αντιλαμβανόμαστε πλήρως το ρόλο του δημοσιογράφου.
Είναι όμως άλλο πράγμα η ενημέρωση και άλλο η άποψη. Ποτέ δεν έχω κρυφτεί όπως ξέρετε, ποτέ δεν έχω διστάσει να εκφράσω δημόσια την άποψη μου, σε κάθε θέμα που μας απασχόλησε, από το δημοψήφισμα και τις εκλογές, μέχρι το je suis charlie και το μεταναστευτικό.
Λυπάμαι αλλά αυτή τη φορά η άποψη μου νομίζω δεν έχει καμία αξία και δεν έχει και καμία αξία να την δημοσιοποιήσω προφανώς. Ενοχλούμαι μάλιστα με τις περιπτώσεις ορισμένων συναδέλφων μου και το ύφος τους που είναι κάτι μεταξύ του «τα ξέρω όλα και πρέπει να μείνετε σπίτι…», ή ακόμη χειρότερα «σας διατάζουμε να μείνετε σπίτι».
Θα μπορούσα με μεγάλη ευκολία να σας λέω από τα αυτονόητα «να πλένετε καλά τα χέρια σας και να τηρείτε όλους τους κανόνες…» μέχρι «μην βγει κανείς από το σπίτι, μην έρθετε σε επαφή με κανέναν ηλικιωμένο, μην πάτε στη δουλειά, αλλά κάντε το από το σπίτι…» κ.ο.κ.
Δεν είναι η άποψη μου όμως αυτή, είναι το γεγονός. Ετσι μας λένε οι ειδικοί, οι γιατροί, το παράδειγμα της Ιταλίας, έτσι κάνουμε. Δεν είναι θέμα άποψης, ούτε φυσικά θέμα πίστης. Και είναι και το μεγάλο παράπονο που έχω από την Κυβέρνηση. Δεν πρέπει να προσπαθώ εγώ να πείσω την γιαγιά, τον παππού ότι δεν πρέπει να πάει στην εκκλησία. Επρεπε να το έχουν αποφασίσει ήδη.
Προφανώς και τα ακούω και τα διαβάζω όλα και φυσικά αναρωτιέμαι αν έχει δίκιο ο τρελάρας ο Μπόρις Τζόνσον που λέει μέσες άκρες «δεν κλείνω τίποτα, βγείτε στους δρόμους να κολλήσουμε όλοι να αποκτήσουμε αντισώματα και απαγορεύω την κυκλοφορία στους ηλικιωμένους, τους οποίους θα τους βάλω σε καραντίνα για τέσσερις μήνες». Αλλά την απάντηση δεν την δίνω μόνος μου.
Δεν μπορώ να την δώσω. Απλά πειθαρχώ και κάθομαι σπίτι μου. Αυτή δεν είναι η στιγμή για την επανάσταση κανενός, ούτε για την άποψη κανενός.
Επαναστατήσαμε ή δεν το κάναμε, διαφωνήσαμε ή δεν το κάναμε, σε άλλα σοβαρά θέματα και φυσικά θα το ξανακάνουμε στο άμεσο μέλλον. Στο ζήτημα υγείας όμως απλώς υπακούμε και όταν μάλιστα είναι θέμα δημόσιας υγείας, είναι το μοναδικό που υπακούμε χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Δεν είναι η άποψη μου λοιπόν να μείνετε σπίτι, δεν είναι η άποψη κανενός που προσπαθεί να σας την επιβάλει με το έτσι θέλω. Δεν είναι η άποψη των media, δεν είναι καν η άποψη της Κυβέρνησης. Είναι η άποψη των γιατρών και στην περίπτωσή τους δεν είναι άποψη, είναι γνωμάτευση. Καλή ή κακή θα το μάθουμε σε μερικές εβδομάδες…
