Στο μαύρο του ναζισμού δεν επιτρέπεται η αχρωματοψία
Περίμενα μέρες αυτή τη φορά να καθίσει η σκόνη του δημοσιογραφικού ποδοβολητού, όχι για να έχω πιο ολοκληρωμένη άποψη και ακριβή θέση. Η θέση μου απέναντι στον ναζισμό και στους νοσταλγούς του είναι ξεκάθαρη. Απέναντι. Και σε αυτή τη συζήτηση δεν χωράει καμιά σύγκριση, κανένας συμψηφισμός, κανένα «ναι αλλά και οι άλλοι…». Στον ναζισμό και στους νεοναζί, που αλλού είναι μειοψηφικοί θύλακες κι αλλού λυμαίνονται συγκεκριμένους χώρους ως πλειοψηφία, οφείλουμε να στεκόμαστε απέναντι.
Στο μαύρο του ναζισμού δεν χωράει λίγο γκρίζο κουστουμιών ούτε λίγο φαιοπράσινο στολών, είναι μαύρο με νεκροκεφαλές, χαιρετισμούς και σύμβολα που αιματοκύλισαν τον κόσμο και την ελληνική κοινωνία σε αστικά κέντρα και ύπαιθρο. Αυτό νοστάλγησαν κάποιοι, αυτό προκρίνουν ως «ιδεολογία». Μάλιστα με αυτό το μαύρο χρώμα λερώνουν, ντροπιάζουν την ελληνική σημαία. Σαν πετρελαιοκηλίδα στη θάλασσα. Και έτσι πρέπει να απομακρυνθούν.
Γιατί στη Σταυρούπολη;
Ως μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης τα τελευταία 25 χρόνια δέχομαι κάτι περίεργες ερωτήσεις από Αθηναίους συναδέλφους του τύπου, «γιατί στη Σταυρούπολη, γιατί στις Δυτικές σας Συνοικίες, γιατί στην Θεσσαλονίκη πάλι;». Είναι ένα καλό πρώτο βήμα συνενοχής και κοινωνικής αυτοκτονίας να κάνεις τις λάθος ερωτήσεις, γιατί είναι σχεδόν σίγουρο, ότι έτσι δε θα φτάσεις ποτέ σε ορθές απαντήσεις.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί ένα ναζιστικό ρεύμα που βασίζεται μόνο στον λαϊκισμό και σε λαϊκίστικα επιχειρήματα έχει ερείσματα σε λαϊκές συνοικίες, δυτικά, ανατολικά ή οπουδήποτε; Αλήθεια τώρα είναι σοβαρή η ερώτηση;
Που να στοχεύσουν δηλαδή οι λαϊκιστές αν όχι στη Σταυρούπολη, στον Εύοσμο, στο Περιστέρι ή στην Καλλιθέα; Που να κρυφτούν μέσα στο πλήθος, που να αναζητήσουν ακροατήριο, αν όχι σε ανθρώπους που είτε παλεύουν με την ανεργία είτε κάνουν δυο και τρεις δουλειές για να τα φέρουν βόλτα;
Μην γελιέστε όμως, τα σχέδια εξυφαίνονται σε σαλόνια των Βορείων Προαστίων, του Πανοράματος, της Κηφισιάς και της Εκάλης. Οι πολιτικοί τους πατερούληδες εκεί μετράνε τις δυνάμεις τους και με τηλεφωνήματα σε φασιστικά μαντρόσκυλα δίνουν οδηγίες, που μετουσιώνονται σε κοινωνικό χάος και πολιτικό όφελος.
Ρητή απαγόρευση του ναζισμού
Θα σας έλεγα το προφανές και κοινότοπο, «είναι σφάλμα της Παιδείας μας». Ναι είναι και μόνο η Παιδεία μπορεί να διορθώσει τα δομικά λάθη μιας κοινωνίας. Αυτό όμως αργότερα. Προς το παρόν, κατηγορηματική καταδίκη και αδιάκοπη δίωξη κάθε νεοναζιστικού μορφώματος και κάθε νεοναζιστικής διατύπωσης λόγου ή άναρθρης κραυγής.
Άμεση απόλυση κάθε ναζιστικού απολιθώματος είτε είναι δικαστής, είτε αστυνομικός, είτε δάσκαλος, είτε παπάς. Πώς είπατε; Ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία του λόγου; Καλή τύχη στα ελληνικά και διεθνή δικαστήρια να βρείτε το δίκιο σας. Με αυτά τα πράγματα αγαπητές και αγαπητοί δεν παίζουμε. Κι επειδή ο λύκος θα βρει προβιά να φορέσει, γιατί ο λύκος είναι μεθοδικός και θρασύδειλος, χρειάζεται πολλή πολλή προσοχή.
Τον ναζισμό τον αντιμετωπίζεις κατά μόνας, δεν τον γκρουπάρεις ούτε τον συμπεριλαμβάνεις σε μια γενικότερη συζήτηση. Αυτό θα ήθελαν και οι ίδιοι οι ναζί. Να απλώσει η κουβέντα και από περιθωριακοί να γίνουν υποσύνολο. Η ναζιστική μαυρίλα απαγορεύεται.
Γιατί στο ΕΠΑΛ;
Γιατί στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, γιατί όχι στο ΓΕΛ Νεάπολης ή στο Πειραματικό του Κέντρου; Άλλη μια κατηγορία ερωτήσεων που αποκρούω ως αντιπαραγωγικές. Άλλοτε γιατί η εκδήλωση των ναζιστικών φαινομένων είναι συμπτωματική εξαιτίας συγκεκριμένων ανθρώπων σε συγκεκριμένες γειτονιές κι άλλοτε γιατί κάνουμε πως δεν ξέρουμε. Παριστάνουμε τους ανήξερους για τα «σκληρά σχολεία», τον ανεξέλεγκτο υπερπληθυσμό τους, τους καθηγητές που δεν φτάνουν, που δεν «διδάσκουν» γιατί είναι πρακτικά αδύνατον, διεκπεραιώνουν απλά ένα ωρολόγιο πρόγραμμα.
Αυτές τις τρύπες του συστήματος χρησιμοποιεί ως Κερκόπορτα ο ναζισμός, ελάχιστο χώρο εισόδου χρειάζεται, τεράστιο καταλαμβάνει σαν ιός που εξαπλώνεται με ταχύτητα. Σαν μικρή καγκελόπορτα σε ποδοσφαιρική κερκίδα.
Ταχύτερο φάρμακο; Κατά τη γνώμη μου τα παραδείγματα και τα αντιπαραδείγματα. Greek History X. Ζουν ανάμεσά μας οι άνθρωποι που κάποτε ήταν παιδιά και έφαγαν το παραμύθι. Που κατέστρεψαν ζωές και καταστράφηκαν και οι ίδιοι. Αν τους αναζητήσουμε χωρίς ρεβανσισμούς, αν τους δώσουμε βήμα, πιθανώς αποδειχτούν πιο παραγωγικοί από πολλούς καθώς πρέπει ομιλητές και συνομιλητές. Όχι όμως για να τους δικάσουμε και ξαναδικάσουμε καθημερινά. Να τους επιτρέψουμε να αφηγηθούν όλη την ιστορία τους. Αντί να τους κρύψουμε, να τους αναδείξουμε.
Τέλος για την Θεσσαλονίκη μιλώντας, δεν ξέρω πόσοι αναγνώστες γονείς ή μαθητές έχουν έρθει σε προσωπική επαφή με τις οικογένειες, όσων έζησαν τη σφαγή στον Χορτιάτη ή το μπλόκο της Καλαμαριάς. Υπάρχουν κι αυτές οι περιοχές, κι αυτές οι συζητήσεις και αυτά τα βιώματα που πρέπει να ακούσουν τα παιδιά μας. Αυτά θα ακυρώσουν τη σβάστικα και το υψωμένο χέρι. Έχουμε όμως τη διάθεση να ξυπνήσουμε μια Κυριακή και να ασχοληθούμε με αυτά, αντί για καφέ στο Κέντρο ή ψώνια στο Mall;
