Μετά την Δημοκρατία, ας αποκαταστήσουμε και την Δικαιοσύνη
Γιορτάστηκε για άλλη μια χρονιά η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα μας, τελέστηκε η δεξίωση στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου, τα κουστούμια σιδερώθηκαν και παρέλασαν τα φορέματα προσκεκλημένων προσωπικοτήτων. Όλα αυτά βέβαια σε συνθήκες πανδημίας, σε μια υγειονομική κρίση σε εξέλιξη, πιθανώς και αναζωπύρωση αν ακούσουμε προσεκτικά τους επιστήμονες και τις προβλέψεις περί μετάλλαξης Δέλτα.
Έγινε και μέσω των προσκλήσεων μια προσπάθεια ανάδειξης προσωπικοτήτων-προτύπων σε μια χρονική περίοδο που τα πρότυπα αναζητούνται στην Ελλάδα, όπως ο φάρος από το θαλασσοτσακισμένο καράβι. Αλλού η Προεδρία της Δημοκρατίας τα κατάφερε στις οικουμενικής αποδοχής προσκλήσεις, αλλού απέτυχε ή τουλάχιστον αμφισβητείται, αν κρίνω από το trending hashtag «not_my_president». Όχι δεν θεοποιώ το twitter και τη συχνή ανωνυμία του, με θλίβει όταν αποδεικνύεται πιο ανεξάρτητο και εύστοχο από τη δημοσιογραφία.
Δεν θα μπω καν στη συζήτηση, γιατί πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο πια, πως ό,τι κι αν κάνει κάποιος κι επικριτές θα βρεθούν, κι αμφισβητίες θα υπάρξουν και στρατευμένα tweets θα διαβάσουμε, μια που το νόμισμα της εποχής είναι τα likes και τα shares. Το μόνο που αισθάνομαι την ανάγκη να σχολιάσω είναι, πως χθες στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου απόλαυσαν το ποτό τους και άνθρωποι που ήταν θεσμικά αντίθετοι σε αυτό που ονομάζεται και γιορτάζεται ως «Ελληνική Δημοκρατία». Μπήκαν από την κεντρική είσοδο, φωτογραφήθηκαν στα σκαλιά και αναμείχθηκαν με τους υπόλοιπους καλεσμένους διασκεδάζοντας τη ρηχή μνήμη της Δημοκρατίας μας και του ελληνικού λαού.
Από το δικό μου μυαλό και συγχωρέστε με για αυτό, δεν φεύγουν οι ειδήσεις των προηγούμενων εβδομάδων, οι δολοφονίες πρώτα απ’ όλα των κοριτσιών που δυστύχησαν να επιλέξουν τους λάθος ανθρώπους για συντρόφους αλλά και όλες αυτές οι ειδήσεις που έφεραν το κύμα βίας στο προσκήνιο. Ξέρετε γιατί δεν φεύγουν από το μυαλό το δικό μου, πιθανώς και άλλων; Γιατί δεν βλέπω το επίσημο Ελληνικό Κράτος να κάνει το παραμικρό, με τη μορφή του κατεπείγοντος ως όφειλε, ώστε να αμυνθούμε ως κοινωνία απέναντι στη βία.
Η απάντηση σε όλα όσα ζούμε μπορεί να έρθει μόνο από την καλή λειτουργία της Δικαιοσύνης, η οποία έχει την ατυχία τα τελευταία πολλά χρόνια να έχει πολιτικούς προϊσταμένους δειλούς και διστακτικούς. Αυτό που ονομάστηκε μεταρρύθμιση, αποδείχθηκε εκτός πραγματικότητας με δολοφόνους κι εξαιρετικά βίαιους ανθρώπους να κυκλοφορούν μεταξύ μας ανενόχλητοι και «σωφρονισμένοι». Και δεν είναι μόνο η βια που αυτοί παράγουν, είναι και η βία που αναπαράγεται από άλλους που αισθάνονται την ατιμωρησία και τη χαλαρότητα ως σύμμαχό τους.
Ο Έλληνας Δικαστής θεσμοθετημένα ανήμπορος ανατροφοδοτεί την κοινωνία μέσω χαλαρών ποινών με ανθρώπους επικίνδυνους για το κοινωνικό σύνολο, ανθρώπους που τελειοποιούν την εκπάιδευσή τους στο σωφρονιστικό κολλέγιο και περιφέρονται μπροστά στα θύματα και στις οικογένειές τους.
Όχι δεν έχω αλλάξει μυαλά και γνώμη περί θανατικής ποινής, εξακολουθώ να θεωρώ αδιανόητο η ελληνική συντεταγμένη Πολιτεία να διαθέτει δήμιους κι αποσπάσματα, βαρέθηκα όμως να ακούω ευχολόγια και προσευχές οικογενειών των θυμάτων για αυτοδικίες και για «νόμους των φυλακών». Και βαρέθηκα να έχουν δίκιο, όταν ξέρουν ότι στυγνοί δολοφόνοι σε 8 ή σε 12 χρόνια θα τριγυρνούν ελεύθεροι πλάι σε εκείνους από τους οποίους στέρησαν τα πάντα και για πάντα. Η κοινωνική μας πρόοδος λοιπόν και ο εκδημοκρατισμός της Δικαιοσύνης είναι να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας;
Κι αν φύγουμε από το σκληρό έγκλημα του αστυνομικού δελτίου και πάμε στα εγκλήματα των λευκών κολλάρων, είναι δυνατόν να επιτρέπουμε να προβάλλεται ως λύση «η δικαιοσύνη με τα σαρανταπεντάρια», επειδή είναι διάχυτη η αίσθηση στην ελληνική κοινωνία, ότι κάποιες υποθέσεις πνίγονται στα πολύ ρηχά νερά των πολιτικών γραφείων; Θέλετε να θυμίσω περιπτώσεις ατιμώρητων, ανεξιχνίαστων εγκλημάτων κατά της ζωής ή μη στη σύγχρονη Ελλάδα για τα οποία δε θα διαβάσετε ψυχολογικά προφίλ, πιθανά κίνητρα και lifestyle τοποθετήσεις;
Η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη είναι αδερφάκια, που δεν μπορούν να μη συνυπάρχουν, ούτε επιδέχονται βολικών ερμηνειών. Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Δεν λογίζονται ως χρήσιμα εργαλεία κι αν θέλετε και την ταπεινή μου άποψη, δεν χρειάζονται εορτασμούς και δεξιώσεις άπαξ. Καθημερινή επαλήθευση χρειάζονται, που βέβαια είναι μια πολύ σκληρή δουλειά σε σχέση με την οργάνωση μιας λαμπερής Προεδρικής τελετής.