Εμείς, οι «Κληρονόμοι του τίποτα»
Ο κόσμος των ανθρώπων-ζώων λέγεται «αστική ζούγκλα». Η πανίδα, αυτοί δηλαδή, αποτελείται από πλάσματα που στέκονται στα δύο πόδια και τρώνε συνεχώς τα άλλα δύο που κόπηκαν. Φοράνε κοστούμια, φόρμες, φαρδιά μπουφάν, ξεβαμμένα τζιν και αθλητικά παπούτσια, χαμηλά, ψηλά. Το ζωώδες τρίχωμα έχει περιοριστεί, έχει με βία ψαλιδιστεί. Στραβά καπέλα, χρώματα στο δέρμα και δαχτυλίδια καπνού στα χέρια. Ήχοι πουλιών δεν υπάρχουν. Το φορητό ηχείο δίνει τον τόνο και το «βρώμικο» μπιτ στρώνει τον δρόμο. Και όταν φτάνεις στο χώρο δράσης, επιβίωσης, στον χώρο πολέμου, καταλαβαίνεις τι σημαίνει ο όρος «αστική ζούγκλα». Να πώς είναι αυτό το τοπίο, να πώς βγαίνει ο εμπύρετος λόγος και δεν σταματάει πουθενά: ένα εγκαταλειμμένο οικόπεδο, χαλάσματα, μπάζα, σπασμένα τζάμια, όρθια, γωνίες-σπηλιές, φέρμες, κυνηγητά, φάροι, περιπολικά, νταραβέρι για «κουμπιά», παιχνίδια, χαρτομάντιλα, ιδέες, παρεξηγήσεις, εξηγήσεις καθαρές, με το «αντί» να μπαίνει μπροστά, αληθινά, καταχρηστικά, ο κώδικας της πόλης, τα γράμματα των δρόμων και τα συνθήματα στους στοίχους γράφουν 131χ, Ματζούνια, Viva Dani… αποσιωπητικά, τσουκνίδες στις ταράτσες και υψωμένα κ@#αλα στα drone που δεν σταματάνε να γράφουν, να πετάνε «βόμβες» «σιγουριάς» και προπαγάνδα, προπαγάνδα, προπαγάνδα… φλεγόμενες ανάσες και ανάξιοι λόγοι που κερδίζουν την αξία τους… Στοπ. Ας μείνει η εκπνοή στα χείλια και στο flow που σκίζει τα καυσαέρια. Ρε Dani Gambino έχεις δίκιο: «Κληρονόμοι του τίποτα» είμαστε. Πατάμε play. Ξεκινάμε…
Το ραπ του «δαγκώνει» άσχημα
Με τον Gambino ξέρεις τι παίρνεις: την αλήθεια του ρίσκου και του λόγου που δεν υποχωρεί. Όταν «σκάσανε» τα «Τσιγάρα στα Βαλκάνια» το κοινό κατάλαβε ότι ο τύπος δεν παίζει. Και έτσι συνεχίζει! Το ραπ μπορεί να πάρει πολλές μορφές, όμως ένα είναι σίγουρο: όταν παίζεις αυτό το παιχνίδι είσαι έτοιμος να κερδίσεις και να χάσεις τα πάντα! Ο Gambino με αυτόν τρόπο πορεύεται. Δημιουργεί και κάθε του κομμάτι, EP, LP μοιάζει να είναι το τελευταίο του. Ο τύπος θέλει να εξοστρακίσει, επιστρέψει στη γαμωκοινωνία τη βία που του δίνει. Βία στη βία, αντιβία και μια ραπ έκφραση που «δαγκώνει» άσχημα. Ο Gambino ξέρει πολύ καλά που ζει, πώς ζει και με ποιους. Μαζί με την κοινωνία «πέφτει» και γνωρίζει καλά πως σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Τα ερείπια των πόλεων είναι η μοναδική σταθερά των ταλαιπωρημένων ζωών και ο ραπ ήχος η ηχώ που «ντύνει» το σχεδόν γυμνό σώμα. Ο Gambino πιάνει το μικρόφωνο και δεν περιμένει τίποτα. «Φτύνει» τις ρίμες του με μανία και περιμένει τις επιθέσεις. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει και εμείς θα κουβαλάμε το τίποτα που μας δόθηκε. Και κάπως έτσι αγγίζουμε τον πυρήνα του άλμπουμ «Κληρονόμοι του τίποτα».
Σε κοιτά στα μάτια
Το επιθετικό ύφος έχει μείνει αναλλοίωτο. Το ραπ του Gambino σε κοιτά στα μάτια και δεν υποχωρεί για κανέναν λόγο. Η «βαριά» φωνή «πατά» σε ντριλ γραμμές (χωρίς υπερβολές), ηλεκτρονικούς, dark, ήχους, boom bap δρόμους, απαλές μελωδίες και φυσικά στο συναίσθημα που ξεσπάει. Ο Gambino ξέρει να προσαρμόζει την αφήγησή του και το flow του. Όταν, όμως, το τρέχει με τα χίλια δίνει κομματάρες όπως το «Δολοφονίες κυττάρων». Το πρώτο από τα 13 κομμάτια του LP είναι αυτό που δίνει τον τόνο και υπογραμμίζει την καλλιτεχνική δύναμη του Gambino. Το «Κληρονόμοι του τίποτα» δεν είναι μονότονο και έχει πολλά, αληθινά διαφορετικά ραπ τραγούδια. Στιχουργικά η συνομιλία με τον εαυτό και την άγρια κοινωνία, το βάρβαρο εξουσιαστικό σύστημα, κυριαρχεί. Την παραγωγή του άλμπουμ υπογράφουν οι Th Mark, Pparanoia, DJ PaCo, Beats Pliz και Kaist. Μοναδική συνεργασία αυτή με τον «12ο Πίθηκο». Ο Dani Gambino συνεχίζει σταθερά, τολμά όπου μπορεί και δεν φοβάται να «παίξει» με την πολυμορφία της ραπ έκφρασης.
