«Είμαι αυτό που είμαι, είμαι εγώ!»
Η ερώτηση έρχεται με ορμή, πάθος, οργή, θυμό. «Τι είσαι; Γυναίκα; Άνδρας; Φρικιό;». Η απάντηση ίσα που ακούγεται, η φωνή σχεδόν τρέμει και λέει «είμαι γυναίκα». Λάθος. Η ιερή φωνή, που σαν άγγελος-δαίμονας σκεπάζει τα πάντα, διορθώνει και αποκαθιστά τα πράγματα: «Είμαι αυτό που είμαι, είμαι εγώ!». Μην ψάξετε το φύλο, μην λυπηθείτε για τον φίλο. Δεν υπάρχουν. Το μόνο που υπάρχει είναι η σάρκα και η ψυχή της, η ψυχή και η σάρκα της, και τα δύο γίνονται ένα και τα φύλα πέφτουν και τσακίζονται, το σώμα μένει δέντρο μονάχο που κάποτε σπάει και οι ρίζες του υψώνονται στον ουρανό και τη στιγμή της κραυγής και του κλάματος ο ουρανός ξεσπά και να η πολύχρωμη καταιγίδα. Ίχνη πολύχρωμου μελανιού να βάφουν τα γκρίζα και τα μαύρα, τα βαριά και ασήκωτα, τα στόματα τα απύλωτα και τις ματιές που κρίνουν, δικάζουν, καταδικάζουν και σκοτώνουν. Αυτή η περίεργη βροχή που είναι πέρα για πέρα αληθινή και δημιουργείται από το κλάμα και τα όνειρα απλών ανθρώπων που κυνηγήθηκαν πολύ, που αγάπησαν πολύ, που ονειρεύτηκαν με πάθος και έζησαν στο όριο και στο περιθώριο, αυτή η βροχή καθαρίζει το σκοτάδι και καταπίνει το κοφτερό γέλιο. Κάτω απ’ αυτή τη βροχή ανάβουν τα «Κόκκινα φανάρια» (στον τεχνοχώρο Cartel, ως τις 17/4).
Η αλήθεια είναι τόσο έντονη…
Το έργο βασίζεται στο θεατρικό του Αλέκου Γαλανού «Το σπίτι με τα κόκκινα φανάρια» που αργότερα έγινε και ταινία. Ο Βασίλης Μπισμπίκης κρατά τα κόκκινα φανάρια αναμμένα και μας εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο το «γιατί». Η διασκευή-δραματουργία που έκανε με τον Χρήστο Νικολόπουλο και η σκηνοθεσία του πέτυχαν απόλυτα τον σκοπό τους και ανέδειξαν πεντακάθαρα το όραμα του: να μιλήσει με ειλικρίνεια για τη ζωή των τραβεστί. Το έκανε με απίστευτη τρυφερότητα και νοιάξιμο, που η ωμή αλήθεια της «διαφορετικής» ζωής βγήκε αβίαστα στην επιφάνεια. Δεν θα είχε νόημα να μιλήσει ξανά για τις πόρνες της Τρούμπας και όποιας άλλης περιοχής. Ο Μπισμπίκης κράτησε τα βασικά σημεία της πλοκής του Γαλανού και αποκάλυψε-διέλυσε το αμείλικτο «σήμερα». Η αλήθεια του είναι τόσο έντονη που το παρόν σφιχταγκαλιάζεται με το παρελθόν, ενώ το μέλλον περιμένει απειλητικά. Ο ζόρικος κόσμος των τραβεστί φυσικά και περιλαμβάνει τις πόρνες και όλους τους αποκλεισμένους της κοινωνίας. Και αποκλεισμός σημαίνει αγώνας με το αδυσώπητο όριο, σημαίνει ότι ή θα δώσεις και θα πάρεις τα πάντα ή θα δώσεις και θα χάσεις τα πάντα. Οι ήρωες των σημερινών «Κόκκινων φαναριών» σίγουρα δίνουν τα πάντα και μας συναρπάζουν.
Εκεί που όλα είναι βαθιά ανθρώπινα
Τα πάντα συμβαίνουν στον χώρο της Μαντάμ Παρί. Εκεί ζει και αναπνέει ένα λαμπερό σύμπαν, εκεί όλα είναι πιθανά και βαθιά ανθρώπινα. Το εκρηκτικό, χαρούμενο, queer θέαμα μπλέκεται με το άγριο ζητούμενο της άμεσης εκτόνωσης. Τα κορίτσια και τα αγόρια της Παρί αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους και προσπαθούν να τον προστατεύσουν την ώρα της ωμής συναλλαγής, την ώρα της ματαίωσης. Το χρήμα φαίνεται να ορίζει τα πάντα. Η ανάγκη για αλλαγή, σωματική, ψυχική, κερδίζει προσωρινά. Στο τέλος, όμως, επικρατεί η πίστη σε αυτό που είναι καθένας/καθεμία. Το εγχείρημα είναι συλλογικό και το ομαδικό πνεύμα επικρατεί στην άνετη σκηνή του «Cartel». Στην ουσία βλέπουμε ένα σόου μέσα στο σόου. Ο συγχρονισμός στην κίνηση είναι η βάση. Έπειτα, η απομόνωση των διαπροσωπικών στιγμών και τέλος η μία και μοναδική αλήθεια της Μαντάμ Παρί: αυτή είμαι και δεν αλλάξω για κανέναν!
Η παράσταση διαθέτει έναν απίστευτο ρυθμό και οι τρεις ώρες δεν κουράζουν καθόλου. Τα σκηνικά-κοστούμια του Κένι ΜακΛέλαν ντύνουν σώματα και ψυχές, όπως και το μακιγιάζ-σχεδιασμός χτενισμάτων του Γιάννη Παμούκη. Σημαντική η συνεισφορά της Αγγέλας Πατσέλη στην κίνηση, του Μάνου Πατεράκη στον σχεδιασμό ήχου, του Λάμπρου Παπούλια στους φωτισμούς και του Βασίλη Καραγιάννη στην ηχοληψία. Ερμηνευτικά, η ομάδα των ηθοποιών λειτουργεί ως ένα σώμα και στα 180 λεπτά ξεσηκώνει και συγκινεί το κοινό.
Ταυτότητα παράστασης
«Κόκκινα φανάρια» (ως τις 17/4. Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 17 ετών)
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Διασκευή-Δραματουργία: Βασίλης Μπισμπίκης, Χρήστος Νικολόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Κένι ΜακΛέλαν
Επιμέλεια κίνησης: Αγγέλα Πατσέλη
Σχεδιασμός ήχου: Μάνος Πατεράκης
Μουσικό θέμα έναρξης (διασκευή): Τάσος Σωτηράκης
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Μακιγιάζ-Σχεδιασμός χτενισμάτων: Γιάννης Παμούκης
Ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασσερός
Βοηθός σκηνοθέτη: Διονύσης Κοκκοτάκης
Ηχολήπτης: Βασίλης Καραγιάννης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Διεύθυνση παραγωγής: Φαίη Τζήμα
Υπεύθυνη επικοινωνίας Cartel Τεχνοχώρος: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Παίζουν (αλφαβητικά): Ερατώ Αγγουράκη, Λευτέρης Αγουρίδας, Ελεονώρα Αντωνιάδου, Μπέττυ Βακαλίδου, Δημήτρης Γαλάνης, Γιανμάζ Ερντάλ, Μάρα Ζαλώνη, Μάνος Καζαμίας, Διονύσης Κοκκοτάκης, Δημήτρης Παπάζογλου, Αγγέλα Πατσέλη, Γιώργος Σιδέρης, Τάσος Σωτηράκης, Στέλιος Τυριακίδης, Πουριά Χοσσεϊνί.
Παραστάσεις: Σάβ., Κυρ. 9 μ.μ., Δευτ. 8μ.μ.
Εισιτήρια: 20, 17 ευρώ [ισχύουν ειδικές τιμές]