«Τι έγινε ρε παιδιά;…»
Η κωμωδία είναι δύσκολο είδος, λένε. Ας τους να λένε, ας τους να πουν, αυτοί δεν ξέρουν να αγαπούν. Πώς να κάνεις τον άλλο να γελάσει; Πρέπει να ανακαλύψεις τι σκέφτεται σε πρώτο, δεύτερο, τρίτο επίπεδο, σύμφωνα με τον Κονσταντεν. Δεν πρέπει να χρησιμοποιήσεις ευκολίες και άσκοπη βωμολοχία. Αρκεί ένα Αναστασία μου; Είσαι για μια μακροζωία; Το αστείο πρέπει να προκύπτει μέσα από την κατάσταση και την ελευθερία του ήρωα. Πάααααρα πολύ ωραίο!!! Ευχαριστούμε για την επιβεβαίωση και συνεχίζουμε. Αν γράφεις και παίζεις κωμωδία άσε τη σοβαροφάνεια στην άκρη. Η μέθοδος Ντενέβ που λέγαμε… Κάπως έτσι. Η κωμωδία που διαθέτει «τρέλα» και καλό σενάριο μένει αξέχαστη. Εκατομμύρια. Η καλή κωμωδία είναι σαν το αεράκι που σε δροσίζει και σε αναστατώνει την ίδια στιγμή. Φσσσς! Ε, τώρα αν δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να γελάς, τότε απορείς και λες Τι έγινε ρε παιδιά; Αν θέλουμε να μιλάμε για κωμωδία στην ελληνική τηλεόραση, μία ήταν, είναι και θα είναι η σειρά: Οι «Απαράδεκτοι». Η μυθοπλασία -σ’ αυτό το πεδίο- διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό από την παρέα που ποτέ δεν θα σταματήσει να μας συστήνεται: τη Δήμητρα, τον Σπύρο, τον Γιάννη, τον Βλάσση, τη Ρένια, τον Βασίλη. Ο χρόνος, πλέον, δεν έχει σημασία, μόνο το παραδεκτό των απαράδεκτων!
Αυτή η «τρέλα»…
Η είδηση της επιστροφής τους διαβάστηκε με χαρά, με λαχτάρα, με μανία, με «τρέλα»… Η επίκληση στην τελευταία είναι σημαντική γιατί αυτή έκανε τη σειρά να ξεχωρίσει. Το σενάριο της Δήμητρας Παπαδοπούλου ανέδειξε σημαντικά, διαχρονικά, θέματα. Σε κανένα επεισόδιο όμως δεν υπάρχει φτήνια, ευκολία, ασέβεια προς τον τηλεθεατή. Βλέποντας τους «Απαράδεκτους» έβλεπες και τι σημαίνει φιλία, σεβασμός, αλληλεγγύη, χειραφέτηση της γυναίκας, αποδόμηση της προσβλητικής εικόνας για τους ομοφυλόφιλους, την αληθινή επαφή με την τέχνη… Όλα αυτά περνούσαν μέσα από την «τρέλα», το σουρεαλιστικό πνεύμα, πρώτα του κειμένου και ύστερα της ερμηνείας των ηθοποιών. Η αίσθηση του ανεξέλεγκτου κυριαρχεί και είναι αυτή που έκανε -και ακόμη το κάνει- τόσο οικεία τα πρόσωπα. Οι Δήμητρα Παπαδοπούλου, Γιάννης Μπέζος, Σπύρος Παπαδόπουλος, Βλάσσης Μπονάτσος, Ρένια Λουϊζίδου, Βασίλης Χαλακατεβάκης ταυτίστηκαν με τους χαρακτήρες και οι χαρακτήρες μαζί τους. Αυτό δεν είναι εύκολο, διότι ο ηθοποιός όταν ερμηνεύει πρέπει να βρει τη φύση του ρόλου του, να βρει την προσωπικότητα του και να πορευτούν μαζί. Εδώ έχουμε απόλυτη ταύτιση που όμως δεν εγκλώβισε τους καλλιτέχνες σε μια επαναλαμβανόμενη μανιέρα. Αντίθετα, οι ηθοποιοί έδωσαν τέτοια πνοή στους χαρακτήρες που πλέον έχουν αυτονομηθεί κατά κάποιο τρόπο.
Η "Δημητρούλα", ο "Βλασσάρας", το "Αστροπελέκι"
Η επιστροφή των «Απαράδεκτων» (Παρασκευή 24/12 και Σάββατο 1η Ιανουαρίου) θα μας κάνει να θυμηθούμε οι παλιοί και οι νέοι να ανακαλύψουν πώς γίνεται σε κάθε επεισόδιο να υπάρχουν εύστοχες, γνήσια κωμικές ατάκες. Πώς γίνεται σε 25 λεπτά να βγαίνουν όλα τα κωμικά στοιχεία: αμεσότητα, άνεση, εκμετάλλευση εκφραστικών μέσων, καθαρότητα στην πρόζα. Πώς γίνεται οι πιο απλές κινήσεις -ένα βλέμμα, ένας μορφασμός, μια αντίδραση- να συμπληρώνουν ή να ολοκληρώνουν αποτελεσματικά μια σκηνή. Πώς γίνεται μια κωμωδία να έχει καταλάβει τόσο καλά την εποχή της, τους ανθρώπους της. Πώς γίνεται να αναπτύσσονται όλα σε στούντιο (εξαίρεση ένα επεισόδιο) και η πολύχρωμη διάθεση να επικρατεί. Η διάρθρωση κάθε επεισοδίου έδειχνε πόσο απλά και σωστά αντιμετωπίζονταν τα διάφορα θέματα της κοινωνίας. Κάθε σκηνή ήταν αποτύπωση της καρδιάς του εκάστοτε ζητήματος και σε κάθε σκηνή παρατηρούσαμε την αξία των ηθοποιών. Η «Δημητρούλα», ο «Βλασσάρας», το «αστροπελέκι», ο Γιάννης, ο Σπύρος, ο Χαλακατεβάκης εξέφρασαν όλα αυτά που σιγοψιθυρίζονταν, λέγονταν στις παρέες και υπήρχαν στην καθημερινότητα μας. Και ναι, κάποτε θα μπορούσατε να πάτε σε μια γκαλερί με τ’ όνομα «Φάλαινα», να ζήσετε τα καλλιστεία «Λυκαβήττεια ‘92» και να κάνετε κατάληψη σε εγκαταλελειμμένο κτίριο ακούγοντας Άντζελα Δημητρίου! Α, και θυμηθείτε ότι το «Ρένια βγαίνει από το… Ελισσάβετ»!