Το αγαπημένο μου φαγητό από την κουζίνα της μαμάς

Υπάρχουν χιλιάδες σεφ εκεί έξω. Σεφ που δημιουργούν πιάτα που δεν έχουμε ξανακούσει. Σεφ που αναμειγνύουν αλμυρά με γλυκά υλικά με εξαιρετικό αποτέλεσμα. Σεφ που μαγειρεύουν με νέους τρόπους παραδοσιακές ελληνικές συνταγές.

Ειδικά, την τελευταία δεκαετία που τα σχετικά ριάλιτι κυριαρχούν στην ελληνική τηλεόραση, οι συνταγές και τα πιάτα των προαναφερθέντων σεφ βρίσκονται σε αφθονία τόσο στο youtube όσο και στα διάφορα εστιατόρια που έχουν ανοίξει ανά την Ελλάδα. Παρ΄όλα αυτά, όσα από τα πιάτα τους κι αν έχουμε δοκιμάσει και όσο νόστιμα κι αν μας φαίνονται, υπάρχει πάντα κάποιο άλλο που μας αρέσει περισσότερο. Ένα πιάτο που παίρνει αστέρι Michelin στην καρδιά μας. Ο λόγος για το αγαπημένο φαγητό από την κουζίνα της μητέρας μας.

Για αυτό, ζητήσαμε από πέντε δημοσιογράφους του Gazzetta να μας γράψουν λίγα λόγια για το αγαπημένο τους κυριακάτικο φαγητό.

Spoiler: Δύο από τα παρακάτω πιάτα περιλαμβάνουν το πολυβραβευμένο Ελαιοπουλάκι® του Αγγελάκη. Ένα μοναδικό κοτόπουλο που εκτρέφεται σε ιδιόκτητες φάρμες στην Εύβοια με 100% φυτικές τροφές με βάση το καλαμπόκι και το αγνό ελαιόλαδο. Η ειδική αυτή διατροφή του, μας δίνει ένα ιδιαίτερα νόστιμο και θρεπτικό προϊόν, πλούσιο σε πρωτεΐνες, σελήνιο και βιταμίνες Β3 και Β6 που βοηθούν στην καλή λειτουργία του ανοσοποιητικού και νευρικού μας συστήματος.

Και φυσικά αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι το χρυσαφένιο χρώμα του, το ζουμερό κρέας του και η πλούσια γεύση του, χαρακτηριστικά που του έχουν χαρίσει και πολλές διακρίσεις γεύσης και ποιότητας στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Κυκλοφορεί σε διάφορες εκδοχές -ολόκληρο, μπούτι, στήθος, φιλέτο μπούτι- αλλά και σε χειροποίητο μπιφτέκι με βιολογική βρώμη ολικής άλεσης, φρέσκα λαχανικά, αγνό ελαιόλαδο και κουρκουμά, ο οποίος είναι γνωστός για τις αντιοξειδωτικές του ιδιότητες.

Μια μυστική συνταγή για κοτόπουλο με πορτοκάλι από τη Μαρία

Υπάρχουν αρκετές δυνατές επιλογές που μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την κουζίνα της μαμάς. Πιάτα που λαχταράς να γυρίσεις από το σχολείο και να τα βρεις στο τραπέζι και άλλα που δεν θες να φας ξανά στη ζωή σου. Ο βασιλιάς στην τελευταία κατηγορία για εμένα ήταν το σπανακόρυζο. Στο θέμα μας, όμως. Στην κουζίνα της δικής μου οικογένειας υπήρχε ένα πιάτο που με έκανε να θέλω να γυρίσω τρέχοντας σπίτι και αποτελούσε σοβαρό δέλεαρ για να αφήσω κάποια αγαπημένη δραστηριότητα στη μέση ή να φύγω από το σπίτι μιας φίλης/συμμαθήτριας. Και το όνομα αυτού: «Κοτόπουλο με πορτοκάλι». Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι αυτό το περιβόητο πιάτο ήταν το πιο απλό φαγητό που θα μπορούσε να φτιάξει κάποιος, αλλά σε γεύση ήταν ασυναγώνιστο.

Ποιο ήταν το concept; Έβαζε η μητέρα μου τα μπούτια από το κοτόπουλο σε μια γάστρα, έριχνε χυμό πορτοκάλι μέχρι τη μέση, πασπάλιζε με κρεμμυδόσουπα που ήταν σε φακελάκι και το άφηνε να ψηθεί στον φούρνο για ώρα. Στα επίσημα, ετοίμαζε και ένα ρύζι παράλληλα με καλαμπόκι, μια σαλάτα και έφτιαχνε το πιο πλούσιο τραπέζι της εβδομάδας. Τη συνταγή δεν τη μοιραζόταν εύκολα και μας έκανε να πιστεύουμε ότι αυτό το αποτέλεσμα προϋποθέτει τη μαεστρία μιας έμπειρης και φτασμένης μαγείρισσας. Δεν ήταν αλήθεια.

Φυσικά, τη μεγάλη διαφορά στο πιάτο την κάνει το κοτόπουλο. Έτσι, πλέον όποτε φτιάχνω τη συνταγή στο δικό μου σπίτι, επιλέγω το πολυβραβευμένο Ελαιοπουλάκι® του Αγγελάκη και έχω να υπερηφανεύομαι ότι έχω εξελίξει το πιάτο και το έχω κάνει ακόμη πιο νόστιμο. Άλλος για το τραπέζι μας;

Ψαρόσουπα με πατάτες, σέλινο και καρότα για τον Αλέξανδρο

Δυστυχώς έχει ακόμα καλό καιρό και η σούπα δεν κατεβαίνει εύκολα. Μόλις, όμως, πιάσουν τα πρώτα κρύα, η μητέρα μου θα αρχίσει να μαγειρεύει την αγαπημένη μου κυριακάτικη συνταγή: ψαρόσουπα με πατάτες, σέλινο και καρότα. Συνήθως τη φτιάχνει με σφυρίδα ή συναγρίδα, αλλά όποιο άλλο ψάρι και αν βρει στη λαϊκή κάνει εξίσου καλή δουλειά.

Η αίσθηση ζεστασιάς που πλημμυρίζει το σώμα μου μετά από τις πρώτες κουταλιές αποτελεί μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Θυμάμαι πως τα πρώτα χρόνια συνόδευα κάθε κουταλιά με τον απολαυστικό ήχο του ρουφήγματος της σούπας, ωστόσο μετά από αρκετά μαλώματα έμαθα να απολαμβάνω την σούπα μου χωρίς να κάνω σχετικούς ήχους -τουλάχιστον όταν τρώω με άλλους.

Είναι πολύ σημαντικό για μένα που η μητέρα μου δεν βάζει ποτέ ρύζι στη σούπα, αλλά λαχανικά γιατί έτσι αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο η γεύση του ψαριού, ενώ ταυτόχρονα δεν χυλώνει. Ελπίζω, να πέσει σύντομα η θερμοκρασία για να μπορέσει να την ανεβάσει ξανά η αγαπημένη μου ψαρόσουπα.

All-time favourite food το κοτόπουλο στο φούρνο για την Κάτια

Μιλάμε για το ΑΠΟΛΥΤΟ σπιτικό φαγητό. Αν υπήρχε Champions League φαγητού, θα το έπαιρνε από τα... αποδυτήρια! Η φωνή της μητέρας μου μού χάιδευε γλυκά τα αυτιά κάθε φορά που η προσδοκώμενη απάντηση επιβεβαιωνόταν μετά το σχολείο. «Μαμά, τι φαΐ έχουμε σήμερα;», «Κοτόπουλο στο φούρνο». Μεγαλώνοντας, το πιάτο αυτό ήταν το... στανταράκι στο Κυριακάτικο τραπέζι. Μετρούσα - και κάποιες φορές ακόμα - μετράω τις ημέρες μέσα στην εβδομάδα, για να φτάσει η Κυριακή και να φάω το αγαπημένο μου φαΐ.

Είναι αυτό που μου φτιάχνει την ημέρα αν είμαι στεναχωρημένη ή κουρασμένη και ήταν, είναι και θα είναι το φαγητό που θα μου φτιάχνει πάντα την διάθεση κάθε ημέρα, κάθε ώρα και στιγμή, όλο το χρόνο και όλες τις εποχές! Πόσω μάλλον μια Κυριακή μεσημέρι με την οικογένεια στο τραπέζι, λέγοντας ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι.

Η μυρωδιά του πάντα «σπάει» μύτες και από όταν ήμουν παιδάκι, μέχρι και σήμερα, «τριγυρνάει» ακόμα στο μυαλό μου. Δεν χρειάζεται να αποκαλύψουμε καμία «μυστική» συνταγή, γιατί ο καθένας την κάνει όπως θέλει. Προσωπικά, με πατάτες, καρότα και διάφορα λαχανικά και μια σαλάτα συνοδευτική είναι το απόλυτο Κυριακάτικο γεύμα. Απλά υπέροχο και ζουμερό, ειδικά αν η συνταγή περιλαμβάνει το κοτόπουλο Ελαιοπουλάκι® του Αγγελάκη, το οποίο αφήνει μοναδική γεύση και υφή στον ουρανίσκο!

Εδώ θα βρείτε περισσότερες πεντανόστιμες συνταγές με Ελαιοπουλάκι®.

Μουσακάς, το απόλυτο comfort food για την Αιμιλία

Η αλήθεια είναι πως η επιλογή ενός και μόνο αγαπημένου φαγητού από την κουζίνα της μαμάς δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάθε μέρα της εβδομάδας, κάθε εποχή και κάθε ειδική περίσταση είναι άμεσα συνδεδεμένη με μια διαφορετική σπεσιαλιτέ της. Ζουμερό κοκκινιστό τις Κυριακές, αχνιστές σούπες τον χειμώνα, ξεροψημένο αρνάκι στη γάστρα το Πάσχα και πάει λέγοντας. Εφόσον όμως πρέπει να επιλέξω αυτό το ένα και μοναδικό, το πιάτο που λαχταρώ πιο συχνά από εκείνη, αυτό θα ήταν ο μουσακάς.

Αέρινη μπεσαμέλ, λαχταριστός κιμάς, πεντανόστιμες μελιτζάνες και αφράτες πατάτες, ο μουσακάς της μητέρας μου είναι το απόλυτο comfort food. Το μυστικό της; Ένα ειδικό μείγμα μπαχαρικών που αγοράζει από τον κρεοπώλη της και ένα αρωματισμένο λάδι που το φτιάχνει μόνη της και το χρησιμοποιεί σε πολλές από τις σπεσιαλιτέ της. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και το μεράκι, η μαγειρική αντίληψη και η αγάπη της για την κουζίνα. Αυτοί είναι και οι λόγοι για τους οποίους ποτέ δεν κατάφερα να φτιάξω τον ίδιο μουσακά με εκείνη.

Φυσικά έχω σταματήσει εδώ και αρκετά χρόνια να προσπαθώ. Ξέρω πολύ καλά ότι ο δικός μου μουσακάς δεν θα γίνει ποτέ σαν της μητέρας μου, όσο πιστά και αν ακολουθήσω τη συνταγή. Όπως επίσης ξέρω ότι κάθε φορά που λαχταρώ ένα κομμάτι, αρκεί ένα απλό τηλεφώνημα. Δεν μου χαλάει ποτέ τη χάρη.

Πασχαλινό κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες για τον Γιώργο

Δεν χρειάζεται να είναι Πάσχα. Αρκεί μια οποιαδήποτε Κυριακή και ο πατέρας μου -στο πατρικό μου η κουζίνα είναι το αρχηγείο του πατέρα μου, αφού είναι συνταξιοδοτημένος μάγειρας- παίρνει ένα κατσικάκι το βάζει στο ταψί, το ραντίζει με μπαχάρια και στα πλευρά του ακουμπά χοντροκομμένες πατάτες. Το αφήνει να σιγοψηθεί για κάμποσες ώρες στο φούρνο, ενώ ταυτόχρονα φτιάχνει τζατζίκι στο οποίο τσιμπάει πάντα λίγο περισσότερο από όσο πρέπει το σκόρδο.

Όταν το κατσικάκι είναι έτοιμο, απλώνει μια πετσέτα στο κέντρο του τραπεζιού και ακουμπάει πάνω της το ζεματιστό ταψί. Η μυρωδιά μάς καλεί με την μητέρα μου σαν υπνωτισμένους στην τραπεζαρία και αφού ξεκινήσουμε με σαλάτα και τζατζίκι μέχρι να πέσει λίγο η θερμοκρασία του κυρίως πιάτου, πέφτουμε με τα μούτρα στο κατσικάκι. Ανάμεσα στα ξεκοκαλίσματα των κομματιών του κάνουμε μικρά διαλείματα βουτώντας τις πατάτες αντί για το ψωμί στο λάδι της σαλάτας.

Ό,τι μείνει -αν μείνει- μου το βάζει σε τάπερ και το παίρνω μαζί μου για την αρχή της εβδομάδας. Με ένα πέρασμα από τον φούρνο μικοκυμάτων και λίγο λεμόνι γίνεται ξανά λουκούμι.