Η κάψουλα και η πυξίδα

Aν δεν είχε προκύψει η πανδημία, θα ετοιμαζόμουν αυτή την ώρα για την Τελετή Έναρξης στο Τόκιο: την 5^η της ζωής μου, πρώτη ωστόσο μετά από τις χαμένες, για την αφεντομουτσουνάρα μου, Ολυμπιάδες του Λονδίνου και του Ρίο.

Εάν σας πουν ότι υπάρχει στον αθλητισμό οτιδήποτε που να συγκρίνεται με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μη δώσετε σημασία.

Για τον αθλητή, για τον φίλαθλο και ασφαλώς για τον δημοσιογράφο, η εμπειρία της συναναστροφής με την παγκόσμια κοινότητα του αθλητισμού επί 20-25 μέρες είναι κάτι το ασύλληπτα ελκυστικό.

Και μόνο για τις βόλτες στο Ολυμπιακό Χωριό, θα πλήρωνα από την τσέπη μου για να πάω στο αγαπημένου μου Τόκιο, με ή χωρίς Εθνική μπάσκετ. Που λέει ο λόγος.

Αμ, δεν το λέει μόνο ο λόγος. Το λέει και η τσέπη μου. Εγώ, όπως θα έχετε καταλάβει, είμαι ο προνοητικός που καταστρώνει τα σχέδιά του όσο νωρίτερα γίνεται, ώστε να είναι αυτά συμβατά με το βαλάντιο του όποιου χρηματοδότη.

Αγόρασα και το αεροπορικό εισιτήριο, από τον Φεβρουάριο κιόλας. Όταν ακόμη ο κορονοϊός ήταν άγνωστη λέξη, σε λαούς που δεν τρώνε παγκολίνους. Πέτυχα και εταιρία-τεφαρίκι: Alitalia. Για πιο φτηνά. Μέσω Μιλάνου, σαν να έδινα ραντεβού με τον Covid-19.

Για μια φορά, ο προνοητικός της συντροφιάς ήταν ο ηττημένος του τζόγου. Μέχρι νεωτέρας, τουλάχιστον.

«Δεν θα τα χάσετε τα 800 ευρώ, θα σας δώσουμε το δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσετε μέσα στους επόμενους εννιά μήνες για να επισκεφτείτε προορισμό της αρεσκείας σας», με διαβεβαίωσε ευγενικά ένας ταλαιπωρημένος υπάλληλος, που πλησίαζε τα όρια της παράκρουσης.

Δικαίωμα εξαργύρωσης προέκυψε μόνο όταν ακυρώθηκαν οι πτήσεις οριστικά και αμετάκλητα. Και όταν οι αεροπορικές εταιρίες εξασφάλισαν πακέτα επιβίωσης από τις κατά τόπους κυβερνήσεις.

Είχα καβατζάρει και δωμάτιο. Από το καλοκαίρι του 2019 κιόλας, όταν περνιόμουν ακόμη για πονηρός!

«Μπαίνω στο ίντερνετ να κλείσω ξενοδοχείο από τώρα, για να μου έρθει πιο οικονομικό», ενημέρωσα ένα ηλιόλουστο μεσημέρι τις ζαβλακωμένες από τη ζέστη γάτες μου. Εκείνες χασμουρήθηκαν και βάλθηκαν να γλείφουν τα μέζεά τους, για να δείξουν πού ακριβώς έγραφαν τον καημό μου.

Με μία γρήγορη βόλτα στις ταξιδιωτικές ιστοσελίδες, μου έπεσε το κινητό από τα χέρια. Τα φτηνότερα δωμάτια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στοίχιζαν πάνω από 350 ευρώ την ημέρα.

Τιμή μη επιστρέψιμη. Και δεν ήταν δωμάτια, αλλά «κάψουλες», με χάρη και ατμόσφαιρα φερέτρου.

Επιπρόσθετα, δεν τα νοίκιαζες για ολόκληρο το 24ωρο, αλλά μόνο για 15 ώρες, από τις 7 το βράδυ μέχρι τις 10 το πρωί. Ενδιάμεσα τα πάσαραν σε κατάκοπους Γιαπωνέζους, που έψαχναν κάπου να ακουμπήσουν το σαρκίο τους για να ξεκουραστούν.

Τα κανονικά δωμάτια ξενοδοχείου κόστιζαν από 500 ευρώ και πάνω. Ολογράφως πεντακόσια, για μία βραδιά και όχι για είκοσι, που ήθελα εγώ.

Τιμούλα, υπενθυμίζω, μη επιστρέψιμη σε περίπτωση ακύρωσης. Η πιστωτική κάρτα του επίδοξου επισκέπτη χρεωνόταν εξ ολοκλήρου και ανεπιστρεπτί τη στιγμή της κράτησης, ακόμα και αν μεσολαβούσε ολόκληρο 12μηνο μέχρι να ανάψει η Φλόγα.

Αλλά ο παλιός στα ταξίδια είναι αλλιώς και δεν πτοείται έτσι εύκολα. Σκαλίζοντας μεθοδικά κάτω από την επιφάνεια, βρήκα αυτό που πάντοτε υπάρχει: μία τρύπα του συστήματος.

Κάποιο ξενοδοχείο που μόλις είχε ενταχθεί στη συγκεκριμένη πλατφόρμα ενοικίασης δωματίων άνοιξε το παραθύρι του για κρατήσεις χωρίς να υπολογίσει ότι ερχόταν καλοκαίρι Ολυμπιακών Αγώνων.

Το «Petit-Bali» κοντά στη Μικρή Κορέα του Σιν-Όκουμπο αμέλησε να αλλάξει τις τιμές για το κρίσιμο 20ήμερο και όταν συνειδητοποίησε τη γκάφα ήταν πολύ αργά. Ο προνοητικός από την Ελλάδα είχε αρπάξει το δωμάτιο που χρειαζόταν, για 19 νύχτες, με αντίτιμο 82 ευρώ καθ’ εκάστην.

Όχι για εξωραϊσμένη κάσα, αλλά για ένα κομψό δίκλινο με δικό του μπάνιο και με μπαλκόνι για τη μεταμεσονύχτια μπίρα. Στο κέντρο της πόλης, για εύκολες μετακινήσεις προς τα κέντρα τύπου και τα στάδια.

Για τα δεδομένα του Ολυμπιακού και πάντοτε πανάκριβου Τόκιο, το ντιλ ήταν ονειρεμένο. Σχεδόν κλοπή. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Ο Έλλην λωποδύτης χαμογέλασε σαρδόνια μόλις είδε στην οθόνη τη λέξη «confirmed» και έτρεξε να γεμίσει τη βαλίτσα του.

Ο προϋπολογισμός της εξόρμησης ήταν μέσα στα όρια του ορθολογικού και το Gazzetta απέκτησε τον απεσταλμένο του. Σε τιμή ευκαιρίας και με άφθονο χρόνο στη διάθεσή του, για να δελεάσει χορηγούς και διαφημιστές.

Όλα κυλούσαν κατ’ ευχήν και ο ουρανίσκος μου ένιωθε ήδη τη δροσιά του παγωμένου γιαπωνέζικου σάκε. ‘Επειτα, πλάκωσε ο κορονοτέτοιος και η οδυνηρή αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων, πρώτη στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ευτυχώς για το ταλαίπωρο πορτοφόλι μου, η κράτηση του ξενοδοχείου πρόσφερε δικαίωμα δωρεάν ακύρωσης μέχρι και 15-20 μέρες πριν την άφιξη. Το έκλαψα γοερά το χαμένο δωμάτιο με το μπαλκονάκι στο πολύβουο Σίντζουκου, αλλά τουλάχιστον δεν πόνεσε εξαιτίας του ο κουμπαράς μου.

Μέσα από τη μοναχική καραντίνα μου, έκανα μία διστακτική απόπειρα να μεταθέσω το όλο σχέδιο στο επόμενο καλοκαίρι, αλλά εισέπραξα φάσκελο από τον υπολογιστή.

Σύμφωνα με το Google Translate, τα ιερογλυφικά που εμφανίστηκαν στην οθόνη όταν ζήτησα τιμές για 21 Ιουλίου – 9 Αυγούστου 2021 μεταφράζονται ως εξής: «Εδώ ο κόσμος καίγεται ρε λεβέντη, εσύ ασχολείσαι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και με τα ταξίδια;»

Και τι άλλο να κάνω δηλαδή; Αφού έτσι με έφτιαξαν.

Δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα διεξαχθούν όπως τους ξέρουμε. Η πανδημία, που μαίνεται μολονότι εμείς παριστάνουμε τους ανήξερους, καθιστά σχεδόν απαγορευτική τη διεξαγωγή τους με κόσμο στις κερκίδες.

Εξίσου απαγορευτική φαίνεται και η ματαίωσή τους λόγω των οικονομικών επιπτώσεων στην οικονομία της Ιαπωνίας, ενώ το ενδεχόμενο δεύτερης αναβολής αποκλείεται σε όλους τους τόνους.

Κάτι μου λέει, ότι η ΔΟΕ παρακολουθεί στενά όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στη Disneyworld της Φλόριντα. H στεγανή «φούσκα» που θα στεγάσει για πολλές εβδομάδες την τελική φάση του ΝΒΑ δεν είναι παρά ένα εναλλακτικό Ολυμπιακό Χωριό α-λα αμερικανικά, μία χειροπιαστή πυξίδα για το Τόκιο 2021.

Εάν κυλήσουν όλα ομαλά στο Ορλάντο, οι Ιάπωνες θα έχουν πολύτιμο τυφλοσούρτη για να διοργανώσουν τους Αγώνες υπό παρόμοιες συνθήκες. Ναι, χωρίς θεατές. Ναι, με υποτυπώδη δημοσιογραφική κάλυψη. Ναι, με ξενέρωμα διαστάσεων Ειρηνικού ωκεανού.

Ωστόσο, θα λιγοστέψει έτσι η χασούρα, θα αποφευχθεί η καταστροφή και θα τιμηθούν τα ασήκωτα συμβόλαια με τους σπόνσορες και τις τηλεοράσεις. Μέσα στην τούρλα, θα πέσουν και οι τιμές των δωματίων στο Τόκιο.

Σε κάσα, πάντως, εγώ δεν πρόκειται να κοιμηθώ για το χατίρι της Κορακάκη, του Πετρούνια και του Γκολομέεφ. Τουλάχιστον όχι πριν την ώρα μου.