Όταν ο ΠΑΟΚ έλυνε την απορία του Πούσκας: «Πως γίνεται να χάνεις 3-2 από 0-2…» (pics)
Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις
Τον καιρό που ακόμα παιζόταν μπάλα στα γήπεδα, προ πανδημίας, ο ΠΑΟΚ έβλεπε τον Ολυμπιακό μόλις στο 8ο λεπτό του ημιτελικού της Τούμπας να προηγείται με 0-2. Το σοκ έμοιαζε ικανό να σμπαραλιάσει την ψυχολογία των «ασπρόμαυρων», που δέκα μέρες νωρίτερα είχαν ηττηθεί με 0-1 στο ντέρμπι του πρωταθλήματος.
Όμως, στο ποδόσφαιρο «ποτέ μη λες ποτέ». Οι νταμπλούχοι Ελλάδας με μια επική ανατροπή έφεραν το ματς… τούμπα και πήραν τη νίκη με 3-2. Το ότι ουδείς ασχολείται με το μέλλον του Κυπέλλου Ελλάδας, το οποίο έχει βρει μόνιμη στέγη τα τελευταία τρία χρόνια στην τροπαιοθήκη της Τούμπας, είναι μια άλλη ιστορία…
Τότε, πολλοί πίστεψαν ότι είναι η πρώτη φορά που το πετυχαίνει απέναντι σε μια ομάδα του πρώην ΠΟΚ. Η αλήθεια ήταν διαφορετική, καθώς ο «Δικέφαλος» το είχε ξανακάνει επιβεβαιώνοντας τη ρήση του αείμνηστου Φέρεντς Πούσκας: ««Στο ποδόσφαιρο όλα είναι δυνατά να συμβούν και αυτή είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου».
Η αναφορά στον «καλπάζων συνταγματάρχη» μόνο τυχαία δεν είναι, καθώς αποτελεί συνδετικό κρίκο της αναφοράς μας στο τότε και το σήμερα. Ο ΠΑΟΚ, βλέπετε, το’ χει ξανακάνει ακριβώς το ίδιο: να βρεθεί πίσω με 0-2 και να κερδίσει στο τέλος με 3-2. Σε ματς κυπέλλου, μέσα στην Τούμπα, μόνον ο αντίπαλος αλλάζει, όχι ότι πριν από 49 χρόνια αντιμετώπιζε καμία μικρότερη ομάδα: Στον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϊ είχε κάνει το ίδιο χουνέρι. Μάλιστα, όχι μία φορά, αλλά δύο, μέσα σ’ ένα μήνα!
Στις 5 Μαΐου του 1971, σχεδόν ένα μήνα πριν από τον τελικό με τον Άγιαξ, ο Παναθηναϊκός επισκέφτηκε την Τούμπα για τον νοκ άουτ προημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Η αύρα του φιναλίστ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, λογικό και επόμενο, είχε κυριεύσει τους «πράσινους» που είχαν το μυαλό τους στο μεγάλο ραντεβού με τον «Αίαντα».
Ο Φέρεντς Πούσκας προτίμησε να ταξιδέψει στο Ρότερνταμ για να κατασκοπεύσει την παρέα του Γιόχαν Κρόιφ στον τελικό του ολλανδικού κυπέλλου κόντρα στην Σπάρτα και στον πάγκο κάθισε ο βοηθός του, Γαβρίλος Γαζής.
Στην Τούμπα βρέθηκαν «κατάσκοποι» της ολλανδικής ομάδας, λογικό, ήθελαν να δουν τον Παναθηναϊκό σε μια δυνατή αναμέτρηση, αλλά στο τέλος έφυγαν από το γήπεδο έχοντας σημειώσει το όνομα του Μίμη Δομάζου και του αείμνηστου Δημήτρη Παρίδη! Οι Ολλανδοί παραμιλούσαν για την ατμόσφαιρα του γηπέδου και δεν πίστευαν ότι εκείνη η ομάδα του ΠΑΟΚ βολόδερνε στη μέση της βαθμολογίας.
Ο «Δικέφαλος» έκανε τα πρώτα βήματα, υπό την καθοδήγηση του Λες Σάνον, άρχιζε να αποκτά την σφραγίδα του Άγγλου τεχνικού και εμφανιζόταν ανταγωνιστικός, παρότι αγωνίστηκε χωρίς το μεγάλο αστέρι του, τον Γιώργο Κούδα, κάτι που το διαπίστωσαν τελικά οι φιλοξενούμενοι, παρά το γεγονός ότι προηγήθηκαν 2-0 με γκολ του Αντώνη Αντωνιάδη στο 36' και του Γιάννη Τομαρά στο 53'.
Η Τούμπα «πάγωσε» στην κυριολεξία, ωστόσο όπως έλεγε μετά το ματς κι ο Σάνον: «ακόμη κι όταν βρεθήκαμε να χάνουμε με 2-0, οι φίλαθλοί μας δεν σταμάτησαν να είναι εκδηλωτικοί και να παροτρύνουν τους ποδοσφαιριστές μας. Αυτές οι φωνές έδωσαν φτερά στους παίκτες μας και τους οδήγησαν στη νίκη. Ήταν μια μεγάλη προσφορά ενός μεγάλου κόσμου, του κόσμου του ΠΑΟΚ».
Μέσα σε τέσσερα λεπτά ο «Δικέφαλος» είχε «γυρίσει» το ματς. Πετυχαίνοντας τρία γκολ (Σαράφης 58’, Καψής αυτογκόλ 59’, Παρίδης 61’) που του χάρισαν στο τέλος την πρόκριση στα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Εκεί, κατά διαβολική σύμπτωση, επικράτησε με το ίδιο σκορ (3-2) και της ΑΕΚ! Μόνο το σασπένς και η διακύμανση του σκορ (0-1, 2-1 ημίχρονο, 3-2 τελικό) ήταν διαφορετικά…
Το του ξανά έκανε και στο πρωτάθλημα!
Ο αποκλεισμός από τον ΠΑΟΚ δεν στεναχώρησε και ιδιαίτερα τον Πούσκας. Ο αστικός μύθος θέλει τον Μαγυάρο τεχνικό του «τριφυλλιού» να επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον άμεσο συνεργάτη του, Γαβρήλο Γαζή, εκφράζοντας την απορία «πως γίνεται να κερδίζεις 2-0 μέσα στην Τούμπα και να χάνεις με 3-2».
Την απάντηση την πήρε ο ίδιος, τέσσερις μέρες μετά τον τελικό με τον Άγιαξ στο Γουέμπλεϊ, στις 6 Ιουνίου του 1971, όταν βρέθηκε στην Τούμπα για να αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ για το πρωτάθλημα.
Οι «πράσινοι» παρατάχθηκαν με την ίδια ενδεκάδα που είχαν αγωνιστεί και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ενώ ο «Δικέφαλος» με πολλές αλλαγές (δεν αγωνίστηκαν οι Γούναρης, Φουντουκίδης, Τερζανίδης, Παρίδης), καθώς σε τρεις μέρες ακολουθούσε ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας στο στάδιο Καραϊσκάκη απέναντι στον Ολυμπιακό.
Ήταν η πρώτη από τις δύο φορές που ο ΠΑΟΚ τη δεκαετία του ’70 έπαιξε τελικό κυπέλλου Ελλάδας (η άλλη ήταν το 1973), όχι απλά σε κάποιο γήπεδο της πρωτεύουσας, αλλά στη φυσική έδρα του αντιπάλου του.
Στο ματς του πρωταθλήματος δύο γκολ του Αντώνη Αντωνιάδη (17’, 50’) έδωσαν το προβάδισμα στον Παναθηναϊκό, που νόμιζε ότι είχε «καθαρίσει» το ματς, δεν περνούσε καν από το μυαλό των παικτών του, ότι θα μπορούσαν να ξαναπάθουν ότι και στον προημιτελικό του κυπέλλου…
Ο Λες Σάνον στο ημίχρονο άλλαξε τον τερματοφύλακα μοιράζοντας το παιχνίδι σε Σαββουλίδη και Χριστοδούλου, πριν ξεσπάσει εκ νέου η… ασπρόμαυρη καταιγίδα: στο 66’ ο Αχιλλέας Ασλανίδης μείωσε σε 1-2 και μέσα σε έξι λεπτά (70’-76’) ο Δημήτρης Σταυρίδης, που είχε περάσει ως αλλαγή στο 66’, με δύο γκολ «υπέγραψε» την ανατροπή-καρμπόν και… έλυσε κάθε απορία του Πούσκας.
Ο Γαζής το μόνο που έκανε ήταν να του δείξει με το χέρι του ότι έτσι γίνεται το 0-2 σε 3-2, ενώ όπως αποκάλυψε λίγα χρόνια μετά ο Μίμης Δομάζος στα αποδυτήρια της Τούμπας ο συνεργάτης του «Πάντσο» τον ρώτησε: «κόουτς, τι έγινε σήμερα που ήσουν εδώ;»…