Η Ντομινίκ Σκοτ και η γλυκιά απελευθέρωση του... καθρέφτη
«Το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα ζευγάρι παπούτσια και μπορώ να κάνω τη δουλειά μου σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου» είχε αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Μια φράση που την χαρακτηρίζει απόλυτα. Η Ντομινίκ Σκοτ άλλωστε λάτρευε από πάντα το τρέξιμο, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Όμως αυτό που την έκανε να ξεχωρίσει και να αναδειχθεί ως μια από τις καλύτερες δρομείς μεγάλων αποστάσεων ήταν η ικανότητά της να προσαρμόζεται, να ελίσσεται και να ψάχνει συνεχώς τρόπο διαφυγής από το προσωπικό της «comfort zone».
Την ασφάλεια δηλαδή που ένιωθε στα επαγγελματικά της και την απόρριψη των... τετριμμένων που ενδεχομένως να την κρατούσαν πίσω. Η ίδια άλλωστε το έχει εξηγήσει καλύτερα: «Μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αναπαύεσαι και δεν εξελίσσεσαι. Ίσως αυτή η διαδρομή που έχεις κάνει με μια συγκεκριμένη απόσταση και ταχύτητα μαζί με τους ίδιους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια να σε έχει κρατήσει στάσιμο. Το θέμα είναι τι μπορείς να κάνεις για να το αλλάξεις;». Ένα ερώτημα που η 29χρονη έθεσε για καιρό στον εαυτό και ειδικά το 2016, όταν έγινε επαγγελματίας δρομέας.
Από μικρή ηλικία η Νοτιοαφρικανή γνώριζε πως το δικό της μονοπάτι ήταν στο τρέξιμο και πολύ σύντομα εγκατέλειψε την πατρίδα της για να μετακομίσει στην Αμερική και στο Πανεπιστήμιο του Άρκανσας προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρό της. Έπειτα από αναρίθμητα μετάλλια σε κολεγιακό επίπεδο, η Σκοτ είχε όλα τα φόντα να γίνει επαγγελματίας. Και ο χρόνος απέδειξε πως δεν δεν θα μπορούσε να χάσει αυτή την ευκαιρία.
Τρία χρυσά μετάλλια σε πρωταθλήματα της Νότιας Αφρικής, αλλά και οι θέσεις 20 και 26 στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες το 2020 στα δέκα χιλιάδες και πέντε χιλιάδες μέτρα αντίστοιχα μιλούν από μόνα τους για τις επιδόσεις της. Επιδόσεις βέβαια που για μερικούς μπορεί να μην είναι αρκετές για να θεωρηθεί «αστέρι» του στίβου. Η ίδια ωστόσο δεν ασχολείται με τον ανταγωνισμό. Διότι μέσα από το άθλημα κατάφερε να ανακαλύψει πραγματικά τον εαυτό της:
«Από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι κυνηγάω πρώτες θέσεις, χρυσά μετάλλια και ρεκόρ. Είναι δύσκολο να αποδεχτείς τον εαυτό σου χωρίς να συναγωνίζεσαι άλλους. Θυμάμαι πως ήμουν 12 χρονών και ήθελα τόσο πολύ κοιλιακούς γιατί νόμιζα ότι αυτοί ορίζουν έναν καλό αθλητή. Τώρα όμως όταν κοιτάω τις φωτογραφίες δεν σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Είμαι πολύ περήφανη και ευχαριστημένη με το σώμα μου που μπορώ να κάνω τέτοιες επιδόσεις. Όταν δεν αναζητώ την αξία μου μέσα από τις εμφανίσεις μου και τις συγκρίσεις με άλλους, τότε είμαι ευτυχισμένη. Και σαν αποτέλεσμα; Τα πηγαίνω πολύ καλύτερα!».
Και η αλήθεια είναι πως η «απελευθερωτική» νοοτροπία της δείχνει να αποδίδει! Μέσα στο πρώτο μισό του 2022 κατέλαβε μια θέση το βάθρο στο Houston Half Marathon, ενώ βγήκε δεύτερη στα δέκα χιλιάδες μέρα στο The TEN track τον περασμένο Μάρτιο. Δυο μετάλλια που αποδεικνύουν πως βαδίζει στο σωστό δρόμο, πάντα με γνώμονα να ξεπερνάει κάθε φορά τον ίδιο της τον εαυτό!