Η νεότερη Βρετανίδα κολυμβήτρια που έχει αγωνιστεί ποτέ στους Παραολυμπιακούς Αγώνες (2008) σε ηλικία μόλις 13 ετών.
Το νεότερο άτομο που έχει λάβει ποτέ OBE (Χρίστηκε αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας) στα 14.
Το 2008, κέρδισε το βραβείο του BBC για τη νεαρή αθλητική προσωπικότητα της χρονιάς σε ηλικία 14 ετών.
Έχει συμμετάσχει σε τέσσερις Παραολυμπιακούς Αγώνες (2008, 2012, 2016, 2020) έχοντας κατακτήσει οκτώ Ολυμπιακά μετάλλια, εκ των οποίων πέντε χρυσά.
Έχει ακόμα 15(!) μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα.
Ενώ αγαπούσε το σώμα της, όταν επρόκειτο να ψωνίσει παπούτσια, τα μόνα στυλ στο μέγεθος της Έλι ήταν φτιαγμένα για παιδιά. Η 27χρονη Αγγλίδα παραολυμπιονίκης γεννήθηκε με αχονδροπλασία, ένα είδος νανισμού που έχει ως αποτέλεσμα πιο κοντά άκρα. Ως έφηβη, ήθελε πάντα μεγαλύτερα πόδια. Γιατί δεν υπήρχα πολλές επιλογές για παπούτσια. Όσα έβρισκε να αγοράσει ήταν με νεράιδες και πεταλούδες κι εκείνη αναζητούσε παπούτσια για ενήλικες. «Ποτέ δεν με στεναχώρησε όμως, ποτέ δεν έκλαψα, ήταν απλώς μέρος της ενηλικίωσης, όλοι επιθυμούμε κάτι διαφορετικό – καλύτερα μαλλιά ή πιο καθαρό δέρμα», εξομολογείται σε συνέντευξή της.
Η πρωταθλήτρια πρωταγωνιστεί σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC «Ellie Simmonds: A World Without Dwarfism?», όπου συναντά οικογένειες με παιδιά ηλικίας 5 έως 18 ετών που έχουν αχονδροπλασία και δοκιμάζουν ένα φάρμακο που υπόσχεται να αυξήσει τον ρυθμό ανάπτυξης. Το Vosoritide κατασκευάζεται από την αμερικανική εταιρεία BioMarin και βρίσκεται στην τρίτη φάση των δοκιμών του στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και δεν είναι γνωστό πόσο καιρό θα διαρκέσει η διαδικασία για να ολοκληρωθεί, υπάρχουν πολλοί που κάθε άλλο παρά ευχαριστημένοι είναι με την επαναστατική ιατρική.
Τόσο η Έλι όσο και τα μέλη της κοινότητας του νανισμού εκφράζουν τους φόβους τους ότι θα μπορούσε να εξαλείψει την ταυτότητά τους. «Το Vosoritide είναι ακόμα πολύ νέο, οπότε δεν ξέρουμε τί μπορεί να κάνει. Αν και ήμουν πολύ αντίθετη στην αρχή, η δημιουργία αυτού του ντοκιμαντέρ άλλαξε την αντίληψή μου. Αλλά λέγοντάς το αυτό, αν έπρεπε να επιλέξω να πάρει το παιδί μου το φάρμακο, πιθανότατα θα έλεγα όχι — και το ίδιο ισχύει και για το αν θα το επέλεγα για μένα. Ούτε οι γονείς μου θα το διάλεγαν για μένα. Θυμάμαι ως παιδί, γύρω στα επτά, έπρεπε να πηγαίνω στο νοσοκομείο για εξετάσεις και μετρήσεις κάθε χρόνο. Εκείνη την εποχή, πρότειναν την επιμήκυνση των άκρων, μια διαδικασία που έχουν πολλοί με νανισμό. Το συζητήσαμε και στο τέλος συνειδητοποιήσαμε ότι ήμουν χαρούμενη όπως είμαι. Μπορώ να κολυμπήσω, μπορώ να τρέξω, γιατί να θέλω να αλλάξω;», εξηγεί η Έλι.
Όπως ανέφερε, το 80 τοις εκατό των ατόμων με νανισμό μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά που δοκιμάζουν το φάρμακο έχουν γονείς μέσου ύψους που μπορεί να μην ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν την πάθηση. Σημειώνει πως ίσως φοβούνται το άγνωστο, δεν ξέρουν κανέναν εκεί έξω που ζει με νανισμό και αυτό πρέπει να είναι περίεργο για το παιδί. Ξέρουν ότι οι γονείς τους το αγαπούν, αλλά επίσης ξέρουν ότι θέλουν να το αλλάξουν.
Η Έλι μεγάλωσε με γονείς μετρίου αναστήματος που είχαν πάντα εξαιρετική άποψη για εκείνη. Δεν θέλησαν ποτέ να την αλλάξουν. Από την ηλικία των 2 ετών ήταν στην κοινότητα του νανισμού. Περιβαλλόταν με ανθρώπους όπως εκείνη κι αυτό την έκανε να νιώθει αποδεκτή, όχι διαφορετική και ξένη. Όπως λέει, ένας φόβος για το πώς θα σε αντιμετωπίσει η κοινωνία δεν πρέπει να είναι λόγος για να αλλάξει κάποιος με νανισμό. Είναι περισσότερο η απόδειξη ότι η κοινωνία είναι αυτή που πρέπει να αλλάξει!
Το κολύμπι μπήκε στη ζωή της μόλις στα 2 της χρόνια και στα 8 αγωνιζόταν με παιδιά μέσου ύψους. Κέρδισε το πρώτο της παραολυμπιακό μετάλλιο σε ηλικία 13 ετών στους αγώνες του Πεκίνου το 2008. Ένα χρόνο αργότερα έγινε η νεότερη αποδέκτης MBE - προβιβάστηκε σε OBE το 2012. Κέρδισε 9 τίτλους κι ακόμα 15 μετάλλια και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020 αποσύρθηκε.
Μπορεί να μην έχει να κάνει με το ύψος της αλλά η Έλι δεν είναι άτρωτη. Έχει ανασφάλειες για το σώμα της ενώ φοράει μαγιό. «Ως γυναίκα, υπάρχει συχνά αυτή η πίεση με το βάρος. Νομίζω ότι ενισχύεται ακόμη περισσότερο ως αθλήτρια, ειδικά το να φοράς μαγιό όλη την ώρα. Σε κάνει να δίνεις μεγαλύτερη προσοχή. Το βάρος είναι σίγουρα μεγάλο πράγμα και μπορεί να το παχύνεις και μετά να πρέπει να δεις αδύνατες γυναίκες στα social media. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι φυσικό και δεν έχει καμία σχέση με το να είσαι νάνος – νομίζω ότι όλοι το νιώθουν αυτό». Και προσθέτει: «Τα ρούχα έχουν βελτιωθεί μαζικά τα τελευταία χρόνια. Συνήθως πηγαίνω σε μαγαζιά όπως τα Zara και H&M, καθώς τείνουν να έχουν φανταστικές παιδικές σειρές».
Περίπου 7.000 άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο επηρεάζονται από νανισμό (υπάρχουν περισσότεροι από 200 τύποι). Η Έλι έχει φίλους που έχουν γελοιοποιηθεί δημόσια για το μέγεθός τους, όμως η ίδια ομολογεί ότι είχε μια εύκολη διαδρομή: «Νομίζω ότι πολλά άτομα στην κοινότητα του νανισμού δεν υφίστανται εκφοβισμό επειδή έχουν μια ευτυχισμένη άποψη για τη ζωή. Οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν εάν έχεις αυτογνωσία. Η κοινωνία πρέπει να αλλάξει. Ήμουν τυχερή που είχα τόσο θετική άποψη για τη ζωή και θετικές απαντήσεις. Αλλά αυτό που συμβαίνει (ο εκφοβισμός) δεν πρέπει να είναι λόγος για να αλλάξει κάποιος με νανισμό, είναι απόδειξη ότι η κοινωνία πρέπει να αλλάξει. Θα πρέπει να υπάρχει πολύ περισσότερη αποδοχή και επίγνωση του να είσαι διαφορετικός. Βλέπουμε περισσότερη αναπηρία στην τηλεόραση, κάτι που είναι υπέροχο, άτομα με σύνδρομο Down, που είναι τυφλά ή κωφά. Η βρετανική νοηματική γλώσσα διδάσκεται στα σχολεία. Αλλά η εκπροσώπηση στην τηλεόραση πρέπει να είναι κάτι φυσικό. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε «ω, ουάου, υπέροχο» σε ένα άτομο με αναπηρία σε μια διαφήμιση. Θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο καθώς είναι κάτι φυσιολογικό. Αυτό βοηθά τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν ότι η αναπηρία είναι απλώς ένα μέρος της κανονικής κοινωνίας. Πρέπει να στοχεύσουμε τα παιδιά και να νιώθουν πιο αποδεκτά, καθώς οι μεγαλύτερες γενιές είναι πιο δύσκολο να αλλάξουν.»
Μέσω του ντοκιμαντέρ της στο BBC η Παραολυμπιονίκης ελπίζει να φέρει θετικό φως στην αναπηρία και την διαφορετικότητα, λέγοντας πως: «δεν θα ήμουν εδώ που είμαι σήμερα αν δεν είχα αναπηρία. Αν δεν είχα νανισμό δεν θα μπορούσα να πάω στους Παραολυμπιακούς, να έχω την ευκαιρία να εκπροσωπήσω τη χώρα μου».