Για την Λότι κάθε ποδοσφαιριστής είναι καλλιτέχνης. Μια πάσα. Ένα σουτ. Μια ωραία ενέργεια φέρουν την υπογραφή του. Του ανήκουν. Ξέρετε με εκείνα τα ωραία καλλιγραφικά γράμματα κάτω δεξιά στους πίνακες ζωγραφικής. Η Αγγλίδα διεθνής αμυντικός της Άρσεναλ μεγάλωσε στο Μπόου, στο ανατολικό Λονδίνο. Μέρος της πόλης της φημίζεται ότι στεγάζει πολλούς νέους καλλιτέχνες. Φημίζεται βέβαια και για το street football. Στις δικές της φλέβες κυλά ο συνδυασμός τους.
Η οικογένειά της δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ποδόσφαιρο, αλλά την τέχνη τη γνώριζε. Μια μορφής τέχνη. Ο μπαμπάς της ήταν κατασκευαστής επίπλων και σχεδιαστής. Έφτασε στην πόλη από την Ολλανδία με μόνο ένα σακίδιο στα 25 του και ξεκίνησε τη δική του εταιρεία. Η μαμά της μοδίστρα. Η αδερφή της γραφίστρια. Εκείνη; Μα κι εκείνη υπηρετεί την τέχνη. Μέσα στους αγωνιστικούς χώρους!
Κάθε απόγευμα μετά το σχολείο, έπαιρνε τη μπάλα και έβγαινε στους δρόμους. Έβρισκε όσο χώρο χρειαζόταν ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Κλωτσούσε την μπάλα σε έναν μεγάλο τοίχο ξανά και ξανά. Μέρα τη μέρα. Ώσπου βγήκε μια ηλικιωμένη κυρία και εκτός εαυτού άρχισε να φωνάζει. Τότε πήρε την μπάλα της κι έφυγε μουτρωμένη. Η δύναμη στα σουτ της ήρθε χάρις σε εκείνον τον τοίχο. Παραδέχεται πως ακόμα κι ένα από τα σχετικά αδύναμα σουτ της πιθανότατα θα έσπαγε ένα παράθυρο.
Ίσως και να ήταν ο τρόπος της να δικαιολογήσει την κυρία που την έδιωξε. Αν και χάρη σε αυτή η Λότι βρήκε το «κλουβί». Έτσι λέει ένα γήπεδο που βυθιζόταν ελαφρά στο έδαφος και ήταν πλαισιωμένο με έναν πράσινο φράχτη, δίνοντάς του έτσι μια επιβλητική όψη, και μια αμφιθεατρική αισθητική. Οι πόρτες του ήταν πάντοτε κλειδωμένες, αλλά μπορούσε να σκαρφαλώσει ακόμα κι αν την έδεναν τα μάτια.
Για όλους όσοι φοβούνταν να σκαρφαλώσουν μπορούσαν να αλληλεπιδράσουν με το «κλουβί» μόνο στον ρόλο του θεατή. Περνούσαν, κοιτούσαν, κάρφωναν τα μάτια τους στα πόδια της. Κι εκείνη έδινε για λίγο μια μικρή παράσταση, για λίγα δευτερόλεπτα, όσα χρειάζονται οι «θεατές» να διασχίσουν το κλουβί. Από τότε η Λότι κατάλαβε ότι το γήπεδο είναι ένας τεράστιος ορθογώνιος καμβάς και δεξιότητές της ήταν όσα έκανε με τα πόδια και τη μπάλα.
Η Λότι έκανε την πρώτη της... έκθεση στο βόρειο Λονδίνο, φορώντας τη φανέλα της Άρσεναλ. Αρχικά σε επίπεδο ακαδημιών, μετέπειτα στην αναπτυξιακή ομάδα και στα 16 της, τον Ιούλιο του 2015, έκανε ντεμπούτο με την ομάδα Γυναικών.
Μια από τις πιο δυνατές αναμνήσεις της σχετίζεται -αναμενόμενα- με τον Αρσέν Βενγκέρ. Ο θρυλικός Αλσατός κόουτς καθόταν στην καντίνα στο Colney, μόνος βυθισμένος στις σκέψεις του. Μπροστά του το μεσημεριανό του κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ο Βενγκέρ είχε αναλάβει τους «Gunners» πριν καν η Λότι έρθει στον κόσμο. Και εκείνη τη μέρα τον είχε μπροστά της. Τόσο κοντά. Τον άνθρωπο που από τους πρώτους συνέδεσε το ποδόσφαιρο με την τέχνη, την ομορφιά, την τελετουργία.
Για την 23χρονη αμυντικό ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το άθλημα, οφείλεται εν πολλοίς στις ώρες που πέρασε σε εκείνο το «κλουβί» και στον Βενγκέρ.
Στις ώρες που έπαιζε ποδόσφαιρο με πέντε, έξι, δέκα αγόρια. Ο αριθμός των αγοριών άλλαζε κάθε μέρα. Ο αριθμός των κοριτσιών παρέμενε πάντα σταθερός. Ένα. Εκείνη.
«Το ποδόσφαιρο έχει την ικανότητα να ξεπερνά τα όρια έτσι, και στις περισσότερες περιπτώσεις, να δημιουργεί κοινό έδαφος», λέει σε μια εξομολόγησή της στο The Player's Tribune.
Κι έτσι είναι. Αυτή είναι η μαγική ιδιότητα του ποδοσφαίρου. Η κρυφή του δύναμη. Από τις αλάνες και τους δρόμους, μέχρι τα «κλουβιά» και τα εντυπωσιακά στάδια. Με την μπάλα στα πόδια, παραδομένος στις εμπνεύσεις σου, καταστρέφοντας τα γόνατά σου, βρίσκοντας τον εαυτό σου.