Η Hidilyn Diaz γεννήθηκε στη Zamboanga στις νότιες Φιλιππίνες, το πέμπτο από έξι παιδιά της οικογένειάς της. Ο πατέρας της ήταν οδηγός τρικύκλου και η οικογένεια Diaz δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα. Όταν η Hidilyn ήταν μικρή, κουβαλούσε βαριές μπουκάλες με νερό από το πηγάδι του χωριού στο σπίτι της και ονειρευόταν να γίνει τραπεζίτης. Πέρασε από πολλά αθλήματα μέχρι που ο ξάδερφός της της έδειξε την άρση βαρών. Εκείνη μπορεί να ερωτεύτηκε τα βάρη, αλλά η μητέρα της είχε ακόμη επιφυλάξεις. «Η μαμά μου μού είπε: “Δεν θα αρέσεις σε κανέναν όταν μεγαλώσεις. Αυτό το άθλημα είναι για άντρες. Θα γίνεις μυώδης και δεν θα κάνεις παιδιά”», λέει η Diaz, η οποία συνέχισε όμως ακάθεκτη να προπονείται, ακόμα και όταν αναγκαζόταν να στριμώχνεται στις θέσεις στα μέσα μεταφοράς με τις συναθλήτριές της για να πληρώνουν μόνο ένα εισιτήριο ή να φοράει μεταχειρισμένα παπούτσια γιατί δεν μπορούσε να αγοράσει καινούργια. «Ξεκίνησε να με στηρίζει αργότερα, όταν είδε πόσο μου άρεσε και τα οφέλη του στη ζωή μου, όπως η υποτροφία που πήρα για να φοιτήσω στο λύκειο».
Η Diaz ήταν μεγάλο ταλέντο· σε μόλις έξι χρόνια κατάφερε να φτάσει μέχρι τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και στα 17 της χρόνια βρέθηκε να αγωνίζεται στην κατηγορία των 58 κιλών. Παρόλο που τερμάτισε στην προτελευταία θέση με σύνολο 192 κιλά (85 κιλά αρασέ, 107 κιλά ζετέ), έσπασε το ρεκόρ της χώρας της για την κατηγορία. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Λονδίνο, η Diaz επέστρεψε στο ολυμπιακό πλατό και προσπάθησε για δεύτερη φορά να διεκδικήσει ένα μετάλλιο για τις Φιλιππίνες. Ως σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης και λήξης, είχε όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω της. Ο αγώνας ξεκίνησε θετικά, με προσωπικό ρεκόρ 97 κιλά στο αρασέ, αλλά το ολυμπιακό όνειρο έληξε άδοξα για μία ακόμη φορά, με τρεις άκυρες προσπάθειες στο ζετέ.
Ο δρόμος για το Ρίο ήταν δύσκολος, με καινούρια κατηγορία, νέο προπονητή και την αρχή μιας παράλληλης καριέρας στην αεροπορία. Αυτή τη φορά, η Diaz αγωνίστηκε στα 53 κιλά, με στόχο την 3η θέση. Τελικά κατάφερε να σηκώσει 88 κιλά στο αρασέ και 112 στο ζετέ, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία και κερδίζοντας το ασημένιο μετάλλιο, το πρώτο μετάλλιο για τις Φιλιππίνες μετά από διάλειμμα 20 χρόνων. Με τα πριμ που έλαβε για τη νίκη της, η Hidilyn αποφάσισε να φτιάξει ένα γυμναστήριο στο χωριό της για να γνωρίσουν περισσότερα παιδιά την άρση βαρών και να αποκτήσουν κι άλλοι τις ευκαιρίες που της δώθηκαν.
Στα 28 της χρόνια, η Hidilyn Diaz είχε μετά από πολλή προσπάθεια ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και ετοιμαζόταν να διεκδικήσει το επόμενο όταν συνέβη κάτι εντελώς απροσδόκητο: βρέθηκε μπλεγμένη σε ένα πολιτικό σκάνδαλο συνωμοσίας κατά του Προέδρου των Φιλιππίνων, Rodrigo Duterte. Ο Duterte εξελέγη το 2016, με ρητορική πολύ παρόμοια με αυτή του Trump στις ΗΠΑ και την υπόσχεση να κηρύξει «πόλεμο στα ναρκωτικά». Το φθινόπωρο του 2021 το Διεθνές Δικαστήριο ξεκίνησε έρευνα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που φέρεται πως διέπραξε τα 5 χρόνια που είναι στην εξουσία. Η εμπλοκή της Diaz μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι την ακολουθούσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο blogger Rodel Jayme, που είχε συλληφθεί το 2019 γιατί ανέβαζε βίντεο κατά της κυβέρνησης. Η ίδια αντιμετώπισε τις κατηγορίες με χιούμορ, μέχρι που ξεκίνησε να λαμβάνει απειλητικά μηνύματα. «Έλεγαν άσχημα πράγματα στον πατέρα μου. Σοκαρίστηκα και πληγώθηκα όταν μπλέξανε και την οικογένειά μου. Μετά ξεκίνησα να κλαίω. Μου έστελναν μηνύματα στα social media, μιλούσαν άσχημα για μένα, αλλά εγώ δεν ήξερα καν τι συνέβαινε. Δεν ήξερα τι γινόταν και με κορόιδευαν για κάτι που δεν ήταν αλήθεια», δηλώνει η Diaz για όσα βίωσε εκείνη την περίοδο.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μετά ήρθε και η πανδημία. Με τα σύνορα να κλείνουν και πτήσεις να ακυρώνονται, η Diaz και η ομάδα της βρέθηκαν αποκλεισμένοι σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα στη Μαλαισία, χωρίς εξοπλισμό και χωρίς να ξέρουν κανέναν. Η Hidilyn έπρεπε όμως να συνεχίσει την προετοιμασία και γι’αυτό ο προπονητής και αρραβωνιαστικός της έφτιαξε μια αυτοσχέδια μπάρα από μπαμπού και χρησιμοποίησε μπουκάλες γεμάτες νερό αντί για βάρη. Η ψυχολογία της Hidilyn ήταν ήδη πεσμένη όταν ανακοινώθηκε ότι οι Αγώνες του Τόκιο θα αναβάλονταν για ένα χρόνο. «Δώδεκα ακόμη μήνες προπόνησης… Ένιωθα πως δεν μπορούσα να τα καταφέρω. Όταν μίλησα στον αθλητικό ψυχολόγο της ομάδα ήθελα να κλάψω. Του είπα πώς ένιωθα και μου είπε να το αντιμετωπίσω ένα ένα. Να ελέγχω όσα μπορώ, αλλά να ξέρω ότι δεν μπορώ να τα ελέγξω όλα», είπε για την εμπειρία.
Έπειτα από 18 μήνες στη Μαλαισία και τρεις Ολυμπιάδες, οι κόποι της ανταμείφθηκαν. Στους Αγώνες του Τόκιο, η Hidilyn όχι μόνο κέρδισε την πρώτη θέση στην κατηγορία των 53 κιλών, αλλά έφερε στη χώρα της το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο! Η 30χρονη αθλήτρια έγινε εθνική ηρωίδα από τη μια μέρα στην άλλη. Το κορίτσι που κάποτε κουβαλούσε νερό από το πηγάδι για την οικογένειά της τώρα έχει συμβόλαια με χορηγούς, εμφανίζεται στην τηλεόραση, φωτογραφίζεται για καμπάνιες και βλέπει το πρόσωπό της ακόμα και σε γραμματόσημα. Όσο για το πολιτικό σκάνδαλο που της στοίχισε για τόσο καιρό την ψυχική της ηρεμία, ο Πρόεδρος της χώρας τη συνεχάρη, λέγοντας της ότι όσα έγιναν είναι πια «περασμένα ξεχασμένα».
Η Diaz δεν έχει ξεχάσει από πού ξεκίνησε. Με την επιρροή που έχει, στόχος της είναι να εμπνεύσει κι άλλα νεαρά κορίτσια να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. «Μεγάλωσα να μην πιστεύω στον εαυτό μου γιατί ασχολήθηκα με τον αθλητισμό», λέει. «Υπάρχουν κάποιες προκαταλήψεις για τις γυναίκες, κάποια στερεότυπα, οπότε είναι καλό ότι τα κορίτσια έχουν τώρα κι ένα διαφορετικό πρότυπο. Τώρα μπορούν να βλέπουν εμένα και να λένε “Η Heidi τα κατάφερε, μπορώ να τα καταφέρω κι εγώ”».