Το έκανε να μοιάζει εύκολο. Ίππευε με μνημειώδη ηρεμία. Αέρινη, έφτασε πρώτη στην γραμμή του τερματισμού. Το ημερολόγιο έγραφε: 22/02/1969.
Το σενάριο της ζωής της στην ιπποδρομία, είχε αρχικά άλλη ημερομηνία έναρξης. Όμως οι άντρες αναβάτες αρνήθηκαν να ιππεύσουν εναντίον της στο Tropical Park της Φλόριντα, απειλώντας να μποϊκοτάρουν όχι μόνο την κούρσα της, αλλά και εκείνες που θα προηγούνταν.
Υποστήριζαν ότι η Ρούμπιν είναι πολύ αδύναμη και χαρακτήριζαν ανέφικτο το ενδεχόμενο να ιππεύσει και να κοντρολάρει ένα άλογο. Υποστήριζαν ότι θα αποτελούσε κίνδυνο για τους συμμετέχοντες στην κούρσα.
Το ντεμπούτο της πήρε τελικώς παράταση, αλλά οι έντονες διαμαρτυρίες για την πρώτη τη συμμετοχή, τής έμαθαν τον καλύτερο τρόπο να διαχειρίζεται όλους όσοι της εναντιώνονταν. Τους χαμογελούσε. Με αυτόν τον τρόπο τους έκανε να θυμώνουν περισσότερο. Εξάλλου ποτέ δεν την έπεισαν για την ανησυχία τους.
Ήξερε ότι η ιππασία είναι ένα πλήρως ανδροκρατούμενο άθλημα για πολλά χρόνια. Ήξερε ότι αυτό που πραγματικά τους ανησυχούσε είναι το «στίγμα». Αν μια γυναίκα μπορούσε να ιππεύσει, τότε ποια η σκληράδα του αθλήματος που υπερηφανεύονταν ότι υπηρετούν;
Της επιτράπηκε να ιππεύσει στη Νέα Υόρκη. Μπροστά σε ένα πλήθος περίπου 26.000 ανθρώπων, εκ των οποίων κάποιοι την προέτρεπαν «να πάει σπίτι και να κάνει παιδιά», αλλά εκείνη έκλεινε τα αφτιά. Χαμογελούσε.