O Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από ποδοσφαιρική οργάνωση, όχι από... γενικό αρχηγό!
Μόνο στην ποδοσφαιρική Ελλάδα του 2020 η πρόσληψη ενός γενικού αρχηγού που ᾽᾽θα μπαίνει στα αποδυτήρια και θα ρίχνει δέκα μπινελίκια στους ποδοσφαιριστές και θα τους... ξυπνάει῎ θα μπορούσε να αποτελεί την λύση για μια σειρά από προβλήματα που υπάρχουν αυτή την στιγμή στο εσωτερικό του Παναθηναϊκού, με πρώτο και καλύτερο το αγωνιστικό και δεύτερο αυτό της επικοινωνίας ανάμεσα στους Ισπανούς που βρίσκονται επικεφαλής και τους ποδοσφαιριστές του συλλόγου.
Για να είμαστε ειλικρινείς η συζήτηση που έχει ξεκινήσει για το αν θα πρέπει να πάρει γενικό αρχηγό το Τριφύλλι, για την ώρα δεν έχει πραγματική υπόσταση, καθώς ούτε τέτοια απόφαση υπάρχει, ούτε και κάποιον... μπαμπούλα που να έχει φορέσει κατά το παρελθόν την φανέλα, ψάχνουν στο πράσινο στρατόπεδο.
Και θα ήταν εντελώς εκτός ποδοσφαιρικής πραγματικότητας αν το έκαναν αυτό, καθώς ανάλογα πόστα και θέσεις με μοναδικό κριτήριο τον... τσαμπουκά, τα έχει καταργήσει το ίδιο το άθλημα, τα έχει καταργήσει το πακέτο που απαιτεί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η διαχείριση του ανθρωπινού δυναμικού. Έχω βαρεθεί να διαβάζω σε σχόλια αναγνωστών ᾽᾽πάρτε τον Καλιτζάκη να τους βάλει στην θέση τους ᾽᾽ ή ᾽᾽βάλτε γενικό αρχηγό τον Κολιτσιδάκη᾽᾽. Με κάθε σεβασμό και στους δύο σπουδαίους παλαίμαχους κεντρικούς αμυντικούς της ομάδας, η αναφορά δεν είναι για αυτούς αλλά στην λογική πίσω από τα ονόματά τους, καθώς αμφότεροι ως ποδοσφαιριστές ήταν ιδιαίτερα δυναμικoί!
Μια μικρή παρένθεση. Βρισκόμαστε στο 2020. Επαναλαμβάνω. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να λιώσει η... καραμέλα και η λογική του ᾽᾽έχει παίξει ποδόσφαιρο, άρα θα είναι εξαιρετικός σε οποιοδήποτε διοικητικό πόστο᾽᾽. Δεν ήταν έτσι, έχει αποδειχθεί πάρα πολλές φορές, με τις αποτυχίες να είναι πολύ περισσότερες από τις επιτυχίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν ήταν έτσι και δεν είναι έτσι, γεγονός που αποδεικνύει και η πέρα για πέρα σωστή τάση των νεαρών παλαιμάχων παικτών, να επιμορφώνονται, να ανοίγουν τους οριζόντές τους, να σπουδάζουν ποδοσφαιρικό management, να βγάζουν την σχολή προπονητών της UEFA και όλη αυτή την γνώση να την παντρεύουν με την προυπηρεσία πάνω στο χορτάρι.
Κλείνει η παρένθεση.
Αφήνοντας στην άκρη το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, όπου αυτή την εποχή η βελτίωση της εικόνας του συνόλου αποτελεί προτεραιότητα, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να οργανωθεί ποδοσφαιρικά με συγκεκριμένο σχέδιο, πλάνο, στρατηγική. Να βάλει τις βάσεις, να φυτέψει τους καρπούς που τα επόμενα χρόνια θα τον φέρουν σε θέση ισχύος ως κλαμπ σε μια σειρά από πολύ σημαντικούς τομείς που για την ώρα όχι απλά υστερεί το Τριφύλλι αλλά είναι παντελώς ανύπαρκτο.
Την τελευταία πενταετία, έχουν υπάρξει αρκετά σημειώματα σε τούη την γωνιά για τις οργανωτικές αλλαγές που θα έπρεπε να έχουν γίνει στον Παναθηναϊκό του Γιάννη Αλαφούζου. Δεν πειράζει, να αναφερθούμε ακόμη μία φορά σε όλα αυτά που θα έπρεπε να είναι δεδομένα, σε όλα αυτά που έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία για έναν σύλλογο, από το αν θα αποκτήσει έναν κεντρικό μέσο ακόμα.
Η ΠΑΕ, λοιπόν, θα πρέπει να:
Έχει σε σημαντικές ποδοσφαιρικές και οργανωτικές θέσεις ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα κρίνονται από τα αποτελέσματα της μιας σεζόν αλλά σε βάθος πενταετίας, ώστε να μπορούν να παρουσιάσουν έργο. Η παρουσία και η ενασχόλησή τους πάνω σε συγκεκριμένα κομμάτια θα βοηθήσουν τον Παναθηναϊκό να αποκτήσει το πιο σημαντικό όπλο της εποχής. Την πληροφορία. Το έχουμε ξαναγράψει. Στο ποδόσφαιρο η γνώση είναι δύναμη. Είτε αυτό αφορά το recruting, είτε την πρόσληψη ενός προπονητή, είτε ιατρικά θέματα, είτε την τεχνογνωσία για την ακαδημία. Ο σύλλογος αυτή την στιγμή δεν βρίσκεται ούτε σε βρεφικό επίπεδο πληροφορίας.
Δεν μπορεί ένα κλαμπ του μεγέθους του Παναθηναϊκού να εξαρτάται ως φιλοσοφία, ως λειτουργία, ως εξέλιξη από τον κάθε προπονητή και τεχνικό διευθυντή, οι οποίοι στην Ελλάδα (δυστυχώς) έρχονται και παρέρχονται.
Είναι εντελώς αντιποδοσφαιρικό η ΠΑΕ του 2020 να μην έχει δύο, τρεις ανθρώπους, οι οποίοι θα βάζουν σφραγίδα στο οργανωτικό ποδοσφαιρικό κομμάτι και θα είναι υπεύθυνοι για την αναβάθμιση του κλαμπ σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας που αφορούν το ποδόσφαιρο. Επαναλαμβάνω: Ανθρώπους σταθερούς, ανθρώπους που δεν θα έρχονται Γενάρη και θα φεύγουν Ιούνιο. Το ράβε-ξήλωνε έχει αποδειχθεί πολλάκις πως δεν είναι ο δρόμος προς την επιτυχία αλλά προς την απόλυτη αποτυχία.
Ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει σταθερό διευθυντή ποδοσφαιρικού τμήματος που θα χαράξει συνολική φιλοσοφία, δεν διαθέτει σταθερό chief scouter(για την ακρίβεια δεν έχει καν τμήμα scouting), δεν έχει δικούς του γυμναστές και επιτελείο ανάλυσης και γενικά δεν έχει μία σταθερά ανθρώπων.
Οι περισσότεροι τεχνικοί διευθυντές που προσλήφθηκαν τα τελευταία χρόνια(με εξαίρεση τον Νταμπίζα) κοίταξαν μοναχά το σήμερα. Τις μεταγραφές, την βελτίωση του έμψυχου δυναμικού. Το ίδιο κάνει και ο Τσάβι Ρόκα, παρότι έχει τις περγαμηνές και τις γνώσεις να ανεβάσει οργανωτικά επίπεδο τον Παναθηναϊκό.
Τούτη την εποχή, ο Γιάννης Αλαφούζος είναι πιο ενεργός από ποτέ. Πάντα εντυπωσιαζόταν από το... fast food επιτυχίας, από την σιγουριά πως ᾽᾽με τους δικούς μου παίκτες, τις δικές μου μεταγραφές η ομάδα θα κάνει πρωταθλητισμό᾽᾽. Μετά από μια δεκαετία, δεν μπορεί, δεν γίνεται, θα έχει καταλάβει πως δεν μπορεί να συμβεί αυτό.
Είναι ευκαιρία, τώρα που ασχολείται πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, να δώσει την ευκαιρία στην επένδυσή του, σε μία εταιρία που έχει... πετάξει 70 εκατομμύρτια, να λειτουργήσει ΚΑΝΟΝΙΚΑ, με ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ...
Όλα τα παραπάνω είναι ανεξάρτητα από τον αγώνα της Κυριακής με τον Άρη και αφορούν την ποδοσφαιρική οργάνωση του Παναθηναϊκού πέρα από προπονητή και τεχνικό διευθυντή. Το αναφέρω για να μην παρεξηγηθεί. Εξάλλου, το πιο πιθανό, ακόμη και αν δεν νικήσει τον Άρη ο Παναθηναϊκός, είναι να παραμείνει ο Πογιάτος στην θέση του. Για την ώρα, εξάλλου, αυτή είναι και η πιο σωστή ποδοσφαιρικά απόφαση...