Ο Σεραφείδης είναι η Α.Ε.Κ.
Τι κι αν το περιμένεις να το ακούσεις; Τι σημασία έχει κι αν ήταν το αναμενόμενο να συμβεί όταν έχει μάθει την κατάσταση της υγείας του ανθρώπου που πλέον δεν είναι ανάμεσά μας; Όταν πρόκειται για έναν ΑΝΘΡΩΠΟ (με όλα τα γράμματα κεφαλαία) όπως ο Στέλιος Σεραφείδης, είναι αδύνατο να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου, να μη χαθείς στο... βυθό του πένθους και να μη πιάσεις τον εαυτό σου να μονολογεί το κλασικό «όχι Θεέ μου, όχι ρε γαμώτο» και ας το περίμενες επαναλαμβάνω...
Ο άνθρωπος που συνιστούσε την προσωποποίηση της ιδέας και όλων των ιδανικών που πρεσβεύει η ΑΕΚ έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Ψηλά στον ουρανό όπου έχουν ήδη οργανώσει τα αδέρφια μας στον παράδεισο υποδοχή ανάλογης της αξίας και προσφοράς σε όλα τα επίπεδα του Στέλιου Σεραφείδη στην Ένωση... Όπως αρμόζει σε έναν απόλυτο υπηρέτη και ταυτόχρονα πιστό και ταπεινό στρατιώτη της ΑΕΚ. Έτσι όπως θα τον αποχαιρετίσουμε κι εμείς αλλά θα τον κρατήσουμε για πάντα εδώ, ανάμεσά μας!
Ούτε κι αυτός πρόλαβε να ζήσει το όνειρό του και ας είδε τουλάχιστον εκείνος το γήπεδο στη τελική του μορφή και στο 90% ολοκληρωμένο... Στην περίπτωση του Στέλιου Σεραφείδη αξίζουν χίλια μπράβο και αναγνώριση για όσα έκαναν οι άνθρωποι της ΠΑΕ και της Ερασιτεχνικής όλα αυτά τα χρόνια και όχι μόνο τώρα στη τελική ευθεία πριν το φινάλε. Όχι για τη φωτογραφία του στο νέο γήπεδο, ούτε φυσικά για το γεγονός ότι το γήπεδο στα Σπάτα που θα είναι δεύτερη έδρα έχει ήδη πάρει το όνομά του. Αλλά για ΟΛΑ και πρέπει να αναγνωρίζουμε κάποτε σε τούτο τον τόπο...
Ο ίδιος μάλιστα μου το 'χε εκμυστηρευτεί... Μου είχε επισημάνει το πόσο όμορφα τον έκαναν να νιώθει οι άνθρωποι της ΑΕΚ σε όλα τα αθλήματα. «Μου 'χουν δώσει ζωή αυτοί Γιώργο μου, περισσότερα χρόνια ζωής, αλήθεια στο λέω. Η ΑΕΚ μου τα δίνει, όσο τη βλέπω, τόσο συνεχίζω να ζω», μου είχε πει περίπου χρόνο και κάτι παραπάνω πίσω... Κι έτσι ήταν αφού για τον Σεραφείδη η ομάδα ήταν η ζωή του όλη μετά την οικογένειά του!
Δεν θα σε ξεχάσουμε ΠΟΤΕ Στέλιο Σεραφείδη!
Βλέπετε ο Στέλιος Σεραφείδης ήταν πραγματικά ΠΑΝΤΟΥ! Σε ποδόσφαιρο τον έβλεπαν οι πολλοί, στο βόλεϊ (ανδρικό και γυναικείο ανεξάρτητα κατηγορίας που αγωνιζόταν η ομάδα), σε χάντμπολ, μπάσκετ και στίβο, ήταν παντού, όπου βρισκόταν η αγαπημένη του ομάδα. Ακόμη και μόνος, στα εκτός έδρας, με το ΚΤΕΛ να δει έστω φιλική αναμέτρηση και στην επιστροφή να σταματούν οπαδοί της ομάδας που τον αναγνώρισαν να τον πάρουν πίσω ενώ εκείνος περίμενε στη στάση το λεωφορείο της γραμμής για να γυρίσει Αθήνα.
Τα έκανε όλα με οδηγό και μοναδικό όφελος την αγάπη που έδινε, για εκείνη που έπαιρνε ντρεπόταν άλλωστε. Δίχως να αξιώσει ποτέ το οτιδήποτε, χωρίς να ψάχνει έστω... μεροκάματο και να φτιάξει την βολή του με ένα πόστο. Δεν τον απασχολούσε τίποτα για τον ίδιο, δεν απαίτησε, ούτε καν απλά ζήτησε κάτι, το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς θα προσφέρει, θα βοηθήσει, θα βρεθεί δίπλα Της... Χωρίς να το αξιώνει να του το φτιάξουν άλλοι. Μόνος του το έψαχνε και το κατάφερνε...
Το απόλυτο παράδειγμα ανιδιοτελούς αγάπης που δεν μπορεί καν να διδαχθεί. Πρέπει να το 'χεις μέσα σου... Ταπεινός και απόλυτα πιστός στρατιώτης της ΑΕΚ. Στόχος ζωής του να βοηθάει τον αδύναμο, να προσπαθεί για τον συνάνθρωπό του, να έχει μόνο καλά λόγια να πει και για τον αντίπαλο, τον οποίο σεβόταν και ας μη συμπαθούσε μιας και πάνω απ' όλα και όλους ήταν τα τρία γράμματα που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή του.
Δεν υπάρχει δεύτερος σαν και αυτόν... Δεν θα υπάρξει και στο μέλλον! Εδώ τελειώνει το έργο. Έφυγε από κοντά μας ο άνθρωπος που προσωποποιούσε σε απόλυτο βαθμό όλα τα ιδανικά που πρεσβεύει η ΑΕΚ που ΟΛΟΙ έχουν εμπεδώσει ότι είναι πολλά περισσότερα από ένας απλός αθλητικός σύλλογος. Η ΑΕΚ σήμερα δεν πενθεί απλά, αλλά υποφέρει... ΓΟΝΑΤΙΣΕ σήμερα και αν και δεδομένο ότι θα σηκωθεί, δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει ΠΟΤΕ αυτήν την απώλεια!
«Η αγάπη, σκέφτηκα, είναι ισχυρότερη από τον θάνατο αλλά και από τον φόβο του θανάτου. Μόνο μ' αυτήν, με με την αγάπη αντέχει κανείς στη ζωή και προχωρά», τονίζει ο Ιβάν Τουργκένιεφ στο ποίημά του «το σπουργίτι» και θαρρώ είναι ακριβώς αυτό που θα έλεγε ο Στέλιος Σεραφείδης. Με την αγάπη οδηγό θα σε θυμάμαι πάντα, τις συναντήσεις μας, τις κουβέντες που κάναμε και το πόσο άκουγες και δεν έλεγες πολλά, μα μόνο στο τέλος και παρά τη γκρίνια μας για τα αποτελέσματα, μας πετούσες ένα «παιδιά να την αγαπάτε και να είστε δίπλα της και όλα θα τα κάνουμε, θα δείτε». Δεδομένα ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ Στέλιο Σεραφείδη, ΠΟΤΕ...