«Σωθήκαμε! Σωθήκαμε! Σωθήκαμε! Σωθήκαμε!», φωνάζει ο εκφωνητής της ουρουγουανικής τηλεόρασης. Τέσσερις κραυγές. Κάθε μια και πιο δυνατή, πιο αληθινή. Και την ίδια στιγμή, μια άλλη τεράστια κραυγή θυμού από την γκανέζικη κερκίδα, παρέα με τις βουβουζέλες, υψώνεται σαν τσουνάμι στον ουρανό του Soccer City Stadium. Σχεδόν 85.000 βλέμματα καρφωμένα πάνω σε αυτόν. Αυτόν τον άγγελο. Αυτόν τον διάβολο. Τον Λουίς Σουάρες, που εκείνο το βράδυ στο Γιοχάνεσμπουργκ τόσο επιδέξια ακροβάτησε πάνω στη λεπτή γραμμή της απόλυτης ευγνωμοσύνης και της απέραντης οργής.

Η μπάλα φεύγει από το κεφάλι του Αντίγια. Μερικά εκατοστά στην πραγματικότητα στέκονται ανάμεσα σε αυτή και τη γλυκιά αγκαλιά των διχτυών. Μερικά εκατοστά χωρίζουν τα γουρλωμένα όλο αγωνία βλέμματα τόσων Γκανέζων, από το να γεμίσουν με δάκρυα χαράς, περηφάνιας για μια ομάδα έτοιμη να γράψει ιστορία. Τα πάντα παγώνουν για μια στιγμή.

Σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου το μυαλό του Λουίς προλαβαίνει να ζυγίσει την κατάσταση. Ίσως ασυναίσθητα, αλλά σίγουρα ειλικρινά. Τα χέρια του αυτόματα σηκώνονται, γίνονται το τείχος πάνω στο οποίο συγκρούονται σφοδρά τα ποδοσφαιρικά όνειρα ενός ολόκληρου λαού. Ο απόλυτος οργασμός, το γκολ λύτρωσης και πρόκρισης στο 120’ έχει κοπεί από το πουθενά και ξαφνικά ανάμεσα σε αυτόν και τους φίλους της Γκάνας «μπαίνουν» έντεκα βήματα. Τα ίδια που δείχνουν έτοιμα να οδηγήσουν τους Ουρουγουανούς σε μια ασύλληπτη πίκρα. Το γρασίδι έχει μετατραπεί σε έναν τεράστιο καμβά και πάνω του οι αντιθέσεις δεν τονίζονται από χρώματα αλλά από συναισθήματα. Οι μεν ένα βήμα πριν τους έξαλλους πανηγυρισμούς, οι δε ένα βήμα πριν τον… γκρεμό.

Ο Γκίαν στήνει την μπάλα και παίρνει φόρα. Ένα εύστοχο χτύπημά του αρκεί για να τον κάνει για πάντα αθάνατο. Το σουτ του όμως, χτυπά στο οριζόντιο και φεύγει άουτ. Χωμένος μέσα στη γαλάζια του εμφάνιση, ο Σουάρες έχει ζήσει με το δικό του άγχος την εκτέλεση, μέχρι να ξεσπάσει στο πιο ευτυχισμένο σπριντ της καριέρας του.

Είναι όταν η μπάλα χτυπά στο δοκάρι που η μορφή του Σουάρες αλλάζει για όλους, όχι όταν κάνει το πέναλτι. Τότε είναι που όλοι αντιλαμβάνονται τον αντίκτυπο της πράξης του. Στα μάτια μερικών, στο χαρούμενο πρόσωπό του φυτρώνουν κέρατα και ένα σατανικό χαμόγελο ξεπροβάλλει. Στα μάτια άλλων ένα φωτεινό στεφάνι περικυκλώνει τα μαλλιά του. Μερικούς τους στέλνει στην κόλαση, άλλους στον παράδεισο. Μερικοί ορκίζονται να μην το συγχωρέσουν ποτέ, άλλοι αδυνατούν ακόμα και σήμερα να ξεχάσουν τη συγκίνηση που τους χάρισε.

Ο Σουάρες ακροβάτησε στο σκοινί των πιθανοτήτων, πήρε το σίγουρο και του προσέθεσε ένα «ίσως», γιατί αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει, αυτό θα του έδινε τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει το… δικό του. Πολλοί λένε ότι θυσιάστηκε για τη Σελέστε. Όχι. Δε θυσιάστηκε. Γιατί εκείνη τη στιγμή ο εαυτός του δεν είχε καμία σημασία. Θυσιάζεσαι όταν «αφήνεις» κάτι που θα σε ευχαριστούσε. Και τον Λουίς δεν θα τον ευχαριστούσε τίποτα πιο πολύ από το να δει τη χώρα του σε έναν ημιτελικό Μουντιάλ.

Ο ίδιος εκφωνητής που στο χέρι του Σουάρες «σώθηκε» , στο χαμένο πέναλτι του Γκίαν ουρλιάζει: «Uruguay! Uruguay noma!» ή αλλιώς «Ουρουγουάη! Ουρουγουάη, τίποτα παραπάνω!». Η φράση αυτή, εδώ και αιώνες αναβλύζει από τα βάθη των Ουρουγουανικών πνευμόνων. «Είναι σχεδόν σαν ένα εθνικό σύμβολο, μια αυθόρμητη κραυγή, μια επιβεβαίωση περηφάνιας», γράφει ο δημοσιογράφος Σέρτζιο Περέιρα. Κάτι τέτοιο, κάτι τόσο επικό ήταν και αυτό το χέρι του Λουίς Σουάρες, αυτού που έγινε άγγελος και διάβολος, αυτού που ισορρόπησε στις πιθανότητες και έφτασε στην τελευταία άκρη μόνο και μόνο για να ξέρει πως έκανε τα πάντα ώστε να νικήσει η ομάδα του.