Όταν τα λόγια είναι περιττά

Δόγματα του τύπου «εμείς ή κανείς» ή «τώρα ή ποτέ» ανέκαθεν ηχούσαν αποκρουστικά στα δικά μου αυτιά διότι ο αθλητισμός δεν ξεκινά ούτε τελειώνει σε μια βραδιά. Στην πραγματικότητα, δεν διαφέρει σε τίποτε από έναν αγωνιστικό μαραθώνιο, πράγμα που σημαίνει ότι οφείλεις να έχεις συνέχεια και κυρίως συνέπεια. Είναι δύο στοιχεία που λείπουν από τον ποδοσφαιρικό οργανισμό του Άρη εδώ και τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες με συνέπεια οι λύπες να υπερτερούν συντριπτικά των χαρών.

Γι’ αυτό η περίπτωση του στοιχειοθετεί μοναδικό φαινόμενο. Οι επιτυχίες της ομάδας είναι τρομερά δυσανάλογες της μάζας των φιλάθλων και του επιπέδου αφοσίωσης τους. Χρόνια ολόκληρα εκτιμούμε ότι ένας τίτλος θα αποτελέσει τη σπίθα για την αναζωπύρωση μιας φωτιάς, αλλά αυτός δεν έρχεται. Λες και αυτή η ομάδα καταδιώκεται από μια κατάρα. Βρίσκεται ακόμη στο μυαλό όλων το δοκάρι του Νασίφ Μόρις στην Τούμπα, ο τελικός του Καυτανζογλείου, αυτός στο ΟΑΚΑ και από χθες προστέθηκαν τα τελευταία 45 δευτερόλεπτα του ημιτελικού αγώνα με την ΑΕΚ. Είναι πολλά ακόμη…

Δεν είναι εύκολο να είσαι Άρης. Θέλει γερό στομάχι. Ομάδες αυτού του επιπέδου αποτελούν κοινωνικά φαινόμενα διότι στο μυαλό του οπαδού είναι υπεράνω όλων. Όλοι όμως τρέφονται από τους τίτλους, έχουν το προνόμιο δημιουργίας νέας μάζας οπαδών μέσα από κατακτήσεις της κορυφής, σπουδαίες ευρωπαϊκές βραδιές και περιόδους κατά τις οποίες οι ομάδες τους έχουν κυριαρχικό ρόλο στα αθλητικά δρώμενα.

Η περίπτωση του Άρη διαφέρει γιατί ουδέποτε έφτασε σ’ αυτό το επίπεδο. Όταν πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις στα τέλη της δεκαετίας του ’70, επιδεικνύοντας αυτοκαταστροφικές τάσεις διέλυσε ό,τι είχε χτίσει στα προηγούμενα χρόνια λόγω της απώλειας ενός τίτλου. Κι όμως, με ένα… τσακ, κατεβάζει 25-30 χιλιάδες κόσμου στο ΟΑΚΑ και φυσικά γεμίζει για πλάκα το «Κλ. Βικελίδης». Επιβεβαιώθηκε και χθες (23/6) με αυτό που συνέβη έξω από το γήπεδο. Εδώ και χρόνια, η ομάδα δεν ανταποκρίνεται στο μέγεθος και τη φιλοδοξία του κόσμου της.

Ο οδυνηρός (βάσει εξέλιξης) αποκλεισμός από την ΑΕΚ έχει δύο όψεις. Η ιστορία έγραψε ότι ο αυτοκαταστροφικός Άρης έβγαλε και πάλι τα ματάκια του. Δεν ήταν μόνο ζήτημα αντοχής. Αυτή η ομάδα υστερεί σε ποδοσφαιρική «αλητεία» και εξυπνάδα. Αυτό πλήρωσε. Μετά το γκολ του Νικολάς Ντιγκινί κάνεις τα πάντα για να μην παιχθεί ποδόσφαιρο. Καταπίνεις την μπάλα, κερδίζεις χρόνο, σίγουρα δεν επιτρέπεις στον αντίπαλο να βρει ρυθμό και να επιδοθεί σε διαδοχικές επιθέσεις. Πολλώ δε μάλλον όταν η ΑΕΚ διαθέτει παίκτες της ποδοσφαιρικής πονηριάς και ευφυΐας των Λιβάγια, Μάνταλου, Ολιβέιρα. Ένα λάθος είναι αρκετό για να καταστρέψει ό,τι χτίστηκε νωρίτερα κι αυτό έγινε στα τελευταία 45 δευτερόλεπτα της παράτασης. Ο Λίντσεϊ Ροζ έχασε τον Κροάτη, παρότι είχε προηγηθεί η εξαιρετική εμφάνισή του. Εκεί τελείωσαν όλα καθώς ήταν εμφανές δια γυμνού οφθαλμού ότι η ΑΕΚ θα έπαιρνε την πρόκριση στην παράταση. Διαθέτει παίκτες με μεγαλύτερη προσωπικότητα και κυρίως μπαρουτοκαπνισμένους σε τέτοιου είδους ιδιαίτερα παιχνίδια.

Βάσει της εξέλιξης, δεν αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Αν όμως δει κανείς και τα δύο παιχνίδια, η ΑΕΚ ήταν σαφέστατα ανώτερη του Άρη ο οποίος επιστράτευσε την τακτική του ανταρτοπολέμου με σκοπό την κάλυψη των αγωνιστικών αδυναμιών έναντι του αντιπάλου. Και στο κρισιμότερο παιχνίδι της χρονιάς…

*Είχε να διαχειριστεί ένα σωρό αγωνιστικά προβλήματα με σπουδαιότερο την απουσία του Φραν Βέλεθ. Κι αυτή του Ούγκο Σόουζα δεν πάει πίσω γιατί αν ο Ένινγκ είχε τη δυνατότητα προσθήκης ενός κεντρικού αμυντικού, ο Πορτογάλος θα έμπαινε στο γήπεδο στα τελευταία δέκα λεπτά του αγώνα.

*Οι έμπειροι ποδοσφαιριστές του ήταν κατώτεροι των περιστάσεων και κυρίως αυτοί της μεσοεπιθετικής γραμμής. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, Ιντέγε και Ντάνι Λάρσον δεν είχαν ούτε μία τελική προσπάθεια.

*Ο πιο φορμαρισμένος παίκτης του Άρη, Μπρούνο Γκάμα, πραγματοποίησε ίσως τη χειρότερη εμφάνισή του με τη φανέλα της ομάδας.

*Στο πρώτο ημίχρονο ο Άρης δεν μπορούσε να «φτιάξει» μια επίθεση, περιορίστηκε στην αναχαίτιση αυτών της ΑΕΚ, ακόμη μάλιστα και στο transition παιχνίδι δεν εκμεταλλεύτηκε τους χώρους που βρήκε.

*Από το 70ο λεπτό και μετά, ουσιαστικά μπήκε στο δωμάτιο πανικού, ακόμη και οι απομακρύνσεις της μπάλας υποδήλωναν απελπισία και τρομερή πίεση.

Οι παρεμβάσεις του Μίκαελ Ένινγκ υπήρξαν καταλυτικές και δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι οι αλλαγές του έγειραν τη πλάστιγγα προς την πλευρά της ομάδας του. Ωστόσο, η ομάδα του αντλούσε ψυχολογία από τη ψυχή και το τρομερό παιχνίδι του Λούκας Σάσα, την εντυπωσιακή άνοδο που είχαν στο δεύτερο ημίχρονο οι Μάρτιν Τόνσο, Χαβιέρ Ματίγια αλλά και στην ενέργεια που πρόσφερε ο Ντάνιελ Μαντσίνι και στη συνέχεια ο Αμπού Μπα. Συνολικά, δεν είχε την ηρεμία της διαχείρισης των συναισθημάτων που καλλιεργεί η εξέλιξη ενός αγώνα. Φάνηκε μετά το γκολ του Ντιγκινί.

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αυτή η ομάδα έδωσε ό,τι περισσότερο διέθετε, οφείλουν άπαντες να σεβαστούν και να αναγνωρίσουν ότι οι παίκτες χρησιμοποίησαν μέχρι και την τελευταία σταγόνα ενέργειας τους, είναι όμως φανερό ότι έως εδώ μπορεί να φτάσει. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το «θέλω» και τα ψυχικά αποθέματα όλων των ποδοσφαιριστών οι οποίοι απελπισμένα πολέμησαν για φθάσουν να στο σημείο διεκδίκησης ενός τίτλου, είναι όμως σαφές ότι για να ανέβει επίπεδο ο Άρης θα πρέπει να προσθέσει προσωπικότητα, εξυπνάδα αλλά και ποδοσφαιρική «αλητεία».