Πώς κερδίζεις κάποιον που πήρε 7 συνεχόμενους τελικούς;
Υπάρχει φαβορί σε αυτόν τον τελικό; Ποιος θα το πάρει το Σάββατο; Είναι δύο από τις ερωτήσεις που ακούω όλο και πιο συχνά πλέον στην καθημερινότητα μου. Από τους διαδικτυακούς ή τους απλούς γνωστούς και φίλους μου, οι οποίοι προσπαθούν να «παίξουν» τον τελικό, πριν αυτός παιχτεί.
Αν υπάρχει φαβορί με βάση το ποδόσφαιρο τους, την ποιότητά τους, ομαδική και ατομική ή την παρουσία τους σε όλη τη φετινή σεζόν, είναι εύκολο να το απαντήσεις. Ασφαλώς και υπάρχει και είναι η Λίβερπουλ. Πιο ομάδα, πιο ικανή σαν σύνολο, πιο ποιοτική και σαν σύνολο και σαν μονάδες. Επιπλέον δεν είναι μία άμαθη ομάδα σε τελικούς, όπως ήταν πριν τρία χρόνια όταν έπαιξε με την Ρεάλ και έχασε.
Και το έχει πάρει το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά από τότε και ένα σωρό τρόπαια έχει πλέον κατακτήσει και αυτός είναι ο τρίτος φετινός τελικός της και τους δύο προηγούμενους τους κατέκτησε. Ξέρει λοιπόν και από Champions League και από τελικούς και από τρόπαια. Αυτός ο προπονητής, ο Γιούργκεν Κλοπ και αυτοί οι παίκτες της Λίβερπουλ, τα έχουν πάρει όλα, αυτή η έκδοση των reds είναι πιθανότατα η πληρέστερη (αν όχι και καλύτερη) έκδοση της ιστορίας τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟΝ... ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
Φτάνουν λοιπόν όλα αυτά; Είναι αρκετά για να χρίσουν φαβορί την Λίβερπουλ σε έναν τελικό Champions League; Προφανώς και θα ήταν αρκετά για οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο. Ακόμη κι’ αν απέναντι της ήταν η Μάντσεστερ Σίτι, η οποία της πήρε πριν μία εβδομάδα το πρωτάθλημα, ακόμη κι’ αν απέναντι της ήταν η Μπάγερν Μονάχου, η οποιαδήποτε άλλη ομάδα, η Λίβερπουλ θα ήταν στα μάτια μου φαβορί. Αλλά απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης; Απέναντι σε αυτή τη Ρεάλ, αυτών των παικτών, οι οποίοι έχουν μετατρέψει την κατάκτηση του Champions League σε βόλτα στον κήπο τους με το σκύλο, τα πράγματα δεν είναι εύκολα.
Πολλοί και ως ένα βαθμό δικαιολογημένα, μίλησαν για τύχη, για μεγάλη τύχη της Ρεάλ, την εφετινή σεζόν. Μια φορά τυχερή με την Παρί, δύο φορές τυχερή με την Τσέλσι, μάλλον όμως κυρίως ικανή για να το κάνει και 3η φορά με την Σίτι. Το ματς στο Μάντσεστερ έπρεπε να τελειώσει 5-2, αλλά τέλειωσε 4-3. Το ματς στη Μαδρίτη έπρεπε να τελειώσει 1-2 και τέλειωσε 2-1 και 3-1 στην παράταση. Μη ρωτάς τα πως και τα γιατί; Η απάντηση είναι ότι αυτή η ομάδα, αυτοί οι παίκτες, έχουν τον τρόπο.
Επτά τελικούς έχουν παίξει τα τελευταία πολλά χρόνια. Επτά τρόπαια έχουν πάρει. Δεν έχουν τον τρόπο, έχουν όλους τους τρόπους. Την ατομική ποιότητα (ρωτήστε την Λεβερκούζεν για το γκολ του Ζιντάν και θα σας πει…), την ικανότητα να τιμωρούν τα λάθη των αντιπάλων (ρωτήστε τη Λίβερπουλ και τον Κάριους να σας πουν…), την ικανότητα να νικούν όταν δεν είναι καλύτεροι (ρωτήστε την Ατλέτικο), την ικανότητα να το κατακτούν όταν ο αντίπαλος το έχει αγκαλιάσει (ρωτήστε ξανά την Ατλέτικο και τον Σιμεόνε…).
Η Ρεάλ ήταν πάντα και τα τελευταία χρόνια, ίσως ακόμη περισσότερό, φτιαγμένη για αυτό το τρόπαιο. Και την χρονιά που στον πάγκο της κάθεται ο Αντσελότι, που έχει βαρεθεί να το σηκώνει και στο χόρτο είναι οι Μόντριτς, Κρόος, Καζεμίρο και φυσικά ο Μπενζεμά, οι οποίοι βλέπουν το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά, σαν την κούπα που πίνουν τον πρωϊνό καφέ τους, τότε ξέρεις ότι δεν γεννήθηκε, δεν υπήρξε ακόμη, αυτή η ομάδα, η οποία σε ένα τελικό απέναντί τους θα είναι το φαβορί…