Κουρνέτας VS Κοντρέρας
Ζούμε κάτι πολύ ιδιαίτερο τις τελευταίες ημέρες στη Θεσσαλονίκη, ειδικά μεταξύ των ΠΑΟΚτσήδων και των αντιδράσεων τους απέναντι σε δύο σπουδαίους αθλητές που έπαιξαν στην ομάδα τους.
Από την μία είναι ο Βασίλης Κουρνέτας. Ένας από τους κορυφαίους Έλληνες αθλητές της τελευταίας 20ετίας. Ένας αθλητής ο οποίος συνδύασε το όνομά του με τον Ολυμπιακό. Εκεί έπαιξε 14 χρόνια! Όσα (πολλά) κι' αν έκανε στην καριέρα του που τώρα ανακοίνωσε ότι τελειώνει, το όνομά του θα βρίσκεται πάντα δίπλα σε αυτό του Ολυμπιακού και των 15 περίπου τροπαίων που κατέκτησαν μαζί.
Ο Κουρνέτας ήρθε και έπαιξε στον ΠΑΟΚ δύο χρόνια. Κατάφερε τώρα που φεύγει να κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό των ΠΑΟΚτσήδων. Τώρα που αποχωρεί έχει την εκτίμηση του 100% των φιλάθλων αυτής της ομάδας! Όλα αυτά ΜΟΝΟ με την απόδοσή του μέσα στο γήπεδο και προφανώς λόγω των επιτυχιών της ομάδας.
Από την άλλη ο Πάμπλο Κοντρέρας! 'Ενας Χιλιανός ποδοσφαιριστής που έπαιξε στον ΠΑΟΚ από το 2008 μέχρι το 2011 και πρωταγωνίστησε σε μία ομάδα που αγάπησε ο ΠΑΟΚτσής, έστω και αν αυτή δεν κέρδισε κάποιον τίτλο. Και ο Κοντρέρας αγαπήθηκε. Όπως ο Κονσεϊσάο. Όπως ο Μουσλίμοβιτς. Ο Βιεϊρίνια και οι άλλοι ξένοι που έπαιξαν εκείνα τα χρόνια. (Ο Γκαρσία είναι εκτός συναγωνισμού).
Έλα όμως που ο Χιλιανός στόπερ αφού έφυγε από τον ΠΑΟΚ και μετά από ενάμισι χρόνο, συμφώνησε να παίξει με τον Ολυμπιακό... Τι σημαίνει αυτό;
Χθες που ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να προτείνει παίκτες, αντιλήφθηκα μία παράξενη έως πρωτόγνωρη υποδοχή από σημαντικό κομμάτι των ΠΑΟΚτσήδων.
Η πλειοψηφία των σχολίων που γίνονται γι' αυτόν, είναι αρνητική. Γιατί; Γιατί μετά τον ΠΑΟΚ έπαιξε και στον Ολυμπιακό...
Μεγάλο το θέμα... Πώς και πότε ένας αθλητής αγαπιέται; Πώς και πότε κάποιος κερδίζει τον σεβασμό των φιλάθλων μίας ομάδας ή ολόκληρης της φίλαθλης κοινωνίας. Πότε και πώς την χάνει;
Αγαπιέται αυτός που παθιάζεται; Αυτός που τα δίνει όλα; Μήπως αγαπιέται αυτός που έχει επιτυχίες; Κερδίζει τον σεβασμό το "καλό παιδί"; Μήπως θέλουμε και λίγο... οπαδιλίκι από τον οποιονδήποτε ή στο τέλος πάντα κερδίζουν την εκτίμηση οι χαμηλοί τόνοι;
Στα τελευταία απολύτως επαγγελματικά χρόνια που δεν γίνεται ένας παίκτης να παραμείνει σε μία ομάδα για πάνω από πέντε-έξι χρόνια (σπάνιο το φαινόμενο) πώς και πότε δενόμαστε πιο πολύ με έναν αθλητή;
Εκτιμώ ότι δεν υπάρχει ορισμός και κάτι αυτονόητο ή δεδομένο σε αυτή την απλή ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό, συναντώντας μπροστά μου τις αντιδράσεις στο αντίο του Κουρνέτα, αλλά και στην υποδοχή του Κοντρέρας...
Ή μήπως υπάρχει; Δεν ξέρω...
Εγώ πάντως ως φίλαθλος, δενόμουν και λάτρευα ΜΟΝΟ αυτούς που "γυάλιζε" το μάτι τους και ας είχαν παίξει νωρίτερα σε 3-4-5 διαφορετικές ομάδες, όπου και πάλι βέβαια είχαν την ίδια αυτή συμπεριφορά, αυτόν τον –απαραίτητο για μένα- αθλητικό τσαμπουκά...
Για παράδειγμα: Προσωπικά είχα σε τρομερή εκτίμηση τον Σπύρο Μαραγκό! Τον έβλεπες να παίζει και το ζούσες σα να έπαιζες και εσύ. Έβγαζε φωτιές από τα μάτια! Ένας αθλητής βέβαια που ήξερες ότι είχε συνδυάσει το όνομά του με τον Παναθηναϊκό.
* Λίγο πριν κλείσω το κείμενο… να και τρίτο περιστατικό: «Ο ΠΑΟΚ θέλει τον Φιλίποφ, τον πασαδόρο του Ολυμπιακού».
Έλα όμως που αυτός δεν είναι… Κουρνέτας και ήδη πολλοί δεν αντιμετωπίζουν θετικά ούτε καν το ενδεχόμενο...
* Ο ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο έδωσε και ένα φιλικό παιχνίδι με την Πιρίν. Ήταν ένας χρήσιμος αγώνας για να καταλάβουμε ότι και τώρα που επέστρεψαν όλοι (σχεδόν) οι παίκτες, δεν είναι αυτονόητο ότι ο ΠΑΟΚ θα "πιάσει" με την μία, την πολύ καλή απόδοση που είχε τον Οκτώβριο (για παράδειγμα) όταν και πάλι έπαιζε (σχεδόν) πλήρης.
Δεν (μας) άρεσε ο ΠΑΟΚ κόντρα στους Βούλγαρους! Δεν είχε ρυθμό, δεν κράτησε και δεν κυκλοφόρησε καλά την μπάλα απέναντι σε έναν αδύναμο αντίπαλο. Σίγουρα δεν είχε μεγάλη συνοχή.
Είναι παράξενο, αλλά μήνα Μάιο, αυτή η ομάδα που ξεκίνησε από τον Ιούνιο(!) δείχνει να θέλει χρόνο για να βρει συνοχή. Και πως να μην γίνεται αυτό όταν όλοι μαζί έπαιξαν μία φορά τον Σεπτέμβριο, άλλες δύο τον Οκτώβριο, σε ένα ημίχρονο μήνα Ιανουάριο, σε δύο προπονήσεις τον Φεβρουάριο και σε ένα αγωνιστικό 20λεπτο τον Μάρτιο;
Έστω κι' έτσι, επιμένω ότι ο ΠΑΟΚ έχει υψηλότερο ταβάνι από ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Αν μάλιστα κερδίσει την ΑΕΚ την προσεχή Τετάρτη, θα πάρει και την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να διεκδικήσει και να κερδίσει την πρωτιά.
* Για τον τελικό συμφωνήθηκαν κάποια πράγματα και η ΕΠΟ φυσικά ΔΕΝ τα τήρησε. Πάλι δικαιώνεται ο ΠΑΟΚ που ΔΕΝ πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι με αυτούς τους ανθρώπους, γι’ αυτό και o Σαββίδης τήρησε όσα είπε μετά τον ημιτελικό. Γι’ αυτό και τους άφησε να παίζουν μόνοι τους… Όπως πρέπει να κάνουν ΟΛΟΙ και την επόμενη σεζόν, εφόσον αυτοί παραμείνουν ατιμώρητοι, εφόσον συνεχίζουν να παρανομούν και να κοροϊδεύουν…