Ένας... κουτσός Κινέζος

Υπάρχει μια κινέζικη ιστορία, ένα διδακτικό παραμύθι χωρίς τέλος, που είναι στην διακριτική ευχέρεια εκείνου που το διηγείται να βάλει “τελεία και παύλα”, εκεί που το επιθυμεί. Θα σας την διηγηθώ και θα βάλω κι εγώ το φινάλε εκεί που θα μου καπνίσει:

Σε ένα απομακρυσμένο χωριό της απέραντης κινεζικής επικράτειας, λέει, γεννιέται ένα αγόρι, όμορφο και υγιές. “Καλότυχη η οικογένεια”, εκτιμά η τοπική κοινωνία. “Έξτρα χέρια για την γη κι ένας γιος, όσο νά 'ναι, αφού δεν απαιτείται προίκα για να παντρευτεί από τους φτωχούς γονείς, είναι πολύ καλύτερος από μια κόρη”.

Το αγόρι γίνεται δέκα ετών και περνά μια μέρα από το δρόμο που παίζει ένα φορτηγό με απρόσεκτο οδηγό. Το αγόρι παρασύρεται και “χάνει” το πόδι του. “Κακότυχη η οικογένεια”, γνωμοδοτεί το χωριό. “Πολύ θα δυσκολευτεί να τα βγάλει πέρα ο φτωχός αγρότης πατέρας με ένα παιδί ανάπηρο... Χίλιες φορές να ΄ταν υγιής κι ας ήταν κόρη”.

Το αγόρι γίνεται είκοσι ετών και προσπαθεί όσο μπορεί με το ένα του πόδι, να είναι εργατικό, φιλότιμο και χρήσιμο στους γονείς του. Ξεκινά πολυετής πόλεμος και όλοι οι αρτιμελείς κι ενήλικες αρσενικοί, στρατεύονται και φεύγουν από το φτωχοχώρι, εκτός φυσικά από τον νεαρό πρωταγωνιστή, μιας και το ατύχημα τον απαλλάσσει και την υποχρέωση να πολεμήσει. Πολλοί χάνουν τη ζωή τους, άλλοι αγνοούνται και η τοπική κοινωνία, αλλάζει και πάλι πόρισμα: “Καλότυχη η οικογένεια του αγοριού, αφού λόγω εκείνου του τροχαίου, ο γιος της, έστω και μ' ένα πόδι, έμεινε στο πλάι τους, τους βοήθησε να μεγαλώσουν το βιος τους και πήρε και την καλύτερη και πλουσιότερη νύφη, ελλείψει... ανταγωνισμού.”

Δε θα συνεχίσω παρακάτω. Βλέπετε, οι αναλύσεις αλλάζουν, κάθε φορά που γίνεται εκτίμηση, μόνο με στενό χρονικό ορίζοντα κι εξετάζοντας αποκλειστικά την “φωτογραφία της στιγμής”. Όπως ακριβώς γίνεται με τις περισπούδαστες αναλύσεις όλων για το ποδοσφαιρικό... Grexit: Πού να βάλουμε “τελεία” για να κρίνουμε τις πιθανές επιπτώσεις του; Πότε θα επιβληθεί; Πότε θα αρθεί; Τι θα έχει γίνει στο μεσοδιάστημα; Θα έχει καθαρίσει ο τόπος από τη μπόχα και τη δυσωδία; Πόσο βαθιά στο μέλλον να μπει η τελεία και η παύλα; Σε έναν χρόνο; Σε τρεις; Σε πέντε; Σε... δυο βδομάδες; Θα φύγουν ως τότε οι νταλαβερζήδες, τα λαμόγια και οι ψευτοεπενδυτές ή θα πολλαπλασιαστούν; Θα αλλάξει η ντροπή της ΕΠΟ και των... φυσογνωμιών που εκπροσωπούν το ποδόσφαιρό μας; Θα εκμεταλλευτούν άπαντες την “ευκαιρία”;

Στ' αλήθεια θαυμάζω όσους κάνουν... εκτιμήσεις για όλα αυτά. Ίσως η αναλυτική τους σκέψη, η αντιληπτική τους ικανότητα, αλλά και η γνώση τους για τα... μελλούμενα να τους το επιτρέπει.

Το μόνο που σίγουρα ξέρω είναι πως σήμερα, έχουμε ένα... κουτσό, βρόμικο, άθλιο ποδόσφαιρο που είναι εντελώς αδιάφορο σε όλους αν θα συνεχιστεί με αυτήν τη μορφή, εκτός από κείνους που μέσα και τριγύρω του “κονομάνε”. Εκτός δηλαδή από την θεσμική ηγεσία του και (αυτόν) τον Ολυμπιακό που “παντρεύτηκε” με το Champions League και κατάφερε να διασφαλίσει με όλους τους τρόπους, πως θα είναι εκεί μονίμως, εκείνος και κανείς άλλος.

Ποιος είναι εκείνος που κρίνει με βεβαιότητα σήμερα, ότι το ποδόσφαιρο αυτό, με υπόδικους παράγοντες και διαιτητές, με Τύπο τρομαγμένο, ελεγχόμενο ή και τα δυο, είναι προτιμότερο από την υποχρεωτική αναγέννηση εκ της τέφρας του;