Το μηδέν πίσω κι οι στόπερ
Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του νοκ άουτ παιχνίδια Κυπέλλου με τον Αστέρα, ντέρμπι με ΠΑΟΚ κι ΑΕΚ, δύσκολες εξόδους όπως στα Γιάννινα την Κυριακή και, προπάντων, επίσης νοκ άουτ ευρωπαϊκά παιχνίδια με την Άντερλεχτ.
Κατά την γνώμη μου, το πρώτο ζητούμενο για την ομάδα ακριβώς ενόψει μίας τέτοιας σειράς αγώνων είναι να βρει πάλι την αμυντική της ισορροπία, την οποία έχει χάσει. Μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι εδώ και 14 αγώνες ο Ολυμπιακός έχει κρατήσει το μηδέν σχεδόν αποκλειστικά στα παιχνίδια στα οποία ο αντίπαλός του είχε...δοκάρι! Η Ξάνθη με τον Σολτάνι, η Καλλονή με ένα φάουλ-σέντρα σουτ, ακόμη και τα Χανιά με τον Μπρυλάκη. Από αυτά τα 14 παιχνίδια, έχει δεχθεί γκολ στα εννιά κι έχει το μηδέν πίσω και στα δύο με Παναιτωλικό (με 10 παίκτες σε όλο το β΄ ημίχρονο) και Παναιγιάλειο…
Ειδικά ενόψει των νοκ άουτ του Γιουρόπα Λιγκ και του Κυπέλλου, δύσκολα βρίσκεις κάτι πιο σημαντικό από τη διατήρηση του μηδέν πίσω. Κι ο Ολυμπιακός έχει χάσει αυτή την καλή…συνήθεια να μην τρώει γκολ. Είναι αλήθεια ότι συνήθως το παθητικό του είναι ένα γκολ, αλλά απ΄ όποια πλευρά κι αν το δεις, όσο δέχεσαι γκολ, κακό είναι. Και ψυχολογικά αν το δεις, σε χαλάει σαν ομάδα. Ενώ όσο κρατάς το μηδέν, αποκτάς άλλη αυτοπεποίθηση.
Στη θεωρία φυσικά όλα είναι εύκολα, όχι όμως και στην πράξη, για μία ομάδα που τα ζητάει όλα και που χτίζεται από το καλοκαίρι με ένα καινούριο προπονητή και πολλούς καινούργιους παίκτες. Διότι θέλουμε από τον Ολυμπιακό όχι μόνο να μην τρώει εύκολα γκολ, αλλά και να είναι κυρίαρχος, να επιβάλλεται στους αντιπάλους του, να παίζει καλά, να σκοράρει.
Κι όντως σε κάθε παιχνίδι η κατοχή μπάλας είναι, στο περίπου, 65-35! Για να γίνουν όλα αυτά, όλη η ομάδα κάνει άμυνα ψηλά, ανεβάζει πολύ και τους μπακ, κοινώς παίζει πολύ επιθετικά. Όπερ σημαίνει ότι πολύ πιο εύκολα οι αντίπαλοι βρίσκουν χώρους για επικίνδυνες αντεπιθέσεις κι ακόμη και για μακρινές πάσες στην πλάτη των σέντερ μπακ, που παίζουν πολύ μακριά από το Ρομπέρτο.
Με τέτοιο τρόπο παιχνιδιού ασφαλώς κι είναι πιο εύκολο να εκτεθούν οι σέντερ μπακ. Κι ο Ολυμπιακός μπορεί να μην έχει ένα ταχύτατο Μανωλά η, μία προσωπικότητα σαν το Μέλμπεργκ (ωραίο δίδυμο θα ήταν, ε;), αλλά δεν έχει καθόλου κακούς στόπερ. Και εμπειρία και παραστάσεις και αξία έχουν ο Ντα Κόστα, ο Μποτία κι ο Σιόβας.
Αλλά τους λείπει η χημεία (ο Ντα Κόστα ήρθε αργά και δεν πρόλαβε ούτε ένα φιλικό), ενώ κι οι τρεις έχουν βγάλει τραυματισμούς. Ο Σιόβας έχασε περισσότερα από τα μισά φιλικά. Ο Μποτία έχασε όλα τα φιλικά κι είχε και δύο τραυματισμούς στο πρώτο μισό της σεζόν. Κι ο Ντα Κόστα είχε μία θλάση και τώρα ένα μικροτραυματισμό. Ο συνδυασμός αυτός τους κάνει να ψάχνουν να βρουν τα πατήματά τους συνεχώς, αφού με το που αρχίζει σιγά σιγά να δένει ένα δίδυμο, γρήγορα χαλάει και φτου κι από την αρχή.
Εφόσον φαίνεται ότι δύσκολα μπορεί να βρεθεί αξιόπιστη προσθήκη το Γενάρη για το κέντρο της άμυνας, η επιλογή είναι μία : στήριξη κι εμπιστοσύνη σε αυτά τα παιδιά απ΄ όλους κι απολογισμός στο τέλος της σεζόν. Υπάρχουν πάρα πολλά παιχνίδια μπροστά, για να μας κάνουν πιο σοφούς και σε αυτό το κομμάτι…