Τώρα, μπορεί και πρέπει και τα δύο!

Για να πάω απευθείας στο θέμα: γνώμη μου είναι ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να πάει στα δύο «κολλητά» (Σάββατο-Τρίτη) παιχνίδια του με Παναθηναϊκό και Μπενφίκα, έχοντας «οδηγό» δύο άλλα ανάλογα κολλητά παιχνίδια, πριν ενάμιση χρόνο. Εκείνα με την Μέταλιστ και τον Παναθηναϊκό! Και να κρατήσει από τότε το θετικό κομμάτι τους, απορρίπτοντας παράλληλα το αρνητικό κομμάτι εκείνου του ζευγαριού αγώνων.

Διότι μπορεί να έχει περάσει αρκετός καιρός, αλλά τουλάχιστον εμένα δεν μου έχει φύγει από το μυαλό ότι ο Ολυμπιακός είχε χάσει τότε ιστορικη ευκαιρία να πάει πολύ ψηλά στην Ευρώπη, αφού αν περνούσε τους Ουκρανούς θα ήταν στους «8» του Γιουρόπα λιγκ και θα έπαιζε στα προημιτελικά με την Σπόρτινγκ Λισσαβόνας, που τέλος πάντων δεν ήταν και κανένα..θηρίο. Άρα, θα είχε τη δυνατότητα να πάει για πρώτη φορά στην ιστορία του στα ημιτελικά μίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης…

Και στα δικά μου μάτια χάθηκε εκείνη η ευκαιρία όχι μόνο λόγω του απίστευτου λάθους του Μέγερι, που έκανε δώρο στην κυριολεξία την ισοφάριση στη Μέταλιστ στο 81’, ανοίγοντας τον δρόμο για το 1-2 η, λόγω της ατυχίας (βλέπε τα δύο δοκάρια), αλλά κι επειδή ο Ολυμπιακός είχε ρίξει πολύ μεγάλο βάρος στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, που ήταν τρεις ημέρες αργότερα (Πέμπτη-Κυριακή) στο ΟΑΚΑ.

Βεβαίως, ορθά το είχε κάνει αυτό ο Ολυμπιακός, διότι έπαιζε το πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, δηλαδή το γόητρο, τον τίτλο, το σίγουρο Τσάμπιονς Λιγκ. Με τη διαφορά ότι νομίζω πως θα έπρεπε να υπήρχε καλύτερη ισορροπία προς την κατεύθυνση της κατάκτησης των στόχων και στα δύο παιχνίδια. Γιατί στο πρωτάθλημα υπήρχαν ακόμη έξι αγωνιστικές και ο Ολυμπιακός πριν το ντέρμπι ήταν +4.

Προσέξτε, για να μη γίνει καμία παρεξήγηση: επαναλαμβάνω ασφαλώς και καλά έκανε τότε ο Ολυμπιακός και σκίστηκε για τη νίκη, την οποία και πήρε μέσα στο φλεγόμενο (κάποιες στιγμές κυριολεκτικά!) ΟΑΚΑ. Διότι, έτσι κατέκτησε εμφαντικά, πειστικά και μάγκικα το πρωτάθλημα, αφήνοντας εφτά πόντους πίσω τον Παναθηναϊκό, πέντε αγωνιστικές πριν το φινάλε.

Όμως, πιστεύω πως τότε δεν είχε γίνει η ιδανική διαχείριση και για τα δύο παιχνίδια μαζί. Δηλαδή, να υπήρχε μία ισορροπία, ώστε ο Ολυμπιακός όπως πέτυχε τον στόχο του στο ματς με τον Παναθηναίκό, να τον πετύχαινε και στο ματς με τη Μέταλιστ. Διότι, αν θυμάστε όλο το κακό ξεκίνησε όταν άρχισε να χάνει μέσα στο παιχνίδι κόντρα στους Ουκρανούς, βασικούς του παίκτες ο Ολυμπιακός, που είχε τσακίσει τη Μέταλιστ σε όλο το α΄ ημίχρονο, οπότε και προηγήθηκε με 1-0.

Αρχικά παραπονέθηκε για μυϊκό τραυματισμό ο Ιμπαγάσα κι έγινε αλλαγή από το 45’. Μετά βγήκε παραπονούμενος για τραυματισμό κι ο Μανιάτης, στο 58’. Και στο τέλος ζητούσε αλλαγή λόγω ενοχλήσεων κι ο Τοροσίδης! Με συνέπεια την σταδιακή αποδυνάμωση της ομάδας.

Να προσέξουμε πως δύο ημέρες αργότερα, δηλαδή το Σάββατο, παραμονές του ντέρμπι κι οι τρεις είχαν δηλώσει στο Βαλβέρδε διαθέσιμοι! Αλλά ο Ερνέστο είχε βάλει στο ντέρμπι μόνο τον Μανιάτη, είχε αφήσει στον πάγκο τον Ιμπαγάσα και τον Τοροσίδη δεν τον είχε ούτε στην 18άδα. Μάλιστα, είχε προτιμήσει να παίξει στο ΟΑΚΑ με Μοντέστο, Μέλμπεργκ, Μακούν, Αμπντούν, αλλά και τον Καζίμ (!), που κι οι πέντε δεν ήταν στην αρχική ενδεκάδα με τη Μέταλιστ. Και με αυτές τις πέντε αλλαγές (καθόλου λίγες δηλαδή) ο Ολυμπιακός κέρδισε μέσα στο σπίτι του Παναθηναϊκού και δη πιο εύκολα απ΄ ότι δείχνει το τελικό σκορ.

Που θέλω να καταλήξω: ο Ολυμπιακός και τότε είχε ένα ρόστερ, βάσει του οποίου θα μπορούσε να παρατάξει δύο πολύ δυνατές ενδεκάδες (με ένα ροτέϊσον το οποίο άλλωστε τελικά έγινε) και στα δύο παιχνίδια και να πετύχει και τους δύο στόχους του. Όμως, στο υποσυνείδητο των παικτών είχε περάσει από την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα (κόσμος, Τύπος κλπ) ότι το πρωτεύων ήταν το ντέρμπι κι ότι, «τη Μέταλιστ μα έτσι μα αλλιώς θα την περάσουμε, έχοντας και τη νίκη 1-0 από το πρώτο ματς στην Ουκρανία».

Ήρθε λοιπόν και το 1-0 στο α΄ ημίχρονο κι ενίσχυσε αυτή την «ψυχολογία» της ομάδας, που όσο κυλούσε και το β΄ ημίχρονο κι έμενε το 1-0 έβλεπε με σιγουριά την πρόκριση. Όμως, κάτι η αποχώρηση δύο βασικών μονάδων του κέντρου που ίσως ήθελαν και λίγο να αυτοπροστατευθούν ενόψει ντέρμπι, κάτι η κούραση από την καλή προσπάθεια του α΄ ημιχρόνου, κάτι η έλλειψη συγκέντρωσης καθώς το μυαλό ήταν και στον Παναθηναϊκό, κάτι η λεγόμενη «κακιά στιγμή», έφερε τη ζημιά, που ήταν μεγάλη.

Και πραγματικά εκείνη η ομάδα, με Μιραλάς, Αβραάμ, Μέλμπεργκ, Ορμπάϊθ, Τζιμπούρ, Φουστέρ, Μαρκάνο κι όλους τους άλλους παίκτες που πιο πάνω μνημόνευσα, άξιζε να πάει ψηλά στο Γιουρόπα Λιγκ, έχοντας μάλιστα αποκλειστεί άδικα από το Τσάμπιονς Λιγκ (ελέω του…μαγικού Ντόρτμουντ-Μαρσέϊγ 2-3). Και δυστυχώς δεν είχε πάρει ο Ολυμπιακός πρόπερσι όσα του άξιζαν-δηλαδή παραπάνω από ένα νταμπλ.

Φέτος, ο Ολυμπιακός πάλι έχει ένα μεγάλο και ποιοτικό ρόστερ, ίσως και καλύτερο του 2011. Πρέπει λοιπόν να το αξιοποιήσει το ρόστερ αυτό, να διαχειριστεί τα δύο μεγάλα κολλητά παιχνίδια με καλύτερη ισορροπία κι οι παίκτες να καταλάβουν ότι δεν αρκεί στο σύλλογο το ένα από τα δύο παιχνίδια, αλλά και τα δύο! Δυνατότητα υπάρχει, άρα πρέπει να συνοδευθεί από αποφασιστικότητα, έξυπνο παιχνίδι και κατάλληλες επιλογές από προπονητή και παίκτες.

Δεν χρειάζεται κάποιος να κάνει 30 χρόνια ρεπορτάζ, όπως εγώ, για να ξέρει ότι ο φίλαθλος του Ολυμπιακού ζει κι αναπνέει για νίκες επί του ΠΑΟ, κάθε φορά, παντού και πάντα! Αλλά δεν αρκεί τώρα ένα διπλό στη Λεωφόρο στον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός θέλει και τρίποντο με την Μπενφίκα, ώστε να μη χάσει την ιστορική ευκαιρία για μία ακόμη μεγάλη πρόκριση στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ τα τελευταία χρόνια. Κι αυτές οι ευκαιρίες στην Ευρώπη δεν έρχονται κάθε τρεις και λίγο…

Τώρα, ο Ολυμπιακός πρέπει να προετοιμαστεί όσο το δυνατό πιο κατάλληλα, αγωνιστικά και ψυχολογικά, με στόχο να πάρει και τα δύο ματς, όχι όπως τότε…