Βλέπε Χάσι να μαθαίνεις!
Τι σχέση έχει ο Ολυμπιακός της Κυριακής στο ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό στο Τορίνο απέναντι στην Γιουβέντους. Μιλάμε στην κυριολεξία για άλλη ομάδα, τόσο σε ατομικό όσο και ομαδικό επίπεδο.
Είναι τουλάχιστον ατυχές για να μην πω χάσιμο χρόνου να συγκρίνεις τους συντελεστές δυσκολίας των δυο παιχνιδιών. Το ματς με την ΑΕΚ ήταν ένα κλασικό ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος με όλες τις ιδιαιτερότητες που το συνοδεύουν.
Η αναμέτρηση στην Ιταλία ήταν παιχνίδι Τσάμπιονς Λίγκ απέναντι σε μια ομάδα που λογικά (όση λογική επιτρέπει το σύγχρονο ποδόσφαιρο) θα διεκδικήσει τον τίτλο.
Έβλεπες τους ερυθρόλευκους στο ματς με την Ένωση ιδιαίτερα όταν οι Ενωσίτες μείωσαν στο σκορ, και έπρεπε να μην έχεις δει ξανά ποδόσφαιρο στην ζωή σου για να μην καταλάβεις ότι ο Ολυμπιακός ήταν σαν το κέρμα στην κατηφόρα.
Ήταν ζήτημα χρόνου για την ΑΕΚ όχι μόνο να φέρει το παιχνίδι στα ίσια αλλά να πετύχει την ανατροπή. Όπως την πέτυχε άλλωστε. Φέρτε στο μυαλό σας την επίτευξη του τρίτου γκολ της ΑΕΚ.
Ο Λιβάγια περνά τους αντιπάλους σαν να είναι χάρτινοι και ο Μάνταλος μπαίνει και ο ίδιος γκολ, με την μπάλα στα δίχτυα. Ένας Ολυμπιακός χωρίς αρχή μέση και τέλος , ανίκανος να διαχειριστεί την κατάσταση , χωρίς αυτοπεποίθηση , συνοχή και κυρίως σκληράδα στο παιχνίδι του.
Οι παίκτες του δεν έκαναν φάουλ , δεν έπεφταν με δύναμη στις φάσεις, σε όλες τις μπάλες έφταναν με χρονοκαθυστέρηση μεγαλύτερη και από τις πόρτες εισόδου στις τράπεζες.
Ομάδα χωρίς νεύρο κυρίως χωρίς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της. Στο Τορίνο είδαμε ένα Ολυμπιακό να τρέχει αδιάκοπα με ή χωρίς την μπάλα , να καταθέτει αυτοπεποίθηση στο χορτάρι , απόλυτα συγκεντρωμένος στο μεγαλύτερο διάστημα.
Ήξερε πως να λειτουργήσει σαν σύνολο. Αυτό και μόνο το γεγονός προσδίδει στην ομάδα αυτοπεποίθηση. Δεν βασίστηκε όπως έκανε μέχρι τώρα στις ατομικές αρετές και ικανότητες κάποιων παικτών αλλά σ’ αυτές του συνόλου.
Έτσι χωρίς ιδιαίτερο κόπο ανακαλύψαμε –γιατί περί ανακάλυψης πρόκειται - ότι η ομάδα δεν είναι σκασμένη όπως πολλοί βιάστηκαν να πουν και πως το πρόβλημα δεν ήταν στην φυσική κατάσταση ή στα πνευμόνια των ποδοσφαιριστών , αλλά κυρίως στο μυαλό τους!
Γιατί όπως σε όλα τα σπορ , πρώτα παίζεις με το μυαλό και μετά με το κορμί.
Η ενδυνάμωση του πνεύματος και η επικράτηση του ορθολογισμού βοήθησε τους ερυθρόλευκους να βελτιώσουν την εικόνα τους σε σύντομο χρονικό διάστημα απέναντι σε ένα αντίπαλο πρώτης γραμμής.
Τους βοήθησε κυρίως να διορθώσουν αλλά και να σκεπάσουν αδυναμίες τους. Γιατί οι αδυναμίες και ο αδύναμοι κρίκοι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν . Το ζήτημα είναι η διαχείριση των δεδομένων.
Ο Φιγκέϊρας πχ είναι ένας παίκτης αδύναμος στο μαρκάρισμα χωρίς την μπάλα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτόν σημαδεύει ο αντίπαλος στην φάση του πρώτου γκολ.
Όπως αδύναμη είναι συνολικά η λειτουργία της αμυντικής γραμμής. Μια πληγή που ακόμα αιμορραγεί.
Λείπουν από τα μετόπισθεν του Ολυμπιακού η εμπειρία αλλά και η προσωπικότητα. Ποιότητα υπάρχει αλλά θέλει χρόνο να εκδηλωθεί.
Η εικόνα θα βελτιωθεί με τις προσθήκες των έμπειρων Μποτία και Βούκοβιτς αλλά μέχρι τότε δεν μπορείς να κλαις την μοίρα σου.
Όταν λοιπόν επιλέγεις να βάλεις τους παίκτες να παίξουν στην πραγματική τους θέση , όταν η λογική επικρατεί της αλχημείας, τότε φυσικό και επόμενο η αμυντική λειτουργία να βελτιωθεί. Ο Νικολάου έπαιξε στην κανονική γι’ αυτόν θέση. Το ίδιο και ο Ζντιέλαρ, μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς .
Δεν έχουν την απαραίτητη πείρα αλλά από αυτούς ο Λεμονής ήθελε να βγάλουν ενέργεια να καταπιούν χιλιόμετρα ερμηνεύοντας γνώριμους ρόλους. Την έβγαλαν και με το παραπάνω. Όσο είχε να κάνει μόνο με τον Μάντζουκιτς ο Νικολάου τα πήγε περίφημα. Κέρδισε σχεδόν όλες τις μάχες.
Όταν μπούκαρε και ο Ιγκουαίν τότε το πράμα δυσκόλεψε. Δεν μπήκε όποιος και όποιος. Πάνω από 90 εκατομμύρια ξόδεψε η Γιουβέντους για να τον αποκτήσει. Περισσότερα κι απ’ αυτά που δαπάνησε η Ρεάλ για να φέρει τον Ρονάλντο από την Γιουνάϊτεντ. Για να ξέρουμε γιατί μεγέθη μιλάμε και τι είχε να αντιμετωπίσει ο 19χρονος.
Ο Εμενίκε ενόχλησε τον Κιελίνι όσο χρειαζόταν ώστε ο κεντρικός αμυντικός να μην βγει μπροστά, να μην κάνει παιχνίδι. Το ίδιο και ο Σεμπά με τον Πάρντο σε διπλό ρόλο, ανασταλτικό και επιθετικό , όσο οι δυνάμεις τους το επέτρεψαν, δημιούργησαν σημαντικά προβλήματα στην κυκλοφορία της Γιουβέντους από τα άκρα.
Δυσκολεύεται στον δημιουργικό τομέα η Γιουβέντους από την αρχή της χρονιάς. Μετά ο Οφόε μέχρι το χθεσινό παιχνίδι μας είχε δώσει την εικόνα ενός ποδοσφαιριστή 60 λεπτών το πολύ. Μετά έσβηνε σαν το κερί.
Στο Τορίνο έχοντας όμως δίπλα του τον Ρομαό να κάνει την βρώμικη δουλειά άντεξε στο πάνω κάτω στον τρελό ρυθμό του παιχνιδιού για 90 λεπτά. Για πρώτη φορά φέτος οι γραμμές ήρθαν κοντά. Μέχρι χθες ούτε με καρτοτηλέφωνο και απεριόριστες μονάδες κλίσης δεν κατάφερνα να πετύχουν συνεννόηση μεταξύ τους.
Δεν είναι ότι κάποιοι παίκτες έχουν μεγαλύτερο κίνητρο στους αγώνες Τσάμπιονς Λίγκ και έτσι η εικόνα αλλάζει. Η εικόνα αλλάζει όταν οι παίκτες γνωρίζουν την θέση τους και τι πρέπει να κάνουν.
Ξεκινώντας την ανασταλτική λειτουργία από ψηλά και με σωστές επιλογές προσώπων οι ερυθρόλευκοι βοήθησαν να μην επιβαρυνθεί περισσότερο απ’ όσο αντέχει η προβληματική έτσι κι αλλιώς αμυντική γραμμή.
Και αν αναλογιστούμε ποιος ήταν ο αντίπαλος , δεν τα πήγαν άσχημα. Έχασαν με το αξιοπρεπέστατο 2-0 και η αξιοπρέπεια δεν κρύβεται στο αποτέλεσμα αλλά στην συνολική εμφάνιση και στις επιδόσεις.
Δεν έγιναν πολλά και άλλαξε προς το καλύτερο η εικόνα. Έγιναν επιτέλους τα απαραίτητα ώστε η ομάδα να αποκτήσει συνοχή και αγωνιστικό προσανατολισμό.
Είναι αφύσικο να παραπονιούνται οι ερυθρόλευκοι για την ήττα στο Τορίνο ιδιαίτερα με τον τρόπο του σημειώθηκε. Η πίκρα φωλιάζει στο αποτέλεσμα του πρώτου παιχνιδιού με την Σπόρτινγκ.
Αλλά σε ένα όμιλο με μεγάλες ομάδες ενδεχομένως να μετρήσουμε και μεγάλες εκπλήξεις. Και αυτός ο Ολυμπιακός που είδαμε χθες να έχει αισθήσεις και σώας τας φρένας , ο Ολυμπιακός του Τάκη Λεμονή, διόλου απίθανο κάπου να κάνει την μεγάλη έκπληξη.
Αρκεί να το πιστέψει μέχρι τέλους.