Η μόνη ρεαλιστική προοπτική για τον Παναθηναϊκό
Μία και μόνη υπηρεσία προσέφερε η χθεσινή ανακοίνωση του Γιάννη Αλαφούζου: βοήθησε το σύνολο της κοινωνίας των φίλων του Παναθηναϊκού, και ειδικά την πλατιά μάζα που δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι η ΠΑΕ οδεύει προς χρεοκοπία, να το αντιληφθεί. Πέραν αυτού όμως ουδέν. Διότι ο νυν μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ δεν έκανε τους φίλους του Παναθηναϊκού πιο σοφούς σε σχέση με την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η εταιρεία, με συνέπεια σήμερα να μην είναι κανείς βέβαιος σχετικά με το αν και πώς μπορεί η ΠΑΕ να γίνει βιώσιμη και, κυρίως αυτό, να μην γονατίσει υπό το βάρος των χρεών που κουβαλάει από το παρελθόν της.
Δεν αποχώρησε ο Αλαφούζος, και φυσικά δεν είναι τυχαία η επιλογή των λέξεων στην γραπτή ανακοίνωση που φέρει την υπογραφή του. Είπε “ως εδώ”, είπε “δεν μπορώ να επωμισθώ άλλο την ευθύνη”, είπε “τα 20 εκατομμύρια είναι το ανώτατο όριο που μπορώ να επωμισθώ”, αλλά δεν είπε ούτε “φεύγω”, ούτε “αποχωρώ”. Και πώς να το πει άλλωστε; Δεν υπάρχει “παίρνω τη μπάλα μου και φεύγω” στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Για να φύγει πρέπει προηγουμένως να βρει τον επόμενο, δηλαδή αυτόν που θα αναλάβει την ευθύνη της χρηματοδότησης της εταιρείας και της εξόφλησης όλων των οφειλών που έχει από το παρελθόν της. Μέχρι να βρει τον επόμενο, ο Αλαφούζος είναι αλυσοδεμένος με την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, κι ας παρουσιάζεται ως κάτοχος των μετοχών μια κυπριακή offshore εταιρεία, της οποίας ιδιοκτήτης εμφανίζεται ένας άλλος και όχι ο ουσιαστικός κάτοχος του 80% των μετοχών της ΠΑΕ. Είτε το θέλει είτε όχι, ο Αλαφούζος θα μείνει συνδεδεμένος με την ΠΑΕ μέχρι να εμφανιστεί ο επόμενος, που θα τον απεμπλέξει, όπως άλλωστε του συμβαίνει από τον περασμένο Ιανουάριο που το έχει πάρει απόφαση ότι δεν έχει νόημα να συνεχίζει. Και φυσικά ο επόμενος δεν είναι ούτε ο Μαυροκουκουλάκης, ούτε ο Κωνσταντίνου, ούτε οποιαδήποτε επιτροπή σωτηρίας.
Και τώρα; Ο Παναθηναϊκός ως κοινωνία έχει να σκεφτεί και να προβληματιστεί πάνω σε πραγματικά δεδομένα, όταν ο Αλαφούζος αποφασίσει να τα μοιραστεί δημοσίως, δηλαδή πάνω στα οικονομικά και εταιρικά δεδομένα της ΠΑΕ. Αυτό ο Αλαφούζος έχει ήδη καθυστερήσει αδικαιολόγητα να το πράξει. Και είναι περίεργο.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να μάθει πόσα χρωστάει, σε ποιους, και μέχρι πότε θα πρέπει να πληρώνει, ώστε να φτάσει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με το πόσα χρήματα του χρειάζονται ετησίως προκειμένου να φτάσει σε βάθος 5ετίας στην ημέρα που θα έχει πλήρως απαλλαγεί από τις παλιές αμαρτίες. Και έπειτα θα πρέπει να εκπονήσει ένα σχέδιο, που θα τον θέλει να λειτουργεί σε safe mode καθεστώς λειτουργίας, δηλαδή με μια ομάδα που θα κοστίζει το ελάχιστο για να του εξασφαλίζει το ελάχιστο, μια αξιοπρεπή παρουσία στη Superleague με δικαίωμα συμμετοχής στις διεθνείς διοργανώσεις εφόσον εξασφαλίζει τέτοιο εισιτήριο.
Ποιος θα χρηματοδοτήσει αυτό το σχέδιο; Τούτο εξαρτάται από τα πρόσωπα που θα το εκπονήσουν και θα δηλώσουν έτοιμα να αναλάβουν την ευθύνη να το τρέξουν. Αν τα πρόσωπα είναι αξιόπιστα και έχουν έρεισμα, ο κόσμος θα συνασπιστεί και θα ταχθεί στο πλευρό τους, τουλάχιστον στην αρχή. Και το ρεύμα που θα δημιουργηθεί στην αρχή πιθανόν να αποδειχθεί ικανό να παρακινήσει οπαδούς με γεμάτο πορτοφόλι προκειμένου αυτοί να αναλάβουν τη δέσμευση να χορηγούν την αγαπημένη τους ομάδα με ένα σημαντικό ποσό ετησίως υπέρ της εξυγίανσης της ΠΑΕ.
Ολο αυτό που περιγράφω μοιάζει αρκετά με αυτό που σήμερα συμβαίνει στην Παναχαϊκή και για την ώρα λειτουργεί αξιοθαύμαστα. Ναι, προφανώς ναι, άλλα τα μεγέθη των υποχρεώσεων και άλλες οι οικονομικές ανάγκες της Παναχαϊκής, αλλά είναι άλλα και τα μεγέθη των μαζών στις οποίες απευθύνονται και συνεπώς είναι άλλα τα έσοδα και τα προσδοκώμενα έσοδα. Τι υπάρχει εκεί; Η εμπιστοσύνη στο σχέδιο, αλλά και η εμπιστοσύνη προς αυτούς που πήραν την ευθύνη να το εκτελέσουν. Η εμπιστοσύνη στον Κώστα Κατσουράνη έχει ενώσει περισσότερους των 10 φίλους της Παναχαϊκής με παχύ πορτοφόλι, οι οποίοι είναι οι βασικοί υποστηρικτές αυτού του εγχειρήματος, με σαφή στόχο την δημιουργία μιας ΠΑΕ που στο μέλλον θα ζει από τα έσοδά της και όχι από την τσέπη των μετόχων της. Και ο κόσμος, ως στιγμής, αγκαλιάζει την προσπάθεια και συμμετέχει εμπράκτως, με την παρουσία του και το εισιτήριό του στο γήπεδο, όχι μόνο με τα πληκτρολόγια.
Δεν υπάρχει σήμερα άλλη ρεαλιστική προοπτική για την επιβίωση της ΠΑΕ και την παραμονή του Παναθηναϊκού στο σημερινό μέγεθος, δηλαδή στην Superleague με δυνατότητα συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και ποιος θα αναλάβει τέτοια πρωτοβουλία; Εδώ κολλά η κατάληξη της επιστολής Αλαφούζου: “Όσοι αγαπούν την ομάδα και όσοι αντέχουν να την βοηθήσουν ήλθε η ώρα να το κάνουν”.