Βεργέτης και Τοπολιάτης στο Gazzetta για την επιτυχία τους στην Ινδία: «Πρέπει εμείς οι Έλληνες να βγαίνουμε από το comfort zone μας»
Οι προκλήσεις είναι από τα πράγματα που δίνουν ιδιαίτερο χρώμα στην ζωή του ανθρώπου. Άλλοι τις φοβούνται και τις αποφεύγουν, άλλοι άνθρωποι τις αποδέχονται, όταν τις βρουν στον δρόμο τους και άλλοι ακόμη τις κυνηγούν.
Ο Νίκος Τοπολιάτης και ο Στάικος Βεργέτης σίγουρα δεν ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, αφού οι δύο τους πήραν μία δύσκολη απόφαση να αφήσουν την πατρίδα τους και να πάνε σ’ ένα μακρινό μέρος, πολύ διαφορετικό σε όλα του από την Ελλάδα, με μόνο στόχο να δουλέψουν στο αντικείμενό τους.
Και οι δύο τους είχαν φάει την ελληνική πραγματικότητα με το… κουτάλι κι έψαχναν για μία διαφορετική πρόκληση. Η ευκαιρία αυτή της Ινδίας προέκυψε στον δρόμο τους και δεν δίστασαν στιγμή να την αρπάξουν, παρά τις προφανείς δυσκολίες και τα ρίσκα που συνεπαγόταν.
Πήγαν. λοιπόν, στην χώρα των μουσώνων, αρκετά νωρίτερα ο Νίκος ως διευθυντής ποδοσφαίρου (αρχές 2020) κι έπειτα ο Στάικος ως προπονητής (Αύγουστος 2022), και κατόρθωσαν να φέρουν στην RoundGlass Punjab FC στον πρώτο της τίτλο και την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία της Ινδίας για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Ας αφήσουμε όμως εκείνους να μας ξεναγήσουν στην υπέροχη ιστορία της σημαντικής, τόσο προσωπικά για κείνους όσο και για τα ελληνικά χρώματα, αυτής επιτυχίας τους...
Η πρόταση από την Ινδία και οι λόγοι της θετικής τους απάντησης
Σίγουρα η πρώτη απορία που έρχεται στο μυαλό κάποιου, όταν μαθαίνει για το story αυτό, είναι το πως προέκυψε το ενδιαφέρον από μία τόσο μακρινή και άσημη, τουλάχιστον προς το παρόν, ποδοσφαιρικά χώρα για δύο Έλληνες, που δεν είχαν μέχρι τότε ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα (με εξαίρεση τη θητεία του Βεργέτη στη Νέα Σαλαμίνα της Κύπρου).
Ο πρώτος που πήγε εκεί, όπως προείπαμε, ήταν ο Νίκος Τοπολιάτης, που άφησε την ακαδημία του Ολυμπιακού, που υπηρετούσε επί 12 συναπτά έτη από διάφορα πόστα και αποφάσισε να αλλάξει χώρα και ήπειρο για να αναλάβει την πρώτη δουλειά σε επίπεδο πρώτης ομάδας.
«Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που μας προτείνουν δεξιά και αριστερά. Έχω γνωρίσει αρκετό κόσμο μέσα από τον Ολυμπιακό, που είναι παγκόσμιο brand κι έτσι οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί έχουν την ευκαιρία, αν κάνουν καλά την δουλειά τους, να βρουν δουλειά στο εξωτερικό. Έχω ακούσει άπειρες τέτοιες ιστορίες.
Εγώ είχα ένα ραντεβού με τον πρόεδρο (της Punjab). Μου έγινε μία κρούση να αναλάβω την ομάδα σαν διευθυντής ποδοσφαίρου τον Δεκέμβριο του 2019. Ο πρόεδρος μου ανέλυσε όλο το πρότζεκτ. Η RoundGlass (η εταιρεία που έχει την Παντζάμπ) είναι μία εταιρεία που δραστηριοποιείται στο Wholistic Wellbeing, στον διαλογισμό, την γιόγκα, έχει διάφορα σχετικά apps κλπ.
Παράλληλα, έχει κάποιες μη κερδοσκοπικές δραστηριότητες, όπως είναι το ίδρυμά της, μέσω του οποίου βοηθάει τους ανθρώπους στην Ινδία και δει εκείνους της πολιτείας της Παντζάμπ, που έχει έδρα η ομάδα. Έμεινα έκπληκτος απ’ όσα μου είπε και γι’ αυτό δεν μου πήρε χρόνο να πω το ‘’ναι’’ και να αποδεχθώ αυτή την πρόκληση.
Το πρότζεκτ είναι τεράστιο. Αρχικά η RoundGlass αγόρασε ένα σωματείο που συμμετείχε στην δεύτερη κατηγορία της Ινδίας. Αρχίσαμε από το μηδέν. Αλλάξαμε χρώματα, σήματα, τα πάντα. Αυτό ξεκίνησε από την στιγμή που ανέλαβα εγώ στις 3 Φεβρουαρίου του 2020. Αρχίσαμε οργανώνοντας την ομάδα από το μηδέν, προσλαμβάνοντας στελέχη, μέλη του τεχνικού τιμ και ποδοσφαιριστές. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο.
Η εταιρεία έχει αναμειχθεί σε άλλα δύο σπορ, πέραν του ποδοσφαίρου, το χόκεϊ επί χόρτου και το τένις. Όλα έχουν επιτυχίες, στο ποδόσφαιρο όμως τα πράγματα είναι καλύτερα. Εγώ δελεάστηκα περισσότερο από το όραμα του προέδρου κι έτσι πήρα την απόφαση να μετακομίσω στην Ινδία και την Τσαντίγκαρ. Μία από τις ομορφότερες και πιο οργανωμένες πόλεις της χώρας, όπου απολαμβάνεις να ζεις.
Όταν λαμβάνεις μία τέτοια πρόταση από το εξωτερικό έχεις ανάμεικτα συναισθήματα. Εγώ είχα από τη μία το συναίσθημα που με δυσκόλευε να αφήσω τον Ολυμπιακό, που είχα αγαπήσει τόσο πολύ. Και από την άλλη το ανάμεικτο συναίσθημα για το άγνωστο. Το έβλεπα αυτό σαν κίνητρο και πρόκληση για την καριέρα μου, να ξεκινήσω κάτι νέο σε μία άλλη ήπειρο, αλλά μετά υπήρχε κι αυτό που δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Ήταν δύσκολο να πάρω την απόφαση να φύγω από την δουλειά που είχα και να πάω να εγκατασταθώ σε μία άλλη ήπειρο μαζί με την οικογένειά μου».
Το πως κατέληξε εκεί ο Στάικος Βεργέτης είναι πιο εύκολο να το φανταστεί κανείς, αφού ήδη υπήρχε ένας Έλληνας διευθυντής ποδοσφαίρου, που ήταν κι εκείνος που έκανε την επιλογή και κίνησε τις διαδικασίες.
«Δεν είναι κάτι συνηθισμένο η αλήθεια είναι, αλλά η πρώτη μου αντίδραση ήταν θετική. Ήμουν θετικά διακείμενος, γιατί με όλα όσα συμβαίνουν στον ελλαδικό χώρο και με όλα όσα έχω τραβήξει τα τελευταία χρόνια μου ήταν αρεστό να φύγω να πάω κάπου στο εξωτερικό.
Δεν τον γνώριζα προσωπικά τον Νίκο. Εκείνος είναι εδώ και 2,5 χρόνια στην Ινδία ως τεχνικός διευθυντής. Μου έκανε το τηλεφώνημα. Γνωριστήκαμε όταν συναντηθήκαμε στην Αθήνα προκειμένου να συζητήσουμε το ενδεχόμενο της συνεργασίας μας. Είναι ένα παιδί που δουλεύει πολύ και ουσιαστικά, αλλά αθόρυβα. Δεν είναι κάποιος που προβάλλεται ιδιαίτερα. Γι' αυτό και δεν ήταν ίσως γνωστός. Έχει γνώσεις και εμπειρίες πολύ χρήσιμες πάνω στον χώρο του ποδοσφαίρου για να τις καταθέσει στην ομάδα εκεί».
Πώς όμως έφτασε ο Νίκος να επιλέξει τον Στάικο ανάμεσα σε τόσους προπονητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό, αφού δεν υπήρχε προσωπική γνωριμία;
«Εγώ έκανα τον σχεδιασμό της ομάδας τα δύο πρώτα χρόνια και μετά από αρκετές αλλαγές προπονητών και πολύ σκέψη πήραν την απόφαση να δώσω την ευκαιρία σε κάποιον Έλληνα προπονητή, επειδή σαν άνθρωπος πιστεύω πολύ στους Έλληνες τεχνικούς και το ελληνικό στοιχείο γενικότερα. Είχα πάρα πολύ καλές συστάσεις και πολύ καλή εικόνα για τον Στάικο σαν προπονητή και ως προσωπικότητα και γι’ αυτό κατέληξα πως είναι η ιδανική λύση για τον πάγκο της ομάδας μας. Μιλάμε για έναν προπονητή που έχει όλο το πακέτο να δουλέψει στο εξωτερικό σε οποιαδήποτε ομάδα. Πραγματικά τον εκτίμησα ακόμα περισσότερο από το έργο του μέσα στην χρονιά και ως άνθρωπο, αλλά και ως επαγγελματία. Πιστεύω ότι έχει πολύ μεγάλη προοπτική και θα συνεχίσω να επενδύω, αν έχω την ευκαιρία να το κάνω στο εξωτερικό, σε Έλληνες προπονητές, αλλά και σε Έλληνες σε άλλους ρόλους, που μπορούν να έρθουν και να βοηθήσουν τον σύλλογο που εργάζομαι».
Το ποδόσφαιρο της Ινδίας που ανεβαίνει και η επένδυση της RoundGlass
Το άγνωστο που περικλείει για τον κόσμο που δεν γνωρίζει η Ινδία σαν χώρα, αλλά και οι εικόνες που έχουμε στο μυαλό μας για την χώρα από διάφορα σκηνές σε δελτία ειδήσεων, ντοκιμαντέρ κλπ. μας οδηγεί σ’ ένα συμπέρασμα πως εκεί το ποδόσφαιρο είναι πολύ πίσω σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη.
Όμως αυτό είναι πλέον λανθασμένο, αφού τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. Η Ινδία αποτελεί μία τεράστια αγορά λόγω του δυσθεώρητου πληθυσμού της (δεύτερη χώρα στον κόσμο με 1,4 δις κατοίκους) κι έτσι μία εξαιρετική ευκαιρία για επενδύσεις. Το κατάλαβε αυτό νωρίς το CFG (City Football Group, ο όμιλος ομάδων στον οποίο ανήκει και η Μάντσεστερ Σίτι), που απέκτησε εκεί τη δική ομάδα, την Μουμπάι Σίτι, το αντιλήφθηκε και η αμερικανική RoundGlass, που εξαγόρασε την Punjab και ξεκίνησε να χτίζει πάνω σε γερά και άκρως επαγγελματικά θεμέλια.
Τοπολιάτης: «Όταν πήγα εκεί και ξεκίνησε όλο αυτό, όλα βρίσκονταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο, οι εγκαταστάσεις, η ποιότητα των παικτών, η ακαδημία, ή καλύτερα σε πρώιμο στάδιο. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα την ομάδα, μπήκαμε σε μία διαδικασία να δημιουργήσουμε τις δικές μας εγκαταστάσεις. Τέλος του έτους θα έχουμε τέσσερα γήπεδα υψηλών προδιαγραφών και το δικό μας προπονητικό κέντρο, τα οποία είναι σε διαδικασία κατασκευής. Αυτή την στιγμή οι εγκαταστάσεις είναι σε καλό επίπεδο. Έχουμε δύο γήπεδα με φυσικό χόρτο για την ακαδημία και άλλα δύο για την πρώτη ομάδα, αλλά ανυπομονούμε να μπούμε στις δικές μας εγκαταστάσεις. Φυσικά αυτό που κοιτάξαμε πρώτο ήταν να αναβαθμίσουμε όλες τις εγκαταστάσεις, οι οποίες τώρα είναι σε πολύ καλό επίπεδο.
Αναβαθμίσαμε τις εγκαταστάσεις που ήταν το πρώτο μας μέλημα. Η ακαδημία είναι βασικός άξονας του σχεδίου μας. Έχουμε δημιουργήσει δικούς μας ξενώνες που μπορούν να φιλοξενήσουν 120 παιδιά κι έχουμε και δικό μας σχολείο γι’ αυτά (Presidential Academy).
Κοιτάξαμε να στελεχώσουμε την ομάδα μας με ανθρώπινο δυναμικό έτσι ώστε να μπορεί να τρέξει όλο αυτό το κλαμπ σαν μία επαγγελματική και σύγχρονη ομάδα. Δώσαμε βάση και στις σχολές. Δημιουργήσαμε εννιά τέτοιες στην πολιτεία της Παντζάμπ (έχει πληθυσμό 30 εκατ. ανθρώπων). Θέλουμε μέχρι το 2025 να έχουμε φτάσει τις 25 στην περιοχή αυτή.
Απ’ αυτά θα μπορούμε να γεμίζουμε την ακαδημία με ταλαντούχα παιδιά από την τοπική περιοχή. Είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο και θεωρώ πως είμαστε έτοιμοι και για το επόμενο βήμα που είναι η ISL».
Βεργέτης: «Η εταρεία Round Glass, που είναι πίσω από την ομάδα, έχει επενδύσει αρκετά χρήματα φροντίζοντας να δώσει τις ιδανικές σε όλους τους εργαζόμένους της για να είναι κι αυτοί ευχαριστημένοι κι έτσι πιο αποδοτικοί. Το κλαμπ έχει ένα πολύ καλό προπονητικό κέντρο, που δίνει τα εχέγγυα στον προπονητή του να δουλέψει σωστά. Έχει εξοπλισμό επαρκέστατο. Φροντίζει να παρέχει τα ίδια και στην ακαδημία της. Επιχειρείται μία ανάπτυξη σε όλους τους τομείς στο ποδόσφαιρο της Ινδίας. Το πάνε σωστά. Το πάνε οργανωμένα. Δηλαδή ασχολούνται με το να βελτιώσουν τις εγκαταστάσεις και την καλύτερη λειτουργία των ακαδημιών. Τα θεμέλια μιας ομάδας είναι το γηπεδικό και η ακαδημία.
Για να είμαι ειλικρινής εδώ βρήκα τα νορμάλ πράγματα που χρειάζεται ένας προπονητής για να δουλέψει. Δηλαδή να παίρνει τον μισθό του στην ώρα του. Καλό προπονητικό κέντρο. Ό,τι ζητήσαμε από εξοπλισμό το είχαμε. Η ομάδα μένει σε διαμερίσματα πάρα πολύ ωραία, όλοι μαζί. Υπάρχει κοινό εστιατόριο που τρώμε όλοι μαζί. Στο προπονητικό κέντρο πάμε με λεωφορείο όλοι μαζί. Υπάρχει μία οργάνωση και μία λειτουργία καθημερινή που είναι νορμάλ και διευκολύνει την δουλειά που γίνεται σ’ έναν σύλλογο. Αυτά επειδή καλώς ή κακώς, μάλλον το δεύτερο, δεν τα έχουμε δεδομένα (στην Ελλάδα), τα εκτιμούμε, εδώ που τα βρίσκουμε, λίγο παραπάνω. Γι’ αυτούς που εργάζονται στην Ινδία αυτά φαίνονται νορμάλ».
Και δεν είναι μόνο αυτά που ανέφεραν οι δύο. Βλέπετε η RoundGlass έχει κατασκευάσει ολόκληρο complex διαμερισμάτων στο οποίο διαμένουν όλοι οι άνθρωποι της πρώτης ομάδας, από τους παίκτες και το τεχνικό επιτελείο μέχρι και τα στελέχη της, το οποίο έχει μέσα 24ωρο εστιατόριο της ομάδας με δικό της σεφ και διατροφολόγο, που παρέχει τέσσερα γεύματα τη μέρα. Έχει ακόμη γυμναστήριο, πισίνες και κέντρο αποκατάστασης.
Στο τεχνικό επιτελείο του Στάικου Βεργέτη υπάρχουν ακόμη δύο Έλληνες. Ο λόγος για τους Δημήτρη Κάκκο, που έχει τον ρόλο του βοηθού προπονητή και Νίκο Τσαγκατάκη, που είναι προπονητής φυσικής κατάστασης. Σ’ αυτό υπάρχουν ακόμη ένας προπονητής τερματοφυλάκων, δύο γιατροί, δύο φυσιοθεραπευετές, ένας μασέρ, ένας διαιτολόγος, δύο τιμ μάνατζερ, ένας φωτογράφος κι ένας μίντια μάνατζερ. Διόλου άσχημα για τιμ ομάδας δεύτερης κατηγορίας της Ινδίας (!!).
Για τον Νίκο Τοπολιάτη η δουλειά στην RoundGlass Punjab FC ήταν η πρώτη σε επίπεδο πρώτης ομάδας και παρ’ ότι πήγε σ’ ένα περιβάλλον που είχε όλα τα απαραίτητα για να δουλέψει, δεν σημαίνει αυτό πως δεν υπήρχαν και οι αντίστοιχες δυσκολίες.
«Από το 2008 μέχρι και το 2020 που ήμουν στον Ολυμπιακό απόλαυσα κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο, ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω., Να ασχοληθώ δηλαδή με τις νέες γενιές. Κάναμε πολύ καλή δουλειά εκεί και βελτιωθήκαμε και αναπτυχθήκαμε κι εμείς οι ίδιοι ως επαγγελματίες, αλλά και χαρακτήρες. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα ανθρώπων που συνεργάστηκα εκεί.
Βγάλαμε πολλούς ποδοσφαιριστές που παίζουν τώρα στο υψηλό επίπεδο. Το ότι ήμουν τεχνικός διευθυντής στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια με βοήθησε πάρα πολύ να μάθω να διακρίνω τους κατάλληλους παίκτες που μπορούν να παίξουν στο επίπεδο που επιθυμούμε. Ήταν ένα καινούργιο τσάλεντζ για μένα να είμαι σε πρώτη ομάδα. Μου αρέσει πάρα πολύ. Ίσως στο μέλλον ξαναγυρίσω στις ακαδημίες, γιατί είναι το πάθος μου και πέρασα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου εκεί. Είναι κάτι που θέλω να κάνω, να ασχολούμαι δηλαδή με πρώτες ομάδες και την ανάπτυξη και την βελτίωση τόσο των μικρών όσο και των ποδοσφαιριστών που είναι ήδη σε επαγγελματικό επίπεδο.
Όταν πήγα εκεί στις αρχές του 2020, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να επενδύσω στην τοπική αγορά. Μέσα σ’ ένα μικρό χρονικό διάστημα που ήταν μέχρι την επόμενη μεταγραφική περίοδο τον Αύγουστο του 2020, έπρεπε να μάθω όλους τους παίκτες της Ινδίας κι αυτό έκανα. Επένδυσα αρκετές ώρες βλέποντας αγώνες, παρακολουθώντας όλες τις ομάδες και όλα τα πρωταθλήματα της Ινδίας. Είχαμε και τον κορωνοϊό που δεν μας επέτρεπε να έχουμε φυσική παρουσία στο γήπεδο, οπότε τους παρακολουθούσα από τις πλατφόρμες που έχουμε εδώ. Τώρα είμαι ένας από τους καλύτερους γνώστες της ινδικής αγοράς σε ότι αφορά τους γηγενείς παίκτες σε όλες τις ηλικίες. Έχτισα κι ένα δίκτυο γνωριμιών με όλους τους ατζέντηδες της Ινδίας, αλλά και του εξωτερικού, ώστε να έχω ακόμη περισσότερες επιλογές για την ομάδα μου».
Πάνω στην καλή αυτή δικτύωση του Νίκου Τοπολιάτη έρχεται να συμπληρώσει ο Στάικος Βεργέτης τη σημασία που έχει η ανάπτυξη ενός πρωταθλήματος, αφού θεωρεί πως δεν είναι δύσκολο να πειστεί πλέον ένας ποδοσφαιριστής να έρθει στην Ινδία.
«Δεν είναι δύσκολο να πειστεί ένας ποδοσφαιριστής να πάει εκεί. Αν δει την οργάνωση που υπάρχει, την συνέπεια στο οικονομικό, πως έχει ιδανικές συνθήκες να δουλέψει και πως θα έχει καλή καθημερινότητα, νομίζω εύκολα θα πειστεί και να πάει. Οι προπονητές και οι παίκτες πρώτα κοιτούν ως επαγγελματίες το οικονομικό. Μετά κοιτάς την καθημερινότητά σου. Έχω καλό προπονητικό κέντρο; Εξοπλισμό; Αν είναι η επαγγελματική μου καθημερινότητα είναι καλή, είναι ένα σημαντικό κριτήριο για να επιλέξω έναν προορισμό».
Οι δύο άνδρες έφεραν εις πέρας την αποστολή τους ανεβάζοντας την ομάδα στην μεγάλη κατηγορία του ινδικού ποδοσφαίρου σε μία χρονιά ιστορική για την Παντζάμπ, που από τότε που άλλαξε χέρια, δεν είχε κατακτήσει άλλον τίτλο. Μάλιστα παρά την μεγάλη επένδυση της RoundGlass και οι δύο ξεκαθάρισαν πως δεν υπήρξε πίεση και βιασύνη από την διοίκηση για να επιτευχθεί ο στόχος.
Βεργέτης: «Ήταν μεγάλη χαρά για όλους στον σύλλογο, τους ποδοσφαιριστές, την διοίκηση, το προσωπικό που δουλεύει εκεί, αλλά και για τους φιλάθλους. Υπήρξε μία έκρηξη χαράς στο Νέο Δελχί πριν λίγες εβδομάδες που εξασφαλίσαμε τον τίτλο, ασταμάτητοι πανηγυρισμοί, αλεγρία και χαρά απ’ όλο τον κόσμο, που είναι κοντά και μέσα στην ομάδα. Ήταν ένα όνειρο που φάνταζε λίγο δύσκολο, αλλά δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν καλά.
Υπήρχε η φιλοδοξία η ομάδα να προσπαθήσει να ανέβει κατηγορία. Αυτό το είχαμε όλοι σαν στόχο. Και στην πρώτη συζήτηση που έκανα με τον κ. Τοπολιάτη όταν συναντηθήκαμε στην Ελλάδα και μου ανέλυσε το πρότζεκτ του συλλόγου, μου είπε πως ο βασικός στόχος του κλαμπ είναι να ανέβουμε κατηγορία. Εάν δεν τα καταφέρουμε, δεν πειράζει. Θα θέσουμε τις βάσεις για να δημιουργήσουμε μια καλή και ανταγωνιστική ομάδα, που θα ανέβει του χρόνου. Δηλαδή υπήρχε η προσμονή, το όνειρο. Ο στόχος ήταν να ανεβούμε. Απλά δεν έγινε εμμονή, δεν έγινε ‘’πρέπει’’».
Τοπολιάτης: «Είναι η πρώτη φορά που η Παντζάμπ κερδίζει το πρωτάθλημα. Την πρώτη σεζόν που αναλάβαμε (2020-2021) την περίοδο του κόβιντ, η ομάδα βγήκε δεύτερη. Την επόμενη βγήκαμε πέμπτοι και φέτος καταφέραμε να πάρουμε το πρωτάθλημα και να ανέβουμε κατηγορία μετά από 2,5 χρόνια συνεχούς βελτίωσης και οργάνωσης. Πήραμε αυτό που δικαιούμασταν με την σκληρή δουλειά που κάναμε τόσο σαν διοίκηση όσο και σαν ποδοσφαιρικό τμήμα. Η διοίκηση μας προσέφερε τα πάντα ώστε να μπορέσουμε να έχουμε τις καλύτερες συνθήκες για να πετύχουμε τους στόχους μας.
Επειδή είμαι διευθυντής ποδοσφαίρου κι έχω υπό την εποπτεία μου όλα τα τμήματα της ομάδας, αναφέρομαι δηλαδή μόνο στον πρόεδρο, εκείνος ποτέ δεν μας άσκησε κάποια μορφή πίεσης για το αποτέλεσμα. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος σε μας. Να είμαστε ανταγωνιστικοί, να στελεχώσουμε την ομάδα όσο καλύτερα μπορούμε, μ’ ένα υψηλό μπάτζετ για την I-League. Είχαμε πίεση, γιατί θέλαμε να ανταμειφθούν οι κόποι μας και μία εσωτερική παρακίνηση θα έλεγα, που θα μπορούσε να έχει την μορφή πίεσης, αλλά από μας και όχι και απ’ έξω».
Το γεγονός αυτό όμως πως δεν υπήρχε η αντίστοιχη πίεση που θα υπήρχε σ’ ένα αντίστοιχο πρότζεκτ στην Ελλάδα, μήπως είναι αυτό που κάνεις τους Έλληνες να διαπρέπουν πιο εύκολα στο εξωτερικό;
Τοπολιάτης: «Μπορείς να μην έχεις την πίεση της ομάδας, αλλά έχεις διαφορετική πίεση στο εξωτερικό... Κατ’ αρχάς πας στο εξωτερικό μ’ έναν σκοπό και μόνο, που είναι να δουλέψεις εκεί, οπότε καταλήγεις να δουλεύεις 24 ώρες το 24ωρο. Φεύγεις από τους φίλους σου και την οικογένειά σου, μεταναστεύεις στην ουσία σε μια νέα χώρα. Θέλεις να αποδείξεις στον εαυτό σου και σε όσους σε πίστεψαν πως μπορείς να τα καταφέρεις, άρα η πίεση είναι μεγαλύτερη. Θεωρώ πως πρέπει εμείς οι Έλληνες να φύγουμε λίγο από το comfort zone μας. Το εξωτερικό με την Ελλάδα δεν συγκρίνεται. Θέλει πολύ περισσότερη προσπάθεια. Υπάρχει το πρόβλημα της διαφοράς της γλώσσας, της κουλτούρας, πολλών πραγμάτων. Εγώ βγάζω το καπέλο σε όλους τους Έλληνες προπονητές που έχουν δουλέψει στο εξωτερικό, γιατί είναι δύσκολο να δουλεύεις μακριά από την χώρα σου. Πιστεύω στο ελληνικό στοιχείο.
Όσο καιρό είμαι στην ομάδα έχω αλλάξει προπονητές από 3-4 χώρες και από το προσωπικό των 90 ατόμων μας, επίσης πολλές εθνικότητες. Ο Έλληνας προπονητής έχει όλες τις γνώσεις και τα εφόδια για να δουλέψει στο οποιοδήποτε επίπεδο. Πρέπει να παίρνουν το ρίσκο οι Έλληνες προπονητές και διευθυντές και να πηγαίνουν στο εξωτερικό. Απλά οι περισσότεροι δεν θέλουν να βγουν απ’ αυτό το comfort zone τους. Εγώ πιστεύω πως ο Έλληνας πρέπει να το κάνει αυτό και να αναζητεί νέα challenge και να πάει να πετύχει στο εξωτερικό».
Η μεγάλη αυτή επιτυχία φέρνει τώρα περισσότερες απαιτήσεις με την άνοδο της ομάδας στην ISL, όπου ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Το πρότζεκτ της RoundGlass Punjab είναι εν εξελίξει, όμως θα συνεχίσουν να βρίσκονται εκεί οι δύο «αρχιτέκτονες» της επιτυχίας της ομάδας;
Ο Νίκος Τοπολιάτης έχει συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι του 2024 οπότε θα είναι κανονικά παρών σίγουρα μέχρι και του χρόνου το καλοκαίρι. Η συμφωνία του Στάικου Βεργέτη τώρα ολοκληρώνεται μετά και το τέλος του Σούπερκαπ, όμως εκείνος θα δώσει προτεραιότητα στην Punjab.
«Το συμβόλαιό μου εμένα ολοκληρώνεται με το πέρας της σεζόν. Θα κάνουμε κάποιες συζητήσεις τις επόμενες ημέρες για το τι μέλλει γενέσθαι. Εγώ σε πρώτη φάση, επειδή πέρυσι οι άνθρωποι μου εμπιστεύτηκαν την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του συλλόγου και ήταν υποστηρικτικοί και πάντα δίπλα μου σε όλη τη σεζόν, ακόμα και στις άσχημες στιγμές, θα δώσω σε κείνους από πλευράς μου ένα προβάδισμα σε ότι αφορά αυτές τις συζητήσεις. Είμαι θετικά διακείμενος να συνεχίσουμε την συνεργασία μας. Πιστεύω και από την πλευρά τους συμβαίνει αυτό, απλά δεν έχει 100% φιξαριστεί, γιατί δεν έχουμε ακόμη συζητήσει».
Ποιοι είναι όμως οι στόχοι της RoundGlass Punjab FC για την πρώτη της σεζόν στην μεγάλη κατηγορία;
Βεργέτης: «Αναλογικά ανέβηκες κατηγορία, θα ανεβάσεις και το μπάτζετ και σύμφωνα μ’ αυτό θα κάνουμε και τις επιλογές των παικτών. Είναι σημαντικό να ''διαρθρωθεί'' σωστά το ρόστερ. Όλο το καλοκαίρι θα δουλέψουμε σ’ αυτό και μετά θα ξεκινήσουμε προετοιμασία. Μία ομάδα που ανεβαίνει πρέπει να έχεις ως στόχο να είναι ανταγωνιστική και να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα την παραμονή στην κατηγορία».
Τοπολιάτης: «Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και τους πανηγυρισμούς, από την επόμενη μέρα επιστρέψαμε στην σκληρή δουλειά. Ο πήχης πλέον είναι πολύ ψηλά. Πρέπει να γίνουν επενδύσεις σε εγκαταστάσεις και ποδοσφαιριστές, να κάνουμε τον σχεδιασμό. Θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί στην ISL και να βελτιώσουμε περισσότερο την οργανωτική δομή του κλαμπ μας, έτσι ώστε να υπάρχει βιωσιμότητα για την επόμενη 20ετια».
Η ομάδα της RoundGlass Punjab FC εκπέμπει υγεία και είναι ένα κόσμημα για το ποδόσφαιρο της Ινδίας. Σε τι επίπεδο όμως βρίσκεται αυτό;
Βεργέτης: «Δουλεύουν σωστά. Το ποδόσφαιρο εδώ στην Ινδία είναι σε φάση ανάπτυξης. Δουλεύουν πολύ με τις ακαδημίες, βελτιώνουν τις εγκαταστάσεις και τα γήπεδα. Υπάρχουν αξιόλογα προπονητικά κέντρα. Γιατί η ακαδημία και το προπονητικό κέντρο είναι οι βάσεις για να έχει μία ομάδα παρόν και μέλλον κατά τη δική μου κρίση. Πιστεύω πως αν η Ινδία καταφέρει σαν εθνική ομάδα να συμμετάσχει στην τελική φάση σε κάποιο Asian Cup ή κάποια ομάδα της στο AFC, θα γίνει έκρηξη του αθλήματος στην χώρα. Ήδη αυτό είναι σε ανάπτυξη και όλο και περισσότερος κόσμος το αγκαλιάζει. Τα νέα παιδιά πάνε περισσότερο στο ποδόσφαιρο πλέον παρά στο κρίκετ».
