Σάντερλαντ: Συγκινητικό γράμμα οπαδού για τον θάνατο του πατέρα του που τον έκανε «Μαυρόγατα»
Ο Άντριου είναι φίλαθλος της Σάντερλαντ, κι αυτό το οφείλει στον πατέρα του Τζακ, που του μετέδωσε την λατρεία για το κλαμπ. Ο Τζακ «έφυγε» από την ζωή την περασμένη Κυριακή και ο γιος του γράφει ένα σπαρακτικό γράμμα, για το πώς αγάπησε τον σύλλογο της βορειοανατολικής Αγγλίας.
Για το πως οι δυο τους δέθηκαν περισσότερο μέσω αυτής της κοινής αγάπης για τις «Μαυρόγατες» και συγκλονίζει όταν περιγράφει ότι ο πατέρας του, που είχε καρκίνο και άνοια, μιλούσε για τον σύλλογο, θυμόταν την ομάδα της δεκαετίας του '50 και αυτές οι σκέψεις τον έκαναν πραγματικά χαρούμενο! Μέχρι το τέλος...
«Συνήθως γράφω για να σχολιάσω κάποιο θέμα σχετικά με την ομάδα ή τον σύλλογο συνολικά, αλλά σήμερα γράφω για τον μπαμπά μου, Τζακ Γουάιτ, επειδή πέθανε την Κυριακή και μέρος του αντίκτυπου που είχε στη ζωή μου, είναι η αγάπη για τη Σάντερλαντ.
Ο μπαμπάς γεννήθηκε το 1937 στο Στάνλεϊ και πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς ο δικός του πατέρας πέθανε σε εργατικό ατύχημα όταν ήταν πολύ νέος. Μου έλεγε συχνά πως διάφοροι συγγενείς τον πήγαιναν στους αγώνες στο Roker Park και το πού ακριβώς έβλεπε τον αγώνα σχετιζόταν άμεσα με το πόσα χρήματα είχε ο συγκεκριμένος συγγενής εκείνον τον μήνα.
Η καλοσύνη τους μετέδωσε στον μπαμπά μου μια δια βίου αγάπη για το κλαμπ και αυτός ο ενθουσιασμός μεταδόθηκε σε εμένα. Ήταν πάντα περήφανος για το γεγονός ότι κάποιος από την οικογένειά μας υποστήριζε τον σύλλογο από τότε που ιδρύθηκε για πρώτη φορά, το 1879 και είμαι εξίσου περήφανος που συνεχίζω αυτή την παράδοση.
Ακόμη και στα τελευταία του χρόνια, όταν έπασχε από καρκίνο και άνοια, μπορούσε να μου μιλήσει για τους παίκτες της ομάδας. Δυσκολευόταν να θυμηθεί τι είχε συμβεί πέντε λεπτά νωρίτερα, αλλά μπορούσε να ανασύρει από τη μνήμη του τις ομάδες της δεκαετίας του 1950 και η σκέψη εκείνων των ημερών του έδινε μεγάλη χαρά.
Αν και γεννήθηκα στο Chester-Le-Street, μετακομίσαμε όταν ήμουν μόλις δύο ετών, καθώς η δουλειά του μπαμπά ήταν στον Καναδά και όταν επιστρέψαμε στην Αγγλία, μείναμε στην περιοχή του Λίβερπουλ.Το να είμαι οπαδός της Σάντερλαντ στο Λίβερπουλ στη δεκαετία του '70 και στις αρχές του '80 δεν ήταν εύκολο, αλλά δεν αμφιταλαντεύτηκα ποτέ.
Ο μπαμπάς μου το χάρισε αυτό και θα του είμαι πάντα ευγνώμων. Όπως αυτός, αγαπώ την περιοχή, αγαπώ τους ανθρώπους και αγαπώ τον ποδοσφαιρικό μου σύλλογο. Ανεξάρτητα από το πού βρίσκομαι στον κόσμο ή πόσα χρόνια λείπω.
Χρόνια αργότερα, ζούσαμε κοντά ο ένας στον άλλο, στο Λίνκολν και άρχισα να τον πηγαίνω σε αγώνες στο Stadium of Light. Μακάρι να το είχαμε κάνει χρόνια νωρίτερα, αλλά το να έχω την ευκαιρία να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες, ακόμα και όταν χάναμε, άξιζε όσο τίποτα στον κόσμο.
Αν και δεν θα ζούσε ποτέ ξανά στη Βορειοανατολική Ακτή, πάντα το σκεφτόταν σαν το σπίτι του. Όταν σκορπίσουμε τις στάχτες του, θα επιστρέψει επιτέλους στο σπίτι του, καθώς ζήτησε λίγες να διασκορπιστούν στον τάφο των γονιών του και λίγες σε μια περιοχή με θέα στο Στάνλεϊ όπου μεγάλωσε.
Δουλεύω στο εξωτερικό εδώ και μερικά χρόνια και ζω στην Κουάλα Λουμπούρ, αλλά θα επιστρέψω στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Ιούλιο. Όταν επιστρέψω, θα εκπληρώσω επιτέλους ένα όνειρο ζωής, καθώς θα επιστρέψω και εγώ στο σπίτι, στα βορειοανατολικά.
Θα χαρώ να είμαι κοντά στον μπαμπά μου. Θα πάρω επίσης ένα εισιτήριο διαρκείας για να παρακολουθώ την ομάδα μου πολύ πιο τακτικά. Όταν το κάνω, θα φωνάζω και θα τραγουδάω και για τους δυο μας και θα τον σκέφτομαι σε κάθε αγώνα.
Συνειδητοποιώ ότι αυτό μάλλον δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από εμένα, αλλά το να σκέφτομαι τον μπαμπά μου και τον τρόπο με τον οποίο ο σύλλογος με βοήθησε να δεθώ μαζί του μου θυμίζει ότι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος όπως η Σάντερλαντ είναι κάτι περισσότερο από μια επιχείρηση. Είμαστε μια οικογένεια, είμαστε ένας λαός και οι οπαδοί είναι που κάνουν τη Σάντερλαντ την σπουδαία ομάδα που είναι αναμφίβολα ακόμα και στη League One.
Δεν καθοριζόμαστε από τη θέση μας στο πρωτάθλημα. Μας καθορίζουν οι καλοί άνθρωποι της βορειοανατολικής πλευράς του Νησιού που κάνουν τον σύλλογό μας σπουδαίο»!