Οι αλάνες βγάζουν μάγκες

Σε κατ'ιδίαν συζητήσεις ο Αργύρης Πεδουλάκης κομπάζει σαν γύφτικο σκεπάρνι, όταν μεταξύ τύρου και αχλαδιού, ανακαλεί στη μνήμη του σαν παράσημο καριέρας την επίσκεψη που του έκανε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ένα απόγευμα στα αποδυτήρια της ομάδας του (του Περιστερίου αν θυμάμαι καλά) για να του σφίξει το χέρι και το απευθύνει μακριά από τις κάμερες ένα από καρδιάς "Μπράβο" που δεν ανταλλάσσεται με το πολυτιμότερο υλικό αγαθό του κόσμου.

Ο Ζοτς εκτιμά τον Πεδουλάκη κι αν έχω την ικανότητα να διεισδύσω στο μυαλό του, αυτό συμβαίνει για έναν πολύ βασικό λόγο: Επειδή ο Αρτζι είναι εξτρεμιστής, αντικονφορμιστής κι αντισυμβατικός με τα χρηστά τακτικά προπονητικά ήθη.

Μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Μπαρτσελόνα κι έπειτα από την απόλυτη αιχμαλωσία των μπλαουγκράνα και στα δύο ματς, ο καθένας δικαιούται να αποδίδει τα εύσημα ανάλογα με την οπτική γωνία που αντικρίζει τον θρίαμβο. Η επιτυχία θα ολοκληρωθεί με την πρόκριση βεβαίως, αλλά ήδη ο Παναθηναϊκός έχει φουλάρει το ρεζερβουάρ με τον συναισθηματισμό των οπαδών του, εξύψωσε για ακόμα μία φορά πάνω από το ταβάνι την περηφάνεια τους και πλέον, ακόμα κι ο αποκλεισμός (φτου φτου) δεν θα μειώσει το τεντωμένο ψυχισμό για την ομάδα της καρδιάς τους. Ο δικός μου τίτλος λοιπόν μετά τα δύο πρώτα παιχνίδια στην Βαρκελώνη είναι αυτός: Οι αλάνες βγάζουν μάγκες!

Κι ο Πεδουλάκης, που δε μιλάει αγγλικά, που επικοινωνεί με χειρονομίες με τους παίκτες του, που επιτρέπει στα πουκάμισά του (τα οποία φυσικά δε φέρουν τα αρχικά του στο στήθος) να ξεχυθούν έξω από τα παντελόνια, που γουρλώνει τα μάτια στους διαιτητές, απευθυνόμενος σε αυτούς μολεκτικά και χωρίς ρήματα, είναι εξ αλάνας μάγκας. Και πολύ μεγάλος μάλιστα.

Όπως έλεγε και στη συνέντευξη που παραχώρησε στον OTE TV και στον Βασίλη Σκουντή προ ημερών στην απόλυτη ομολογία του ινδιάνικου τρόπου σκέψης του, αλλά και της απόλυτης (ομπραντοβιτσιακής σχολής) παραδοχή ότι στο μπάσκετ δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές και κανόνες savoir vivre... "Από μικρός, από τότε που ήμουν προπονητής στην Αμιλλα, ποτέ δεν θέλησα να πάω by the book.

H απόλυτη δικαίωση της Βαρκελώνης σαν χρυσός τρούλος πια στεγάζει το ...πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το'χτισα οικοδόμημα, τα θεμέλια του οποίου μπήκαν πέρσι το καλοκαίρι και αναδομήθηκε εκεί γύρω στα Χριστούγεννα. Αποτελεί τεράστια τιμή για τον ελληνικό αθλητισμό που διαθέτει τον Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος χθες στη Βαρκελώνη επανέλαβε, όχι σαν τραγωδία, ούτε σαν κωμωδία, αλλά σαν χορωδία στο ασύλληπτο ηγετισμό του το "Βάλ'το Αγόρι μου", αλλά θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ότι μέχρι το 79'52' ' των δύο αναμετρήσεων, παρακολουθούμε δύο παραστάσεις όπου ο Παναθηναϊκός έχει κλέψει το σκαλπ της Μπαρτσελόνα. Κάτι που αν πολλοίς οφείλεται στον Πεδουλάκη, που όπως ο προκάτοχός του στον πάγκο του τριφυλλιού, απέρριψε τα αγαπημένα "κουτάκια" των ψυχολόγων και τις ίσιες γραμμές, αποφασίζοντας να οδεύσει προς τον θρίαμβο, από το δρόμο που θα τον οδηγούσε στο στόχο του. Έστω κι αν αυτός ήταν μακριά από την κοινή λογική.

Τι έκανε λοιπόν ο Πεδουλάκης, που ορίζει και την προσωπικότητά του ως προπονητής ...streetball, όπου τα πάντα επιτρέπονται;

Επέλεξε (και το πλήρωσε στο πρώτο ματς) να παίξει απέναντι στον Σάντα σαν τη γάτα με το ποντίκι, δίνοντας οδηγία στον Διαμαντίδη ή τον εκάστοτε που τον μάρκαρε να παίζει λίμπερο και να το μαρκάρει με ...οπτική επαφή.

Χρησιμοποίησε (και στα δύο ματς) σχήματα με τρεις ψηλούς (Τσαρτσαρής, Γκιστ, Λάσμε) που αν το είχε πράξει ο μέγιστος και κορυφαίος όλων, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, θα είχε γίνει χαλασμό κυρίου...
Ρίσκαρε (έστω κι αν δεν του βγήκε) να κάνει την έκπληξη με τον Ξανθόπουλο στο αρχικό σχήμα του δεύτερου αγώνα για να πάρει την ταυτότητα του Ναβάρο. Απέτυχε!

Επέλεξε στην τελευταία άμυνα να ξαναρίξει το σχήμα (απροσάρμοστο στα ματς απ με κριτήριο τα κορμιά των παικτών της Μπαρτσελόνα)

Φόρτωσε το καλάθι με λόου ποστ παιχνίδι, που για άλλους προπονητές μπορεί να μοιάζει σιχαμερό
Δεν τα έχασε όταν η Μπαρτσελόνα ξέφυγε με 13 πόντους, όπως πιθανώς θα συνέβαινε με κάθε άλλον (πλην Ζοτς φυσικά)

Μην αναρωτηθείτε, αν κέρδισε εξαιτίας αυτών των επιλογών. Πιθανώς κι όχι. Σταθείτε όμως στην ολοκληρωμένη εικόνα. Ο Παναθηναϊκός καθοδηγούμενος από έναν προπονητή της αλάνας, δήμευσε τα σαλόνια της Μπαρτσελόνα , με τα πουκάμισα έξω. Και όταν ήρθε η στιγμή, ο Δημήτρης Διαμαντίδης έβαλε τη σφραγίδα του. Σε ένα ματς, που ο Μήτσος είχε μέχρι εκείνο το σημείο 7 πόντους με ½ τρίποντα και 4/4 βολές... Ακόμα και τότε που ο Διαμαντίδης δεν είχε τόσο μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας του όμως, ο Παναθηναϊκός, έστω κι αν κινήθηκε αρκετές φορές μεταξύ σφύρας κι άκμονος, ήταν μέσα στο παιχνίδι. Εξαιτίας του Μπράμος, του Λάσμε, του Γκιστ.

Από εδώ και πέρα πάντως το πρόβλημα γίνεται πιο έντονο και όποιος πιστεύει ότι την Μπαρτσελόνα θα λιώσει ο κόσμος μόνος του, σφάλει. Οι πράσινοι στην επίθεση (εκεί όπου ο Πεδουλάκης μέχρι τώρα εμφανίζει χτυπητές αδυναμίες στην καθιέρωση συγκεκριμένων αυτοματισμών) δυσκολεύονται. Είναι σχεδόν απίθανο να κερδίσουν μία ομάδα με πολύ μεγάλη διαφορά, να καθαρίσουν εύκολα αναμετρήσεις με ισάξιους, λίγο χειρότερους, ή ανώτερους αντιπάλους. Κάτι που σημαίνει ότι και τα δύο ματς στο ΟΑΚΑ, λίγο έως πολύ, θα έχουν ακριβώς την ίδια μορφή. Θα είναι κλειστά και θα κριθούν στο σουτ, ή στον πόντο. Αυτονόητο λοιπόν, είναι ότι η Μπαρτσελόνα παραμένει επικίνδυνη και η πρόκριση απέχει 80 πολύ σκληρά λεπτά και έξι 24ωρα. Ούτε δευτερόλεπτο λιγότερο.

Υ.Γ. Τη λέξη "δικαίωση" επί προσωπικού δε θα την αναφέρω, παρά σε πολύ πολύ σπάνιες περιπτώσεις. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι μάντεις, ούτε Πυθίες, ούτε ο ρόλος τους είναι αυτός. Διαφορετικά θα βρίσκονταν κάθε μέρα μπροστά από έναν υπολογιστή και θα πλούτιζαν παίζοντας στοιχήματα. Αυτά για όσους αφελείς πιστεύουν ότι οι δημοσιογράφοι-bloggers είναι υποχρεωμένοι να "διαβάζουν" κάθε αποτέλεσμα, ή να προβλέπουν αν το τελευταίο σουτ θα βρει το σίδερο ή όχι. Πρέπει να είναι κανείς χαζός, ή ανόητος για το πιστέψει. Από εκεί και πέρα όμως, το ξαναλέω... Φωτοτυπίες δε βγάζουμε κι όποιος θυμάται θυμάται!